علوم آب و خاک (علوم و فنون کشاورزی و منابع طبیعی)
سال:1387 | دوره:12 | شماره:43 (ب) |تعداد مقالات:25

پخت نان قطعا یکی از مهم ترین مراحل تهیه نان است. شرایط مختلف تنور مانند دما و زمان پخت تاثیر بسیار زیادی در کیفیت و نگه داری نان خواهد داشت. هدف از این تحقیق بررسی اثر تغییر دما و زمان پخت بر کیفیت و نگه داری نان است. در این تحقیق تاثیر سه سطح زمان و دمای پخت بر کیفیت و نگه داری نان تافتون مورد ارزیابی قرار گرفت. تیمارهای حرارتی عبارت اند از: 1- دمای زیر و روی به ترتیب 300oC و 280oC و زمان سه دقیقه و بیست ثانیه، 2- دمای زیر و روی نان به ترتیب 300oC و 350oC و زمان دو دقیقه و سی ثانیه، 3- دمای زیر و روی نان به ترتیب 350oC و 380oC و زمان 2 دقیقه. روی تمامی نمونه ها آزمایش های تعیین رطوبت، میزان نشاسته محلول و بیاتی انجام شد. نتایج حاصل در قالب طرح کاملا تصادفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. جهت مقایسه میانگین ها از آزمون دانکن در سطح آماری پنج درصد (a=0.05) استفاده شد. نتایج نشان می دهد نان هایی که در شرایط مختلف حرارتی پخت شدند، دارای تفاوت معنی داری در مقدار رطوبت هستند. نان هایی که در زمان طولانی و دمای کمتر پخت شدند دارای کمترین مقدار رطوبت هستند. نتایج ارزیابی مقدار نشاسته محلول در نان ها نشان می دهد با افزایش مدت زمان و کاهش دمای پخت میزان نشاسته محلول در نان افزایش می یابد. نتایج آزمون بیاتی نشان می دهد که میزان بیاتی در نان هایی که در شرایط مختلف تنور پخت شدند، تفاوت معنی داری با هم دارند. میزان بیاتی در نان هایی که در زمان کم و دمای بالا پخت شدند کمتر از نمونه های دیگر است.

در این تحقیق تاثیر دو فرآیند حرارتی متداول در پخت مواد غذایی شامل اتوکلاو و اکستروژن بر خواص فیزیکوشیمیایی و ساختار مولکولی نشاسته گندم بررسی شده است. نتایج نشان داد که فرایند پخت با اتوکلاو باعث افزایش حلالیت و کاهش ویسکوزیته نسبی نمونه ها می شود که خود دلیلی بر احتمال شکستگی مولکول های نشاسته می باشد. به علاوه ثابت ماندن ضریب ته نشین شدن (s-value) آمیلوز و کاهش s-value آمیلوپکتین نمونه ها با افزایش دما تاکیدی بر تجزیه مولکولی نشاسته خصوصا آمیلوپکتین بود، در حالی که ساختار آمیلوز بدون تغییر باقی ماند. نتایج نشان داد که کاهش آب مصرفی در تهیه نمونه ها جهت فرایند اکستروژن باعث افزایش نیروی برش و فشار لازم جهت این فرایند گردید که خود باعث تغییراتی در ساختار نشاسته شد که شامل تخریب گرانول های نشاسته، ایجاد اتصال آمیلوز با چربی و نیز تجزیه آمیلوپکتین بود که با مشاهده کاهش در s-value آمیلوپکتین مشخص گردید. هم چنین با کاهش آب مصرفی پف کردگی محصول نهایی افزایش ولی ویسکوزیته آب سرد و نهایی آنها کاهش یافت. این مشاهدات می تواند دلیلی بر تاثیر خواص مولکولی نشاسته بر بعضی خواص فیزیکی محصول نهایی باشد که خود اهمیت مطالعات مولکولی را برای توجیه خواص فیزیکی محصولات آشکار می سازد.

بر اساس آمار رسمی سازمان صنایع و معادن در استان آذربایجان شرقی سالیانه مقدار 1000 تن ضایعات در کارخانجات تهیه ماکارونی و مقدار 7500 تن ضایعات در کارخانجات لپه پاک کنی تولید می شود. برای تعیین ترکیبات شیمیایی و انرژی قابل سوخت و ساز این ضایعات، ابتدا از 10% کارخانجات بر اساس روش نمونه گیری تصادفی طبقه بندی شده، نمونه برداری به عمل آمد. سپس مقادیر ماده خشک، پروتئین خام، الیاف خام، چربی خام، دیواره سلولی، دیواره سلولی بدون همی سلولز و انرژی خام آنها طبق روش های (1990) AOAC اندازه گیری شد. مقدار پروتئین خام، الیاف خام، چربی خام، دیواره سلولی و دیواره سلولی بدون همی سلولز ضایعات ماکارونی به ترتیب، 1.7, 2.4, 0.2, 12.7 و 0.1 درصد و در ضایعات لپه پاک کنی به ترتیب 32.3, 8.7, 17.8, 30.2 و 22.4 درصد بود. ضایعات ماکارونی به نسبت 0، 15، 30، 45، 60، 75، 90 و 100 درصد و ضایعات لپه پاک کنی به نسبت 15 و 45 درصد، با جیره پایه مخلوط شدند، جهت تعیین میزان انواع انرژی قابل سوخت و ساز (TMEn, TME, AMEn, AME) ضایعات، 30 گرم از جیره مخلوط شده به روش تغذیه اجباری به چهار قطعه خروس بالغ لگهورن خورانده شد. میزان AMEn ضایعات ماکارونی در سطوح مختلف به ترتیب، 2915، 3535، 3937، 3643، 3728، 3671، 3687 و 3717 کیلوکالری در کیلوگرم و میزان AMEn ضایعات لپه پاک کنی در سطوح مختلف به ترتیب 2677 و 2279 کیلوکالری در کیلوگرم بود. بیشترین انرژی قابل سوخت و ساز برای ضایعات ماکارونی در سطح 30 درصد و برای ضایعات لپه پاک کنی در سطح 15 درصد نسبت به جیره پایه به دست آمد.

