علوم باغبانی
سال:1388 | دوره:23 | شماره:2 |تعداد مقالات:18

پسته محصول استراتژیک در صادرات ایران به کشورهای دیگر بوده به منظور ارتقا خواص کمی و کیفی این محصول آزمایشی در سال های 1383 و 1384 انجام گردید. تاثیر محلول پاشی تیمارهای تغذیه ای به منظور رفع محدودیت های موجود در جذب عناصر غذایی از طریق خاک و برطرف نمودن مشکل تناوب باردهی در درختان پسته رقم اوحدی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار بررسی گردید. در این آزمایش تیمار های شاهد (آب)، NPK، آهن، کلسیم، منیزیم، منگنز، روی، مس و تیمار کل (شامل کلیه عناصر بالا) در سه مرحله: پانزده روز بعد از تمام گل، زمان پرشدن مغز و یک ماه قبل از برداشت اعمال گردید. درصد خندانی و مغزداری میوه، شاخص عملکرد بر سطح مقطع شاخه، رشد رویشی، میزان کلروفیل برگ و عناصر موجود در برگ ها بررسی شد. درصد خندانی در تیمارها تفاوت معنی داری را نشان داد بطوریکه بیشترین درصد خندانی در تیمار کلسیم و کمترین آن در شاهد مشاهده شد. از نظر درصد پوکی و میزان کلروفیل برگ بین تیمارها تفاوت معنی داری مشاهده نگردید. میزان عملکرد به ازای واحد سطح مقطع شاخه در دو سال 83 و 84 با هم تفاوت معنی داری داشت، بطوریکه در سال 83 بیشترین و کمترین میزان عملکرد به ترتیب در تیمار NPK و تیمار کل مشاهده شد. در سال 84 نیز بیشترین و کمترین میزان عملکرد به ترتیب در تیمار مس و تیمار کل دیده شد. رشد رویشی در تیمارهای مختلف تفاوت معنی داری داشت، بیشترین میزان رشد رویشی در تیمار مس و کمترین آن در تیمار کل دیده شد. درصد جذب عناصر توسط برگ در هر تیمار با شاهد و کل سنجیده شد. میزان ازت، فسفر و پتاسیم برگ در تیمارهای NPK و تیمار کل تفاوت معنی داری با شاهد داشت، بطوریکه میزان این عناصر در تیمار NPK و کل بیشتر از شاهد بود. میزان منگنز برگ نیز در تیمار کل و تیمار منگنز یطور معنی داری بیشتر از تیمار شاهد بود.

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر اقلیم جنوب غرب ایران بر کمیت و کیفیت اسیدهای چرب بذر نسترن کوهی در 5 منطقه شامل سمیرم (استان اصفهان)، کیار وگردبیشه (استان چهارمحال و بختیاری)، یاسوج و میمند (استان کهگیلویه و بویراحمد) انجام شد. استخراج روغن با دستگله سوکسله و تجزیه اسیدهای چرب با دستگاه کروماتوگرافی گازی (GC) صورت پذیرفت. بیشترین و کمترین درصد روغن به ترتیب از میمند (%11.05) و کیار (%8.15) بدست آمد. پنج اسید چرب عمده شناسایی شده در روغن بذور نسترن کوهی به ترتیب شامل لینولئیک، اولئیک، لینولنیک، پالمتیک و استئاریک بودند. نتایج نشان دادند که تفاوت در میزان اسیدهای چرب در مناطق تحت مطالعه معنی دار بود (p<0.01). بیشترین میزان اسید لینولئیک، اولئیک و لینولنیک به ترتیب از مناطق گردبیشه (%52.09)، سمیرم (47/40%) و کیار (47/17%) بدست آمد. کمترین میزان اسید لینولئیک، اولئیک و لینولنیک به ترتیب از مناطق سمیرم (24/37%)، گردبیشه (69/22%) و میمند (85/12%) بدست آمد. بیشترین میزان اسید پالمتیک و استئاریک به ترتیب از مناطق میمند (91/4%) و کیار (88/3%)، و کمترین مقدار اسید پالمتیک و استئاریک از سمیرم (به ترتیب 04/4% و 17/2%) حاصل شد. بیشترین و کمترین میزان اسیدهای چرب غیراشباع به ترتیب از سمیرم (65/92%) و یاسوج (07/90%) به دست آمد. اختلافات بین میزان ترکیبات اسیدهای چرب بذر نسترن کوهی در مناطق مورد مطالعه ناشی از تفاوت در فاکتورهای اقلیمی مناطق مورد مطالعه بود.

