این پژوهش به بررسی تاثیر روش «مقابله - درمانگری» بر عوامل نخستین شخصیت در مقایسه با «تنش زدایی تدریجی عضلانی» و گروه «کنترل» می پردازد. 45 دختر دانشجوی دانشگاههای آزاد اسلامی و پیام نور قم به طور تصادفی به سه گروه 15 نفره تقسیم شدند. پیش و پس از اعمال متغیر مستقل (روش درمانگری) توسط مقیاس الف «آزمون 16 عاملی شخصیت کتل» مورد سنجش قرار گرفتند. نتایج نشان داد که «مقابله - درمانگری» به عنوان یک فن ابداعی توانست نمرات عوامل A, B, M, O, Q3 & Q4 را تغییر دهد. «تنش زدایی تدریجی عضلانی» تنها نمرات عامل مرتبه نخستین O را تغییر داد. نمرات گروه کنترل نیز در عوامل E و I تغییر کردند. تغییرات بیشتر در نمرات عوامل مرتبه اول شخصیت توسط «مقابله - درمانگری»، در مجموع نشان دهنده کارآمدی و برتری نسبی این فن بر «تنش زدایی تدریجی عضلانی» در این زمینه است. با وجود این، روش شناسی پس رویدادی و نمونه کوچک، امکان تعمیم گسترده نتایج را نمی دهد.