کیتوزان از مشتقات دی استیله شده کیتین می باشد که در پوشش سخت پوستان، بندپایان و دیواره سلولی برخی از قارچ ها یافت می شود. هدف از این تحقیق بررسی خاصیت ضدمیکروبی کیتوزان و امکان کاربرد آن در سس مایونز به عنوان یک ماده نگهدارنده طبیعی می باشد. در این تحقیق به روش شیمیایی از پوسته میگو کیتوزان استخراج شده و سپس قدرت ضدمیکروبی کیتوزان تولیدی از آن به طریق In Vitro بررسی گردید. بدین منظور از دو باکتری Lactobacillus plantarum و Salmonella enteritidis استفاده گردید. آزمایشات در دو pH برابر 5 و 6 انجام گرفت و با به کار بردن غلظت های مختلفی از کیتوزان میزان حداقل غلظت مورد نیاز به عنوان بازدارنده (MIC) و حداقل غلظت مورد نیاز به عنوان باکتری کش (MBC) کیتوزان برای هر دو باکتری به طور جداگانه تعیین شد. مقدار MIC و MBC کیتوزان در مورد هر دو باکتری و در دو pH مختلف کمتر از 1 میلی گرم در میلی لیتر به دست آمد. هم چنین قدرت ضد میکروبی کیتوزان در pH برابر 5 بیش از pH برابر 6 بود. در مرحله بعد تاثیر غلظت های 0.2, 0.1 و 0.3 درصد کیتوزان بر باکتری های مذکور در سس مایونز تحت شرایط نگه داری در دو دمای 5oC و 25oC بررسی شد. افزودن مقادیر ذکر شده کیتوزان به سس مایونز باعث کاهش معنی داری در جمعیت باکتری های سالمونلا و لاکتوباسیلوس اضافه شده به سس مایونز در طول نگه داری به مدت 8 روز در دو دمای 5oC و 25oC شد. هم چنین قدرت ضد میکروبی کیتوزان در دمای 5oC بیش از دمای 25oC بود. بررسی خواص حسی نشان داد که افزودن کیتوزان تا میزان 0.3 درصد باعث ایجاد خواص حسی نامطلوب در سس مایونز نمی شود. در نهایت از این تحقیق چنین نتیجه گیری شد که می توان کیتوزان را به میزان 0.2 درصد به عنوان یک ماده نگهدارنده طبیعی در سس مایونز استفاده کرد.

هدف اصلی از انجام این پژوهش، بررسی امکان استفاده از آنزیم آلفا آمیلاز Termamyl 2-x در تولید مالتودکسترین با استفاده از نشاسته ذرت و تسهیل فرایند صنعتی تولید مالتودکسترین بود. پس از بررسی های آمایشگاهی، فرایند مذکور در مقیاس پایلوت پلنت انجام شد. مراحل فرایند شامل تهیه سوسپانسیون نشاسته، تنظیم pH، افزودن آنزیم، گرم کردن سوسپانسیون در طی همزدن آن، کنترل مداوم اکی والان دکستروز و مواد جامد محلول، غیر فعال سازی آنزیم پس از رسیدن به اکی والان دکستروز مورد نظر، جداسازی بخش های محلول با استفاده از سانتریفوژ و در نهایت خشک کردن محلول حاصل از سانتریفوژ به روش پاششی بود. در این پژوهش، مقدار اکی والان دکستروز بر حسب ماده خشک، تحت تاثیر سه غلظت آنزیم (0.25, 0.2 و 0.3 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم نشاسته) و در سه دمای متفاوت (60، 65 و 70 درجه سانتی گراد) در طول زمان هیدرولیز و pH ثابت 6 مورد ارزیابی قرار گرفت. آنالیز آماری نتایج حاصل در قالب طرح کاملا تصادفی، به روش فاکتوریل و در پنج تکرار صورت پذیرفت. جهت بررسی رابطه بین اکی والان دکستروز و عوامل موثر بر آن از رگرسیون چند متغیره استفاده شد. در انتها نیز مدلی جهت تخمین مقدار اکی والان دکستروز در ماده خشک بر حسب مقدار آنزیم مصرفی، دما و زمان هیدرولیز در محدوده های مورد ارزیابی، ارایه گردید. نتایج حاصل نشان می دهند که مقادیر اکی والان دکستروز فراورده تولیدی تحت تاثیر غلظت های مختلف آنزیم (در دما و زمان یکسان هیدرولیز) به طور معنی داری (P£0.05) با یکدیگر تفاوت دارند. ضمن این که جهت تولید مالتودکسترین با اکی والان دکستروز بالا، بهترین مقدار مصرف آنزیم و دمای بهینه فرایند هیدرولیز پس از 300 دقیقه به ترتیب 0.25 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم نشاسته و 70oC به دست آمد. در این شرایط، کمترین میزان نشاسته هیدرولیز نشده و فعالیت باقی مانده آنزیم نیز مشاهده گردید.

در این پژوهش، تاثیر روغن قنادی و نامیزه کننده سدیم استئاریل لاکتیلات (SSL) در به تاخیر انداختن بیاتی نان بربری مورد بررسی قرار گرفت. روغن قنادی در سه سطح 2، 3 و 4 درصد و نامیزه کننده در سطح 0.5 و یک درصد آرد استفاده شد. تیمارهای مورد بررسی عبارت از نان شاهد (بدون روغن قنادی و نامیزه کننده)، نان حاوی فقط روغن قنادی، نان حاوی فقط نامیزه کننده و نان دارای 0.5 درصد نامیزه کننده و 3 درصد روغن قنادی بودند. برای تمام تیمارهای تهیه شده، آزمون های حسی و بیاتی انجام شد. نتایج حاصل در قالب طرح کاملا تصادفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. جهت مقایسه میانگین ها از آزمون دانکن در سطح آماری 5 درصد (a=0.05) استفاده شد. یافته های پژوهش نشان می دهد که نان های حاوی نامیزه کننده و روغن قنادی از نظر ویژگی های حسی تفاوت معنی داری با هم دارند و تیمار حاوی 0.5 درصد نامیزه کننده و 3 درصد روغن قنادی دارای بیشترین امتیاز کیفی است. هم چنین افزودن نامیزه کننده و روغن قنادی با هم به خمیر میزان بیاتی اندازه گیری شده توسط دستگاه، ارزیابی بافت (اینستران) را به طور معنی داری کاهش می دهد.

