یاخته
سال:1383 | دوره:6 | شماره:21 |تعداد مقالات:9

هدف: بررسی موقعیت آناتومیک و فراساختار (Interstitial Cells of Cajal: ICC) در کولون بیماران مبتلا به بیماری هیرشپرونگ Hirschprung's Diesease مواد و روشها: نمونه ها از قسمت های سالم و بیمار کولون 10 کودک زیر 10 سال که تحت عمل جراحی جهت درمان بیماری هیرشپرونگ قرار گرفته و قسمت دیستال کولون آنها برداشته شده بود تهیه شد. با آماده سازی نمونه ها برای مطالعه با میکروسکوپ الکترونی برشهای خیلی نازک تهیه گردید. سپس موقعیت و مورفولوژی ICC در قسمت مبتلا با قسمت سالم مقایسه شد. یافته ها: در قسمت مبتلا، ICC در موقعیت بینابینی بین Smooth Muscle Cells و انتهاهای عصبی مشاهده نشد، در حالی که فراساختار آنها در قسمت مبتلا با قسمت سالم تفاوت عمده ای نداشت. نتیجه گیری: فقدان ICC در موقعیت بینابینی در قسمتهای مبتلا با توجه به نقش مهاری آنها در عملکرد لایه عضلانی لوله گوارش می تواند توجیه کننده وجود اسپاسم در قسمت مبتلا باشد.

هدف: مقایسه نتایج بدست آمده در روش سرولوژیک جهت تشخیص آلل های HLA-DR با نتایج روش جدید PCR-SSP مواد و روشها: تعداد 55 نمونه خون محیطی به طور تصادفی از مراجعین به آزمایشگاه پیوند اعضاء در اصفهان گرفته شد و تشخیص آلل های HLA-DR با هر دو روش مولکولی و سرولوژی صورت گرفت. روش سرولوژی با استفاده از 30 نوع آنتی سرم مختلف جهت تشخیص آلل های HLA-DR انجام شد و برای روش PCR-SSP پرایمرهای اختصاصی برای آلل های HLA-DRB1*01-10 (به غیر از (DR6, 8, 10 و نیزHLA-DR52  و DR53 مورد استفاده قرار گرفت. پس از استخراج DNA با استفاده از سیزده جفت پرایمر اختصاصی برای هر نمونه و به طور جداگانه واکنش PCR انجام گردید. در این تحقیق کنترل مثبت داخلی قطعه ای از توالی سومین اینترون لوکوس DR بود. پس از انجام PCR محصولات واکنش بر روی ژل آگارز 2 درصد الکتروفورز شده و در نهایت عکسبرداری از ژل، تفسیر و مقایسه نتایج صورت گرفت. یافته ها: نتایج 31 نمونه (3/56 درصد) کاملا مطابق روش سرولوژی بود. 12 مورد (22 درصد) در سرولوژیک هتروزیگوت و در مولکولی هموزیگوت تشخیص داده شدند. 7 مورد (7/12 درصد) در هر دو روش هتروزیگوت بودند اما در یک آلل اختلاف داشتند. 2 مورد (6/3 درصد) در روش سرولوژیک هموزیگوت و در مولکولی هتروزیگوت بودند و نیز یک مورد (8/1 درصد) در هر دو روش هموزیگوت بود اما بدین صورت که در سرولوژی HLA-DR14 و در مولکولی HLA-DR11 مشخص شد و نهایتا 2 مورد از 55 نمونه (6/3 درصد) در روش سرولوژیک قابل تشخیص نبودند. در نهایت تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و به کمک آزمونهای غیرپارامتریک (تست (Mc Nemar انجام شد. نتیجه گیری: نتایج بدست آمده از روش سرولوژیک معمول به میزان 7/43 درصد با نتایج روش PCR-SSP اختلاف داشت و این بیانگر خطای زیاد روش سرولوژی و یا به عبارت دیگر صحت بیشتر روش PCR-SSP برای DR-Typing می باشد.

