پژوهنده
سال:1389 | دوره:15 | شماره:1 (پی در پی 73) |تعداد مقالات:9

سابقه و هدف: شایع ترین اختلال اندوکرین در زنان، سندرم تخمدان پلی کیستیک است که 5 تا 10 درصد زنان در سن تولید مثل به آن مبتلا هستند. این سندرم به شکل یک بیماری خودایمن نمایان می شود که در آن غلظت آنتی بادی های ضدتخمدانی به شدت افزایش می یابد. سم زنبور عسل با واکنش ایمنی و فعالیت ضدالتهابی 100 برابر قوی تر از هیدروکورتیزون عمل می کند. در این مطالعه اثر درمانی سم زنبور عسل بر روی سندرم تخمدان پلی کیستیک در موش بزرگ آزمایشگاهی (رت) مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، القای تخمدان پلی کیستیک با روش تزریق زیرپوستی هورمون استرادیول ولرات با دوز 2 میلی گرم حل شده در روغن کنجد در مرحله استروس رت های بالغ نژاد ویستار انجام گرفت. پس از گذشت 60 روز از تیمار، تزریق درون صفاقی سم زنبور عسل با دوز 2/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن برای هر موش به مدت 10 روز انجام شد. سپس نمونه گیری تخمدان از موشهای تجربی، شاهد و کنترل انجام و با روشهای رنگ آمیزی بافتی به مقایسه بافت شناسی تخمدان طبیعی، پلی کیستیک و تیمار با سم پرداخته شد. کلیه نمونه های بافتی به ضخامت 6 تا 7 میکرون برش زده شدند و با روش رنگ آمیزی هماتوکسیلین - ائوزین تهیه گردیدند. داده ها با استفاده از روش ANOVA آزمون شدند و p<0.05 سطح معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: اندازه گیری لایه گرانولوزا، تک، تعداد و قطر کیست ها و فولیکول های مختلف و بررسی آماری آن، بهبود چشمگیر تخمدان پلی کیستیک را در رت های تیمار شده با سم زنبور عسل نشان داد (p<0.05). همچنین، در بیش از 70% موارد نمونه های تیمارشده با زهر زنبور، اجسام زرد که در تخمدان پلی کیستیک به ندرت وجود دارند، یافت شد که می تواند نشان دهنده آغاز مجدد اوولاسیون باشد.نتیجه گیری: به نظر می رسد زهر زنبور عسل با اثرات آنتی اکسیدانی و ضدالتهابی خود می تواند در بهبود کیست ها موثر واقع شده و باعث آغاز مجدد فرآیند اوولاسیون گردد.

سابقه و هدف: دهیدراتاسیون یکی از علل بیماری زایی و مرگ در کودکان سراسر جهان به شمار می رود. در حال حاضر برای تخمین شدت دهیدراتاسیون از علایم بالینی بیماران استفاده می شود. به منظور تعیین همبستگی بین شدت دهیدراتاسیون با وزن مخصوص ادرار، این تحقیق روی کودکان مبتلا به گاستروانتریت در مراجعین به بیمارستان مفید و امام حسین (ع) در سال 1387 انجام گرفت.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی کودکان مبتلا به گاستروانتریت بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند. سپس بر اساس علایم بالینی و استاندارد موجود، شدت دهیدراتاسیون تخمین زده و وزن مخصوص ادرار، BUN، کراتینین، قندخون و سطح سدیم بررسی و ثبت گردید. در نهایت ضریب همبستگی اسپیرمن تعیین گردید.یافته ها: تحقیق روی 191 نفر کودک واجد شرایط انجام گرفت. بین شدت دهیدراتاسیون و وزن مخصوص ادرار همبستگی مثبت بالایی مشاهده شد (ضریب همبستگی اسپیرمن 68/0 و p<0.001). همچنین وزن مخصوص ادرار با سطح BUN همبستگی مثبت قابل توجهی (ضریب همبستگی اسپیرمن 56/0 و p<0.001) نشان داد.نتیجه گیری: به نظر می رسد ارتباط قابل ملاحظه ای بین وزن مخصوص ادرار و شدت دهیدراتاسیون وجود داشته باشد. با این حال به منظور استفاده از وزن مخصوص ادرار در پیش بینی شدت دهیدراتاسیون نیاز به مطالعات تکمیلی است.

