مجله پزشکی بالینی ابن سینا
سال:1397 | دوره:25 | شماره:3 (مسلسل 89) |تعداد مقالات:9

سابقه و هدف: ویتیلیگو نوعی اختلال دپیگمانتاسیون مولتی فاکتوریال وابسته به فاکتورهای ژنتیکی و غیرژنتیکی است. این اختلال حاصل فقدان عملکرد ملانوسیت های پوستی می باشد. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان ترکیبی NB-UVB (Narrow Band-Ultraviolet B) همراه با پماد موضعی تاکرولیموس 1/0 درصد و روش NBUVB به تنهایی در درمان ویتیلیگو انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور، 60 ضایعه قرینه و دوطرفه متعلق به 30 بیمار مبتلا به ویتیلیگو انتخاب شد و بیماران به صورت تصادفی به دو گروه درمانی تقسیم گردیدند. برای گروه مداخله با 30 ضایعه، فتوتراپی با استعمال پماد موضعی تاکرولیموس 1/0 درصد و برای گروه کنترل با 30 ضایعه قرینه و ضایعات گروه مداخله، فتوتراپی با پماد اوسرین (پلاسبو) تجویز گردید. در هر دو گروه در ابتدای درمان، یک ماه و نیم و سه ماه پس از آن اندازه ضایعات از طریق فتوگرافی و میزان رپیگمانتاسیون با استفاده از سیستم امتیازدهی VASI (Visual Approach Slope Indicator) مورد ارزیابی قرار گرفت و نتایج در چک لیست ثبت شد. در ادامه، داده های گردآوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS 16 تجزیه و تحلیل گردیدند. یافته ها: میانگین سنی بیماران 60/31 سال بود و 18 نفر از آن ها (60 درصد) زن و 12 نفر (40 درصد) مرد بودند. میانگین و انحراف معیار اندازه ضایعه دپیگمانته در فتوگرافی بیماران دو گروه مداخله و کنترل در ابتدای درمان ضایعه مورد مداخله و کنترل در بدو درمان به ترتیب معادل 81/2± 41/5 و 82/2± 40/5، در یک ماه و نیم پس از درمان به ترتیب 77/2± 59/4 و 84/2± 96/4 و سه ماه پس از درمان معادل 35/2± 85/3 و 80/2± 66/4 به دست آمد (05/0P>). میانگین نمره VASI نیز در گروه مداخله و کنترل در ابتدای درمان به ترتیب 51/0± 50/0 و 51/0± 53/0، یک ماه و نیم پس از درمان به ترتیب 44/1± 46/1 و 01/1± 13/1 و در ماه سوم درمان معادل 57/1± 18/2 و 21/1± 52/1 گزارش گردید (05/0P>). علاوه براین، درصد رپیگمانتاسیون در گروه مداخله و کنترل یک ماه و نیم پس از درمان 25/18 و 12/14 درصد و در ماه سوم درمان 63/30 و 19 درصد به دست آمد. نتیجه گیری: اگرچه درصد رپیگمانتاسیون ضایعات ویتیلیگو با درمان ترکیبی بیشتر از مونوتراپی بود؛ اما بین دو روش درمانی از نظر درصد رپیگمانتاسیون تفاوت آماری معناداری مشاهده نشد.