به منظور بررسی اثر پاکلوبوترازول بر رشد رویشی و زایشی توت فرنگی رقم سلوا (Selva) پژوهشی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار در گلخانه دانشکده کشاورزی دانشگاه صنعتی اصفهان انجام شد. پاکلوبوترازول در دو روش کاربرد خاکی و محلول پاشی اندام هوایی در مقادیر 0، 5/0، 1، 5/1 و 2 میلی گرم ماده موثر برای هر گیاه مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که کاربرد پاکلوبوترازول در روش محلول پاشی در کنترل رشد رویشی موثرتر از کاربرد خاکی است. با افزایش میزان پاکلوبوترازول سطح برگ، وزن تر اندام هوایی، وزن تر کل بوته و طول دمبرگ کاهش یافت. وزن تر، تعداد و قطر ریشه تحت تاثیر پاکلوبوترازول قرار نگرفت. همچنین کاربرد پاکلوبوترازول اثر معنی داری بر سفتی بافت، غلظت مواد جامد محلول و ویتامین ث میوه نداشت. اثر متقابل غلظت پاکلوبوترازول و روش کاربرد آن برای صفات سطح برگ، طول و قطر دمبرگ، وزن تر کل بوته، وزن تر اندام هوایی، میزان کلروفیل برگ، عمکرد بوته ها، قطر میوه و شاخص برداشت معنی دار گردید. به طوری که محلول پاشی بوته ها با پاکلوبوترازول به میزان 2 میلی گرم ماده موثر به ازاء هر گیاه باعث بالاترین قطر دمبرگ، میزان کلروفیل برگ ها و شاخص برداشت گردید. همچنین کاربرد خاکی پاکلوبوترازول به میزان 1 میلی گرم ماده موثر به ازاء هر گیاه باعث افزایش عملکرد بوته به میزان 16/27 درصد شد.

در این آزمایش اثر کاشت پداژه در فواصل 15، 20 و 25 سانتی متر در دو طرح کاشت مربع و مثلث بر رشد و گلدهی گلایول (رقم وایت فرندشیپ) مورد بررسی قرارگرفت. آزمایش بصورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با چهار تکرار (هر تکرار شامل یک کرت به ابعاد 5/1× 1متر) طرح ریزی گردید. نتایج نشان دادند با کاشت پداژه در طرح مربع و فاصله 20 سانتی متر ارتفاع ساقه گلدهنده بطور معنی داری بیشتر از کاشت پداژه در فاصله 15 و 25 سانتی متر در هر دو طرح مثلث و مربع بود. نسبت طول قسمت گلدهنده به ارتفاع ساقه در فاصله کاشت 25 سانتی متر و طرح مربع بطور معنی داری بیشتر از فاصله کاشت 15 سانتی متر بود. بیشترین تعداد شاخه های گل بریده غیر اقتصادی در فاصله کاشت 15 سانتی متر و در هر دو طرح مربع و مثلث تولید گردید و افزایش فاصله کاشت موجب کاهش این شاخص در هر دو طرح کاشت گردید. در هر دو طرح کاشت مربع و مثلث افزایش فاصله کاشت موجب کاهش تعداد پداژه های جدید گردید و بیشترین تعداد پداژه در طرح کاشت مثلث و فاصله کاشت 15 سانتی متر تولید گردید. طرح کاشت و فاصله کاشت پداژه تاثیر معنی داری بر قطر پداژه های جدید و هم چنین وزن، تعداد و قطر پداژک ها، نسبت تعداد گلچه به ارتفاع ساقه گل دهنده، تعداد و طول و عرض برگ، قطر ساقه نداشتند.

