مجله پزشکی بالینی ابن سینا
سال:1392 | دوره:20 | شماره:1 (مسلسل 67) |تعداد مقالات:17

مقدمه و هدف: لیشمانیا تک یاخته ای ازخانواده تریپانوزوماتیده ازرده سارکوماستیگوفورا می باشدکه دارای دو مرحله قابل تشخیص در چرخه زندگی خود است. فرم پروماستیگوت، فلاژل دار و متحرک بوده و در روده پشه خاکی ناقل تکثیر می یابد. فرم آماستیگوت، غیر متحرک بوده و در داخل ماکروفاژهای میزبان پستاندار مستقر می گردد. یکی از راه های مبارزه موثر با یک میکروارگانیسم، شناسایی آنتی ژن های هدف اختصاصی آن می باشد. همچنین تولید واکسن های کارآمد متضمن تعیین هویت و تولید و تخلیص ایمونوژن های مصونیت بخش است. هدف از انجام این مطالعه، یافتن محتوی پروتئینی آماستیگوت و پروماستیگوت، شناسایی پروتئین های هر مرحله از انگل، مقایسه این یافته ها و دستیابی به تفاوت ها و شباهت های آنها با یکدیگر بوده است.روش کار: این مطالعه یک مطالعه مقطعی بوده و برای نیل به اهداف از پیش تعیین شده، نمونه (MRHO/IR/75/ER) L.major از موش های Balb/c از قبل آلوده شده به محیط کشت NNN اصلاح شده و سپس به محیط مایع کشت سلولی RPMI-1640 انتقال داده شد. برای تهیه اشکال آماستیگوت از محیط RPMI-1640 با 5.5 PH در دمای 37oc و حضور Co2%5 استفاده شد. الکتروفورز به روش سدیم دودسیل سولفات (SDS-PAGE) انجام گردید و اوزان ملکولی باندهای حاصل از دو آنتی ژن مقایسه گردید.نتایج: باندهای مشترک میان هر دو فرم، باندهای با وزن ملکولی 130 تا 110، 96، 94، 90، 80، 65، 63، 50، 36 و 19 کیلو دالتون بودند. باندهای مختص پروماستیگوت، باندهای با وزن ملکولی 22، 28، 46 کیلودالتون بود. همچنین باندهای 12 و 35 کیلودالتونی فقط در فرم آماستیگوت دیده شد.نتیجه نهایی: با توجه به نتایج مطالعه حاضر انگل لیشمانیا در مراحل پروماستیگوت و آماستیگوت واجد پروتئین های اختصاصی همان مرحله است. طبق تحقیقات انجام شده آماستیگوت های اکسنیک و بافتی مشابه هستند در نتیجه با تکیه بر آنتی ژن های اختصاصی هر مرحله، می توان در جهت طراحی و تهیه واکسن و داروهای موثر برضد انگل گام برداشت.