سابقه و هدف: ژن NOD2 به عنوان ژنی که ارتباطی قوی با بیماری کرون دارد، شناخته شده است. ولی جهش های این ژن در جمعیتهای مختلف، فراوانی های متفاوتی را نشان داده اند. هدف از مطالعه حاضر، تعیین توالی تمام اگزون های ژن NOD2 در بیماران ایرانی مبتلا به کرون بود تا جهش های موجود در این ژن را بیابیم و فراوانی هر یک از آنها را در بیماری کرون در مقایسه با افراد شاهد بررسی نماییم.مواد و روش ها: در مطالعه تحلیلی مورد-شاهدی 90 بیمار کرون و 120 فرد سالم که از نظر سن و جنس با بیماران همسان بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. این افراد در طی سه سال (1388-1386) به بیمارستان طالقانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی مراجعه کرده بودند. تمام مناطق اگزونی ژن NOD2 در این افراد به روش (polymerase chain reaction) PCR و seguencing بررسی قرار گرفت و در دو گروه بیمار و شاهد مقایسه شد.یافته ها: 21 جهش در تمام اگزون های ژن NOD2 یافت گردید که 8 عدد از این جهش ها فراوانی آللی بیش از 5% داشتند. هشت موتاسیون جدید (یکی در اگزون 2 و 7 عدد در اگزون 4) یافت شد. سه جهش شایع ژن NOD2 (G908R، R702W و 1007fs) به ترتیب فراوانی آللی برابر با %2.3، %13.3 و %1.7 داشتند. سه جهش جدیدP371T ، A794P و Q908H و نیز جهش R702W در بیماران کرون به شکل معنی داری فراوان تر از گروه شاهد بود (p<0.001).نتیجه گیری: 8 جهش جدید در ژن NOD2 یافت شد ولی هنوز اهمیت پاتوفیزیولوژیک این جهش ها نامشخص است. بر اساس این مطالعه به نظر می رسد بیماران ایرانی با گنجینه ژنتیکی متفاوت ممکن است خصوصیات جدیدی را برای حساسیت به بیماری داشته باشند.

سابقه و هدف: پوکی و شکستگی استخوان از معضلات بزرگی است که کیفیت زندگی زنان یائسه را تحت تاثیر قرار می دهد. از آنجا که حدود یک سوم زنان بالای 50 سال از شکستگی در یکی از نقاط ستون مهره، ران و مچ دست رنج می برند، شناسایی زنان دچار استئوپنی یا استئوپروز مساله مورد بحث بالینی و پاراکلینیکی است. هدف از این تحقیق بررسی قدرت روش سنجش تراکم در مقایسه با روش DEXA در تشخیص استئوپروز و استئوپنی در زنان ایرانی است.مواد و روش ها: در این مطالعه مشاهده ای، 149 زن که به منظور سنجش تراکم استخوان با روش DEXA مراجعه کرده بودند، وارد مطالعه شدند. پس از انجام سنجش تراکم با دستگاه Lunar و کسب رضایت نامه، تراکم استخوان به طریقه اولتراسوند و با دستگاه Sonoace 2000 از طریق پاشنه پا هر دو پا انجام شد. اطلاعات اولیه بیماران کسب و در پرسشنامه ثبت گردید.یافته ها: میانگین سنی بیماران 5/11±7/53 سال (86-24 سال)، وزن آنها 7/11±0/68 کیلوگرم و اندکس توده بدنی 28.7±4.1kg/m2 بود. بر اساس DEXA در ستون مهره ها، 5/31% استئوپنی و 1/12% استئوپروز داشتند. در حالی که این آمار در QUS پای چپ 49% استئوپنی و 1/14% استئوپروز بود. میزان استئوپنی در گروه QUS بالاتر از روش DEXA بود. حساسیت روش QUS پای چپ در گروههای سنی زیر50، 65-50 و بالای 65 سال در مقایسه با DEXA  توتال ران بترتیب 6/66%، 5/70% و 100% بود. حساسیت این روش در مقایسه با DEXA ستون مهره نیز بترتیب 6/71%، 3/78% و 4/94% بود. حساسیت روش QUS با افزایش سن زنان افزایش پیدا می کند.نتیجه گیری: روش QUS از حساسیت مطلوبی در تشخیص موارد استئوپنی یا استئوپروز در زنان یائسه، بخصوص بالای 65 سال، برخوردار است. لذا توصیه می شود بعنوان غربالگری از این روش در شناسایی زنان در معرض خطر استفاده شود تا با درمان به موقع از بروز عوارض نامطلوب مثل شکستگی پیشگیری شود.