سابقه و هدف: دیابت یکی از شایع ترین بیماری هایی است که با مقاومت انسولینی و افزایش میزان قند خون مشخص می شود. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر ضد التهابی احتمالی سیتاگلیپتین (Sitagliptin) و ویتامین D3 (VitD3) بر سایتوکاین های پیش التهابی IL-6 و TNF-α در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو (T2DM: Type 2 Diabetes Mellitus) انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه مورد-شاهدی نمونه های خون از 20 بیمار دیابتی نوع دو و 20 فرد سالم جمع آوری شدند. سلول های تک هسته ای خون محیطی به روش فایکول جدا گشته و با PHA (Phytohemagglutinin) در حضور و عدم حضور سیتاگلیپتین و ویتامین D3 به مدت چهار روز کشت داده شدند. در ادامه، سطح IL-6 و TNF-α تولیدشده توسط سلول ها به روش الایزا اندازه گیری گردید. یافته ها: تولید IL-6 در گروه بیماران پس از تحریک با PHA در مقایسه با افراد گروه کنترل افزایش معناداری را نشان داد (03/0P=). همچنین، سیتاگلیپتین باعث کاهش سطح IL-6 در بیماران (001/0P≤ ) و افراد گروه کنترل (03/0P=) در مقایسه با کشت های حاوی PHA گردید و ویتامین D3 منجر به کاهش سطح IL-6 در بیماران (001/0P≤ ) و گروه کنترل (02/0P=) در مقایسه با کشت های حاوی PHA شد. علاوه براین، سیتاگلیپتین به همراه ویتامین D3 باعث کاهش IL-6 در مقایسه با کشت های دارای سیتاگلیپتین یا ویتامین D3 هم در گروه بیمار (02/0P=، 002/0P=) و هم در گروه کنترل (002/0P=، 03/0P=) گردید. شایان ذکر است که سیتاگلیپتین به همراه ویتامین D3 باعث کاهش مضاعف TNF-α در مقایسه با کشت های دارای سیتاگلیپتین یا ویتامین D3 هم در گروه بیمار (04/0P=، 002/0P=) و هم در گروه کنترل (04/0P=، 03/0P=) گشت. نتیجه گیری: مصرف ویتامین D3 به همراه سیتاگلیپتین، اثر ضد التهابی بیشتری در بیماران دارد و ممکن است با کاهش دوز مصرفی سیتاگلیپتین به کاهش اثرات جانبی احتمالی این دارو کمک کند.

سابقه و هدف: اختلال نقص توجه-بیش فعالی (Attention Deficit/ Hyperactivity Disorder ADHD: ) یکی از اختلالات شایع روان پزشکی است که باعث آسیب تحصیلی، اجتماعی و خانوادگی می شود. در این ارتباط، پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیر آموزش نوروفیدبک و نوروفیدبک به همراه آموزش والدگری بارکلی بر ابعاد توجه و ادراک شنیداری کودکانADHD انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی با دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل (Sham) با سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری 10 هفته ای بود. جهت انجام این مطالعه 42 پسر دوره ابتدایی مبتلا به ADHD در سال 1396 به شکل هدفمند به همراه مادرانشان انتخاب شدند و با استفاده از گمارش تصادفی به دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل تقسیم گردیدند. گروه های نوروفیدبک و ترکیبی هرکدام طی 30 جلسه 30 دقیقه ای، هفته ای سه بار تحت آموزش نوروفیدبک و مادران گروه ترکیبی به مدت نه جلسه یک ساعته هفتگی تحت آموزش والدگری بارکلی قرار گرفتند. شایان ذکر است که در گروه کنترل، نوروفیدبک بدون تنظیمات هدفمند و به صورت دریافت پاداش های تصادفی اجرا گردید. کلیه کودکان با استفاده از آزمون عملکرد پیوسته دیداری/شنیداری در سه مرحله مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون Repeated Measures ANOVA و توسط نرم افزارSPSS 23 تجزیه و تحلیل گردیدند. یافته ها: بر مبنای نتایج افزایش معنا دار هوشیاری شنیداری (005/0≥ P)، کانون توجه شنیداری (001/0≥ P)، زمان واکنش شنیداری (012/0≥ P)، ادراک شنیداری (003/0≥ P) و در نتیجه بهبودی معنادار علائم ADHD در هر دو گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل در مراحل پس آزمون و پیگیری مشاهده شد؛ اما تفاوت معناداری بین دو گروه آزمایش مشاهده نگردید. نتیجه گیری: آموزش نوروفیدبک و نوروفیدبک به همراه آموزش والدگری بارکلی تاثیر یکسانی بر افزایش ابعاد توجه و ادراک شنیداری کودکان ADHDدارند.

