نگارنده در این گفتار، بر مبنای خطبه 49 نهج البلاغه، «شناخته بودن خدای تعالی برای بشر، در عین عدم احاطه بشر بر او» را به عنوان یکی از مهم ترین ارکان توحید قرآن و نهج البلاغه برمی شمارد. پس از آن دیدگاه دو گروه از فلاسفه را نقد و بررسی می کند، و در بحث «نفی تعطیل»، به تفصیل، سخن قاضی سعید قمی درباره اشتراک لفظی و نقد علامه مجلسی بر آن را می آورد. در پایان با اشاره به چند آیه از قرآن و چند سخن از نهج البلاغه، بار دیگر همان اصل مهم توحیدی را یادآور می شود.