رشد و یادگیری حرکتی ورزشی
سال:1394 | دوره:7 | شماره:4 |تعداد مقالات:15

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات ادراکی-حرکتی بر رشد مهارت های حرکتی دختران کم توان ذهنی تربیت پذیر بود. به همین منظور 20 دختر کم توان ذهنی تربیت پذیر از مرکز سازمان بهزیستی شهرستان مریوان با میانگین سنی 8.3±1.11 سال و ضریب هوشی 39.14±6.84 با روش نمونه گیری هدفمند بررسی شدند. از همه کودکان پیش آزمون گرفته شد، سپس نمونه ها به صورت هدفمند به دو گروه 10 نفری کنترل و مداخله تقسیم شدند. برای سنجش مهارت های حرکتی درشت و ظریف از آزمون تبحر حرکتی برونینکس- اوزرتسکی استفاده شد. گروه مداخله، تمرینات ادراکی- حرکتی را طی 24 جلسه و هر جلسه 45 تا 60 دقیقه و 3 روز در هفته انجام دادند. پس از 24 جلسه تمرین از هر دو گروه، پس آزمون به عمل آمد. تجزیه وتحلیل داده ها که با استفاده از آزمون آماری K-S، ویلکاکسون و یو من ویتنی انجام گرفت، نشان داد که مداخله تمرینات ادراکی- حرکتی تاثیر معناداری روی مهارت های حرکتی درشت در گروه تمرینی داشته است (P<0.05). درحالی که تاثیر این دوره تمرینی بر مهارت های ظریف از نظر آماری معنادار نبود (P>0.05). از نتایج چنین برداشت می شود که برنامه تمرینی به کاررفته در تحقیق حاضر برای بهبود مهارت های حرکتی درشت دختران کم توان ذهنی تربیت پذیر مناسب است و مراکز مربوط می توانند از آن به عنوان برنامه تمرینی استفاده کنند.

هدف از تحقیق حاضر مقایسه توانایی کنترل انگیختگی با دو روش تصویرسازی ذهنی و بازخورد زیستی در پسران و دختران ورزشکار بود. شرکت کنندگان در تحقیق 30 دانشجوی پسر و دختر ورزشکار دانشگاه تهران بودند که بر اساس نمره های کسب شده در پرسشنامه وضوح تصویرسازی حرکتی-2 به دو گروه همگن 15 نفری پسر و دختر تقسیم شدند. به شرکت کنندگان در سه نوبت آزمون، بازخورد زیستی شنیداری ارائه شد و نمره های آنها در سه شاخص انگیختگی ثبت شد. شرایط عادی بدون تصویرسازی برای آزمون اول اجرا شد. در آزمون دوم از شرکت کنندگان خواسته شد موقعیت خود را در شرایط مسابقه تصویرسازی ذهنی کنند، در آزمون نهایی باید با استفاده از روش های تنفس آرام و عمیق و همچنین بازخورد شنیداری سعی می کردند خود را به شرایط آرامش برسانند و انگیختگی خود را کاهش دهند. نتایج آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و تی مستقل نشان داد که در نمره های هر سه شاخص ضربان قلب، دما و پاسخ گالوانیک در آزمون نهایی تفاوت معناداری بین نمره های میانگین دو گروه دختر و پسر ورزشکار وجود داشت (P£0.05). یافته ها نشان می دهد که پسران در مقایسه با دختران، از توانایی کنترل انگیختگی بیشتری برخوردارند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مهارت های حرکتی پایه، عنصر اصلی رشد حرکتی اند و به دو گروه مهارت حرکتی درشت و ظریف تقسیم می شوند. هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر تمرینات تعادلی با توپ سوئیسی بر مهارت حرکتی درشت کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی بود. شرکت کنندگان در پژوهش سه کودک مبتلا به اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی نوع ترکیبی، در رده سنی 8-6 سال بودند. این پژوهش یک مطالعه موردی با طرح خط پایه چندگانه بود. شرکت کنندگان به مدت 9 هفته تحت تمرین با توپ سوئیسی قرار گرفتند. با کاربرد طرح خط پایه چندگانه، تغییر در مهارت حرکتی درشت شرکت کنندگان در توالی های یک هفته ای بررسی شد. ابزار مورد استفاده پرسشنامه کانرز فرم 48 سوالی والدین و آزمون تبحر حرکتی برونینکس - اوزرتسکی بود. یافته های پژوهش بر اساس تحلیل دیداری و شاخص های آمار توصیفی تجزیه وتحلیل شد. تجزیه و تحلیل یافته ها نشان داد مداخله مورد نظر در بهبود مهارت حرکتی درشت سه شرکت کننده اثربخش بوده است (با درصد داده های ناهمپوش (PND) برابر با 100 درصد برای هر سه شرکت کننده). نتایج پژوهش حاضر بیانگر تاثیر مثبت تمرینات تعادلی با توپ سوئیسی در بهبود مهارت حرکتی درشت کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی است.

هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر سطوح مختلف دشواری تکلیف تعادلی و بازخورد بینایی بر تعادل زنان سالمند بود. 14 زن سالمند سالم با میانگین سنی 65.57 سال داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. از هر کدام از آزمودنی ها خواسته شد در دو شرایط (با بازخورد بینایی و بدون بازخورد بینایی) روی سه سطح صفحه تعادل با ناپایداری متفاوت (سطوح 10، 8 و 6) بایستند. شاخص های تعادل (کلی، میانی جانبی و قدامی خلفی) از طریق دستگاه تعادل سنج بایودکس ثبت شد. مدت زمان هر آزمون 20 ثانیه و زمان استراحت بین آزمون ها 20 ثانیه بود. یافته ها نشان داد که با افزایش دشواری تکلیف تعادلی شاخص میانی- جانبی تعادل (P=0.02) افزایش معنادار داشت و در شرایط با بازخورد بینایی در مقایسه با شرایط بدون بازخورد بینایی، شاخص های کلی (P=0.001)، قدامی- خلفی (P=0.01) و میانی- جانبی تعادل (P=0.01) کاهش معنادار داشت. به طور کلی نتایج نشان داد که افزایش دشواری تکلیف تعادلی نوسان قامت را افزایش می دهد و ارائه بازخورد بینایی می تواند نوسان قامت را کم کند و تعادل را بهبود بخشد.

هدف از این پژوهش، بررسی اثر تداخل زمینه ای مسدود، نظام دار فزاینده و تصادفی بر اکتساب، یادداری و انتقال مهارت های والیبال مبتنی بر تغییرات در برنامه حرکتی تعمیم یافته است. در واقع تحقیق حاضر با هدف پاسخ به این پرسش انجام گرفت که آیا افزایش منظم سطح تداخل زمینه ای، بر یادگیری مهارت سرویس والیبال از آرایش مسدود یا تصادفی اثربخش تر است. در این پژوهش 30 دانشجو (در 3 گروه 10 نفری) با میانگین سنی 4±23 سال شرکت کردند. تفاوت گروه ها در آرایش تمرین سه نوع سرویس بود. آزمودنی ها، در این آزمایش، مهارت سرویس پنجه ساده، چکشی و موجی والیبال را از فاصله 9 متر از تور والیبال با آرایش های مختلف انجام دادند. هر شرکت کننده 108 تکرار از هر سرویس و در مجموع 324 کوشش طی 9 جلسه (هر جلسه 36 تکرار) انجام داد. نتایج نشان داد آرایش افزایشی، در مقایسه با تمرین تصادفی و مسدود، موجب اجرای بهتر در آزمون یادداری و انتقال شد (P<0.05). در مجموع پیشنهاد شد برای تسهیل یادگیری چند برنامه حرکتی تعمیم یافته، آرایش از تداخل کم شروع و به صورت تدریجی منظم به سمت تداخل زیاد برنامه ریزی شود.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر کانون توجه بر یادگیری پرتاب دارت در کودکان کم توان ذهنی بود. در این مطالعه شبه تجربی، 22 پسر 10 تا 12 ساله کم توان ذهنی بر اساس هوشبهر 70 - 50 به صورت تصادفی انتخاب و پس از یک جلسه تمرین و پیش آزمون، بر اساس امتیاز به دست آمده، سن و هوشبهر در دو گروه توجه (درونی، بیرونی) همسان قرار گرفتند. افراد، 5 بلوک و هر بلوک 8 پرتاب را تمرین کردند. از آزمون های تحلیل واریانس دوطرفه مکرر و تحلیل واریانس استفاده شد. در مرحله یادداری، هر دو گروه در پرتاب ها دقت خود را افزایش دادند و در اثر تمرین، تغییرپذیری (P=0.044) و دقت پرتاب ها (P=0.047) کاهش یافت. در مرحله انتقال، گروه توجه درونی قادر به انتقال مهارت به شرایط جدید نبودند، ولی گروه تمرین متغیر در انتقال مهارت خود به شرایط جدید موفق بودند. همچنین گروه توجه بیرونی نسبت به گروه توجه درونی تغییرپذیری (P=0.049) کمتر و دقت (P=0.048) بیشتری داشتند. بر اساس یافته های تحقیق، گروه توجه بیرونی قادر به یادداری و انتقال مهارت به شرایط جدید بودند که فرضیه عمل محدودشده ولف و همکاران (2001) در افراد کم توان ذهنی نیز تایید می شود.

هدف این تحقیق، بررسی اثر دست برتر و دو روش تمرین آشکار و پنهان بر یادگیری توالی حرکتی بود. به این منظور، 60 دختر 17-14 ساله با توجه به دست برتر با آرایش تصادفی در چهار گروه راست دست-تمرین آشکار، راست دست-تمرین پنهان، چپ دست- تمرین آشکار، چپ دست- تمرین پنهان قرار گرفتند. تکلیف شرکت کنندگان، دقت و زمان عکس العمل متوالی بود. مرحله اکتساب شامل اجرای هشتصد کوشش تمرینی بود. ﮔﺮوه های تمرین آشکار، از ﺗﺮﺗﻴﺐ ظهور محرک ها آگاهی داشتند، اما به ﮔﺮوه های تمرین پنهان، این آگاهی داده نشد. روز بعد از مرحله اکتساب، آزمون یادداری و انتقال گرفته شد. آنالیز واریانس چندراهه نشان داد که صرف نظر از دست برتر، تمرین پنهان بر یادگیری زمان عکس العمل در هر سه مرحله اکتساب، یادداری و انتقال موثرتر از تمرین آشکار بود. مقایسه افراد راست دست و چپ دست، صرف نظر از نوع تمرین در دقت پاسخ مرحله اکتساب معنادار بود و چپ دست ها بادقت تر بودند. اثر متقابل دست برتر و نوع تمرین بر زمان واکنش و دقت پاسخ معنادار نبود.بدین مفهوم که افراد راست دست و چپ دست در تمرین آشکار و همین طور، تمرین پنهان تفاوت معناداری با یکدیگر نداشتند.