سابقه و هدف: گزارش ها گویای آن هستند که مرگ و میر بیماران همودیالیزی مزمن بالا است و می توان پیش آگاهی آن ها را براساس اندکس کوموربیدیتی چارلسون (CCI: Charlson Comorbidity Index) و آلبومین سرم پیش بینی نمود. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر بیماران همودیالیزی بزرگسال (532 نفر) از نه مرکز همودیالیز در شهر تهران در یک مطالعه کوهورت آینده نگر در شهریور ماه سال 1391 مورد بررسی قرار گرفتند. فاکتورهای دموگرافیک و آزمایشگاهی از جمله متوسط آلبومین سرم (سه آزمایش آخر ثبت شده) و کوموربیدیتی بیماران در زمان شروع مطالعه و نیز علل مرگ و میر و خروج از دیالیز در یک پیگیری 28 ماهه (میانه) ثبت گردید. سپس، بقای یک و دو ساله با توجه به CCI و سن در بیماران با آلبومین سرم بیشتر، مساوی و یا کمتر از 5/3 تخمین زده شد. یافته ها: متوسط سن بیماران 4/15± 0/56 سال بود. 57 درصد از بیماران مرد، 41 درصد دیابتی و 43 درصد دچار بیماری ایسکمیک قلبی بودند. شایان ذکر است که بیماران به طور متوسط 1/49± 6/44 ماه تحت دیالیز قرار داشتند. در این مطالعه متوسط هموگلوبین سرم 5/1± 6/10 و آلبومین سرم 35/0± 90/3 گرم در دسی لیتر بود. میزان متوسط کفایت دیالیز (Kt/V: K=Clearance Dialyzer، T=Time، V=Volume of Distribation of Urea) نیز 21/0± 31/1 به دست آمد. باید خاطرنشان ساخت که 161 بیمار (30 درصد) در طول پیگیری فوت شدند (17 نفر از 100 بیمار در سال) و شایع ترین علت مرگ، بیماری های قلبی-عروقی (42 درصد) و عفونت (25 درصد) بود. در بررسی مدل Cox Proportional Hazards نسبت خطر مرگ (HR: Hazard Ratio) برای سن (سال) 03/1 (با فاصله اطمینان 95 درصد حدود 05/1-01/1)، برای آلبومین سرم (گرم بر دسی لیتر) 21/0 (با فاصله اطمینان 95 درصد حدود 40/0-11/0) و برای اندکس کوموربیدیتی چارلسون 75/1 (با فاصله اطمینان 95 درصد حدود 94/59-1/1) بود. در این مطالعه احتمال بقای یک ساله بیماران گروه A (آلبومین سرم بیشتر یا مساوی 5/3) با امتیاز CCI 2-3، 4-5، 6-7 و 8≤ به ترتیب 96، 92، 81 و 64 درصد گزارش شد و همین مقادیر برای گروه B (آلبومین سرم کمتر از 5/3) به ترتیب معادل 86، 75، 60 و 42 درصد به دست آمد. احتمال بقای دو ساله بیماران گروه A با امتیاز CCI 2-3، 4-5، 6-7 و 8≤ نیز به ترتیب 94، 89، 73 و 36 درصد بود و همین مقادیر برای گروه B به ترتیب 86، 45، 39 و 22 درصد گزارش گردید. نتیجه گیری: اندکس کوموربیدیتی چارلسون همراه با آلبومین سرم و سن، فاکتور پیش گویی کننده مناسبی برای مورتالیتی یک و دو ساله بیماران همودیالیزی می باشد؛ بر این اساس می توان مراقبت های مناسب تری را برای بیماران با ریسک بالای مرگ و میر برنامه ریزی نمود.

