شیلات
سال:1396 | دوره:70 | شماره:4 |تعداد مقالات:14

مطالعه حاضر جهت بررسی اثر سطوح مختلف جایگزینی پودر کرم خاکی (Eisenia fetida) بر پارامترهای رشد، ترکیب لاشه و هضم پذیری بچه ماهیان قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss) به مدت 8 هفته انجام شد. برای این منظور سطوح مختلف جایگزینی پودر کرم خاکی با پودر ماهی شامل صفر، 25، 50 و 75 درصد، با و بدون 2/5 درصد پودر سیر در جیره در نظر گرفته شد. ماهیان با میانگین وزن 0/27± 30 گرم در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار (سه تکرار) در شرایط یکسان پرورش داده شدند. در طول دوره میانگین دما 2/14± 12/28 درجه سانتی گراد و اکسیژن 1/12± 6/32 میلی گرم بر لیتر بود. در پایان آزمایش، شاخص های رشد، ترکیب لاشه و هضم پذیری تعیین گردید. نتایج نشان داد که افزایش جایگزینی پودر کرم خاکی باعث کاهش معنی دار در وزن پایانی، نرخ رشد ویژه و افزایش ضریب تبدیل غذایی در ماهی ها شد و به طور معکوس افزودن پودر سیر موجب افزایش وزن نهایی و نرخ رشد ویژه و کاهش ضریب تبدیل غذایی شد (0/05>P). اثر پودر سیر بر ترکیبات لاشه معنی دار نبود، اما افزایش سطح جایگزینی کرم خاکی باعث کاهش رطوبت و چربی و افزایش پروتئین و خاکستر لاشه شد (0/05>P). هضم پذیری ماده خشک با افزایش سطح جایگزینی تا سطح 25 درصد (بدون پودر سیر) تفاوت معنی داری نداشت (0/05>P) و در سطح 50 درصد کاهش معنی داری یافت (0/05>P) و افزودن سیر موجب کاهش معنی دار در هر سطح جایگزینی شد (0/05>P). هضم پذیری چربی و پروتئین در تیمارهای پودر کرم خاکی افزایش معنی داری نسبت به تیمار شاهد داشت (0/05>P)، اما افزودن سیر تفاوت معنی داری در هضم-پذیری چربی و پروتئین (به جز 50 درصد جایگزینی) در هر سطح جایگزینی نشان نداد (0/05>P). نتایج نشان داد می توان کرم خاکی را به همراه 2/5 درصد سیر تا سطح 50 درصد جایگزین پودر ماهی جیره ماهی قزل آلای رنگین کمان کرد، بدون اینکه اثرات منفی بر کارایی رشد ماهی ها دیده شود.

