استادان آینده آموزش عالی، دانشجویان دکتری کنونی هستند که آموزش آنان به منظور تدریس در دانشگاه، مورد غفلت واقع شده است. زیرا برنامه درسی دکتری- که عمدتا انتظار می رود تا آنها را برای تدریس دانشگاهی آماده سازد- با تمرکز بر توسعه دانش پژوهشی و تخصصی رشته ای آنان تدوین شده است. یکی از مولفه های اثرگذار در این برنامه پیش از خدمت، استاد راهنماست که این پژوهش در صدد مطالعه آن است. پژوهش حاضر با استفاده از روش کیفی- پدیدارشناسی و با تمرکز بر سه شرکت کننده، از میان 19 مورد مطالعه انجام شده است. شرکت کنندگان، دانشجوی دکتری ریاضی هستند و در نخستین تجربه خود از تدریس ریاضی دانشگاهی درگیرند. داده های این پژوهش از طریق مشاهده مشارکتی، مصاحبه های نیمه ساختاری، دفترچه خاطرات روزانه دانشجویان و طرح درس ها و دیگر میدانی جمع آوری شده است. همچنین مصاحبه نیمه ساختاری با استادان راهنمای آنان صورت گرفته است. داده ها از طریق کدگذاری و مقوله بندی اشتراس و کوربین تجزیه و تحلیل شده اند. تحلیل داده ها نشان از آن دارد که استاد راهنما به عنوان فردی اثرگذار در دنیای حرفه ای و پژوهشی دانشجوی دکتری، می تواند در توسعه دانش تدریسی او بیشترین مداخله را داشته باشد و آن نقش را گاه به صورت استاد راهنما به عنوان یک مرشد، گاه به شکل استاد راهنما به عنوان الگوی عملی و گاه به شکل استاد راهنمای پنهان می گذارد.