مقدمه و هدف: علیرغم تلاش ها جهت بکارگیری تکنیک ها و داروهای جدید برای بی دردی پس از عمل هنوز بسیاری از بیماران درد متوسط تا شدیدی را پس از جراحی تجربه میکنند. بی دردی کافی بعد از عمل واضحا رضایت بیمار را افزایش داده و به تحرک زودتر و باز توانی او کمک میکند. لیدو کائین به عنوان بخشی از تکنیک اداره درد پس از عمل معرفی گردیده و در اغلب مطالعات اثرات بی دردی آن در بیماران با درد مزمن نوروپاتیک نشان داده شده است. هدف از این مطالعه تعیین اثر لیدوکائین وریدی بر درد پس از عمل سزارین تحت بی حسی نخاعی می باشد.روش کار: در این کارآزمائی بالینی دو سو کور 72 بیمار کاندید سزارین الکتیو به روش بی حسی نخاعی بصورت تصادفی به دو گروه 36 نفری دریافت کننده لیدوکائین و نرمال سالین تخصیص یافتند. در بیماران گروه مداخله 15 دقیقه قبل از شروع جراحی لیدوکائین وریدی به میزان 1.5 mg/kg و در بیماران گروه شاهد همان حجم نرمال سالین تجویز گردید. پس از انجام بی حسی نخاعی با روش یکسان در دوگروه، مجددا انفوزیون وریدی لیدو کائین به مقدار 1.5 mg/kg در گروه مداخله و همان حجم نرمال سالین در گروه شاهد بر قرار گردید و تا نیم ساعت پس از عمل جراحی ادامه یافت. اطلاعات شامل فشار خون، ضربان قلب، میزان درد بر اساس VAS و مصرف مسکن تا 24 ساعت پس از عمل جمع آوری گردید و مورد تجزیه وتحلیل آماری قرار گرفت.نتایج: شدت درد بر اساس Visual analogue scale, VAS در زمانهای 2 و 6 و 12 ساعت پس از عمل بطور معنی داری در گروه مداخله کمتر از گروه شاهد بود. (P12=0.05، P6=0.01، P2=0.05) همچنین میزان مصرف مسکن در 24 ساعت پس از عمل به صورت شیاف یا تزریقی در گروه مداخله نسبت به گروه شاهد کمتر بود (P=0.001).نتیجه نهایی: انفوزیون لیدوکائین وریدی در اعمال جراحی سزارین تحت بی حسی نخاعی، شدت درد و مصرف مسکن پس از عمل را کاهش می دهد.

مقدمه و هدف: از مباحث مطرح در نگهداری طولانی مدت سلول ها، حذف سرم حیوانی از محیط های نگهداری است. در این مطالعه از مایع آمنیون که سرشار از فاکتور های رشد و مواد غذایی است به عنوان جایگزین سرم حیوانی استفاده شد و اثرات استفاده از آن در تعداد سلول های زنده و پرتوانی سلول ها پس از کرایوپرزرویشن (نگهداری به روش انجماد) بررسی گردید.روش کار: در این مطالعه تجربی پس از تهیه پرده آمنیون و کنترل میکروبی آن، سلول های اپی تلیال آمنیون انسانی جداسازی گردید. سلول ها در 24 حالت مختلف در دمای -196oC در نیتروژن مایع به مدت 12 ماه نگهداری شدند و درصد سلول های زنده قبل و پس از نگهداری به روش انجماد با روش های تریپان بلو و MTT ارزیابی و بیان مارکر Oct-4 به منظور بررسی پرتوانی سلول ها قبل و بعد از نگهداری به روش انجماد با روش ایمونوسیتوشیمی بررسی شدند. نتایج حاصل در بین گروه ها با روش ANOVA مقایسه شد (Tukey Post-test). تفاوت بین نمونه ها در دوسطح P<0.05 و P<0.01 بررسی گردید.نتایج: یافته های حاصل نشان داد که وجود DMEM، FBS و یا مایع آمنیوتیک (بجای FBS) برای نگهداری بهینه سلولها به روش انجماد ضروری است. تعداد سلول های زنده و درصد بیان Oct-4 در مواردی که مایع آمنیون به جای سرم استفاده شده بود تغییر معنی داری نداشت. همچنین یافته ها نشان داد که DMSO نسبت به گلیسرول، ماده محافظ بهتری برای نگهداری سلول های اپی تلیال آمنیونی می باشد.نتیجه نهایی: نتایج این مطالعه نشان می دهد که مایع آمنیون می تواند به عنوان جایگزین مناسب برای سرم حیوانی در نگهداری به روش انجماد سلول های اپی تلیال آمنیون انسانی استفاده شود.

