پوست و زیبایی
سال:1390 | دوره:2 | شماره:3 |تعداد مقالات:10

زمینه و هدف: اثرات ضدالتهابی و نیز کاهش رنگدانه پوستی با مصرف موضعی ترتینوئین و همین طور آلفاهیدروکسی اسیدها شناخته شده است. در مطالعه اخیر میزان اثربخشی کرم ترتینوئین 0.05% در برابر آلفاهیدروکسی اسید 7% در درمان کک و مک مورد مقایسه قرار گرفته است.روش اجرا: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی بوده، تعداد 80 بیمار دچار کک و مک انتخاب شدند. بیماران به دو گروه 40 نفره تقسیم شده، برای گروه اول کرم آلفاهیدروکسی اسید 7% یک شب درمیان و برای گروه دوم کرم ترتینوئین موضعی 0.05% یک شب درمیان تجویز گردید. هر دو گروه از ضدآفتاب نیز استفاده می نمودند. پیگیری به صورت ماهانه تا پنج ماه ادامه یافت.یافته ها: در گروه تحت درمان با ترتینوئین 3 نفر (7.5%) و در بیماران تحت درمان با آلفاهیدروکسی اسید، 8 نفر (20%) پاسخ به درمان عالی داشتند. هم چنین پاسخ به درمان در گروه کرم ترتینوئین در 20 نفر (50%) و در گروه آلفاهیدروکسی اسید در 16 نفر (40%) خوب ارزیابی شد. میزان رضایت مندی بیماران از نتایج درمان نیز با نتایج ارزیابی پزشک هم خوانی داشت. به طوری که تفاوت معناداری بین میزان پاسخ به درمان ازنظر پزشک معالج و بیماران وجود نداشت (P=0.384 و P=0.132).نتیجه گیری: در درمان کک و مک کرم ترتینوئین و آلفاهیدروکسی اسید هر دو موثر بوده، استفاده از یکی به دیگری ارجحیتی ندارد.

زمینه و هدف: درماتیت روش اصلی آتوپیک یک بیماری خارش دار، مزمن و عودکننده است که در نوزدان و کودکان شایع تر است. درمان بیماری، مصرف نرم کننده ها و کورتیکوستروییدهای موضعی و هم چنین اجتناب و پرهیز از محرک هاست، اما عوارض جانبی ناشی از کورتیکوستروییدهای موضعی مصرف آن ها را محدود کرده است. هدف از انجام این مطالعه بررسی بی خطری و تاثیر پماد تاکرولیموس 0.03% در درمان این بیماری بود.روش اجرا: در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده و دوسویه کور، 76 بیمار مبتلا به درماتیت آتوپیک با سن بیشتر از 2 سال در دو گروه مساوی تحت درمان با پماد تاکرولیموس 0.03% (داروسازی ابوریحان، ایران) یا پلاسبو 2 بار در روز و به مدت 6 هفته قرار گرفتند. پاسخ به درمان هر 2 هفته یک بار با مقیاس SCORAD در 2 گروه بررسی و مقایسه گردید.یافته ها: 29 نفر در گروه تاکرولیموس و 26 نفر در گروه دارونما، مطالعه را به پایان رساندند. کاهش میانگین SCORAD پس از 2 و 4 هفته در گروه تاکرولیموس به صورت معنی داری بیشتر از گروه دارونما بود (0.05<P). از نظر عوارض جانبی خارش و سوزش، اختلاف معنی داری بین دو گروه وجود نداشت، اما عارضه جانبی قرمزی در گروه دارونما به صورت معنی داری بیشتر مشاهده شد (0.05>P).نتیجه گیری: پماد تاکرولیموس 0.03% در درمان درماتیت آتوپیک موثرتر از دارونما است.

زمینه و هدف: خارش یکی از ناتوان کننده ترین عوارض در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه می باشد که بر کیفیت زندگی این بیماران اثر منفی دارد. هدف از این مطالعه تعیین میزان شیوع خارش اورمیک و عوامل مرتبط در بیماران همودیالیزی مراجعه کننده به مراکز دیالیز استان گلستان بود.روش اجرا: در این مطالعه مقطعی، تمامی 375 نفر بیمار همودیالیزی مراجعه کننده به هشت مرکز همودیالیز استان گلستان در سال 1388، با استفاده از روش سرشماری انتخاب و وارد مطالعه شدند. داده ها با استفاده از پرسش نامه های اطلاعات دموگرافیک و خارش یوسیپویچ جمع آوری شدند. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری t مستقل و مربع کای انجام شد.یافته ها: میانگین و انحراف معیار سن بیماران 13.27±48.36 سال بود و 51.2% از بیماران مرد بودند. شیوع کلی خارش اورمیک 48.3% (181 نفر) بود. کمترین و بیشترین میزان شیوع خارش در بین مراکز بررسی شده به ترتیب 37.9% و 57.1% بود. 60.2% از بیماران خارش محدود داشتند و شایع ترین محل خارش، ناحیه پشت بدن (68.8%) بود. میزان شیوع خارش اورمیک با تعداد جلسات دیالیز بیماران در هفته (P=0.003) و سطح سرمی فسفر (P<0.001) ارتباط معنادار داشت.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که خارش اورمیک هنوز یکی از مشکلات شایع در بیماران همودیالیزی می باشد. اتخاذ راه کارهایی برای رفع یا کاهش این مشکل، ضروری به نظر می رسد.