این آزمایش به منظور تعیین ارزش غذایی و مطالعه اثرات استفاده از سطوح مختلف دانه و تفاله گوجه فرنگی بر عملکرد جوجه های گوشتی انجام شد. دانه گوجه فرنگی در سطوح 6، 12 و 18 درصد و تفاله گوجه فرنگی در سطوح 3، 9 و 12 درصد در جیره جایگزین ذرت و کنجاله سویا شد. ابتدا انرژی قابل سوخت و ساز دانه و تفاله گوجه فرنگی به روش سیبالد تعیین شد. در این آزمایش از 504 قطعه جوجه گوشتی تجاری (راس 308) به مدت 8 هفته (از سن 1 تا 56 روزگی) به صورت یک طرح کاملا تصادفی در 7 تیمار و 4 تکرار (18 قطعه جوجه در هر تکرار) استفاده شد. در 21 روزگی قابلیت هضم ایلئومی پروتئین جیره ها تعیین شد. میزان انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری دانه 3394 و تفاله 2329 کیلوکالری در کیلوگرم و میزان پروتئین خام آنها به ترتیب 31 و 22.7 درصد بود. نتایج نشان داد که سطوح مختلف دانه و تفاله گوجه فرنگی بر وزن بدن، قابلیت هضم ایلئومی پروتئین جیره و در صد لاشه اثر معنی داری نداشت. بهترین ضریب تبدیل انرژی و پروتئین در سطح 6 درصد دانه و 9 درصد تفاله بوده که با تیمار شاهد اختلاف معنی داری نداشتند. جوجه هایی که با دانه و 12 درصد تفاله گوجه فرنگی تغذیه شدند نسبت به تیمار شاهد مصرف خوراکی بیشتری داشتند. جیره های حاوی 6 درصد دانه، 3 و 9 درصد تفاله از نظر ضریب تبدیل خوراک با تیمار شاهد اختلاف معنی داری نداشتند.

تحقیق حاضر به منظور بررسی تاثیر 2 جیره آزمایشی حاوی 100 و 200 میلی گرم در کیلوگرم ویتامین E و 5 جیره آزمایشی حاوی سطوح صفر، 1.5, 1, 0.5 و 2 درصد پودر برگ سبز چای بر عملکرد و پایداری اکسیداتیو گوشت جوجه های گوشتی در زمان های مختلف نگه داری (صفر، 6 و 9 روز) انجام گرفت. تعداد 364 قطعه جوجه خروس یک روزه گوشتی به 28 گروه 13 قطعه ایی تقسیم و هر چهار گروه به طور تصادفی به یکی از جیره های آزمایشی اختصاص داده شدند. در طول دوره آزمایش (42-7 روزگی) میزان مصرف خوراک، اضافه وزن و ضریب تبدیل غذایی گروه های مختلف آزمایشی اندازه گیری شد. علاوه بر این، در سن 42 روزگی از هر تکرار 2 قطعه جوجه انتخاب و پس از ذبح گوشت ماهیچه ران و سینه هر جوجه به طور جداگانه چرخ شد و به دمای 4oC انتقال یافت. پایداری اکسیداتیو گوشت هر بافت در روزهای صفر، 6 و 9 روز نگه داری میلی گرم مالون آلدهاید در هر کیلوگرم گوشت به روش آزمون تیو باربیتوریک اسید اندازه گیری شد. نتایج حاصله نشان داد که در مقایسه با گروه کنترل استفاده از ویتامین E و پودر برگ سبز چای به طور معنی داری باعث کاهش میانگین وزن بدن، مصرف خوراک، اضافه وزن روزانه و چربی حفره شکمی و افزایش ضریب تبدیل غذایی جوجه ها در کل دوره و هم چنین افزایش اندازه لوزالمعده آنها در سن 42 روزگی شد. با افزایش مدت زمان نگه داری از صفر به 6 و 9 روز میانگین غلظت مالون آلدهاید تولیدی در بافت ها به طور معنی داری (P<0.05) افزایش یافت. شدت وقوع اکسیداسیون لیپیدی ران به طور معنی داری (P<0.05) بالاتر از سینه بود. هم چنین سطوح مختلف برگ سبز چای در جیره نه تنها تاثیری بر جلوگیری از وقوع پراکسیداسیون لیپیدی در گوشت سینه و ران نداشت، بلکه سطوح بالای این ماده در جیره غذایی در مقایسه با گروه کنترل و یا گروه تغذیه شده با سطوح بالای ویتامین E به طور معنی داری (P<0.05) افزایش میزان TBA گوشت را باعث شد. افزودن سطوح بالای مکمل ویتامین E به جیره به طور معنی داری (P<0.05) باعث کاهش عدد TBA گوشت ران و سینه در زمان های مختلف نگه داری شد.

برای ارزیابی خصوصیات بیده شترهای سمنان و هم بستگی بین این صفات، از الیاف ناحیه پهلوی تعداد 95 نفر شتر ماده بومی سنین 1 تا 20 سال در اردیبهشت ماه نمونه گیری شد و اختلاف میانگین حداقل مربعات صفات بیده در سنین مختلف و نیز چهار گروه سنی و با استفاده از روش خطی عمومی در نرم افزار SAS به دست آمد. نتایج نشان داد که سن بر طول دسته الیاف، قطر الیاف کرک و ضریب تغییرات آن، درصد الیاف مدولایی مقطع، ممتد و نیز الیاف بدون مدولا و بازدهی پس از شستشو اثر معنی دار (P£0.05) داشت. الیاف شترهای جوان 1 تا 2 سال از پوشش زیرین و درصد الیاف بدون مدولا بیشتری نسبت به سنین بالاتر برخوردار بودند. میانگین حداقل مربعات قطر کرک شترهای بین 1 تا 2 سال 18.54±1.47 میکرومتر با الیاف بیده شترهای گروه های سنی 3 تا 6، 7 تا 10 و بالاتر از 10 سال به ترتیب با مقادیر 23.19±0.57, 22.59±0.67 و 24.5±0.61 میکرومتر اختلاف معنی دار (P<0.005) داشت. بین طول دسته الیاف ناحیه شانه با سایر نواحی بدن (P<0.05) و نیز گروه سنی 1 تا 2 سال با سایر گروه های سنی اختلاف معنی دار (P<0.0001) مشاهده شد، به طوری که طول الیاف با افزایش سن کوتاه تر شده بود. با توجه به تفاوت معنی دار خصوصیات الیاف در گروه سنی 1 تا 2 سال با شترهای مسن تر پیشنهاد می شود برای بهره برداری بهتر از الیاف این دام در فرایند نساجی از لحاظ استحصال و سورتینگ، الیاف شترهای جوان به طور جداگانه عرضه شود.