مقدمه و هدف: سندرم متابولیک به عنوان یکی از مشکلات اصلی سلامت در سراسر جهان مطرح می باشد و یکی از فاکتورهای خطر جدید احتمالی، کمبود ویتامین D است. هدف از انجام این مطالعه یافتن این ارتباط در جمعیت ایرانی است.روش کار: این مطالعه مورد- شاهدی بر روی 186 فرد 20 سال به بالای مراجعه کننده به درمانگاه غدد در فصل بهار و تابستان سال 1390 انجام شد. اطلاعات بالینی و آزمایشگاهی افراد با پرسش نامه جمع آوری و پس از مشخص شدن افراد مبتلا به سندرم متابولیک طبق معیارهای ATPIII و افراد سالم، از کلیه افراد نمونه خون جهت اندازه گیری سطح 25 هیدروکسی ویتامین D اخذ و به آزمایشگاه ارسال شد. اطلاعات به دست آمده با نرم افزار SPSS V.16 و آزمون آماری Pearson’s chi square مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: مقایسه مقدار ویتامین D بین دو گروه سالم و بیمار نشان دهنده تفاوت معنی داری بین دو گروه می باشد (32.6±16.5 افراد شاهد در مقابل 17.3±10.7 در افراد بیمار). در گروه بیمار، افراد دچار کمبود ویتامین D نسبت به افرادی با سطح نرمال ویتامین D، سطح بالاتری از نظر نمایه توده بدنی، تری گلیسیرید و سطح پایین تر کلسترول HDL داشتند.نتیجه نهایی: به نظر می رسد افراد دچار کمبود ویتامین D شانس بیشتری جهت ابتلا به سندرم متابولیک دارند، با این حال جهت اثبات این رابطه به مطالعات آینده نگر نیاز است.

مقدمه و هدف: سلول های بنیادی بوسیله دو ویژگی منحصر بفرد خود مشخص می شوند. یکی از آن ها قدرت تکثیر بالا و دیگری توانایی تمایز به بافت های مختلف است. هر روز در سراسر دنیا از جمله در ایران نتایج کار های جدید منتشر می شود که نشان دهنده رشد فزاینده کار روی موضوع درمان بکمک سلول های بنیادی است. کار با سلول های بنیادی با منشا های گوناگون، از جمله سلول هایی با منشا جنینی و بالغ (مانند مغز استخوان، ریشه دندان، بند ناف و غیره) در حال انجام و پیشرفت است. هدف از انجام این مطالعه روشن نمودن ابقا و پایداری مواد ژنتیکی سلول های بنیادی مزانشیمال انسانی در طی کشت های متوالی در شرایط آزمایشگاهی دانشگاه علوم پزشکی همدان بود.روش کار: در یک مطالعه تجربی، بند ناف به عنوان یک منبع غنی از سلول های بنیادی انسانی به کار گرفته شد. سلول های بنیادی استخراج شده پس از رشد و تکثیر، تعدادشان زیاد شده و کف ظرف های کشت را در کشت های متوالی پر نمودند. در نتیجه انجام کشت های متوالی موفقیت آمیز، سلول ها پیر شدند و این موضوع که احتمالا موجب آسیب های ژنتیکی می شود بوسیله تکنیک کامت قابل شناسایی است. با استفاده از این تکنیک، کشت های اولیه یا جوان (کشت های شماره 1 تا 5)، کشت های با عمر متوسط (کشت های شماره 8 تا 12) و کشت های پیر (کشت های شماره 15 تا 18) با یکدیگر مقایسه شدند، همچنین کاریوتیپ سه گروه فوق الذکر، به کمک تکنیک های رنگ آمیزی ساده و نواری تهیه و با هم مقایسه گردیدند. اسلاید های میکروسکپی متعددی از هر پاساژ تهیه گردید و سپس 20 سلول به طور اتفاقی از اسلاید های مربوط به هر گروه انتخاب شدند.در همه سلول های انتخاب شده، آسیب های ژنتیکی بررسی شدند و شدت آسیب ها به کمک روش استاندارد از صفر تا چهار شماره گذاری گردیدند. میانگین شماره های داده شده در سه گروه با استفاده از روش غیر پارامتریک کروسکال- والیس مقایسه و مورد بحث قرار گرفتند.نتایج: میانگین سه گروه جوان، میانی و پیر به ترتیب 0.4، 2.8 و 3.6 بود. کاریوتیپ های آماده شده مربوط به کشت های اولیه از نظر ساختمانی و تعداد نرمال و کشت های مسن تر غیر طبیعی بودند. نتایج نشان دادند که پدیده پیری و عواقب آن از جمله آسیب مواد ژنتیکی باید در کار با سلول های بنیادی در کشت های متوالی در نظر گرفته شوند. نتیجه نهایی: از سلول های بنیادی مزانشیمال گرفته شده از خون بند ناف انسان در شرایط آزمایشگاهی همدان، تنها آن هایی قابل استفاده برای کارهای پژوهشی هستند که مربوط به کشت های جوان (زیر کشت شماره پنج) بودند. توصیه می شود کشت های بالاتر از شماره پنج تنها برای اهداف آموزشی بکار روند و بهتر است کاری مشابه با این طرح در این گونه آزمایشگاه های تحقیقاتی انجام شود.