مطالعه حاضر جهت بررسی اثر سطوح مختلف جایگزینی پودر کرم خاکی (Eisenia fetida) بر پارامترهای رشد، ترکیب لاشه و هضم پذیری بچه ماهیان قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss) به مدت 8 هفته انجام شد. برای این منظور سطوح مختلف جایگزینی پودر کرم خاکی با پودر ماهی شامل صفر، 25، 50 و 75 درصد، با و بدون 2/5 درصد پودر سیر در جیره در نظر گرفته شد. ماهیان با میانگین وزن 0/27± 30 گرم در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار (سه تکرار) در شرایط یکسان پرورش داده شدند. در طول دوره میانگین دما 2/14± 12/28 درجه سانتی گراد و اکسیژن 1/12± 6/32 میلی گرم بر لیتر بود. در پایان آزمایش، شاخص های رشد، ترکیب لاشه و هضم پذیری تعیین گردید. نتایج نشان داد که افزایش جایگزینی پودر کرم خاکی باعث کاهش معنی دار در وزن پایانی، نرخ رشد ویژه و افزایش ضریب تبدیل غذایی در ماهی ها شد و به طور معکوس افزودن پودر سیر موجب افزایش وزن نهایی و نرخ رشد ویژه و کاهش ضریب تبدیل غذایی شد (0/05>P). اثر پودر سیر بر ترکیبات لاشه معنی دار نبود، اما افزایش سطح جایگزینی کرم خاکی باعث کاهش رطوبت و چربی و افزایش پروتئین و خاکستر لاشه شد (0/05>P). هضم پذیری ماده خشک با افزایش سطح جایگزینی تا سطح 25 درصد (بدون پودر سیر) تفاوت معنی داری نداشت (0/05>P) و در سطح 50 درصد کاهش معنی داری یافت (0/05>P) و افزودن سیر موجب کاهش معنی دار در هر سطح جایگزینی شد (0/05>P). هضم پذیری چربی و پروتئین در تیمارهای پودر کرم خاکی افزایش معنی داری نسبت به تیمار شاهد داشت (0/05>P)، اما افزودن سیر تفاوت معنی داری در هضم-پذیری چربی و پروتئین (به جز 50 درصد جایگزینی) در هر سطح جایگزینی نشان نداد (0/05>P). نتایج نشان داد می توان کرم خاکی را به همراه 2/5 درصد سیر تا سطح 50 درصد جایگزین پودر ماهی جیره ماهی قزل آلای رنگین کمان کرد، بدون اینکه اثرات منفی بر کارایی رشد ماهی ها دیده شود.

در این مطالعه برخی پارامترهای مرتبط با تنظیم اسمزی در بچه ماهیان سفید پس از ورود ناگهانی به شوری 6 و 11 گرم در هزار مورد بررسی قرار گرفت تا بتوان به ارزیابی محل مناسب رهاسازی بچه ماهیان سفید پس از تکثیر مصنوعی پرداخت. از کل بدن و همچنین آبشش بچه ماهیان پس از تماس با شوری، در ساعات 24، 72 و 168 جهت سنجش فاکتورهای مختلف نمونه­ برداری صورت گرفت. میزان آنزیم Na+/K+ATPase در شوری 6، در ساعت 24 با تفاوت معنی­ دار نسبت به گروه کنترل افزایش یافت (0/05>P) و سپس با روند نزولی هیچ گونه تفاوت معنی داری با گروه کنترل نداشت (0/05P). میزان پروتئین در شوری 6 هیچ گونه تفاوت معنی داری با گروه کنترل نداشت (0/05P). غلظت RNA نیز در شوری 6 هیچ گونه تفاوت معنی­ داری را با گروه کنترل نشان نداد (05/0P). درصد اسمولاریته پلاسما نیز در هر دو گروه با تفاوت معنی­ دار نسبت به­ زمان صفر افزایش یافت (0/05>P). درصد تلفات در گروه دوم تنها 1/52± 7/33 درصد بود در حالی که در شوری 6 هیچ گونه تلفاتی مشاهده نشد. درصد آب بدن نیز با افزایش شوری به صورت معنی­ دار کاهش یافت (0/05>P). با توجه به­ نتایج حاصل از این آزمایش، به ­ نظر می­ رسد رهاسازی بچه ماهیان در محیط ­ های مجاور دریای خزر و با شوری بیشتر، به جهت گریز از حجم عظیم آلاینده های موجود در مصب، مشکل حادی برای بچه ماهیان پیش نخواهد آورد.