در این مطالعه به منظور تخمین پارامترهای ژنتیکی و روند ژنتیکی صفات اندازه وزن بدن در سنین مختلف، افزایش وزن زنده در سنین صفر تا سه ماهگی، سه تا نه ماهگی و وزن بیده کرک از 1256 رکورد متعلق به 775 حیوان جمع آوری شده طی سال های 1379 الی 1382 در مرکز اصلاح نژاد بز کرکی سربیشه استفاده شد. ویرایش داده ها توسط نرم افزار Foxpro 6 ,2 انجام شد. از نرم افزار آماری SAS جهت تجزیه و تحلیل عوامل محیطی و از نرم افزار ژنتیکی DFREML جهت تجزیه و تحلیل پارامترها ژنتیکی استفاده شد. عوامل محیطی موثر بر صفات فوق شامل اثرات سال و ماه تولد، جنس، تیپ تولد و سن مادر (خطی و درجه دو) بود. مولفه های واریانس اثر عوامل ژنتیکی افزایشی مستقیم و مادری، اثر محیط دایمی مادر و کواریانس بین اثر عوامل ژنتیکی افزایشی مستقیم و مادری با روش حداکثر درستنمایی محدود شده در مدل حیوانی تک صفتی برآورد شد. برای این منظور از شش مدل حیوانی مختلف استفاده گردید که برای وزن تولد و از شیرگیری بهترین مدل، مدل یک (فقظ شامل اثر ژنتیکی افزایشی مستقیم) بود که بر اساس آن، وراثت پذیری مستقیم آنها به ترتیب 0.48 و 0.11 برآورد گردید. برای وزن نه ماهگی مدل سه (شامل اثر ژنتیکی افزایشی مستقیم و مادری) به عنوان مناسب ترین مدل انتخاب شد و بر اساس آن، وراثت پذیری مستقیم 0.09 و وراثت پذیری مادری صفر برآورد گردید. وراثت پذیری مستقیم صفت افزایش وزن صفر تا سه ماهگی و افزایش وزن سه تا نه ماهگی با استفاده از مدل یک به ترتیب 0.16 و 0.05 برآورد شد. وراثت پذیری مستقیم صفت وزن بیده کرک با استفاده از مدل یک دامی تک صفتی 0.02 و وراثت پذیری و تکرار پذیری صفت وزن بیده با استفاده از مدل دامی تکرارپذیر به ترتیب 0.16 و 0.53 برآورد گردید. روند ژنتیکی برآورد شده برای صفات وزن تولد 0.0175، وزن نه ماهگی 0.0206 و برای صفت وزن بیده -0.00537 کیلوگرم در سال بود و از لحاظ آماری معنی دار نبود.

برای تعیین اثرات دانه گندم آسیاب شده در جیره های پیش از زایش روی سلامت و عملکرد گاوهای شیری، تعداد 24 راس گاو و 16 راس تلیسه هلشتاین که در اواخر آبستنی بودند، مورد استفاده قرار گرفت. گاوها بر اساس تعداد زایش به سه بلوک تقسیم و سپس به طور تصادفی به دو جیره آزمایشی اختصاص داده شدند. جیره های آزمایشی شامل جیره دارای گندم با 1.62 مگا کالری انرژی خالص شیردهی در کیلوگرم ماده خشک، 14.8 درصد پروتئین خام، 42.1 درصد کربوهیدرات غیرالیافی، تفاوت کاتیون- آنیون 64- میلی اکی والان در کیلوگرم ماده خشک و جیره دارای جو و سبوس با 1.59 مگا کالری انرژی خالص شیردهی در کیلوگرم ماده خشک، 14.8 درصد پروتئین خام، 38.2 درصد کربوهیدرات غیرالیافی، تفاوت کاتیون- آنیون 48- میلی اکی والان در کیلوگرم ماده خشک بودند. گاوها به طور میانگین از 24±4 روز پیش از زایش با جیره های آزمایشی به صورت گروهی تغذیه شدند و پس از زایش تا 21 روز با جیره یکسان تغذیه شدند. میانگین خوراک مصرفی در پیش از زایش، تولید و ترکیب شیر، متابولیت های خون، فعالیت مربوط به خوردن، نشخوار کردن و جویدن، pH ادرار و مدفوع، وزن و زمان افتادن جفت، طول آبستنی، وضعیت زایش، وزن بدن و امتیاز وضعیت بدنی و بیماری های متابولیکی مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین خوراک مصرفی در جیره دارای گندم نسبت به جیره دارای جو و سبوس بالاتر بود (11.56 در مقابل 10.74 کیلوگرم بر اساس ماده خشک)، اما تفاوت معنی دار نبود. شیر تولیدی در جیره دارای گندم در مقایسه با جیره دارای جو و سبوس افزایش غیر معنی دار داشت. مقدار چربی شیر تولیدی در جیره دارای گندم در مقایسه با جیره دارای جو و سبوس افزایش معنی دار (P<0.025) داشت. کلسیم خون در گاوهای تغذیه شده با جیره دارای گندم نسبت به گاوهای تغذیه شده با جیره دارای جو و سبوس افزایش معنی دار (P<0.005) داشت، هم چنین گلوکز خون در گاوهای تغذیه شده با جیره دارای گندم نسبت به گاوهای تغذیه شده با جیره دارای جو و سبوس افزایش معنی دار (P<0.011) داشت. pH ادرار در هفته آخر منتهی به زایش در گاوهای تغذیه شده با جیره دارای گندم در مقایسه با گاوهای تغذیه شده با جیره دارای جو و سبوس کاهش معنی داری (P<0.003) داشت. با استفاده از گندم در جیره های پیش از زایش می توان از DCAD پایین و خوش خوراکی گندم سود جست و با القای اسیدوز متابولیکی خفیف از بروز تب شیر پیشگیری نمود و باعث کاهش بیماری های متابولیکی در نزدیکی زایش گردید.

به منظور بررسی اثر پروبیوتیک تپاکس در جیره های با سطوح متفاوت پروتئین بر عملکرد تولیدی و تیتر آنتی بادی بر علیه ویروس نیوکاسل جوجه های گوشتی سویه تجاری کاب 500 یک آزمایش فاکتوریل 2´2 در قالب طرح کاملا تصادفی انجام شد. عامل اول سطح پروتئین جیره متشکل از دو سطح مقدار پروتئین توصیه شده انجمن ملی تحقیقات (جیره با پروتئین متعادل) و 90 درصد مقدار آن (جیره کم پروتئین) و عامل دوم سطح پروبیوتیک متشکل از دو سطح با (0.1 درصد) و بدون (صفر) پروبیوتیک بود. به هر یک از 4 تیمار غذایی 6 تکرار 20 جوجه ای اختصاص داده شد. جوجه ها برای مدت 42 روز روی بستر پرورش داده شدند. نتایج حاصل از آزمایش نشان داد جوجه هایی که از جیره های کم پروتئین بدون پروبیوتیک استفاده کردند عملکرد تولیدی کمتری نسبت به سایر تیمارها داشتند. افزودن پروبیوتیک به جیره های کم پروتئین سبب بهبود افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی آنها مشابه با جیره با سطح پروتئین متعادل شد، در حالی که افزودن پروبیوتیک به جیره با سطح پروتئین متعادل تاثیری بر عملکرد تولیدی جوجه ها نداشت. کاهش سطح پروتئین سبب کاهش پروتئین مصرفی و افزایش نسبت راندمان پروتئین شد (P<0.05) در حالی که پروبیوتیک تاثیری بر مقدار این فراسنجه ها نداشت. کاهش سطح پروتئین جیره سبب افزایش نسبی درصد چربی حفره بطنی شد، اما بر سایر ترکیبات لاشه تاثیر معنی دار نداشت. افزودن پروبیوتیک سبب کاهش چربی حفره بطنی شد (P<0.05)، اما تاثیری بر سایر ترکیبات لاشه نداشت. هم چنین افزودن پروبیوتیک به جیره کم پروتئین سبب افزایش تیتر آنتی بادی بر علیه ویروس نیوکاسل شد در حالی که تاثیری بر مقدار آن در جیره با سطح پروتئین متعادل نداشت. نتایج این آزمایش نشان می دهد افزودن پروبیوتیک تپاکس به جیره های کم پروتئین سبب بهبود عملکرد تولیدی و توان ایمنی جوجه های گوشتی می شود.