مقدمه و هدف: مطالعه حاضر با هدف ارزیابی ارتباط میان چگالی انرژی رژیم غذایی و شیوع عوامل خطر کاردیومتابولیک در زنان تهرانی صورت گرفت.روش کار: در این مطالعه مقطعی دریافت های غذایی معمول 486 زن تهرانی با استفاده از پرسشنامه بسامد خوراک اعتبارسنجی شده ارزیابی شد. چگالی انرژی رژیم غذایی با تقسیم دریافت انرژی روزانه گزارش شده (کیلوکالری در روز) تقسیم بر وزن کل غذای مصرفی (به استثنای نوشیدنی ها) بدست آمد. سطح قند خون ناشتا، پروفایل های لیپیدی و فشار خون نیز اندازه گیری شد. وجود حداقل یک عامل خطر و حداقل دو عامل خطر از سه عامل خطر اصلی بیماری های قلبی عروقی (پرفشاری خون، دیس لیپیدمی، دیابت) ارزیابی شد. برای تعیین ارتباط بین چگالی انرژی رژیم غذایی و عوامل خطر کاردیومتابولیک نسبت شیوع در مدل های مختلف با توجه به مخدوش گرها بدست آمد.نتایج: میانگین چگالی انرژی رژیم غذایی 1.77±0.35 کیلوکالری در گرم بود. مصرف رژیم های غذایی با چگالی بالای انرژی در ارتباط با دریافت های بالاتر انرژی، چربی رژیم غذایی، کلسترول، روغن های گیاهی، غلات تصفیه شده و محصولات لبنی پرچرب و دریافت های کمتر کربوهیدرات، میوه ها، سبزیجات، گوشت و ماهی بود. همچنین رژیم غذایی با چگالی بالای انرژی در ارتباط با سطوح بالاتر تری گلیسرید سرم، کلسترول تام و LDL کلسترول و سطوح پایین تر HDL کلسترول بود. زنانی که در بالاترین چارک چگالی انرژی رژیم غذایی بودند در مقایسه با آنهایی که در پایین ترین چارک قرار داشتند شانس بیشتری برای ابتلا به دیس لیپیدمی (%61 در مقابل % 31، P<0.05)، حداقل یک عامل خطر متابولیک (%68 در مقابل %35، P<0.05) و حداقل دو عامل خطر کاردیومتابولیک (%29 در مقابل %10، P<0.05) داشتند. کنترل بیشتر برای شاخص توده بدنی اندکی این ارتباطات را ضعیف تر کرد. در مجموع هیچ ارتباطی بین مصرف رژیم غذایی با چگالی بالای انرژی و خطر داشتن دیابت یا فشار خون چه قبل و چه بعد از تعدیل مخدوش گرها دیده نشد.نتیجه نهائی: مصرف رژیم غذایی با چگالی بالای انرژی به طور چشمگیری با شیوع دیس لیپیدمی، حداقل یک و حداقل دو عامل خطر کاردیومتابولیک در میان زنان تهرانی همراه بود. مطالعات آینده نگر بیشتری نیاز است تا این یافته ها را تایید کنند.