در قالب یک طرح کاملاً تصادفی، جیره های پایه A به عنوان تیمار شاهد بدون حضور کاهو و تیمارهای دیگر شامل سه جیره آزمایشی B، C و D که به ترتیب حاوی 4، 8 و 12 درصد برگ خشک شده کاهو و با هدف جایگزین شدن کاهو به جای پودر ماهی و آرد گندم و آرد جو بود، برای رسیدن به جیره های غذایی جدید و تاثیر آنها بر رشد بچه ماهی سفید مورد آزمایش قرار گرفت. نتایج نشان داد که اختلاف معنی داری بین شاخص های رشد در بین تیمارها وجود دارد (P<0. 05). با محاسبه میانگین شاخص های رشد در تیمارهای مختلف و بررسی آن ها در پایان آزمایش، شاخص های ضریب تبدیل غذا، ضریب بهره وری پروتئین و درصد افزایش وزن در تیمار C بهترین حالت را نشان داد. میانگین درصد رشد روزانه در تیمار B از بقیه تیمارها بالاتر ولی معنی دار نبود (P>0. 05). کمترین میزان این شاخص ها مربوط به تیمار D بود. تیمار B کمترین میزان درصد بقا را با 68 درصد از خود نشان داد. بیشترین درصد بقا را تیمار C با 94 درصد، به خود اختصاص داد. براساس نتایج ماهی سفید قابلیت این را دارد که از مواد با منشاء گیاهی بیشتری در جیره غذایی خود استفاده کند. با توجه به نتایج همچنین می توان کاهو را بین 8 تا 12 درصد وارد جیره غذایی ماهی سفید کرد، بدون این که تاثیر منفی روی رشد این ماهی در مرحله پرورش بچه ماهی داشته باشد.

در دهه های اخیر، گسترش و توسعه کاربرد نانو ذرات اکسید آهن مغناطیسی در حوزه های مختلف علوم، نگرانی های زیست بوم شناسان را در ارتباط با امتیازات و مخاطرات بالقوه این نانوذرات شیمیایی و اثرات مهلک و چالش بر انگیز احتمالی آنها بر سلامت انسان و اکوسیستم را دو چندان ساخته است. در این راستا در تحقیق حاضر ضمن معرفی رویکرد مدل سازی اکوسیستمی تاثیرات سمیت نانوذرات در سطح پراکنش حساسیت زایی گونه ای (SSDs)، سمیت زیستی و تفاوت میزان حساسیت گونه ای نسبت به نانوذرات شیمیایی اکسید آهن مغناطیسی (مگنتیت یا Fe3O4)، در 5 گروه مختلف تاکسونومیک از زنجیره های غذایی آب شور و نیز در 4 گروه تاکسونومیک از آب های شیرین ارزیابی گردید. مقایسه میانگین غلظت حاد کشنده میانی (ML(E)C50) و میانگین مرگ و میر (MM) در هر دو گروه نشان داد که SSDs نسبت به نانوذرات Fe3O4در زیستمندان آب شور (36/3%= MM و 629/9mg/l = ML(E)C50) بیشتر از زیستمندان آب شیرین (8/33%=MM و 739/7mg/l =ML(E)C50) بوده و اختلاف بین گروه ها معنی دار است (P<0. 05). در میان 9 گروه مختلف تاکسونومیک بیشیرین میزان حساسیت به نانوذرات مگنتیت در میکروجلبک کلرا (50%=M و 130mg. Fe3O4/l =L(E)C50) و پس از آن سخت پوست بارناکل (70% M= و mg Fe3O4/l 5/263L(E)C50 =) مشاهده شد. نظر به این که در تمامی گروه های تاکسونومیک حساسیت به نانوذرات Fe3O4 نسبتاً پایین بوده این نانوماده می تواند جز مواد غیر سمی دسته بندی گردد.