این آزمایش به منظور تعیین اثر سطوح مختلف جایگزینی پلت چسبان پروتئینی آمت به جای پودر ماهی بر عملکرد و قابلیت هضم مواد مغذی در قالب یک طرح کاملا تصادفی با 400 قطعه جوجه گوشتی یک روزه از سویه راس و با 5 تیمار و 4 تکرار اجرا گردید. تیمارها شامل جایگزینی پنج سطح آمت (صفر ( گروه شاهد)، 4.5, 3, 1.5 و 6 درصد) به جای پودر ماهی بودند. اضافه وزن و مصرف خوراک در سنین 21، 42 و 49 روزگی اندازه گیری و نهایتا ضریب تبدیل غذایی نیز محاسبه گردید. قابلیت هضم مواد مغذی و انرژی قابل سوخت و ساز چیره ها نیز به روش نمونه گیری از فضولات انجام شد. نتایج آزمایش نشان داد، سطوح 4.5 و 6 درصد آمت، باعث کاهش مصرف خوراک شد (P<0.01). مصرف خوراک به ترتیب در تیمارهای 1.5 درصد، صفر و 3 درصد آمت بالاتر بود. در کل دوره بیشترین اضافه وزن مربوط به تیمارهای حاوی 1.5 درصد آمت و شاهد بود (P<0.01). در دوره آغازین تیمار 1.5 درصد آمت ضریب تبدیل غذایی را بهبود بخشید (P<0.01). تیمار 6 درصد آمت در تمامی دوره ها و تیمار 4.5 درصد در دوره پایانی و کل دوره موجب افزایش ضریب تبدیل غذایی شد. درصد چربی حفره بطنی تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. سطوح مختلف جایگزینی به غیر از سطوح 6 درصد آمت اثر معنی داری بر بازده لاشه نداشتند. سطح 1.5 درصد آمت انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری جیره را به طور معنی داری (P<0.01) نسبت به شاهد افزایش داد. به نظر می رسد افزودن پلت چسبان آمت در سطح 1.5 درصد بتواند اثرات مثبتی بر عملکرد جوجه های گوشتی و انرژی قابل سوخت و ساز جیره داشته باشد.

به منظور بررسی اثر پودر آب پنیر و پروبیوتیک لاکتوباسیلوس- باکتوسل بر عملکرد جوجه های گوشتی آزمایشی با 300 قطعه جوجه گوشتی نژاد راس در قالب یک طرح کاملا تصادفی با پنج تیمار، چهار تکرار و تعداد 15 قطعه جوجه در هر تکرار انجام شد. در روز 30 ام جهت یکسان نمودن تعداد مرغ و خروس ها در هر قفس تعداد جوجه ها به 10 قطعه در هر تکرار تقلیل یافت. جیره ها شامل جیره شاهد (فاقد پروبیوتیک و پودر آب پنیر) و سطوح 500 و 750 گرم در تن پروبیوتیک و هر سطح از سطوح ذکر شده با و بدون 2 درصد پودر آب پنیر بودند. افزایش وزن روزانه، مصرف غذا، ضریب تبدیل غذایی در دوره های مختلف پرورش و خصوصیات لاشه شامل وزن، گردن، جگر، بال، قلب، و چربی محوطه شکمی در سن 49 روزگی اندازه گیری و سپس درصد هر جزء نسبت به وزن زنده محاسبه شد. استفاده از جیره های غذایی حاوی 500 و 750 گرم در تن پروبیوتیک به همراه 2 درصد پودر آب پنیر در فاصله زمانی 21-0 روزگی به شکل معنی داری باعث ایجاد افزایش وزن بدنی جوجه ها نسبت به سایر جیره ها شد (P<0.05). جیره های حاوی پودر آب پنیر بویژه جیره حاوی 750 گرم پروبیوتیک در دوره های زمانی 21-0، 42-21 و 49-0 روزگی به شکل معنی داری سبب افزایش مصرف خوراک شدند (P<0.05). استفاده از جیره های حاوی پودر آب پنیر سبب کاهش معنی دار میزان کلسترول پلاسمای خون در 35 روزگی (P<0.05) و هم چنین افزایش معنی دار تعداد گلبول های سفید خون در سنین 21 و 35 روزگی (P<0.05) نسبت به سایر تیمارها گردید. هیچیک از جیره های غذایی بر ضریب تبدیل غذایی و خصوصیات لاشه تاثیر معنی داری نداشتند (P>0.05).