به منظور بررسی سازگاری 5 گونه وحشی بومادران (A. eriophora, A. millefolium, A. biebersteinii, A. nobilis, A. wilhelmsii)  به شرایط کشت شده و ارزیابی پتانسیل های زینتی آن، کشت بذور وحشی این گیاه که از رویشگاههای واقع در خراسان رضوی، شیراز و کرج جمع آوری شده بود، ابتدا در نیمه اول شهریور 1385 در گلدان انجام شده، پس از رشد اولیه، نشاهای گیاهان در مرحله 8-6 برگی در نیمه دوم آبان همان سال به زمین اصلی، داخل کرت با فاصله 40×30 سانتیمتر انتقال یافتند. کلیه ویژگی های فنولوژیک و مرفولوژیک گیاهان طی مراحل مختلف رشد بررسی شد. طرح آماری مورد استفاده شامل بلوکهای کاملا تصادفی (RCBD) با 5 تیمار و 3 تکرار و تیمارها شامل 5 گونه بومادران بود. نتایج این تحقیق نشان داد که هر کدام گونه های مختلف بومادران دارای ویژگی های خاص ظاهری بوده که می تواند بسته به هدف مورد استفاده قرار گیرند. گونه A. millefolium از نظر طول دوره گلدهی (100 روز) و ارتفاع بوته (حدود 1 متر) از دیگر گونه ها برتری داشت در حالی که گونه A. biebersteinii از نظر تعداد جست، قطر و ارتفاع گل برتری داشت. گونه های A. wilhelmsii و A. eriophora بیشترین تعداد گل آذین جانبی را داشتند و زودتر از دیگر گونه ها وارد مرحله زایشی شدند. به طور کلی این گونه ها به دلیل عدم داشتن مشکلی خاص جهت کشت و کار، مقاومت به شرایط نامساعد محیطی، داشتن دوره گلدهی نسبتا طولانی، پایا بودن، داشتن گلهای زیبا و درشت به نظر می رسد که گیاهان بسیار مناسبی جهت کشت در فضای سبز می باشند.

به منظور مطالعه اثر بستر زئولیت در مقایسه با پرلیت بر عملکرد و کیفیت میوه گوجه فرنگی (Lycopersicon esculentum Mill. cv. Beril )  در کشت هیدروپونیک، بسترهای متفاوت پرلیت، مخلوط حجمی زئولیت غنی شده با آمونیوم به همراه پرلیت و زئولیت خام و پرلیت (90 vp/10vz) به صورت کرت خرد شده و طرح بلوک کاملا تصادفی با دو محلول غذایی (محلول غذایی با فرمول کامل و محلول غذایی با %30 کاهش نیتروژن) مورد بررسی قرار گرفتند. در طول دوره رشد صفات کمی و کیفی میوه مورد ارزیابی قرار گرفتند و مشخص شد که وزن میوه ها، طول آنها و درصد اسیدیته با کاهش نیتروژن در محلول غذایی کاهش یافت؛ میوه های ریز (زیر 70 گرم) با کاهش نیتروژن افزایش پیدا کرد و عملکرد میوه ها تحت تاثیر محلول قرار نگرفت. بستر بر عملکرد میوه ها، تعداد میوه در بوته، وزن میوه، تولید میوه های متوسط (70-100 گرم) تاثیر معنی دار داشت و بیشترین مقدار این صفات در بستر زئولیت غنی شده و پرلیت بدست آمد. اثر متقابل محلول ضعیف شده و بستر زئولیت شارژ شده، باعث کاهش وزن میوه، درصد ماده خشک میوه و درصد ویتامین ث شد. در مورد میزان مواد جامد قابل حل، سفتی و چگالی میوه ها تفاوت معنی داری در بین تیمارها دیده نشد.