سابقه و هدف: فیبریلاسیون دهلیزی شایعترین تاکی آریتمی در بیماران قلبی است که با عوارض قابل ملاحظه ای از قبیل سکته مغزی همراه است. در مطالعات اخیر، رابطه میان واکنشگرهای اکسیژندار (ROS) و منابع آنزیمی آن همچون گزانتین اکسیداز با فیبریلاسیون دهلیزی مورد توجه بوده است. این مطالعه با هدف مقایسه سطح سرمی آنزیم گزانتین اکسیداز در مبتلایان به فیبریلاسیون دهلیزی بی علت و گروه شاهد آنان انجام گرفت.مواد و روش ها: در یک مطالعه مورد - شاهدی، 26 بیمار مبتلا به Lone AF که از بین مراجعین به درمانگاه قلب بیمارستان طالقانی انتخاب شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. 27 فرد سالم که از لحاظ سن و جنس با گروه بیمار مشابه بودند، به عنوان گروه شاهد وارد مطالعه شدند. میزان گزانتین اکسیداز در سطح سرمی دو گروه با استفاده از کیت  Xanthine Oxidase Assay Kitاندازه گیری شد. یافته ها با استفاده از آزمونهای مربع کای و من ویتنی تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: دو گروه مورد و شاهد از نظر سن و جنس همسان بودند. میزان گزانتین اکسیداز در سرم گروه Lone AF به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل بود (در گروه بیمار با میانگین 53/7±40/13، میانه 95/10 و چارک اول و سوم 55/9 و 25/14 در برابر گروه کنترل با میانگین 40/6±70/9، میانه 90/8 و چارک اول و سوم 60/6 و 70/10، p<0.02).نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد در گروه مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی بی علت، شاخص سطح آنزیم گزانتین اکسیداز به مراتب بالاتر از گروه فاقد این آریتمی است. به نظر می رسد کنترل و مهار این آنزیم در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی بی علت با هدف کاهش بروز تغییرات سلولی و نیز کاهش رخدادهای تکراری ریتم AF و عوارض ناشی از آن می تواند موثر باشد.

سابقه و هدف: کریپتوسپوریدیوم یک انگل کوکسیدیایی تک سلولی اجباری است که باعث بیماری کریپتوسپوریدیوزیس می شود. با توجه به وفور این بیماری در مبتلایان به نقص ایمنی و شیوع آن در مبتلایان به اسهال در ایران، اهمیت این انگل بیش از پیش آشکار می شود. بررسی این بیماری در مدلهای حیوانی با ایمنی سرکوب شده می تواند ما را در شناخت و کنترل آن یاری کند.مواد و روش ها: نمونه های مدفوع آلوده از انسان و دام جمع آوری شد. سپس ااسیست های آن جداسازی و با روش شناورسازی سوکروز تغلیظ شدند. موشهای Balb/c و C57b1/6 برای این مطالعه در نظر گرفته شدند. دگزامتازون بعنوان داروی سرکوب کننده ایمنی بصورت داخل صفاقی تزریق شد و پس از تایید سرکوب ایمنی با روش کشت لنفوسیتی، ااسیست های کریپتوسپوریدیوم بصورت خوراکی تلقیح شدند. پس از اثبات آلودگی، حیوانات را با روشهای انسانی کشته و اندامهای هدف (کبد، طحال، ریه و روده) جداسازی و پس از تهیه برش و رنگ آمیزی بافتی به روش هماتوکسیلین ائوزین جهت مطالعات هیستوپاتولوژیک مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: بررسی کشت لنفوسیتی موشها نشان داد ایمنی در موشهای C57b1/6 به میزان بیشتری نسبت به موشهای Balb/c سرکوب شده است، بطوری که 80% موشهای C57b1/6 پس از سرکوب سیستم ایمنی و تلقیح انگل، آلوده شده و 40% آنها پس از تلقیح انگل مردند. در حالی که فقط 20% موشهای Balb/c آلوده شدند و همه آنها تا پایان آزمایش زنده ماندند. همچنین هیچگونه تغییرات هیستوپاتولوژیک در گسترشهای مربوط به اندامهای هدف در گروه آزمون نسبت به گروههای شاهد و سالم مشاهده نشد.نتیجه گیری: این مطالعه نخستین گزارش از آلودگی تجربی کریپتوسپوریدیوم، تکثیر انگل و شبیه سازی کریپتوسپوریدیوزیس در نقص ایمنی در مدل حیوانات آزمایشگاهی در ایران است. موشهای C57b1/6 نسبت به Balb/c درآلودگی به کریپتوسپوریدیوزیس حساسیت بیشتری نشان دادند.