این آزمایش به منظور مقایسه زیست فراهمی و بررسی آثار چند نمونه مختلف دی کلسیم فسفات تولیدی در کارخانه های داخل کشور (ایران فسفات، پرتوبشاش، گدازه (قاسمی)، پویا خجسته، دان رازی کیمیا، فسفر ایران، گلبار شیمی، دان آور) در مرغ های تخم گذار به اجرا درآمد. 160 قطعه مرغ لگهورن سفید از سویه های لاین- W36 در سن 36 هفتگی به مدت 3 دوره 28 روزه با 8 جیره (که تنها از لحاظ منبع تامین کننده فسفر متفاوت بودند) تغذیه و در قالب یک طرح بلوک کامل تصادفی با 8 تیمار و 4 بلوک و 5 قطعه مرغ به ازای هر بلوک مرتب شدند. آزمایش مدت 90 روز (یعنی تا سن 48 هفتگی) به طول انجامید. در این آزمایش صفات مقاومت پوسته، ضخامت پوسته، درصد پوسته، درصد خاکستر پوسته، فسفر پوسته، کلسیم پوسته، وزن تخم مرغ، درصد تولید، مصرف خوراک، ضریب تبدیل خوراک و بازده تخم مرغ اندازه گیری و در نهایت با طرح کرت های خرد شده در زمان با طرح پایه بلوک کاملا تصادفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. هم چنین صفات خاکستر، کلسیم و فسفر استخوان درشت نی در دوره آخر اندازه گیری شدند. بین تیمارها از لحاظ ضخامت پوسته، درصد خاکستر پوسته، درصد پوسته، مصرف خوراک، درصد خاکستر استخوان، درصد کلسیم استخوان اختلاف معنی داری وجود داشت (P>0.05). سایر صفات اندازه گیری شده تفاوت معنی داری نشان ندادند. ارزش بیولوژیکی نسبی نمونه های مختلف بین 85 درصد برای نمونه D تا 105.7 درصد برای نمونه F (ایران فسفات) متغیر بود (P>0.05). اثر دوره های متفاوت آزمایشی بر صفاتی که در 3 دوره مختلف اندازه گیری شدند، بر مقاومت پوسته، ضخامت پوسته، درصد خاکستر پوسته، فسفر پوسته، کلسیم پوسته، وزن تخم مرغ، تولید تخم مرغ، مصرف خوراک و بازده تخم مرغ معنی دار (P>0.05) شد ولی بر صفات ضریب تبدیل خوراک و واحدها و اثر معنی داری نداشت. با توجه به روند موجود در نتایج و ارزش بیولوژیکی به دست آمده نمونه F (ایران فسفات) به عنوان نمونه بهتر و برتر معرفی شد.

در این بررسی ارزش غذایی تفاله های لیمو و پرتقال عمل آوری شده با قارچ نوروسپورا سیتوفیلا از طریق تجزیه شیمیایی، ضرایب هضمی ماده خشک و ماده آلی به روش in vitro، تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین خام به روش in sacco مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج بدست آمده بوسیله آزمون t مقایسه شدند. مقادیر پروتئین خام، خاکستر خام، ماده آلی، دیواره سلولی و دیواره سلولی بدون همی سلولز برای تفاله لیموی عمل آوری نشده به ترتیب 21.3, 93.8, 6.2, 6.3 و 17.9، تفاله لیموی عمل آوری شده 12.7, 89.4, 10.6, 25.1 و 6.8، تفاله پرتقال عمل آوری نشده 26.1, 94.5, 6.5, 6.8 و 20.3 و تفاله پرتقال عمل آوری شده 18.5, 91.9, 8.1, 23.2 و 15 درصد بود. تفاوت تجزیه شیمیایی انجام شده بین نمونه های عمل آوری نشده و شده هر دو نوع تفاله در سطح (P<0.01) معنی دار بود. ضرایب هضمی ماده خشک و آلی و ماده آلی قابل هضم در ماده خشک برای تفاله لیموی عمل آوری نشده به ترتیب 80.5, 79.3 و 75.5، تفاله لیموی عمل آوری شده 93.5, 91.4 و (P<0.01) 83.5، تفاله پرتقال عمل آوری نشده 82.8, 81.5 و 78.2 و تفاله پرتقال عمل آوری شده 94.5, 91.2 و 86.9 درصد (P<0.01) گردید. تفاوت در ضرایب هضمی انجام شده بین نمونه های عمل آوری نشده و شده هر دو نوع تفاله در سطح (P<0.01) معنی دار بود. تجزیه پذیری ماده خشک (با سرعت عبور 0.05) تفاله لیموی عمل آوری نشده 66.3، تفاله لیموی عمل آوری شده 75.2، تفاله پرتقال عمل آوری نشده 68.7 و تفاله پرتقال عمل آوری شده 75.5 درصد بود. تفاوت در تجزیه پذیری ماده خشک انجام شده بین نمونه های عمل آوری نشده و شده هر دو نوع تفاله در سطح (P<0.01) معنی دار بود. میزان تجزیه پذیری موثر پروتئین (با سرعت عبور 0.05) برای تفاله لیموی عمل آوری نشده و عمل آوری به ترتیب 12.1 و 73.7 و برای تفاله پرتقال عمل آوری نشده و عمل آوری شده 14.8 و 77.8 درصد گردید. تفاوت در تجزیه پذیری موثر پروتئین انجام شده بین نمونه های عمل آوری نشده و شده هر دو نوع تفاله در سطح (P<0.01) معنی دار بود. به طور کلی، عمل آوری تفاله مرکبات با قارچ نوروسپورا سیتوفیلا باعث بهبود غلظت پروتئین، افزایش ضرایب هضمی و تجزیه پذیری موثر پروتئین گردید.

در این پژوهش از 852 راس گاو شیرده هلشتاین چند شکم زا در اواسط شیردهی در قالب یک طرح آماری کاملا تصادفی از نوع آشیانه ای با دو تیمار شامل شهرستان اصفهان و شهرستان برخوار- میمه و سه تکرار شامل سه طبقه یک: از 1 تا 5 راس گاو شیری، دو: از 6 تا 10 راس گاو شیری و سه: از 11 تا 20 راس گاو شیری بود استفاده شد. جهت مقایسه میانگین های مواد مغذی مصرف شده و مورد نیاز از آزمون T جفت شده استفاده گردید. نتایج به دست آمده از پژوهش یکساله نشان داد که نوع شهرستان در طبقات مختلف بر مصرف ماده خشک مصرفی، انرژی ویژه شیردهی، پروتئین قابل سوخت و ساز، کلسیم، فسفر، پتاسیم، منیزیم، سدیم، کلر، گوگرد، سلنیم، روی، مس، ید، ویتامین A، ویتامین D، ویتامین E، پروتئین قابل تجزیه در شکمبه، دیواره سلولی، دیواره سلولی بدون همی سلولز و کربوهیدرات غیر فیبری بدون اثر معنی دار و بر مصرف پروتئین غیرقابل تجزیه در شکمبه اثر معنی دار داشت (P<0.05). نوع شهرستان بر نیاز مواد مغذی تاثیر معنی داری نداشت. تفاوت بین مصرف و نیاز در هر شهرستان به ازای هر راس گاو شیری در روز از نظر کیلوگرم ماده خشک مصرفی، مگاکالری انرژی ویژه شیردهی، گرم پروتئین قابل سوخت و ساز، گرم کلسیم، فسفر، پتاسیم، منیزیم، سدیم، کلر و گوگرد قابل جذب، میلی گرم در کیلوگرم سلنیم، روی، مس و ید، واحد بین المللی در روز ویتامین A، ویتامین D و ویتامین E، گرم در روز پروتئین قابل تجزیه و غیرقابل تجزیه در شکمبه، درصد ماده خشک دیواره سلولی، دیواره سلولی بدون همی سلولز و کربوهیدرات غیرفیبری به ترتیب برابر با 17.5, 28.5, -886, -542.5, -342.5, -234, -14834, -4.45, -3.26, -38.7, -3.11, -7.4, 44.2, -3.3, 0, 40.6, -5, -21.8, -630.2, -2.5, -1.6 و -10.4 بود. تفاوت بین مصرف و نیاز در فسفر، منیزیم و سدیم بدون اختلاف آماری و برای بقیه مواد مغذی دارای اختلاف معنی دار بود (P<0.05). نتایج این پژوهش نشان داد با تغذیه گاوهای شیری با جیره های حاوی کنجاله های پروتئینی و مکمل های معدنی و ویتامینی می توان تولید شیر و درصد پروتئین شیر گاوهای شیری نژاد هلشتاین مناطق روستایی را بهبود بخشید.