به منظور بررسی اثر رژیم های آبیاری بر عملکرد سوخ دو ژنوتیپ پیاز بهاره مورد کشت در اصفهان آزمایشی به صورت کرت های خرد شده - فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی کبوترآباد اصفهان در دو سال زراعی 84- 1383 و 85- 1384 انجام شد. کرت اصلی شامل رژیم آبیاری،در سه سطح بر اساس تبخیر از تشت تبخیر کلاس A )به ترتیب آبیاری پس از T1=50±3، T2=70±3 و T3=90±3 میلی متر تبخیر) و کرت های فرعی شامل ترکیب فاکتوریل دو ژنوتیپ بهاره پیاز (رقم یلوسوئیت اسپانیش و توده در چه اصفهان) و سه فاصله بوته روی ردیف (به ترتیب 5، 5/7 و 10 سانتی متر) بود. نتایج نشان داد که افزایش دور آبیاری سبب کاهش معنی دار عملکرد کل، عملکرد بازارپسند، قطر و ارتفاع سوخ تولیدی شد. بیشترین عملکرد کل و عملکرد بازارپسند (به ترتیب 867/6 و 761/5 کیلوگرم در متر مربع) در تیمار T1 تولید گردید. از نظر عملکرد، واکنش ار قام نسبت به افزایش دور آبیاری متفاوت بود به طوری که تحمل رقم یلو سوئیت اسپانیش نسبت به کم آبی بیشتر از توده درچه اصفهان بود. رقم یلو سوئیت اسپانیش دارای عملکرد کل، عملکرد بازارپسند و ارتفاع سوخ بیشتری نسبت به توده در چه اصفهان بود. اما قطر گردن، ماده خشک و مواد جامد محلول سوخ در توده در چه اصفهان به طور معنی داری بیشتر از رقم یلو سوئیت اسپانیش شد. عملکرد کل و عملکرد بازارپسند برای فواصل بوته 5 و 5/7 سانتی متر یکسان به دست آمد. اما با افزایش فاصله بوته از 5/7 به 10 سانتی متر، این دو پارامتر به طور معنی داری کاهش یافتند. فاصله بوته بیشتر سبب افزایش اندازه سوخ (قطر و ارتفاع) گردید.

با توجه به این که دوران خواب در جوانه های ریز غده سیب زمینی یکی از عوامل محدود کننده کشت آنها پس از برداشت غده ها است، این آزمایش بر اساس طرح آشیانه در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 تکرار با هدف یافتن موثر ترین هورمون و دما جهت شکست سریعتر خواب ریز غده سیب زمینی در بهار سال 1387 صورت گرفت. تیمارهای آزمایش شامل هورمون های جیبرلیک اسید (در دو سطح 5/2 و 5 میلی گرم در لیتر)، زآتین (در دو سطح 5/1 و 3 میلی گرم در لیتر )، بنزیل آدنین (در دو سطح 5 و 10 میلی گرم در لیتر) و شاهد (آب مقطر) و سه تیمار دمایی 5، 10 و 15 درجه سانتی گراد بودند. نتایج نشان داد صفاتی نظیر سرعت و درصد جوانه زنی، میانگین طول جوانه، تعداد جوانه های فعال، وزن غده ها، بطور معنی داری (P≤0.01) تحت تاثیر تیمار هورمونی و دمایی قرار گرفتند. در خصوص سرعت و درصد جوانه زنی تحت تیمارهای هورمونی، تفاوت معنی داری بین هورمون ها مشاهده نشد، اما کمترین مربوط به تیمار شاهد بترتیب با مقادیر 4/14 و 11 درصد بود. بیشترین تاثیر بر میانگین طول جوانه مربوط به هورمون جیبرلین 5 میلی گرم در لیتر بود. دمای 10 درجه سانتی گراد بیشترین تاثیر را بر فعال شدن جوانه ها داشت. در دمای پایین تاثیر هورمون بر صفات تحت بررسی چندان قابل توجه نبود. بیشترین و کمترین کاهش وزن غده ها به ترتیب در دمای 5 و 15 درجه سانتی گراد حاصل شد.