هدف: بررسی توزیع گلیکوکانژوگیتهای سطح سلولها در طی مراحل تمایز جنینی آدنوهیپوفیز مواد و روشها: در این پژوهش با استفاده از روشهای لکتین هیستوشیمیایی به بررسی انواع قندهای انتهایی و تغییرات آنها در طی تکامل آدنوهیپوفیز پرداخته شد، برای این منظور 90 جنین رت از روز دهم تا روز بیستم حاملگی مورد استفاده قرار گرفت. نمونه ها پس از ثبوت در نرمالین و پاساژ آنها با بکارگیری لکتین های WGA، PNA، GSA1-B4 که با HRP نشاندار شده بودند و به ترتیب برای قندهای انتهایی اسیدسیالیک، N-acetylgalactosamine و  α-D-Galactosاختصاصی هستند به مطالعه قندهای انتهایی و تغییرات آنها پرداخته شد. سپس شدت رنگ آمیزی مقاطع میکروسکوپی برای هر لکتین در روزهای مختلف جنینی به روش Gong به صورت مجزا رتبه بندی شدند و توسط آزمون آماری غیرپارامتری کروسکال - والیس با یکدیگر مقایسه گردیدند. یافته ها: نتایج حاصل از این مطالعات هیستوشیمیایی مشخص نمود که لکتین WGA از روز سیزدهم جنینی با گروهی از سلولهای لوب قدامی هیپوفیز واکنش نشان داد و با ادامه روند تکامل شدت واکنش با لکتین مذکور در این گروه از سلولها افزایش یافت .(P<0.05) واکنش لکتین PNA از روز سیزدهم تکامل جنینی شروع شد و در روز چهاردهم بر شدت واکنش افزوده گردید .(P<0.05) سپس تا روز هفدهم شدت واکنش تغییری را نشان نداد و سپس به تدریج از شدت واکنش کاسته شد .(P<0.05) به طوری که در روز بیستم هیچگونه واکنشی ملاحظه نگردید و لکتین GAB1-B4 در هیچ یک از مراحل تکاملی مورد بررسی واکنش قابل ملاحظه ای را بروز نداد. نتیجه گیری: ظهور و تغییرات گلیکوگانجوگیتهای سطح سلولها با قندهای انتهایی اسید سیالیک و N-acetylgalactosamine  ممکن است نقش کلیدی در میانکنش های بافتی داشته باشد که منجر به تغییرات تکاملی برخی از ارگانهای جنینی از جمله آدنوهیپوفیز می گردد.

هدف: مطالعه تاثیر پالس های مستقیم الکتریی (Direct electric DC) بر از سرگیری میوز و بلوغ آزمایشگاهی تخمک های نارس موش و تکوین جنین های حاصل از آن. مواد و روش ها: تخمک های نارس در نوبت های مختلف از تخمدان موش های بالغ (6-4) هفته نژاد NMRI در شرایط استریل جدا شد. تخمک های حاصل در پنج گروه دسته بندی شدند. تخمک های گروه یک تا چهار در محیط M2 به ترتیب در معرض 1، 2، 3 و 4 تحریک تخمک الکتریکی 50 V) DC، (30 μs با فاصله نیم ساعت قرار داده شدند. تخمک ها پس از شستشو در محیط T6 جهت بلوغ در محیط MEM-α به مدت 24 ساعت داخل انکوباتور 37 درجه سانتی گراد با Co2 پنج درصد قرار گرفتند. تخمک های بالغ شده(Metaphas II)  در کنار اسپرم موش های نر همان نژاد قرار گرفتند.یافته ها: علی رغم معنی داری نتایج فعال کردن تخمک ها و از سرگیری میوز در تمام گروه ها، تحریک الکتریکی 50 V) DC، (30 μs اکثر تخمک های نارس را فعال کرده (89-77 درصد) و 68 تا 77 درصد آنها بالغ شده و 82-42 درصد تخمک های بالغ شده نیز بارور شدند. شکل گیری جنین ها در گروه سوم (3 بار تحریک) نسبت به دیگر گروه ها به طور معنی دار به بقیه گروه ها بالاتر بود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد: جریان الکتریکی مستقیم در باز سرگیری میوز، شکسته شدن هسته و آزاد شدن اولین جسمک قطبی، بلوغ آزمایشگاهی، لقاح، شکل گیری و تکوین جنین ها تاثیر دارد و احتمالا با تعمیم این روش بلوغ تخمک های نارس خانم های نابارور با ترشح نامنظم و ناقص FSH و LH  امکان پذیر خواهد بود.

