پلی کاپرولاکتون به دلیل زیست سازگاری و ویژگی های مکانیکی مناسب به طور گسترده در تهیه داربست های مهندسی بافت به کار می رود. اما نبود گروه های عاملی سطحی مناسب محدودیت هایی ازجمله عدم چسبندگی سلولی مناسب را برای این ماده ایجاد کرده است. در این پژوهش، ژلاتین به روش محبوس سازی فیزیکی در سطح فیلم پلی کاپرولاکتون قرار داده شده است. محلول 5 درصد وزنی پلی کاپرولاکتون در کلروفرم درون قالب شیشه ای ریخته شد و به مدت 24 ساعت تحت خلا قرار گرفت تا حلال از آن حذف شده و فیلم به دست آید. محلول آب-استون به عنوان محلول پایه برای انجام فرایند محبوس سازی فیزیکی انتخاب شد که در آن آب نقش حلال ژلاتین و استون به عنوان عامل متورم کننده PCL است.ترکیب این محلول تعیین کننده ترین عامل در چگونگی فرایند محبوس سازی است. لذا ترکیب های متفاوت از این محلول تهیه و ژلاتین در آن ها حل و ترکیب های بهینه انتخاب و عملیات تثبیت شیمیایی با غوطه ور کردن فیلم ها در گلوتارآلدهید انجام شد. آزمون طیف سنجی فروسرخ تبدیل فوریه برای بررسی کیفیت فرایند پوشش دهی با ژلاتین انجام شد. ضخامت فیلم PCL و لایه پوششی ژلاتین با تصویربرداری SEM ارزیابی شد. ترشوندگی سطح فیلم پیش و پس از اصلاح با آزمون زاویه تماس و ویژگی های مکانیکی فیلم با آزمون کشش تک بعدی اندازه گیری شد. نتایج نشان داد با افزایش درصد استون در محلول ژلاتینی مقدار ژلاتین محبوس شده در سطح افزایش می یابد. استحکام کششی نمونه ها براثر اصلاح سطحی با ژلاتین صد درصد و مدول کششی و انعطاف پذیری آن ها پنجاه درصد افزایش یافته است. همچنین، اصلاح سطحی، ترشوندگی نمونه ها را بهبود داد.