زمینه و هدف: نوروپاتی دیابتی در حدود 50% افراد با دیابت شیرین طولانی مدت نوع 1 یا 2 اتفاق می افتد. این مطالعه با هدف بررسی نوروپاتی حسی در بیماران دیابتی در خطر ابتلا به زخم مراجعه کننده به درمانگاه دیابت دانشگاه علوم پزشکی کاشان در سال 1387 تا 1389 با استفاده از مونوفیلامان و نیز نشانه های نوروپاتی انجام شد.روش اجرا: 352 بیمار مبتلا به دیابت وارد این مطالعه مقطعی شدند. در ابتدا بیماران با کمک پرسش نامه ای در مورد نشانه های سوبژکتیو مورد ارزیابی قرار گرفتند. سپس نشانه های نوروپاتیک آن ها با کمک Quantitative Neuropathy Symptom Score بررسی و بیماران با کمک مونوفیلامان5.07/10g  معاینه شدند. توصیف و تحلیل داده ها با استفاده از گزارش نسبت شانس (Odds Ratio [OR]) و فاصله اطمینان 95% (95% Confidence interval [CI])، ارایه میانگین، انحراف معیار و نسبت ها و انجام آزمون های مربع کای و کاپا صورت گرفت.یافته ها: 15.6% بیماران دیابتی در ارزیابی به وسیله مونوفیلامان، مبتلا به نوروپاتی بودند. 19.4% مردان و 14.3% زنان دیابتی مبتلا به نوروپاتی بودند (OR=1.4، P=0.24)، میانگین طول مدت ابتلا به دیابت در بیماران مبتلا به نوروپاتی بیشتر از بیماران دیابتی بدون نوروپاتی بود (9.96 در برابر 9.68 سال، P>0.05). %72.7 بیماران دارای سابقه ابتلا به زخم پا دارای علایم نوروپاتی بودند (OR=16.6، P<0.001). بر اساس علایم، 27.8% بیماران دارای نوروپاتی شدید، 41.8% دارای نوروپاتی متوسط، 12.8% دارای نوروپاتی خفیف و 17.6% بیماران فاقد نوروپاتی بودند.نتیجه گیری: لازم است کلیه بیماران دیابتی جهت پیش گیری از ابتلا به زخم پای دیابتی به وسیله آزمون مونوفیلامان ازنظر ابتلا به نوروپاتی، بدون در نظر داشتن علایم نوروپاتی غربالگری شوند.

زمینه و هدف: پسوریازیس یک بیماری مزمن و عودکننده است که دارای تاثیراتی بر روی جسم، روح و کیفیت زندگی بیماران است. هدف از این مطالعه بررسی کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پسوریازیس بود.روش اجرا: در این مطالعه مقطعی که در سال 1388 انجام شد، 97 بیمار مبتلا به پسوریازیس مراجعه کننده به درمانگاه و مرکز PUVA درمانی بیمارستان افضلی پور در شهر کرمان انتخاب شدند. کیفیت زندگی بیماران با استفاده از پرسش نامه شاخص کیفیت زندگی Dermatology Life Quality Index (DLQI) و شدت بیماری آنان با Psoriasis Area Severity Index (PASI) مورد ارزیابی قرار گرفت و نمره اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمون های آماری One-way AVONA و مربع کای مورد تحلیل قرار گرفت.یافته ها: 55.7% بیماران مذکر بودند و میانگین سنی افراد 35.3 سال (از 16 تا 75 سال) بود. شایع ترین نوع بیماری، پسوریازیس ولگاریس (76.3%) بود و 3.1% مبتلا به آرتروپاتی بودند. متوسط مدت ابتلا به بیماری 21 ماه (از 11 ماه تا 30 سال)، میانگین نمره کیفیت زندگی افراد 14.1 (حداقل 1 و حداکثر 29) و میانگین نمره شدت بیماری 18.6 (حداقل 0.6 و حداکثر 66.6) بود. نمرهDLQI با شدت بیماری، وضیعت تاهل و نوع بیماری از لحاظ آماری ارتباط معنی داری داشت (0.05>P).نتیجه گیری: بیماری پسوریازیس با تخریب کیفیت زندگی بیماران همراه است، بنابراین برای کاهش اثرات سوء بیماری بر زندگی بیماران باید اقدامات حمایتی روانی و اجتماعی صورت گیرد.

اسید هیالورونیک، عمده ترین و مهم ترین جزء تشکیل دهنده ماتریکس خارج سلولی، یک گلیکوزآمینوگلیکان است که آب جذب می کند و به مقدار زیاد در بافت آسیب دیده در حال ترمیم یا در حال رشد دیده می شود. کمبود اسید هیالورونیک یکی از عوامل اصلی و اساسی بروز ضایعات پوستی به ویژه با بالا رفتن سن است. بیشتر از 50% از کل اسید هیالورونیک بدن در پوست قرار دارد زیرا برای ثبات و نگهداری ماتریکس داخلی و بسیاری از عملکردهای سلول ها موردنیاز است. یکی از راه های ترمیم جراحات پوستی استفاده از ژل های پرکننده حاوی اسیدهیالورونیک خارجی است. از این جهت که این مواد منشا درونی انسانی ندارد و از حیوانات و یا باکتری ها تهیه می شود، در بسیاری از موارد باعث بروز حساسیت های پوستی می شوند و نیمه عمر کوتاهی دارند. تلاش برای حفظ و یا افزایش ترشح اسید هیالورونیک توسط سلول های فیبروبلاست پوست انسان در پیشگیری و برطرف کردن علائم پیری پوست بسیار حائز اهمیت است.

اپیدرمولیز تاولی گروهی از بیماری های پوستی هستند که با تاول و زخم به دنبال ضربه های کوچک مشخص می شود. از مهم ترین عوارض آن بروز سرطان سلول سنگفرشی در بیماران است. گرچه بروز سرطان سلول سنگفرشی در پوست یافته شایعی است اما بروز آن در مخاط ها بسیار نادر است. در این مقاله ما دو عضو یک خانواده با سرطان سلول سنگفرشی در مری و زبان را معرفی می کنیم.