هدف: مقایسه بیان ماتریکس متالوپروتیینازها در مدل کشت فیبروبلاستی حاصل از بافتهای نوزادان و بزرگسالان با مدل کشت در پلاستیک مواد و روشها: برای این منظور فیبروبلاستهای به دست آمده از پوست دور ریز جراحی زیبایی ناحیه شکم 5 نفر فرد سالم بزرگسال (AS) و همچنین 8 نمونه پوست ختنه گاه جنین تازه تولد یافته (FS) در دو محیط پلاستیک و D-3 gel کشت داده شدند. کشت سلولهای جدا شده از دو گروه مطالعه، تحت شرایط استریل از نظر رشد همزمان شده و به انبوهی 70 الی 80 درصد رسانده شد. سپس فعالیت دو آنزیم کلاژناز 1 (MMP-1) و ژلاتیناز (MMP-2) در رده های سلولی مختلف مشتق شده از این افراد در دو محیط بررسی و مقایسه گردید.یافته ها: نتایج حاکی از آن است که اولا فیبروبلاستهای AS در محیط پلاستیک به طور معنی داری بیشتر از رده های FS کلاژناز 1 تویلد می کنند 14.38±1.33) در مقابل 9.79±2.27 در محیط پلاستیک و 27.05±1.28 در مقابل 25.2±2.97 در محیط ژل) ثانیا، هر چند که اختلاف معنی داری از نظر تولید این آنزیم توسط رده های AS و FS در محیط D-3 gel مشاهده نگردید لیکن ترشح کلاژناز در هر دو رده فوق در ژل، به طور معنی داری بیشتر از پلاستیک بود .(P<0.05) در مورد تولید ژلاتیناز علیرغم افزایش نسبی تولید این آنزیم در محیط D-3 gel در مقایسه با پلاستیک، رده های FS در محیط بافت مهندسی شده مقادیر بیشتری ژلاتیناز در مقایسه با رده های تولید می کنند.نتیجه گیری: به طور کلی این مطالعه بیانگر تفاوتهای فیزیولوژیک در اجزای ساختمانی ماتریکس پوست بوده که می تواند ناشی از تفاوت های فنوتیپکی باشد که سلولهای پوستی در پاسخ به شرایط متفاوت نظیر سن ایجاد می کند. با وجود یافته های فوق، هنوز اطلاعات ما در مورد پارامترهای ملکولی تنظیم کننده فرآیندهای فوق در سنین و افراد مختلف ناچیز است و بررسیهای بیشتر را طلب می کند.

هدف: بررسی تاثیر تخریب ناشی از اسید ایبوتونیک هسته ماینرتNBM (Nucleus Basalis of Meynert)  روی خصوصیات زمانی جمع بندی پاسخهای برانگیخه شده توسط جابه جایی چند سبیل و میدان دریافتی نورونهای قشر بارل موش مواد و روشها: موشهای صحرایی نر نژاد Wistar در محدوده وزنی 250-350 گرم در این مطالعه مورد استفاده قرار گرفتند. حیوانات به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در یک گروه از حیوانات هسته ماینرت (NBM) توسط تزریق دو طرفه اسید ایبوتونیک (IBO) که در بافر فسفات سالین حل شده بود ( 5میکروگرم در 5 میکرولیتر) تخریب گردید. گروه دوم فقط بافر فسفات سالینPBS) ، (pH=7.4 دریافت کردند. از ثبت خارج سلولی تک واحدی و جابه جایی کنترل شده سبیلها برای مقایسه خصوصیات پاسخی نورونهای قشر بارل استفاده شد. سبیل های اصلی و مجاور آن به تنهایی و به طور ترکیبی با الگوهای زمانی مختلف صفر، 10، 20، 30، 50، 100 میلی ثانیه سبیل مجاور قبل از سبیل اصلی حرکت داده شدند تا خصوصیات جمع بندی زمانی پاسخها و همچنین میدان دریافتی تحریکی مهاری آنها مورد ارزیابی قرار گیرد. یافته ها : تخریب NBM توسط اسید ایبوتونیک، بزرگی پاسخ نورونها به جابه جایی سبیل اصلی را به طور معنی داری کاهش می دهد، اما اثری روی زمان شروع پاسخدهی(Letency)  ندارد. تخریب NBM، مهار وابسته به زمان در میزان پاسخ نورونها به تحریک اصلی بعد از تحریک سبیل مجاور را نسبت به گروه کنترل افزایش می دهد. همچنین میدان دریافتی تحریکی به وسیله تخریب NBM افزایش می یابد و میدان دریافتی مهاری تشدید می گردد. نتیجه گیری: این نتایج نشان می دهد که آورانهای NBM به قشر بارل در شکل دهی پاسخ نورونها و میدانهای دریافتی آنها موثر بوده به طوری که حذف NBM موجب تغییر بزرگی پاسخ نورونها، تغییر میدان دریافتی و همچنین تغییر مهار ایجاد شده به وسیله جابه جایی سبیل مجاور روی پاسخ نورونها به سبیل اصلی می گردد.

