یاخته
سال:1378 | دوره:1 | شماره:1 |تعداد مقالات:9

هدف: بررسی اثر مایع آمنیوتیک جنین شش روزه و دو روزه مرغ (CEAF) بر رشد و نمو جنینهای دو سلولی موش.نوع مطالعه: مطالعه تجربی آینده نگرمواد و روشها: مایع آمنیوتیک جنین شش روزه و ده روزه مرغ (10-AF, 6-AF) آسپیره شده و دو آزمایش طراحی شد.آزمایش یک: 6-AF به این ترتیب آماده شد؛ +Ham's F-10 بیست درصد AF غیرفعال شده (iAF20)، +Ham's F-10 پنجاه درصد AF غیرفعال شده (iAF50)، AF غیرفعال شده (iAF100)، AF فعال (AF100)، +Ham's F-10 ده درصد albuminar-5 به عنوان شاهد. جنینهای دو سلولی موش نژاد Rondom-Bred Swiss White به طور تصادفی به این پنج گروه تخصیص داده شدند. آزمایش دو: تمامی این مراحل برای 10-AF به طور مشابه انجام شد.یافته ها: آزمایش یک: در AF100، iAF100 و iAF50 درصد مجموع بلاستوسیست (TB) به طور معنی داری بیشتر از محیط شاهد بود (به ترتیب 87.5، 81.7 و 82.1 در مقابل (P<0.001) (56.1. درصد خروج بلاستوسیست از زوناپلوسیدا (HB) در AF100 و iAF20 در مقایسه با شاهد به طور معنی داری بیشتر بود (به ترتیب 58 و 60.3 در مقابل (P<0.001) (22.5.آزمایش دو: درصد TB در AF100 و iAF100 نسبت به شاهد افزایش معنی داری نشان داد (به ترتیب 82.3 و 73.6 در مقابل HB .(P<0.001) (51.9 در AF100، iAF100 و iAF50 با اختلاف معنی داری بیشتر از محیط شاهد بود (به ترتیب 68، 69.7 و 59.2 در مقابل (P<0.001) (30.3. هیچ گونه اختلاف معنی داری بین دو گروه آزمایشی، یعنی 6-AF و 10-AF و همچنین بین غلظتهای مختلف AF با یکدیگر مشاهده نشد.نتیجه گیری: CEAF به عنوان یک غنی کننده و یا به عنوان یک محیط کشت طبیعی قادر است به رشد و نمو جنینهای قبل از لانه گزینی موش کمک کند.

هدف: بررسی تاثیر سلولهای اپیتلیال نواحی مختلف اویداکت هامستر بر تکوین جنین های موش نژاد N-MARY طی چهار روز هم کشتی و تاثیر عملکرد گنادوتروپینهای تزریقی بر کیفیت اثر هم کشتینوع مطالعه: تجربیمواد و روشها: اویداکت هامسترها، 24-18 ساعت پس از تزریق HMG/HCG جدا شده و با محیط DMEM/Ham's F-12 +FCS 10% فلاش شدند. بر اساس مشاهده توده کومولوس، اویداکتها به دو دسته تقسیم شدند. دسته I: اویداکتهایی که نسبت به گنادوتروپینها پاسخ نداده و به عبارتی فاقد توده کومولوس بودند. دسته II: اویداکتهایی که نسبت به گنادوتروپین ها پاسخ داده و دارای کومولوس بودند. پس از تفکیک نواحی آمپولا و ایستموس اویداکتها، با استفاده از آنزیم کلاژناز، سلولهای اپیتلیالی جدا و در زیر میکروسکوپ اینورت انتخاب شده و کشت داده شدند. جنینهای دو سلولی موش در محیط T6+FCS 10% روی تک لایه های سلولی آمپولا (A)، ایستموس (I) و گروه کنترل (C) کشت داده شدند و تکوین آنها طی 96 ساعت مورد بررسی قرار گرفت. تعداد بلاستومر 57 بلاستوسیست متعلق به همه گروههای آزمایشی و کنترل شمارش گردید.یافته ها: دسته I: پس از 96 ساعت، تعداد بیشتری از جنینها در گروههای هم کشتی از زونا پلوسیدا خارج شدند P<0.001 A=64% (Hatch)، P<0.05 I=50%، (C=36%.