شهرت حافظ شیرازی به عنوان شاعر عارف مسلکی که در قرن هشتم هجری میزیسته، بر کسی پوشیده نیست. شاه نعمت اله ولی کرمانی نیز شاعر عارفیست که همعصر خواجه حافظ شیرازی به حساب می آید. نکته مشترک میان این دو شاعر هم دوره، گرایش آنها به ادبیات عرفانیست و به مفهوم رندی نیز به عنوان یکی از شاخه های اصلی عرفان، در شعر این دو شاعر عارف، بسیار توجه شده است. با این حال، این نکته که مفهوم رندی در شعر حافظ نسبت به شعر شاه نعمت اله با اقبال بیشتری مواجه شده و بیشتر مورد پسند مخاطبانش قرار گرفته، این پرسشها را به ذهن می آورد که چرا رند حافظ شهرت بیشتری نسبت به رند شاعر همعصرش کسب کرده و چرا رند شاه نعمت اله نسبت به او کم اقبالتر بوده است؟ ما برای رسیدن به پاسخ پرسشهای مذکور، دیوان اشعار این دو شاعر گرانقدر - را به صورت مقایسه ای - از لحاظ مضامین رندانه موجود در آنها بررسی و تحلیل نمودیم و سرانجام دریافتیم که حافظ بخوبی از این امر آگاه بوده که هرچقدر مختصات یک رند واقعی را در شعر خود ترسیم کند، طیف گسترده تری از مخاطبان را شیفته شعر خود میسازد، لذا مساله مرموز بودن رند را در شعر حافظ بخوبی میتوان احساس کرد. اما در شعر شاه نعمت اله، رند چندان رازناک نیست، علتش هم تفسیرها و توضیحاتیست که شاه نعمت اله درباره ویژگیهای رندانه کلام خویش ارائه میدهد و همین میتواند موضوع اساسی باشد که سبب کم اقبالی رند شاه نعمت اله نسبت به رند شاعر همعصرش، حافظ شیرازی شده است.