هدف: ارزیابی تاثیر برخی از آنومالیهای کروماتین اسپرم بر روی میزان موفقیت در لقاح به طریق ICSI است.مواد و روشها: با جمع آوری نمونه سمن 55 نفر از مراجعین به مرکز باروری و ناباروری اصفهان جهت درمان به طریقICSI ، علاوه بر آنالیز سمن رنگ آمیزی CMA3، آنیلین بلو، تست SDS و SDS+EDTA انجام گرفت. با توجه به درصد اسپرمهای CMA3 مثبت در هر نمونه، بیماران به دو گروه کمتر و بیشتر از 30 درصد CMA3 مثبت تفکیک شدند. همچنین براساس درصد لقاح، به دو گروه بیماران کمتر و بیشتر از 50 درصد لقاح تفکیک شدند. یافته ها: نتایج حاصله نشان داد که از بین تست های فوق الذکر و پارامترهای اسپرمی صرفا بین اسپرمهای دارای کمبود پروتامین با میزان لقاح به روش ICSI ارتباط معنی داری وجود دارد. همچنین درصد لقاح بین بیماران در دو گروه کمتر و بیشتر از 30 درصد CMA3 مثبت به طور چشمگیری متفاوت بود. بعلاوه اختلاف میانگین درصد CMA3 مثبت در دو گروه بیماران کمتر و بیشتر از 50 درصد لقاح معنی دار بود. ناحیه زیر منحنیROC  ((0.82 حاکی از آن است که تست CMA3، به علت حساسیت و اختصاصی بودن بالا، تست مناسبی جهت پیشگویی میزان موفقیت در لقاح به روش ICSI است.نتیجه گیری: از نتایج فوق می توان دریافت که کمبود پروتامین اسپرم تاثیر اساسی بر میزان موفقیت در لقاح به طریق ICSI دارد.

هدف: بررسی جداسازی، رشد، فعالیت ضدمیکروبی، اثر pH، حرارت، حساسیت در برابر آنزیمهای پروتیولیتیک لاکتوباسیل ها مواد و روشها: جداسازی لاکتوباسیلها با استفاده از یک گرم سوسیس در محیط MRS انجام شد. لاکتوباسیلهای بدست آمده به وسیله آزمایشهای بیوشیمیایی و مقایسه الگوی تخمیری قندها شناسایی گردیدند. فعالیت ضدمیکروبی لاکتوباسیل پلانتاروم با روش نقطه گذاری، ایجاد چاهک و دیسک بلانک انجام شد. پایداری فعالیت ضدمیکروبی این باکتریها در آب جوش و حرارت اتوکلاو به مدت 15 دقیقه اندازه گرفته شد. حساسیت مایع سطحی و کشت غلیظ فاقد سلول آن بعد از اثر دادن با آلفا آمیلاز، لیزوزیم و تریپسین تعیین شد. یافته ها: باکتریهای جدا شده شامل لاکتوباسیل پلانتاروم، لاکتوباسیل دلبروکی، لاکتوباسیل اسیدوفیلوس، لاکتوباسیل برویس بودند که فعالیت ضد باکتری قوی در برابر باکتریهای پاتوژن داشتند. فعالیت ضد باکتری لاکتوباسیل پلانتاروم در 100 درجه سانتی گراد به مدت 10 دقیقه و در 56 درجه سانتی گراد به مدت 30 دقیقه پایدار بود اما فعالیت آنها بعد از اتوکلاو کردن از بین رفت. باکتریوسین این لاکتوباسیل ها در 25 تا 30 درجه سانتی گراد در pH برابر 5/6 به مقدار حداکثر تولید شد. نتیجه گیری: اگر لاکتوباسیل هایی که برای روند تخمیر غذا به کار می روند، باکتریوسین پایدار در برابر حرارت را تولید کنند، پس آنها می توانند به عنوان باکتریهای پروبیوتیک مورد استفاده قرار گیرند. لاکتوباسیل هایی که از فرآورده های گوشتی جدا شده اند، بهترین کاندیدا برای باکتریها پروبیوتیک جهت بهبود و سلامت غذا هستند.