ادبیات پایداری، گونه ای از ادبیات سیاسی- اجتماعی است که همراه با شرح و توصیف مقاومت های مردمی در برابر استبداد و تهاجم، به مثابه عنصری کارامد به بیدارگری و عدالت خواهی می پردازد. بررسی و تحلیل ابعاد گوناگون این نوع از ادبیات سبب گسترش پژوهش های این حوزه، به ویژه از زمان شکل گیری انقلاب اسلامی به بعد شد. در حوزه ادبیات پایداری تا پایان سال 1390، بیش از 400 پژوهش اصلی که به کم و کیف ادبیات پایداری و نه مسائل حاشیه ای آن پرداخته اند قابل شناسایی اند، اما با وجود رشد کمی پژوهشی، موانعی در مسیر تحقیقی این حوزه وجود دارد. در این پژوهش، در جهت آسیب شناسی و رفع موانع پژوهشی ادبیات پایداری کوشش شده است انحرافات پژوهشی اعم از مغالطه و مصادره در حوزه ادب پایداری و همچنین جریان ها یا چالش های کاذب پدید آمده از این انحرافات بررسی و نقد شود.