مطالعه حاضر به منظور بررسی روند تغییرات بیوشیمیایی بافت های انگور رقم شاهرودی در شرایط بسته بندی در اتمسفر تعدیل یافته نسبت به شاهد و با استفاده از یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار طراحی شد. سه ترکیب گازی شامل (GC2) %10 CO2+%5 O2، (GC3)%10 CO2+%15 O2 و (GC4)%10 CO2+%60 O2 با استفاده از دو نوع پوشش پلیمری (پلی پروپیلن و پلی اتیلن) برای نگهداری انگورها در دمای 1oC و رطوبت نسبی 80-%90 مورد استفاده قرار گرفتند. محتوای قندهای احیاگر، اسیدیته قابل تیتراسیون (TTA) و pH هر 15 روز یکبار و پس از 24 ساعت قرار گیری در دمای اتاق اندازه گیری شدند. نتایج بدست آمده از 45 روز انبار داری نشان داد که همزمان با کاهش میزان قندهای احیاگر شانس بروز آلودگی افزایش می یابد. از سوی دیگر مشاهده شد که یک افزایش شدید در میزان قندهای احیاگر پس از ظهور آلودگی دیده می شود. نتایج بدست آمده نشان می دهد که افزایش زود هنگام درمیزان قندهای احیاگر در نمونه های بسته بندی شده با GC4 با کمترین میزان آلودگی همراه بوده است. همچنین مشخص شد که روند کاهش TTA و افزایش pH برای نمونه های فوق ملایم تر است.

به منظور بررسی تاثیرات چند ماده شیمیایی، بر درصد تنک و کیفت میوه زردآلو رقم "خیاری" پژوهشی در یک باغ تجاری از توابع شهرستان نی ریز فارس انجام گرفت. تیمارهای نفتالین استیک اسید (10، 20 و 40 میلی گرم در لیتر)، نفتالین استامید (20 ،40 و 80 میلی گرم در لیتر)، اتفن (50، 100 و 200 میلی گرم در لیتر) و اوره (2/0، 4/0 و 6/0 درصد) و 2 هفته پس از مرحله تمام گل در سال 1385 بر روی شاخه های منتخب اعمال شد. بررسی نتایج نشان داد که به جز اوره در غلظت 6/0 درصد، بقیه تیمارها به طور معنی داری باعث تنک میوه شدند. مواد شیمیایی مورد استفاده باعث افزایش حجم، طول، قطر میوه ها، کل ماده جامد محلول، نسبت کل ماده جامد محلول به اسیدیته کل، وزن خشک و نسبت وزن تر میوه به وزن خشک میوه شدند ولی بین شاهد و بقیه تیمارها تفاوت معنی داری در میزان اسید کل دیده نشد.

یکی از راه های توسعه تحمل به شوری در مرکبات، پیوند ارقام تجاری حساس به شوری بر روی پایه های مقاوم می باشد. لیموشیرین، یکی از گونه های مرکبات است که به شوری آب و خاک حساس بوده و تحت این شرایط کاهش شدیدی در رشد و عملکرد خواهد داشت. این پژوهش به منظور بررسی تاثیر شوری و پایه های نارنج معمولی (Citrus aurantium)، لیموشیرین (C. limetta)، لیموآب (C. aurantifolia)، ولکامریانا (C. volkameriana)، و بکرایی (C. reticulata×C. limetta)، بر غلظت عناصر کم مصرف در برگ لیموشیرین بصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در چهار تکرار در گلخانه انجام گرفت. تیمارهای شوری در چهار سطح 0، 20، 40 و 60 میلی مول در لیترکلرید سدیم در نظر گرفته شد. بر اساس نتایج نوع پایه تاثیر معنی دار بر غلظت عناصر کم مصرف در برگ داشت و تحت تاثیر شوری، تغییراتی در غلظت عناصر کم مصرف در برگ مشاهده شد. تحت شرایط این آزمایش، پایه ولکامریانا و تا حدودی بکرایی از پتانسیل خوبی در ایجاد تحمل به شوری در پیوندک لیموشیرین برخوردار بودند.