مطالعه پتانسیل اکسیداسیون احیایی (ORP) آب یک شاخص فیزیکوشیمیایی است که تحت تأثیر مجموعة مواد اکسیدکننده و احیاء کننده در آب می باشد. این شاخص علاوه بر این که بسیاری از پارامترهای کیفی آب را تحت تأثیر قرار می دهد، خود به تنهایی بیان گر شرایط عمومی کیفی آب نیز می باشد. با توجه به اهمیت و اثرات این شاخص بر سلامت زیستی آبزیان، تحقیق حاضر با هدف بررسی تأثیر سطوح مختلف ORP آب بر شاخص های خون شناسی، هورمون کورتیزول ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) و فاکتورهای فیزیکوشیمیایی آب شامل COD، BOD، TOC، نیترات و فسفات انجام گرفت. برای انجام این تحقیق، تعداد 72 قطعه ماهی کپور معمولی با وزن متوسط 5± 60 گرم در 4 تیمار ORP با سطوح 250-200 (تیمار شاهد)، 300-250 (تیمار اول)، 350-300 (تیمار دوم)، 400-350 (تیمار سوم) میلی ولت و با سه تکرار در مخازن 70 لیتری به مدت چهار هفته قرار گرفتند. در طول تحقیق، سطوح مختلف ORP در تیمارهای مختلف با اُزون دهی توسط دستگاه اُزون ساز به صورت روزانه تنظیم و اندازه گیری ORP نیز با دستگاه ORPمتر دیجیتال انجام گردید. بر اساس نتایج، با افزایش سطح ORP در تیمارها، میزان هورمون کورتیزول خون ماهیان در تیمارهای اُزون دهی شده افزایش یافته و تفاوت معنی داری (0. 05≥ P) با تیمار شاهد نشان دادند و بیشترین تلفات (42%) مربوط به تیمار دوم و سوم بود. نتایج فاکتورهای کیفی آب نشان داد که با افزایش سطح ORP، فاکتورهای BOD، COD و نیترات به طور معنی داری کاهش یافتند، اما افزایش سطح ORP تأثیر معنی داری بر شاخص های فسفات و TOC نشان نداد. همچنین، با افزایش سطح ORP، نتایج شاخص های خون شناسی، افزایش معنی داری بین تیمارهای تحقیق در شاخص های گلبول سفید (WBC)، گلبول قرمز (RBC)، متوسط حجم گلبولی (MCV) و نوتروفیل نشان دادند. شاخص های متوسط هموگلوبین گلبولی (MCH)، هماتوکریت (HCT)، هموگلوبین (HB)، غلظت متوسط هموگلوبین گلبول قرمز (MCHC) و مونوسیت تفاوت معنی داری بین تیمارها نشان ندادند. به طور لی نتایج تحقیق نشان داد که دامنة ORP در محدودة 250 تا 300 میلی ولت نه تنها اثر منفی بر ماهیان و تلفات آنها ندارد، بلکه با بهبود شاخص های کیفی آب شرایط را برای زیست ماهیان نیز بهتر می کند.

تاثیرات بلند مدت (6 ماهه) ناشی از جایگزینی روغن ماهی (کیلکا) در جیره غذایی با روغن گیاهی (کلزا) بر عملکرد رشد تاسماهی استرلیاد (Acipenser ruthenus) تا رسیدن به مرحله تخمریزی، مورد ارزیابی قرار گرفت. سه جیره غذایی حاوی روغن ماهی (FO)، روغن گیاهی (VO) و مخلوطی برابر از روغن ماهی و روغن گیاهی (FO+VO) فرمول نویسی شدند. ماهیان تغذیه شده با جیره (FO+VO) وزن بیشتری نسبت به سایر تیمارها دارا بودند. این در حالی بود که ماهیان تیمار VO کمترین وزن را به نمایش گذاشتند (0. 05

در این پژوهش جهت بررسی تأثیر شیوه های مختلف کشتار بر کیفیت و ماندگاری ماهی کپور نقره ای طی نگه داری در یخچال (4 درجه سانتی گراد)، ماهی ها به سه روش کشتار گردیدند؛ گروه اول صید با تور دستی و نگه داری به طور مستقیم در یخ خرد شده و کشتار پس از بیهوشی کامل با ضربه به سر، گروه دوم صید با تور دستی و قطع کمان های آبششی با قیچی و گروه سوم (گروه شاهد) کشتار در معرض هوای آزاد/خارج از آب (خفگی). جهت ارزیابی مولفه های کیفی گوشت، نمونه برداری در دوره های زمانی صفر، 3، 6، 9 و 12 روز پس از مرگ انجام شد. سپس نمونه ها از نظر تغییرات برخی از شاخص های کیفی نظیر سفتی/سختی بافت، رنگ، ظرفیت نگهداری آب و مجموع ترکیبات ازته ی فرار مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که اثر تیمارهای اعمال شده و زمان نگه داری بر مقدار سختی بافت معنی دار بود (0/05>P). نتایج رنگ سنجی ماهیان اختلاف معنی داری را بین تیمارها در طول زمان نشان داد. مقدار ظرفیت نگهداری آب در تیمارهای مختلف اعمال شده و در زمان های مختلف دارای اختلاف معنی داری بود (0/05>P). همچنین بر اساس نتایج، تغییرات مجموع ترکیبات ازته ی فرار در ماهی های کشتار شده با روش های مختلف معنی دار بود. نتایج نشان داد که با توجه به اثرات شیوه ی کشتار بر کیفیت ماهی کپور نقره ای در طی دوره ی نگهداری، کشتار این ماهی به روش قطع کمان آبششی (خونگیری) برای این ماهی پیشنهاد می گردد.