سابقه و هدف: بازال سل کارسینوما (BCC) یک بیماری تومورال پوستی است و شایعترین سرطان پوست در انسان به شمار می رود. با توجه به درمان ناکامل این بیماری توسط برخی روشهای درمانی متعارف و عوارض آنها و گزارشاتی از موفقیت فوتودینامیک تراپی (PDT) در این بیماران و به منظور تعیین تاثیر PDT بر BCC این تحقیق روی مراجعین به بیمارستان شهدای تجریش در سالهای 1386 و 1387 انجام شد.مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد روی 28 ضایعه BCC از 12 بیمار صورت گرفت. همه بیماران تشخیص قطعی BCC برمبنای پاتولوژی داشتند. بیماران بین 6-1 نوبت با فواصل 1 ماهه تحت PDT قرار می گرفتند و ماهانه ویزیت شده و از نظر پاسخ به درمان، عوارض و نتایج زیبایی بررسی می شدند و در نهایت نتایج آن در دو گروه پاسخ کامل و ناکامل طبقه بندی می شد.یافته ها: تحقیق روی 28 ضایعه از 12 بیمار انجام گرفت. بهبودی کامل در 9 ضایعه (1/32%) دیده شد (p<0.01). بیمارانی که سن کمتری داشتند (p<0.01) و سایز ضایعه شان کوچکتر بود (p<0.001) پاسخ بهتری به درمان نشان دادند. ضایعات BCC سطحی نسبت به سایر انواع BCC به طرز معنی داری پاسخ بیشتری به درمان نشان دادند. همچنین بیماران با سابقه مثبت رادیوتراپی پاسخ کمتری به درمان نشان دادند (p<0.05).نتیجه گیری: به نظر می رسد PDT در درمان بیماران مبتلا به BCC موثر باشد. انجام مطالعات تجربی تکمیلی توصیه می شود.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت مطالعات اپیدمیولوژیک و همچنین عدم وجود مطالعات کافی در مورد تومورهای غدد بزاقی در کشور، به منظور تعیین خصوصیات این تومورها، یک مطالعه اپیدمیولوژیک در یک دوره ده ساله بر روی 55 بیمار ایرانی انجام گرفت.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی، اطلاعات بالینی بیماران مبتلا به تومورهای بزاقی مراجعه کننده به بیمارستان لقمان حکیم تهران از فروردین 1375 تا اسفند 1384 مورد بازبینی قرار گرفت. نقش عوامل مرتبط با آزمون T و کای دو مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: تعداد 55 بیمار واجد شرایط وجود داشتند که %55 آنها مرد و %45 زن بودند. تومورهای بزاقی با شیوع بیشتر در دهه چهارم عمر مشاهده شده و میزان بروز موارد بدخیم با افزایش سن افزایش یافت. شایعترین تومور در کل و همچنین شایعترین تومور خوش خیم، پلئومورفیک آدنوما بود و از میان تومورهای بدخیم، موکواپیدرموئید کارسینوما بیشترین شیوع را داشت. شایعترین محل درگیری غده پاروتید بود. درگیری غدد بزاقی مینور در این گروه از بیماران مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده در این مطالعه که بر روی بیماران ایرانی مبتلا به تومورهای غدد بزاقی صورت گرفت، با آمار گزارش شده در مورد سایر جوامع مشابهت فراوانی دارد. در عین حال، در این مطالعه شیوع کمتر تومور وارتین و همچنین نئوپلاسم های غدد بزاقی مینور نسبت به سایر مطالعات قابل توجه است.