این پژوهش به منظور بررسی اثر کشت قارچ صدفی بر ارزش غذایی کاه گندم انجام گرفت. بدین منظور کاه گندم با قارچ صدفی، گونه "پلوروتوس، فلوریدا" عمل آوری شد، سپس مواد آزمایشی در قالب یک طرح کاملا تصادفی با 3 تیمار: 1) کاه معمولی، 2) کاه عمل آوری شده پس از میسلیوم دوانی قارچ، 3) کاه باقی مانده پس از برداشت محصول قارچ، هر کدام در 4 تکرار آماده سازی شد. ترکیبات شیمیایی و قابلیت هضم آزمایشگاهی نمونه های هر واحد آزمایشی تعیین شد. علاوه بر این، قابلیت هضم ظاهری و مقدار مصرف اختیاری نیز روی گاو و گوسفند اندازه گیری شد. سپس با استفاده از داده های به دست آمده، شاخص ارزش غذایی تیمارها برآورد گردید و با هم مقایسه شد. نتایج نشان داد که، در اثر کشت قارچ روی کاه، میزان پروتئین خام و قابلیت هضم آزمایشگاهی افزایش یافت در حالی که بخش دیواره سلولی کاهش نشان داد (P<0.05). هم چنین میزان مصرف اختیاری و قابلیت هضم مواد مغذی کاه، پس از رشد میسیلیوم قارچ روی آن، در گاو و گوسفند افزایش معنی داری را نشان داد (P<0.05) اما در تیمار سوم، یعنی کاه باقی مانده پس از برداشت محصول قارچ، قابلیت هضم و میزان مصرف اختیاری روند کاهشی داشت. میزان ماده خشک و ماده آلی مصرفی و نیز ماده خشک قابل هضم و ماده آلی قابل هضم مصرفی، به ازای هر کیلوگرم وزن متابولیکی، در گاو بالاتر از گوسفند بود (P<0.05). بالاترین شاخص ارزش غذایی، مربوط به تیمار 2 بود که در تغذیه گاو مشاهده شد در حالی که پایین ترین آن مربوط به کاه باقی مانده پس از برداشت محصول قارچ در تغذیه گوسفند به دست آمد. بر اساس یافته های به دست آمده چنین می توان نتیجه گیری نمود که، عمل آوری کاه گندم با استفاده از قارچ صدفی پلوروتوس فلوریدا، قبل از مرحله میوه دهی قارچ، سبب بهبود ارزش غذایی می شود.

در این تحقیق، تخمین پارامترها و ارزیابی ژنتیکی گاوهای هلشتاین استان خراسان برای صفت شیر بر اساس یک مدل دام روز آزمون با تابعیت تصادفی تکه ای (Cubic spline random regression) انجام شد. داده های مورد استفاده 32854 رکورد روز آزمون شیر دو و سه بار دوشش در روز مربوط به 3842 راس گاو هلشتاین شکم اول (فرزندان 466 راس گاو نر) در 125 گله بود که در بین سال های 1380 تا 1384 زایش داشتند. در مدل دام روز- آزمون، اثر عوامل ثابت محیطی گله- سال و ماه رکوردگیری- دفعات دوشش، متغیرهای کمکی خطی و درجه دوم سن زایش اول، درصد ژن هلشتاین (متغیر کمکی خطی)، اثرات تصادفی ژنتیکی افزایشی و محیط دایمی گاو قرار داده شد. در مدل مزبور به منظور در نظر گرفتن تفاوت های ژنتیکی و محیطی شکل منحنی شیردهی بین گاوها از تابعیت تصادفی تکه ای توان سوم استفاده شد. میانگین پسین ارزش اصلاحی پیش بینی شده گاوها با روش آماری بیزین (از طریق نمونه گیری گیبس با 100000 زنجیره با نرم افزار (RRGIBBS محاسبه شد. میانگین ارزش اصلاحی پیش بینی شده شیر 305 روز برای گاوهای دارای رکورد برابر با 52.90 کیلوگرم (P<0.05) بود. هم بستگی بین ارزش اصلاحی ماه های شیردهی با افزایش فاصله بین آنها کاهش نشان داد. بیشترین هم بستگی رتبه ای بین ماه های هشتم و نهم (0.998) و کمترین هم بستگی رتبه ای بین ماه های اول و دهم (0.312) بود. ارزش اصلاحی ماه های اول و ششم به ترتیب کمترین (0.553) و بیشترین (0.990) هم بستگی رتبه ای را با ارزش اصلاحی شیر 305 روز داشت. روند ژنتیکی برآورد شده شیر 305 روز بر حسب سال تولد گاوها 17.75 کیلوگرم در سال بود که به لحاظ آماری تفاوت معنی دار از صفر نداشت (p value=0.165).