تحقیق حاضر با هدف بررسی تاثیر مکمل گیاهی (پودر گیاه آویشن و مرزه) در چهار سطح 0(H0)، 2 (H1)، 5(H2)، 8 (H3) و 13(H4) درصد در هر کیلوگرم جیره غذایی ﺑ ﺮ شاخص های رشد، بقاء و بیوشیمی خون در ﻣ ﺎ ﻫ ﯽ کپورمعمولی انجام گرفت. ماهیان به مدت 60 روز با جیره های آزمایشی تغذیه شدند. نتایج نشان داد که استفاده از جیره های آزمایشی به طور معنی داری سبب افزایش بقاء نسبت به گروه شاهد گردید (0/05

کیتوزان به عنوان یک پلیمر زیست تخریب پذیر به طور گسترده ای برای کاربردهای زیست پزشکی، مهندسی بافت و موارد درمانی استفاده می شود. در مطالعه حاضر، تولید کیتوزان از اسکلت داخلی ماهی مرکب هندی (Uroteuthis duvaucelii) و بررسی خصوصیات کیفی کیتوزان های تولیدشده به دو روش مورد تحقیق قرار گرفت. در روش اول پودر خشک کیتین به آرامی به ارلن حاوی محلول 50 درصد سود هیدروکسید سدیم در حال جوش اضافه شد و در روش دوم کیتین به محلول واکنش (هیدروکسید پتاسیم جامد، اتانول 96 و مونواتیلن گلیکول با نسبت 2: 1: 1) اضافه شد. برای تعیین ویژگی های فیزیکو شیمیایی کیتوزان های استخراج شده، درصد استیل زدایی، وزن مولکولی، ویسکوزیته ظاهری، کریستاله شدن و تجزیه عنصری به روش های طیف سنجی مادون قرمز، ویسکومتری، پراش اشعه ایکس و CHN اندازه گیری شد. نتایج حاصل از بررسی ویژگی های فیزیکوشیمیایی نشان داد وزن مولکولی کیتوزان روش اول در محدوده Da 105×1/57 تا Da 104×8/7 و کیتوزان روش دوم Da 104×1/8 قرار دارد، درصد خاکستر کیتین 0/14، کیتوزان یک 1/56 و کیتوزان دو 1/43 حاصل شد. تجزیه عنصری کیتوزان اول، نشان داد مقادیر کربن، هیدروژن و نیتروژن به ترتیب 12/79، 0/17 و 0/22 درصد و در کیتوزان دوم 12/90، 0/34 و 0/20 درصد است. نتایج حاصل از FTIR درجه استیل زدایی کیتوزان مورد نظر را کمتر از 20 درصد نشان داد که نسبت به کیتوزان های تجاری کم است. همچنین نتایج XRD نشان داد که کیتوزان دارای پیک های قوی در نواحی 26، 33، 36، 38 و 46 درجه است. کیتوزان به دست آمده از ماهی مرکب دارای درجه داستیلاسیون پایینی بود که دلیل آن می تواند شرایط مختلف تهیه کیتوزان باشد.