علاوه بر این در 24 ساعت اول کشت، تکوین جنینها در هم کشتی آمپولا بهتر از ایستموس بود (P<0.001). شمارش بلاستومرها نشان داد که تعداد بلاستومرها پس از 96 ساعت در گروههای هم کشتی و بخصوص در گروه آمپولا، بیشتر از گروه کنترل است P<0.001) برای A و P<0.05 برای (I. دسته II: پس از 96 ساعت، تعداد بیشتری از جنینها در گروه کنترل نسبت به گروههای هم کشتی به مرحله بلاستوسیست رسیدند A=20%)، I=27%، C=58% و P<0.001 نسبت به A و (I.نتیجه گیری: هم کشتی سلولهای اپیتلیال اویداکت هامستر و به خصوص سلولهای مشتق از ناحیه آمپولا، برای تکوین جنینهای موش در محیط آزمایشگاه مفید است و این تاثیر، تحت نفوذ وضعیت پاسخ هامسترها نسبت به گنادوتروپین های تزریقی است.

هدف: بررسی اثرات احتمالی حرکت بر روی رشد مفصل، جهت مطالعه رشد چهارمین مفصل متاتارسوفالنژیال در محیط کشت. نوع مطالعه: تجربی مواد و روشها: در این تحقیق جوانه اندام جنینهای 15 روزه موش سوری پس از جدا شدن به محیط کشت منتقل و به مدت یک تا شش روز در انکوباتور دمای 37 درجه سانتیگراد و 5 درصد CO2 کشت داده شدند. محیط کشت هر 24 ساعت یکبار تعویض گردید. بدنبال آن نمونه ها با محلول بوئن تثبیت شده و پس از مرحله آماده سازی و تهیه بلوک پارافینی به طور سریال برش و با روش هماتوکسیلین و ائوزین رنگ آمیزی شد و مورد مطالعه قرار گرفت. یافته ها: در نمونه های کشت داده شده، سلولهای خط مفصلی به جای تشکیل حفره، به سلولهای شبه فیبروبلاستی و یا غضروفی تبدیل شدند و کپسول مفصلی نیز تشکیل نشد. نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که شرایط محیط کشت و حذف حرکت رشد مفصل و ساختمانهای داخلی آنرا تحت تاثیر قرار می دهد.

هدف: بررسی وجود جهش های نقطه ای در ژنهای ترانسفر (tRNA) RNA در بیماری 30 ساله با علایم بالینی، بیوشیمیایی و هیستوشیمیایی ویژه بیماریهای میتوکندریائی و فاقد هرگونه اختلاف حذفی و یا اضافی در DNA میتوکندری (mtDNA).نوع مطالعه: تجربی – کاربردیمواد و روشها: تکنیکهای ژنتیک مولکولی شامل PCR، RFLP، DNA Sequencing و...یافته ها: در این بیمار که مبتلا به ضعف عضلانی و کاردیومایوپاتی بود، جهش جدیدی در mtDNA روی ژن کدکننده ترانسفر RNA سرین (UCN) شناسایی شد. این جهش هتروپلاسمیک، به صورت جایگزینی باز آلی C به جای T در موقعیت 7480 که در لوپ آنتی کدون tRNA که از نظر تکاملی بسیار پایدار می باشد، اتفاق افتاده است. این جهش در هیچکدام از افراد کنترل مشاهده نشد. بررسی mtDNA بدست آمده از سلولهای خونی و عضلانی نشان داد که این جهش در هر دو بافت مزبور وجود دارد. مقدار mtDNA جهش یافته در عضله و گلبولهای سفید خون اندازه گیری و مشخص شد که میزان هتروپلاسمی در این بافتها به ترتیب 73% و 30% است. جهش 7480 در سلولهای خونی بستگان بیمار مشاهده نشد.مطالعه مقاطع تهیه شده از فیبرهای عضلانی آشکار نمود که فیبرهای عضلانی طبیعی و غیرطبیعی (COX deficient) از نظر محتوای DNA موتان با هم اختلاف فاحشی دارند. فیبرهای با نقص فعالیت آنزیمی سیتوکروم اکسیداز (COX) حاوی بیش از mtDNA 90% جهش یافته، در حالی که سطح جهش در فیبرهای عضلانی طبیعی از 9% تا 68% متغیر بود.نتیجه گیری: این یافته ها نشان داد که جهش 7480 در این بیمار می تواند علت اساسی اختلالات مشاهده شده باشد.