این آزمایش به منظور بررسی جمعیت میکروبی روده و صفات تولیدی جوجه های گوشتی تغذیه شده با ترکیبات محرک رشد روکسارسون، آویلامایسین و فورمایسین گلد در مرحله اول رشد انجام شد. یک جیره پایه بر اساس توصیه های انجمن ملی تحقیقات برای مرحله اول رشد (0 تا 21 روزگی) تهیه و با مقادیر توصیه شده از ترکیبات محرک رشد روکسارسون، آویلامایسین و فورمایسین گلد نیز مکمل شد. هر یک از تیمارهای آزمایشی به 5 تکرار متشکل از 18 قطعه جوجه خروس گوشتی سویه تجاری راس 308 اختصاص یافت. پرندگان تا 21 روزگی روی بستر پرورش یافتند و صفات تولیدی و جمعیت میکروبی در بخش های چینه دان و ایلئوم با استفاده از محیط های کشت باکتری شناسی مناسب اندازه گیری شد. نتایج آزمایش نشان داد استفاده از روکسارسون و آویلامایسین به ویژه مخلوط آنها سبب بهبود چشمگیر افزایش وزن پرندگان شد (P<0.05). تمامی محرک های رشد مورد ارزیابی تاثیری بر مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی نداشتند. استفاده از محرک های رشد به استثنای فورمایسین گلد 0.05 درصد سبب کاهش جمعیت کل باکتری های چینه دان و ایلئوم شد. بیشترین کاهش جمعیت باکتریایی مربوط به تیمار مخلوط روکسارسون و آویلامایسین بود که نسبت به جیره شاهد معنی دار بود (P<0.05). تمامی محرک های رشد سبب افزایش جمعیت باکتری های لاکتوباسیلوس در چینه دان و کاهش جمعیت کلی فرم ها در ایلئوم شدند. بیشترین مقدار افزایش جمعیت باکتری های لاکتوباسیلوس مربوط به تیمار مخلوط آویلامایسین و روکسارسون و بیشترین مقدار کاهش جمعیت کلی فرم ها مربوط به تیمار فورمایسین گلد 0.2 درصد بود که مقدارآن نسبت به جیره شاهد معنی دار بود (P<0.05). بر اساس نتایج این آزمایش مخلوط رکسارسون و آویلامایسین نسبت به سایر افزودنی های محرک رشد بیشترین تاثیر را بر بهبود وزن پرندگان و افزایش جمعیت لاکتوباسیل ها در چینه دان داشت. فورمایسین گلد 0.2 درصد نیز نسبت به سایر افزودنی ها سبب کاهش جمعیت کلی فرم ها در ایلئوم شد.

در این پژوهش از 600 راس گوساله شیری نژاد هلشتاین یک تا سه ماهه، در قالب یک طرح آماری کاملا تصادفی از نوع ترتیبی (آشیانه ای) با دو تیمار شامل شهرستان های اصفهان و برخوار- میمه و سه تکرار شامل سه طبقه یک: گاوداری 1 تا 5 راس گاو شیری، دو: گاوداری 6 تا 10 راس گاو شیری و سه: گاوداری 11 تا 20 راس گاو شیری استفاده گردید. برای مقایسه میانگین های مواد مغذی مصرف شده و مورد نیاز از آزمون t جفت شده استفاده شد. نتایج پژوهش یکساله نشان داد که نوع شهرستان در طبقات مختلف بر مصرف ماده خشک مصرفی (شیر کامل و خوراک آغازین)، انرژی ویژه رشد، پروتئین خام، کلسیم، فسفر، منیزیم، کلر، پتاسیم، سدیم، گوگرد، کبالت، مس، ید، آهن، منگنز، سلنیم، روی، ویتامین های D, A و E اثر معنی داری نداشت. نوع تیمار (شهرستان) بر نیاز مواد مغذی برای گوساله های شیری اثر معنی داری نداشت. تفاوت بین مصرف و نیاز به ازای هر راس گوساله شیری در روز از نظر کیلوگرم ماده خشک شیر مصرفی، پتاسیم، سدیم، و گوگرد، میلی گرم در کیلوگرم کبالت، مس، ید، آهن، منگنز، روی و سلنیم، واحد بین المللی در کیلوگرم ویتامین های D, A و E به ترتیب برابر با -515, -4499, 0.5, -0.12, -14.1, -36.9, -0.32, -7.2, -0.1, 0.01, 0, 0.64, 0.53, 0.08, 0.1, -0.09, -17.7, -0.165, -0.092, -0.15 و -40.8 بود. تفاوت بین مصرف و نیاز فسفر، سدیم، گوگرد و روی بدون تفاوت آماری و برای بقیه مواد مغذی دارای اختلاف معنی دار بود (P<0.05). نتایج این پژوهش نشان داد گوساله های شیری در جیره خود با کمبود ماده خشک مصرفی (شیر و خوراک آغازین)، انرژی ویژه رشد، پروتئین خام، کلسیم، کبالت، مس، ید، آهن، منگنز، سلنیم، ویتامین A، ویتامین D و ویتامین E روبه رو بوده که می توان با افزایش در میزان شیر مصرفی و خوراک آغازین مکمل شده با منابع پروتئینی با کیفیت و مکمل های معدنی و ویتامینی این کمبود را جبران نمود.

نقشه های ژنتیکی با پوشش بالای ژنوم نقش بسزایی در تحقیقات پایه و کاربردی ژنتیک ایفا می کنند. در دهه های اخیر با پیدایش نشانگرهای DNA تحول عظیمی در تهیه نقشه های ژنتیکی در گیاهان مختلف به خصوص گندم به وجود آمده است. در این تحقیق، از نشانگر AFLP برای اشباع نقشه ژنتیکی 107 فرد هاپلوئید مضاعف حاصل از تلاقی دو والد به نام های Fukuho-Komugi ´ Oligo-Culm دریافت شده از مرکز تحقیقات بین المللی کشاورزی ژاپن استفاده گردید. از چهارچوب نقشه ژنتیکی این جمعیت به عنوان نقشه پایه در تجزیه و تحلیل های بعدی استفاده شد. تجزیه AFLP با استفاده از آنزیم های برشی MseI/PstI انجام گرفت. متوسط درصد چند شکلی نشانگر AFLP %6.16 بود. تجزیه داده ها توسط نرم افزار Mapmaker/EXP Ver 3.3 با معیار حداکثر فاصله 50 سانتی مورگان و حداقل LOD برابر 3 و رسم نقشه گروه های پیوستگی توسط نرم افزار Drawmap Ver 1.1 انجام گرفت. 115 نشانگر AFLP به 10 گروه منتسب شدند و تعدادی نیز به صورت غیر پیوسته باقی ماندند. تجزیه تکمیلی داده ها به همراه نشانگرهای ریزماهواره، موقعیت کروموزومی نشانگرها را تعیین کرد. در نهایت 71.1% نشانگرها به ژنوم %5.16 ,A به ژنوم B و تنها 3% به ژنوم D تخصیص یافتند. نشانگرهای AFLP مورد استفاده در این تحقیق توانستند در مجموع 11 فاصله خالی را در هفت کروموزم (3A, VA, 2B, 3B, 5B, 7B و (2A پرنمایند. پوشش کم ژنوم D توسط نشانگرها به دلیل سطح کم چند شکلی در این ژنوم در جمعیت های مختلف و حالت حفظ شده آن در جمعیت های گوناگون می باشد. در بین کروموزوم ها، بشترین تعداد نشانگر (60) به کروموزوم 7B تخصیص داده شد. توزیع نشانگرها روی این کروموزوم غیر یکنواخت بود. توزیع غیر یک نواخت نشانگر روی این کروموزوم به تجمع نشانگرهای AFLP در نواحی هتروکروماتین به خصوص اطراف سانترومر مربوط می شود.