مقدمه و هدف: کودکان ناشنوا دارای کنش وری های خاص عاطفی- هیجانی هستند که شناخت ابعاد این ویژگی ها ومشکلات می تواند متخصصان پزشکی و پیراپزشکی، والدین و مربیان را در کمک به سازگاری رفتاری آنان به هدف نزدیک سازد. مطالعه حاضر با هدف شناخت اختلالات ومشکلات هیجانی و عملکردهای عاطفی کودکان ناشنوا در مقایسه با کودکان عادی در مولفه های اضطراب، افسردگی، پرخاشگری، تکانشگری و سازش نایافتگی انجام پذیرفت.روش کار: دراین مطالعه علی مقایسه ای، برای شناخت اختلالات و مشکلات هیجانی کودکان ناشنوا، گروه نمونه ای به حجم 120 نفر دختر و پسر (60 کودک ناشنوا و 60 کودک عادی به نسبت مساوی دختر و پسر) که در مدارس ابتدایی استان همدان مشغول به تحصیل بودند با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب گردید و از تست خانه- درخت- آدم و ترسیم آدم برای شناخت اختلالات و مشکلات هیجانی آنان استفاده شد.نتایج: یافته های به دست آمده نشانگر آن است از لحاظ شاخص های مربوط به دو تست (فاصله سه جز از همدیگر، اضطراب، پرخاشگری، افسردگی و تکانشگری و سازی نایافتگی)، نمرات کلی آزمودنی ها در مقیاس های اصلی از قبیل اضطراب (3.13، 3.48، P<0.05، a=0.01) پرخاشگری (3.97، 6.12، P<0.05، 0.01 و a=0.05) افسردگی (3.81، 3.75، P<0.05، a=0.05) و تکانشگری (3.01، 3.47، P<0.05، 0.01 و a=0.05) و سازش نایافتگی (4.95، 4.89، P<0.05، 0.01 و a=0.05) تفاوت معناداری از همدیگر دارند.نتیجه نهایی: کودکان ناشنوا از کودکان عادی در شاخص ها تفکیکی مربوط به دو تست به طور معنادار متفاوت هستند، همچنین نمرات کلی به دست آمده در هر یک از مقیاس ها به طور کلی تفاوت معناداری را با گروه کودکان عادی نشان می دهد، در گروه ناشنوایان نیز با لحاظ کردن متغیر جنسیتی (دختر و پسر) تفاوت های معناداری در بعضی از مقیاس ها از قبیل فاصله سه جز، اضطراب، پرخاشگری، افسردگی و سازش نایافتگی در بین دختران و پسران ناشنوا مشاهده می شود.

مقدمه و هدف: لپتین اصلی ترین پپتید مترشحه از بافت چربی عاملی هشدار دهنده در تنظیم محتوای چربی بدن ذکر شده است. با توجه به اینکه فشار فیزیولوژیکی حاصل از فعالیت بدنی یکی از تنظیم کننده های بالقوه ترشح لپتین از بافت چربی است این مطالعه جهت بررسی تاثیر تمرینات مقاومتی بر لپتین اجرا شده است.روش کار: در این مطالعه 20 دانشجوی دختر غیر فعال و چاق (10 نفر گروه تجربی و 10 نفر گروه کنترل) شرکت نمودند. گروه تجربی به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه، برنامه تمرینات مقاومتی را اجرا نمودند. برنامه تمرینات مقاومتی شامل 6 حرکت (پرس سینه، پرس پا، کشش دستگاه قرقره ای (لت)، پشت پا، جلوبازو، جلو پا) با 60 تا70 درصد یک تکرار بیشینه بود. برای اندازه گیری لپتین از روش الیزا استفاده شد.نتایج: 8 هفته تمرینات مقاومتی، باعث کاهش معناداری در شاخص توده بدنی (31.32 کیلوگرم/ مترمربع در برابر 29.73 کیلوگرم/ مترمربع، P=0.0001)، وزن بدن (80.5 کیلوگرم در برابر 76.25 کیلوگرم، P=0.0001)، نسبت دور کمر به لگن (0.93 در برابر 89/0، P=0.0001) و درصد چربی بدن (27.48 در برابر 24.85، P=0.0001) در گروه تجربی گردید ولی تفاوت بارز آماری در میزان لپتین (P=0.939)، انسولین (P=0.336)، گلوکز (P=0.264) و مقاومت به انسولین (P=0.306) بین گروه تجربی و کنترل دیده نشد.نتیجه نهایی: نتایج این مطالعه نشان داد که 8 هفته تمرینات مقاومتی کاهش معناداری در سطوح لپتین، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین ایجاد نمی کند ولی باعث تغییرات معنادار در شاخص توده بدن و درصد چربی بدن میگردد.

