اگر چه ایجاد فضاهای سبز عمومی در ایران، قدمتی به عمق تاریخ فرهنگ این سرزمین دارد و اوج نمایش آن، در چهارباغ اصفهان صفوی پدیدار می شود؛ اما واژه «پارک»، نخستین بار در دوره قاجار و در عصر ناصرالدین شاه به دایره واژگان شهرنشینی ایران وارد شد. عصر ناصری، از موثرترین ادوار شکل گیری حیات مدنی نوین در ایران است. ارتباطات گسترده با غرب، دنیای بکر و سنتی ایرانی را دستخوش تحولاتی شگرف کرد؛ از جمله این تغییرات در معماری و شهرسازی رخ داد که شاخصه اصلی آن تمایل به الگوبرداری از سبک فرنگی بود. در این دوره، فضاهای نوینی در شهر پدید آمد که از همان زمان در مدارک، اسناد و نقشه ها «پارک» نامیده شدند؛ از «پارک امین الدوله» در اسناد مختلف، به عنوان اولین پارک تهران یاد شده است.فرضیه این نوشتار آن است که اولین بار، در تهران قاجاری، «پارک» هایی ساخته شد که دارای عملکرد، مالکیت و مفهوم متفاوت، هم با باغ های آن دوره و هم با پارک های عمومی امروزین است. این مقاله، در پی بررسی سیر تحول معنایی این واژه، در فرهنگ شهری ایران نیست، بلکه هدف، بیان ویژگی های پارک امین الدوله به عنوان اولین پارک ایرانی است - که دارای سبک طراحی متمایل به الگوهای فرنگی و متفاوت با باغ های ایرانی بوده - و طرح این پارک موثر بر طراحی پارک های بعدی ایران است. بنابراین روند و شرایط شکل گیری این پارک مورد بررسی قرار می گیرد و از این رهگذر، به چرایی «پارک» نامیده شدن آن پی برده می شود؛ برای نیل به این هدف، ابتدا با استفاده از روش تاریخی - توصیفی، گوشه ای از تغییر شتاب زده در فرهنگ دوره قاجاری، خصوصا در حوزه معماری و شهرسازی، در تعامل با غرب بررسی شده و سپس این پارک به وسیله اسناد و مدارک، بازنمایی شده و مورد تحلیل قرار می گیرد.نتایج این تحقیق نشان می دهد نخستین پارک تهران، دارای تفاوت هایی با اصالت باغ ایرانی بوده که موجب متفاوت نامیده شدن این فضاها، از همان زمان قاجار شده است؛ پارک قاجاری، مانند بسیاری از اجزای دیگر معماری و شهرسازی دوره قاجار، دارای خصوصیات التقاطی بوده و مفهومی میانی و برآمده از پارک فرنگی و باغ ایرانی است.