هدف: بررسی آثار تابش لیزر کم توان گالیوم آلومینیوم آرسناید بر زخمهای بازپوستی موش صحرایی به روشهای بافت شناسی و بیومکانیک.نوع مطالعه: تجربیمواد و روشها: 46 سر موش صحرایی نر به طور تصادفی در گروه های شاهد و تجربی قرار گرفتند. تحت بیهوشی عمومی و با رعایت شرایط استریل یک زخم مدور و با ضخامت کامل پوست در پشت هر موش صحرایی ایجاد شد. روز جراحی روز صفر محسوب شد از روز یک به همه موشهای صحرایی نصف میزان مواد بیهوشی تزریق و به موشهای صحرایی گروه تجربی لیزر کم توان گالیوم آلومینیوم آرسناید با انرژی دانسیته 1.2 J/Cm2 تابانده شد. در روزهای 4 و 7 و 15 بعد از انجام تیمار روزانه موشهای صحرایی بوسیله اتر کشته شدند و دو نمونه از بستر زخم و پوست سالم مجاور هر موش صحرایی تهیه شد. نمونه مربوط به مطالعات بافت شناسی ثابت شد و مراحل کار عملی بافت شناسی عمومی بر روی آن بعمل آمد و برشهایی به ضخامت 5m از آن تهیه و با روش هماتوکسیلین و ائوزین رنگ شدند و سلولهای فیبروبلاست، ماکروفاژ، نوتروفیل، اندوتلیوم عروق و تعداد مقاطع عروق شمارش شدند. بر روی نمونه دوم مطالعه بیومکانیکی از نوع تنسیومتری بعمل آمد و قدرت کشش نمونه ها محاسبه شد. روش آماری مورد استفاده Mann whitney U test بود و P<0.05 معنی دار تلقی شد.یافته ها: در گروه تجربی میانگین تعداد فیبروبلاستها در روزهای 7 و 15، قدرت کشش در روزهای 4 و 15، تعداد مقاطع عروق در روز 7 و سلولهای اندوتلیوم عروق در روز 15 بیشتر و میانگین تعداد ماکروفاژها در روز 4 کمتر از گروه شاهد بود. اختلافات فوق از نظر آماری هم معنی دار بودند.نتیجه گیری: تابش روزانه لیزر کم توان گالیوم آلومینیوم آرسناید با انرژی دانسیته 1.2 J/Cm2 بر زخمهای با ضخامت کامل پوست موشهای صحرایی موجب تسریع معنی دار فرآیند التیام زخم شد.