مقدمه و هدف: بیماریهای قلبی عروقی اصلی ترین عامل مرگ در جوامع کنونی بشری هستند. پرفشاری خون مهمترین زمینه ساز این بیماری ها است. کاربرد گیاهان دارویی به دلیل ماهیت طبیعی واثرات جانبی کمتر از اهمیت ویژه ای برخوردار است. هدف این مطالعه ارزیابی عصاره آبی- الکلی کاهو بر فشار خون شریانی و ضربان قلب موش صحرایی می باشد.روش کار: در این مطالعه تجربی در موشهای صحرایی نر پرفشاری خون با روش Desoxycorticosterone-DOCA-salt القاء شد. سپس اثریک هفته تیمار گاواژ عصاره آبی- الکلی برگ کاهو (100mg/kg/day) بر فشارخون متوسط شریانی (MAP)، ضربان قلب (HR) و فعالیت رنین پلاسما (PRA) در گروه تیمار شده با عصاره کاهو بررسی و با حیوانات هایپرتنسیو تیمار نشده مقایسه شد. تحت بیهوشی (اورتان 1 gr/kg) با کانول گذاری شریان رانی MAP و HR اندازه گیری و ثبت گردید. به منظور بررسی اثرات تزریق وریدی عصاره بر MAP و HR و مکانیسم احتمالی این اثرات، تزریق غلظت های مختلف عصاره بر MAP و HR با و بدون پیش درمانی با آنتاگونیست گیرنده های H1 هیستامین (کلرفنیرامین 10 mg/kg) انجام شد. میزان فعالیت رنین پلاسما با روش رادیوایمیونواسی اندازه گیری شد. در طول درمان حجم ادرار نیز اندازه گیری شد.نتایج: یافته های این مطالعه نشان داد که القاء پرفشاری خون با روش DOCA-Salt باعث افزایش فشار خون و کاهش فعالیت رنین پلاسما می گردد.تیمار با عصاره آبی- الکلی کاهو موجب کاهش معنی دار MAP حیوانات مبتلا به پر فشاری خون تجربی تیمار شده در مقایسه با حیوانات تیمار نشده می شود، میزان فعالیت رنین پلاسما و حجم ادرار را افزایش می دهد ولی اثر قابل توجهی بر ضربان قلب ندارد.نتیجه نهائی: تیمار با عصاره آبی- الکلی کاهو احتمالا با اثر بر عملکرد کلیه ها و خاصیت ادرار آوری موجب کاهش فشارخون شریانی و اصلاح فعالیت رنین پلاسما در موش صحرایی مبتلا به پرفشاری خون DOCA-Salt می گردد.