این پژوهش در یک باغ تجاری واقع در بخش کشکوییه در شهرستان رفسنجان در سال های 1385 و 1386 انجام گردید. تیمارهای موردنظر روی دو شاخه از هر تک درخت اعمال شدند. اسید جیبرلیک (0، 25، 50 و 75 میلی گرم در لیتر) در سه زمان محلول پاشی (اواسط خرداد ماه، اواسط تیر ماه و اواسط مرداد ماه) روی پسته رقم احمدآقایی انجام شد و برداشت نیز در دو زمان (15 و 30 شهریور ماه) انجام گرفت. محلول پاشی در اواسط خرداد ماه باعث کمترین درصد زودخندانی شد و تیمار 50 و 75 میلی گرم در لیتر اسید جیبرلیک بطور معنی داری درصد زودخندانی و ترک خوردگی پوسته سبز را کاهش داد. زمان های محلول پاشی روی درصد پسته های دهان بسته اثری نداشتند با افزایش غلظت اسید جیبرلیک درصد پسته های دهان بسته افزایش یافت. محلول پاشی در اواسط مرداد ماه درصد چربی و میزان پروتئین مغز را افزایش داد. تیمارهای مختلف اسید جیبرلیک روی درصد چربی و میزان پروتئین اثر معنی داری نداشتند و تیمار 75 میلی گرم در لیتر میزان کلروفیل مغز را افزایش داد.

بمنظور مطالعه اثرات فصل کاشت (کشت پاییزه و بهاره) و تراکم کاشت بر صفات رشد و عملکرد گل (وزن خشک گل) گیاه بابونه، آزمایشی در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی شیروان انجام شد. در این آزمایش از طرح کرت های خرد شده با دو فاکتور زمان کاشت و فاصله روی ردیف در چهار تکرار استفاده شد. زمان کاشت در کرت های اصلی و فاصله بوته روی ردیف (10، 20 و 30 سانتی متر) در کرت های فرعی قرار گرفت. نتایج نشان داد که فصل کاشت بطور معنی داری بر صفات رشد و عملکرد گیاه بابونه تاثیر گذاشت بطوری که در کاشت پاییزه ارتفاع بوته، تعداد ساقه اصلی و فرعی، طول دوره گلدهی، تعداد گل در بوته و عملکرد گل در واحد سطح بیشتر از کشت بهاره بود. در کشت پاییزه اگر چه تفاوت معنی داری بین فواصل روی ردیف 20 و 30 سانتی متر مشاهده نشد اما بیشترین عملکرد گل از فاصله روی ردیف 20 سانتی متر (با تراکم 100000 بوته در هکتار) حاصل شد. در کاشت بهاره عملکرد گل در فاصله روی ردیف 10 سانتی متر نسبت به فواصل روی ردیف دیگر بطور معنی داری کاهش نشان داد. فصل کاشت تاثیر معنی داری بر میزان اسانس گلهای بابونه نداشت، اما افزایش عملکرد گل در واحد سطح در کاشت پاییزه در نهایت منجر به افزایش عملکرد اسانس در واحد سطح گردید.

هدف از انجام این پژوهش، رفع کمبود روی و افزایش عملکرد انگور عسکری به روش تزریق سولفات روی در تنه بود. این بررسی در یکی از باغ های تجاری انگور شهرستان دنا (سی سخت) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تیمار و چهار تکرار به اجرا درآمد. تیمارها شامل تزریق سولفات روی در تنه در سطوح 5/1، 3 و 5 در هزار و شاهد (بدون تزریق) بود. تزریق مربوط به هر تیمار به میزان 500 سی سی در سه مرحله گلدهی، بعد از تشکیل میوه و مرحله تغییر رنگ میوه انجام گرفت. صفات عملکرد، غلظت روی برگ، سبزینه برگ، طول، عرض و حجم حبه، مواد جامد محلول و اسیدکل اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که تزریق سولفات روی در تنه باعث افزایش معنی دار عملکرد، سبزینه برگ، وزن، طول و حجم حبه، نسبت به شاهد گردید. اثر تزریق سولفات روی بر میزان روی برگ، مواد جامد محلول، اسید کل و نسبت اسید به قند معنی دار نگردید، هرچند 7/16% میزان روی برگ را افزایش داد. بنابراین تزریق سولفات روی در تنه می تواند به عنوان روشی جدید در رفع کمبود روی و افزایش عملکرد انگور عسکری مورد استفاده قرار گیرد.