هدف: مطالعه تاثیر پماد فاندرمول (fundermol) بر اپیتلیالی شدن بستر زخمهای سوختگی درجه سه به عنوان یک درمان غیرجراحی مناسب در روند التیام زخم.نوع مطالعه: تجربیمواد و روشها: در این بررسی 45 راس موش بزرگ آزمایشگاهی نر و ماده از نژاد آلبنیو – ان – ماری به وزن 180-160 گرم را با داروی تیوپنتال سدیم به روش داخل صفاقی بیهوش کرده و زخمهای مشابه در آنها ایجاد کرده و به طور تصادفی به سه گروه درمان شده با پماد فاندرمول، درمان شده با پماد سیلور سولفادیازین و گروه کنترل، تقسیم شدند و در قفسهای جداگانه نگهداری شده و تحت مراقبتهای لازم قرار گرفتند. در روزهای هفتم، چهاردهم و بیست و هشتم پس از ایجاد جراحت سوختگی، نمونه های مشابهی از پوست نواحی مرکزی، حاشیه و بافت سالم اطراف زخم برداشته شد. پس از پردازشهای لازم و رنگ آمیزی، سیر اپیتلیالی شدن بستر زخم در گروه های مختلف با استفاده از روشهای مورفومتریک محاسبه و با یکدیگر مقایسه شد.یافته ها: نتایج آماری نشانگر آن است که پماد فاندرمول، اپیتلیالیزه شدن زخم حاصل از سوختگی درجه سه را افزایش می دهد و آن را به سمت بسته شدن زخم پیش می برد. ما چنین تصور نمودیم که افزایش ویسکوزیته بستر زخم و حمایت فولیکولهای مو به عنوان نتایج استفاده از فاندرمول می تواند به یک روند اپیتلیالیزه شدن بستر بیانجامد. همچنین خواص ضد میکربی، ضد التهابی پماد می تواند این روند را تسهیل نماید. با این همه مکانیزم دقیق اثر درمانی این دارو باید همچنان مورد مطالعه قرار گیرد.نتیجه گیری: با توجه به تجزیه و تحلیل های آماری و این نکته که گزارشی از عوارض جانبی و سو ترکیبات طبیعی تشکیل دهنده پماد فاندرمول در دست نیست، به نظر می رسد استفاده از این پماد بتواند بعنوان یک روش درمان غیر جراحی در خصوص زخمهای سوختگی درجه سه مطرح گردد. تعمیم یافته های این مطالعه بر نمونه های انسانی تامل و بررسی های بیشتری را می طلبد و مطالعات دقیق روی مکانیسم عمل ترکیبات موثر دارو ضروری است.

هدف: دو رگ گیری فلوئورسانس درجا (FISH)، شناسایی توالیهای خاص با طولهای متفاوت را در نواحی کروموزومی یا کل کروموزوم در سلولهای اینترفاز یا متافاز میسر می سازد. پیشرفتهای جدید در این فن آوری موجب نقشه برداری سریع و تعیین موقعیت قطعه های DNA بر روی یک باند کروموزوم متافازی می شود. روش FISH مبتنی بر چند مرحله است که شامل آماده سازی و نشاندار کردن پروب، دو رگ گیری پروب و آماده سازی کروموزوم و آشکارسازی نشانه ها و تصویرگیری است. در این تحقیق با استفاده از این روش سلولهای لنفوبلاستوییدی اتاکسی تلانژکتیازی (A-T) که به عوامل کلاستوژن و موتاژن فیزیکی و شیمیایی حساسیت بیشتری نسبت به سلولهای نرمال نشان می دهند مورد بررسی قرار گرفت.