مقدمه و هدف: پنتاکلروفنل یکی از ترکیبات مقاوم فنلی بوده که به علت دارا بودن سمیت بالا و پتانسیل سرطانزایی، در دسته آلاینده های دارای اولویت سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا (EPA) طبقه بندی گردیده است. از این رو حذف این آلاینده در طی فرآیندهای تصفیه آب و فاضلاب امری ضروری است. این مطالعه با هدف ارزیابی عملکرد فرآیند ازن زنی کاتالیزوری در حذف پنتاکلروفنل از محلول های آبی و همچنین بررسی ترکیبات واسط تولیدی انجام شده است.روش کار: این مطالعه از نوع تجربی بوده که در آن از فرآیند ازن زنی کاتالیزوری با استفاده از آلومینای فعال به عنوان کاتالیزور جهت حذف پنتاکلروفنل استفاده شده است. آزمایشات مربوط به ازن زنی در یک راکتور با جریان نیمه منقطع انجام و غلظت ازن به روش یدومتری تعیین گردیده است. پارامترهای موثر بر فرآیند شامل: pH محلول، زمان تماس، غلظت ازن در محلول و میزان کاتالیست مورد بررسی قرار گرفته و نتایج فرآیند ازن زنی کاتالیزوری با فرآیند ازن زنی متداول مقایسه شده است. تغییرات غلظت پنتاکلروفنل در نمونه های مورد نظر نیز با استفاده از دستگاه HPLC مجهز به آشکار ساز UV در طول موج 254 نانومتر اندازه گیری شده است.نتایج: یافته های مورد بررسی در هر دو فرآیند ازن زنی ساده و کاتالیزوری نشان داد که با افزایش pH، زمان تماس و غلظت ازن محلول، راندمان حذف افزایش می یابد. همچنین در فرآیند ازن زنی کاتالیزوری با افزایش میزان کاتالیزور راندمان افزایش می یابد. میزان تجزیه پذیری پنتاکلروفنل در فرآیند ازن زنی ساده 89% و در فرآیند ازن زنی کاتالیزوری 100% در مدت زمان 60دقیقه بدست آمد و pHzpc آلومینای فعال 8.6 تعیین گردید.نتیجه نهایی: با توجه به عملکرد بالای آلومینای فعال در فرآیند ازن زنی کاتالیزوری و افزایش راندمان حذف پنتاکلروفنل در مقایسه با فرآیند ازن زنی ساده و همچنین سهولت استفاده، کاربرد این کاتالیست در فرآیند ازن زنی به منظور تسریع فرآیند تجزیه پنتاکلروفنل و ترکیبات مشابه پیشنهاد می گردد.

مقدمه: موکورمایکوز یک بیماری نادر و کشنده است که عمدتا محدود به افراد دیابتی یا دارای نقص ایمنی می باشد. اشکال مختلف بیماری شامل: درگیری رینوسربرال، ریوی، پوستی، گوارشی، و عفونت منتشر می باشد. هدف از این گزارش معرفی یک مورد نادر از بیماری همراه با التهاب گوش میانی می باشد.معرفی بیمار: زنی 22 ساله با سابقه دیابت نوع 1 ونارسایی کلیه از کودکی که تحت درمان با انسولین و هفته ای دو نوبت همودیالیز بوده است، بدلیل درد شدید و ناگهانی گوش چپ مراجعه نموده و آنتی بیوتیک خوراکی برای وی تجویز شد. روز بعد بدلیل تشدید علایم و فلج فاسیال سمت چپ بستری و تحت عمل میرنگوتومی، و آنتی بیوتیک وریدی قرار گرفت. در حین درمان دچار فلج اعصاب کرانیال 5، 6 در سمت چپ و بدنبال آن تب و کاهش سطح هوشیاری، ادم نیمه چپ صورت و ترشح خونابه ای از چشم و بینی شد و علیرغم درمان با آنتی بیوتیک و آمفوتریسین بدنبال شوک سپتیک مقاوم به درمان درگذشت.نتیجه نهایی: عفونت حاد گوش میانی در بیمار دیابتی ممکن است ناشی از موکورمایکوز باشد که با توجه به پیشرفت سریع نکروز و خطر مرگ لازم است هر چه سریعتر اقدامات تشخیصی و درمانی برای عفونت بعمل آید.

مقدمه: سیاه زخم یک عفونت حاد می باشد که به وسیله باسیلوس آنتراسیس که یک باسیل گرم مثبت، هوازی و اسپوردار است، ایجاد می شود. باسیل سیاه زخم باعث بیماری ریوی، جلدی و گوارشی می شود.معرفی بیمار: بیمار یک زن 21 ساله حامله، با عفونت سیاه زخم جلدی که سطح پشتی انگشت کوچک دست چپ را درگیر کرده بود میباشد و شرح حالی از تماس با حیوانات نداشته است. بیمار با پنی سیلین درمان شد.نتیجه نهایی: این عفونت، بسیار مسری می باشد و تشخیص زودهنگام آن بسیار مهم است.