سابقه و هدف: هر ساله میلیون ها زن به ولوواژینیت کاندیدیایی (VVC: Vulvovaginal Candidiasis) مبتلا می شوند که شایع ترین عامل آن، کاندیدا آلبیکنس (Candida albicans) می باشد. آسپارتیل پروتئینازهای ترشحی (SAPs: Secreted Aspartyl Proteinases) از مهم ترین عوامل حدت گونه های کاندیدا می باشند. شایان ذکر است که آنزیم SAP3 به دلیل نقش در چسبندگی کاندیدا آلبیکنس در روند اولیه ایجاد عفونت ولوواژینیت اثرگذار می باشد. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف تعیین وجود ژن بیماری زای SAP3 در سویه های کاندیدا آلبیکنس جداشده از بیماران مبتلا به ولوواژینیت کاندیدیایی انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی 268 نمونه از ترشحات واژینال مراجعه کنندگان به بیمارستان امیرالمومنین شهر گراش (استان فارس) در شش ماهه اول سال 1397 جمع آوری گردید. نمونه ها پس از بررسی مستقیم میکروسکوپی بر روی محیط سابورو دکستروز آگار حاوی کلرامفنیکل (50 میلی گرم بر لیتر) کشت داده شدند. در ادامه، سویه های کاندیدا با استفاده از آزمون های فنوتیپی استاندارد و آزمون جذب قندها (API20C) شناسایی و تعیین هویت گردیدند. لازم به ذکر است که DNA (Deoxyribonucleic Acid) ژنومی به روش فنل-کلروفرم-ایزوآمیل الکل استخراج شد و برای حضور ژن SAP3 از تکنیک PCR (Polymerase Chain Reaction) استفاده گردید. یافته ها: از میان نمونه های مورد مطالعه، 79 مورد (47/29 درصد) با آزمایش مستقیم میکروسکوپی و کشت، مثبت شدند. در این مطالعه 48 مورد کاندیدا آلبیکنس (75/60 درصد) و 31 مورد گونه های غیرآلبیکنس (24/39 درصد) شناسایی گردید. نتایج حاصل از PCR نیز نشان دهنده حضور ژن SAP3 در 47 سویه کاندیدا آلبیکنس (91/97 درصد) بود. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که ولوواژینیت ناشی از کاندیدا آلبیکنس در مقایسه با سایر گونه های کاندیدا فراوانی بیشتری دارد که حضور ژن SAP3 در بیشتر سویه های کاندیدا آلبیکنس می تواند توجیه کننده این امر باشد.

سابقه و هدف: بیومتری به معنای اندازه گیری طول محوری چشم (Axial Length) و ضخامت ساختارهای داخل چشم است که به طور معمول برای تمام بیماران قبل از جراحی کاتاراکت انجام می شود. دقت داده های بیومتری به طور مستقیم با وضعیت انکساری پس از جراحی چشم ارتباط دارد. التراسوند (Ultrasound) و اپتیکال لنستار (Lenstar) دو روش بیومتری چشمی مورد استفاده برای تعیین قدرت لنز داخل چشمی با مزایا و معایب مخصوص به خود هستند. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف مقایسه این دو روش در تعیین طول محور چشم و میزان عیب انکساری پس از عمل جراحی کاتاراکت انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه که به صورت توصیفی-مقطعی انجام شد، 372 بیمار مبتلا به آب مروارید به صورت تصادفی به دو گروه التراسوند و لنستار تقسیم شدند. باید خاطرنشان ساخت که در مورد 17 بیمار به دلیل بالغ و متراکم بودن (Mature & Dense) کاتاراکت، امکان بیومتری لنستار وجود نداشت؛ از این رو این افراد از مطالعه خارج شدند. از 355 بیمار باقی مانده، 186 نفر با استفاده از روش التراسوند و 169 نفر از طریق روش لنستار مورد بررسی قرار گرفتند. لازم به ذکر است که بیماران 6-4 هفته پس از جراحی به منظور تعیین عیوب انکساری بررسی شدند. در ادامه، میانگین قدر مطلق عیوب انکساری پس از عمل در دو گروه با استفاده از آزمون آماری Paired t-test مقایسه گردید. یافته ها: میانگین قدر مطلق عیوب انکساری قبل از عمل در گروه التراسوند 93/3± 38/2 و در گروه لنستار 68/2± 19/2 دیوپتر بود که بین این دو گروه از نظر عیب انکساری قبل از عمل اختلاف معناداری وجود نداشت (2/0P=). همچنین، میانگین طول محوری چشم بر حسب میلی متر در روش التراسوند 19/1± 10/23 و در روش لنستار 17/1± 34/23 بود که بین این دو گروه از این نظر نیز اختلاف معناداری به دست نیامد (96/0P=). از سوی دیگر، میانگین قدر مطلق عیب انکساری پس از عمل در گروه التراسوند 45/0± 56/0 و در گروه لنستار 38/0± 51/0 دیوپتر بود. شایان ذکر است که این دو گروه از نظر میانگین قدر مطلق عیب انکساری پس از عمل تفاوت معناداری نداشتند (11/0P=). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که تفاوت قابل توجهی بین دو روش بیومتری التراسوند و لنستار در تعیین طول محور چشم و میزان قدر مطلق عیوب انکساری پس از جراحی کاتاراکت وجود ندارد.