نوع مطالعه: مطالعه تجربیمواد و روشها: سلولهای A-T و نرمال در محیط RPMI-1640 کشت داده شد و تحت تابش اشعه گاما در مرحله G1 و G2 چرخه سلول قرار گرفت. پس از تیمار با دموکلسین و آماده سازی متافازها به روش استاندارد، لام میکروسکوپی تهیه شد. برای بررسی کروموزومهای 1، 4، 7 و 14 این سلولها با استفاده از پروب کروموزوم کامل روش FISH انجام شد. برای هر نمونه با استفاده از میکروسکوپ فلوئورسانس Zeiss متصل به رایانه حداقل 50 متافاز مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: مشاهدات مبین آن است که فراوانی ناهنجاریهای کروموزومی در سلولهای A-T و نرمال قبل و بعد از تابش گیری برای کروموزومهای مورد بررسی به طور کلی کم بوده است. به هر حال رخداد فراوانی بیشتر آسیبهای کروموزومی در سلولهای A-T شامل جا به جایی، تریزومی، جا به جایی روبرتسونی و شکست کروماتیدی مشهود است.نتیجه گیری: در روشهای متداول سیتوژنتیکی، مشاهده تغییرات متفاوت کروموزومی همیشه با انجام یک روش میسر نیست. حساسیت آشکارسازی روش FISH به کروموزومهای رنگ آمیزی شده محدود می شود اما همانگونه که برای سلولهای A-T مشاهده شد، FISH یکی از موثرترین روشهای بررسی انواع تغییرات کروموزومی پایدار و ناپایدار محسوب می شود. این روش نه تنها می تواند کاربرد گسترده ای در نقشه برداری ژنوم انسان و دیگر ارگانیسمها داشته باشد، بلکه می تواند در سیتوژنتیک بالینی، ژنتیک سلولهای سوماتیک، تشخیص سرطان و بررسی های بیان ژن نقش مهمی داشته باشد.

هدف: مطالعه نحوه بسیج شدن آکسونهای گاما از نوع استاتیک و دینامیک در زمان تحریک قشر حسی – حرکتی (سنسوریموتور) گربه در عضله تنیوسیماس پای گربه.نوع مطالعه: تجربیمواد و روشها: گربه های 2 تا 3.8 کیلوگرم با سدیم پنتوباربیتون (45 mg/kg) بیهوش، تراشه باز و تیوب گذاری شد. عصب ابتوراتور و فمورال در هر دو پا قطع وعصب کلیه عضلات پای چپ، بجز تنیوسیماس در قسمت خلفی جانبی پای عقب، قطع شد (عصب سیاتیک راست نیز قطع شد). یک تا سه دوک عضلانی در هر عضله تنیوسیماس تشریح شد و در زیر دوربین ویدئو در حمام بافتی که با محلول کربس مشروب می شد قرار گرفت. قشر حسی – حرکتی (SMC) راست نیز ظاهر و یک استخر روغن معدنی در بالای سر حیوان، با استفاده از پوستهای سر، ساخته و از روغن پارافین 37 درجه سانتیگراد پر گردید (عمق حداقل یک سانتیمتر). مغز با الکترود پلاتین با جریانهای 0.3 تا 3 میلی آمپر بصورت آنودال و کاتودال تحریک و تغییرات در حرکات برانگیخته در تارهای داخل دوکهای عضلانی معرف بسیج شدن انواع مختلف نرونهای گاما تلقی گردیده و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج حاضر نشان می دهد که انواع نرونهای حرکتی گاما از نوع استاتیک بطور مستقل از یکدیگر توسط کورتکس مغز کنترل می شوند و یک نقشه توپوگرافی نیز در (SMC) قابل ترسیم است. اثرات استاتیک با تحریک ناحیه وسیعی از SMC بروز می کند، در صورتیکه پاسخهای دینامیک، فقط با تحریک ناحیه محدودی در پشت قدامی بوجود آمدند. عمق بیهوشی نیز در ایجاد پاسخهای تکرارپذیر بسیار حیاتی است، به حدی که ممکن است هرگونه تغییر، اثر مهاری را به تحریکی یا بالعکس تبدیل نماید. جلوگیری از خروج CO2 از مغزی که تنها لایه داخلی مننژ را دارد عامل مهمی در حفظ سلامت قشر مغز در محیط آزمایشگاه است.نتیجه گیری: تحریک قشر SMC در گربه های بیهوش می تواند به گونه ای مستقل، انواع اکسونهای گامااستاتیک و گامادینامیک را بسیج نماید که این اثر به عمق بیهوشی و وضعیت فیزیولوژیک قشر مغز ارتباط زیادی دارد.