به منظور ارزیابی و همچنین تعیین خصوصیات تعدادی از گونه های بابونه در دو جنس آنتمیس و ماتریکاریا از صفات مرفولوژیکی و فنولوژیکی استفاده شد. این آزمایش در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در دو تکرار انجام شد و 16 صفت ارتفاع، قطر گل، قطر نهنج، تعداد گل های زبانه ای، درصد گل خشک، وزن 100 گل، تاریخ شروع گلدهی، عملکرد گل در بوته، تعداد گل در بوته، وزن 1000 دانه، طول روزنه، طول و عرض برگ، طول دمبرگ، رنگ گلبرگ، تیپ برگ و نهنج در 27 ژنوتیپ اندازه گیری و ارزیابی شد. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که ژنوتیپ ها از نظر کلیه صفات مورد بررسی تفاوت معنی داری داشتند. بر اساس نتایج تجزیه به عامل ها، پنج عامل اصلی که جمعاً 91 درصد از تغییرات کل را توجیه نمودند، انتخاب گردید. در عامل اول که 39 درصد تغییرات را تبیین نمود صفاتی نظیر ، قطر گل، قطر نهنج، تعداد گل های زبانه ای، وزن 100 گل، عملکرد بوته، طول برگ و وزن 1000 دانه بیشترین اثر را داشتند. نتایج تجزیه کلاستر نشان داد در فاصله اقلیدسی دو ژنوتیپ ها را به 8 گروه و 2 گونه مستقل تفکیک نمود. این تحقیق نشان داد که نشانگرهای مرفولوژیکی هنوز یکی از ابزارهای قابل اطمینان برای شناسای گونه ها و ژنوتیپ ها میباشد.

تحمل شوری یکی از مهم ترین عوامل موثر بر تولید محصولات کشاورزی در مناطق خشک و نیمه خشک می باشد. تحمل شوری در درختان میوه را می توان از طریق استفاده از پایه های متحمل، افزایش داد. بدین منظور و جهت ارزیابی اثرات تنش شوری و پایه بر رشد، شدت فتوسنتز و غلظت عناصر غذایی بادام (Prunus dulcis Miller.) رقم فراگنس، آزمایشی با سه سطح کلرید سدیم (0، 50، 100 میلی مولار) و دو پایه (جی اف -677، تواونو) بصورت فاکتوریل و در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار در محیط بدون خاک و تحت شرایط کنترل شده به اجرا درآمد. نتایج نشان داد که شوری اثرات کاهشی معنی داری بر خصوصیات رویشی، فیزیولوژیکی و غلظت عناصر غذایی بادام داشت. هر چند شدت این اثرات بر حسب نوع پایه متفاوت بود. در پایه جی اف -677، وزن تر و خشک برگ و ریشه، تعداد برگ و شاخص کلروفیل تا سطح شوری50 میلی مولار در مقایسه با شاهد، افزایش و سپس کاهش یافت در حالیکه در پایه تواونو تا سطح 100 میلی مولار خصوصیات مذکور کاهش یافت. شدت فتوسنتز، سطح برگ و نسبت پتاسیم به سدیم برگ با افزایش شوری در هر دو پایه کاهش یافت، ولی میزان کاهش در پایه جی اف -677 در مقایسه با تواونو کمتر بود. علاوه بر این، شوری محتوای رطوبت نسبی و سطح ویژه برگ را در هر دو پایه کاهش داد. با افزایش سطوح کلرید سدیم، غلظت نیتروژن، فسفر و پتاسیم برگ در هر دو پایه کاهش و غلظت سدیم برگ افزایش یافت. نتایج حاصل حاکی از آن است که پایه جی اف -677 از طریق مکانیسم تدافعی ایجاد محدودیت در جذب و یا انتقال سدیم به قسمت های هوایی و نیز حفظ سطح مناسبی از پتاسیم، تحمل بالاتری نسبت به نمک در مقایسه با تواونو داشته و تحت شرایط شوری می توان از آن به عنوان یک پایه متحمل به نمک برای ارقام مختلف بادام استفاده کرد.