سابقه و هدف: بیماری انسدادی مزمن ریه (COPD: Chronic Obstructive Pulmonary Disease) یک مشکل مرتبط با سلامتی در سراسر جهان است که شیوع روزافزونی دارد و اغلب با پیامدهای منفی سلامت از جمله افسردگی همراه می باشد. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف تعیین شیوع افسردگی در بیماران مبتلا به COPD انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی که از نوع توصیفی-تحلیلی می باشد، از فروردین تا شهریور ماه سال 1397 در ارتباط با 103 نفر از مراجعه کنندگان به درمانگاه ریه و افراد بستری در بخش ریه مرکز آموزشی-درمانی شهید بهشتی همدان انجام شد. افرادی که COPD شدید و بسیار شدید براساس شرح حال، معاینه و بر مبنای روش های استاندارد اسپیرومتری در آن ها تشخیص داده شده بود وارد مطالعه شدند. معیارهای خروج نیز عبارت بودند از: نداشتن غم داغ دیدگی و یا حادثه ناگوار و عدم استفاده از داروهای ضد افسردگی. باید عنوان نمود که اطلاعات با استفاده از پرسشنامه 21 سوالی افسردگی II Beck سنجیده شدند. یافته ها: از مجموع بیماران، 57 نفر (3/55 درصد) مرد و 46 نفر (7/44 درصد) زن بودند و بیشتر افراد (33 درصد) در گروه سنی 59-50 سال قرار داشتند. بر مبنای نتایج، شیوع افسردگی در جامعه مورد مطالعه 66 درصد بود. شایان ذکر است که بین پارامترهای اسپیرومتری FEF 25-75 (Forced Expiratory Flow at 25-75% of the Pulmonary Volume) و FEV1 (Forced Expiratory Volume at 1 Second) و شدت COPD ارتباط معناداری مشاهده شد (024/0P=) و (003/0P=). نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالای افسردگی در بین افراد مبتلا به COPD شدید و بسیار شدید به نظر می رسد که لازم است مشاوره های روان شناسی برای مبتلایان به COPDدر نظر گرفته شود.

سابقه و هدف: شیوع سندرم متابولیک به شدت رو به افزایش بوده و وزن و سن از مهم ترین عوامل موثر بر آن می باشند. از سوی دیگر، ارتباط بیماری های کرونر قلبی با سندرم متابولیک به اثبات رسیده است. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف تعیین فراوانی سندرم متابولیک در بیماران بستری در بخش قلب بیمارستان فرشچیان همدان انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی-مقطعی که در ارتباط با 390 نفر از بیماران بستری در بخش قلب بیمارستان فرشچیان در سال 1394 انجام شد، وجود سندرم متابولیک براساس معیار ATP-III (Adult Treatment Panel III) تعیین گردید. شایان ذکر است که تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی مجذور کای و تی-استیودنت توسط نرم ا فزار SPSS 16 انجام شد. یافته ها: 3/53 درصد از بیماران سندرم متابولیک داشتند که بیش ترین ارتباط آن با بیماری ایسکمیک قلبی (5/62 درصد) و فشار خون بالا (50 درصد) بود. باید خاطرنشان ساخت که دور کمر، فشار خون سیستولی و دیاستولی، قند خون ناشتا، تری گلیسرید (TG: Triglycerides) و HDL (High-density Lipoprotein) پایین در افراد با سندرم متابولیک به طور معناداری بیش تر از بیماران بدون سندرم متابولیک بودند. در این مطالعه بین شاخص توده بدنی (BMI: Body Mass Index) و سندرم متابولیک ارتباط معنا داری مشاهده نگردید. نتیجه گیری: فراوانی سندرم متابولیک در بیماران قلبی بالا است و چاقی شکمی، فشار خون سیستولیک بالا، HDL پایین و TG بالا پیشگویی کننده های مناسبی برای آن هستند؛ اما BMI پیشگویی کننده مناسبی برای آن نمی باشد.