دانش کشاورزی و تولید پایدار
سال:1395 | دوره:26 | شماره:2 |تعداد مقالات:14

به منظور ارزیابی عملکرد و اجزای عملکرد ذرت شیرین و بادمجان تحت تاثیر نسبت های مختلف کشت مخلوط جایگزینی، آزمایشی به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی در پنج تیمار و سه تکرار در سال 1393 اجرا گردید. تیمارهای آزمایش شامل نسبت های جایگزینی 75 درصد ذرت شیرین + 25 درصد بادمجان، 50 درصد ذرت شیرین+ 50 درصد بادمجان و 25 درصد ذرت شیرین + 75 درصد بادمجان و کشت خالص هر یک از گونه ها بود. نتایج نشان داد که عملکرد دانه قابل کنسرو، عملکرد بلال، عملکرد ماده تر و خشک ذرت شیرین و همچنین عملکرد میوه بادمجان در کشت خالص بیشتر از تیمارهای مخلوط بود و با افزایش سهم هر یک از گونه ها در مخلوط، عملکرد گونه دیگر کاهش یافت. نسبت دانه به بلال و شاخص برداشت ذرت شیرین و همچنین وزن دانه و بلال، وزن خشک و تر بوته ذرت شیرین در نسبت 50 درصدی ذرت شیرین با بادمجان بر سایر تیمارهای آزمایش ارجحیت داشت. بر اساس شاخص  غالبیت ذرت شیرین در کشت مخلوط بر بادمجان غالبیت داشت. بررسی شاخص ضریب ازدحام نسبی حاکی از سودمندی نسبت های 25 درصد ذرت شیرین + 75 درصد بادمجان و 50 درصد ذرت شیرین+ 50 درصد بادمجان در مقایسه با کشت خالص بود. بر اساس نسبت برابری زمین، نسبت های 25 درصد ذرت شیرین + 75 درصد بادمجان و 50 درصد ذرت شیرین + 50 درصد بادمجان کارایی استفاده از زمین را در مقایسه با کشت خالص به ترتیب 5 و 6 درصد افزایش داد.

توان رقابتی گیاه زراعی و علف هرز می تواند تحت تاثیر الگوی کاشت، با تغییر ساختار کانوپی و فراهمی آب و میزان آب در دسترس قرار گیرد. بنابراین آزمایشی با هدف بررسی تاثیر رژیم های مختلف آبیاری بر رشد علف های هرز و عملکرد گندم تحت الگوهای مختلف کاشت، در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه زنجان در سال زراعی 1391-1390 انجام شد. آزمایش به صورت اسپیلت پلات در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. عوامل مورد بررسی در این آزمایش شامل رژیم آبیاری در سه سطح آبیاری معمولی، کم آبیاری (آبیاری بعد از کاشت، مرحله گلدهی) و دیم کامل به عنوان کرت اصلی و الگوهای مختلف کاشت در چهار سطح شامل کشت تک ردیف بر روی پشته، کشت تک ردیف داخل جوی، کشت سه ردیف بر روی پشته های عریض و کشت سه ردیف داخل جوی به عنوان کرت های فرعی بود. نتایج نشان داد که بیشترین عملکرد دانه گندم در رژیم آبیاری معمولی در الگوی سه ردیف روی پشته با میانگین عملکرد 3437.8 کیلوگرم در هکتار به دست آمد. در شرایط کم آبیاری و دیم در الگوی یک ردیف داخل جوی به ترتیب با میانگین 2574.3 و 1868.2 کیلوگرم در هکتار بالاترین عملکرد حاصل شد. در رژیم های مختلف آبیاری، کمترین زیست توده علف هرز در داخل جوی ها در الگوی کاشت یک ردیف داخل جوی مشاهده شد. همچنین بررسی علفهای هرز روی پشته ها نشان داد که الگوی کاشت یک ردیف داخل جوی در آبیاری معمولی و دیم، و الگوی کاشت سه ردیف روی پشته در رژیم کم آبیاری دارای کمترین زیست توده علف هرز بود. به طورکلی الگوی یک ردیف داخل جوی، زیست توده علف های هرز را به مقدار 67.4، 14.9 و 60 درصد نسبت به الگوهای سه ردیف داخل جوی، سه ردیف روی پشته و یک ردیف روی پشته کاهش داد.

بررسی تاثیر مصرف لجن فاضلاب به صورت جداگانه و همراه با کودهای شیمیایی و مدت کاربرد آن بر غلظت عناصر میکرو در خاک و کاهو(Lactuca sativa L.)  در مزرعه، هدف این تحقیق بود. این پژوهش در قالب طرح کرت های خرد شده بر پایه بلوکهای کامل تصادفی، با دو عامل در سه تکرار اجرا گردید. عامل اصلی 6 تیمار کودی شامل شاهد، کود شیمیایی (سولفات پتاسیم، سوپرفسفات تریپل به میزان 75 و اوره 200 کیلوگرم در هکتار)، لجن فاضلاب 20 و 40 تن در هکتار بصورت جداگانه و همراه با 50 درصد کود شیمیایی بود و عامل فرعی نیز تفاوت کاربرد یک ساله، دو ساله و سه ساله تیمارهای کودی در نظر گرفته شد. نتایج آزمایش نشان داد که اثر تیمارهای کودی بر میزان روی و مس قابل جذب خاک، غلظت آهن، روی، مس و منگنز ریشه و نیز روی و مس اندام هوایی کاهو معنی دار شد. نتایج همچنین نشان داد که غلظت عناصر میکرو در خاک و اندام هوایی و ریشه کاهو به طور معنی داری تحت تاثیر کاربرد سالانه تیمارهای کودی قرار گرفتند. بیشترین افزایش در میزان عناصر میکرو خاک و کاهو در تیمار لجن فاضلاب به میزان 40 تن در هکتار بصورت انفرادی و همراه با 50 درصد کود شیمیایی بدست آمد.

به منظور بررسی تاثیر تداخل اندام هوایی و ریشه یولاف وحشی بر روی عملکرد و اجزای عملکرد دانه دو رقم جو بهاره آزمایش گلخانه ای بصورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار در گلخانه دانشگاه تبریز اجرا شد. عامل تداخل بخش های مختلف گیاهی شامل تداخل کامل اندام های هوایی و زیر زمینی، تداخل بین اندام های ریشه، تداخل بین اندام های هوایی، شا هد بدون تداخل که شامل کشت خالص جو و یولاف وحشی در گلدان های مورد نظر بود، عامل تراکم جو شامل 2 و 4 بوته در گلدان، عامل تراکم یولاف وحشی شامل 2 و 4 بوته در گلدان و عامل رقم جو شامل دو رقم جنوب و کویر بودند. نتایج آزمایش حاکی از این است که تعداد پنجه در بوته، تعداد دانه در سنبله اصلی، تعداد دانه در سنبله فرعی، وزن هزار دانه، عملکرد بیولوژیک در بوته، عملکرد دانه در بوته و شاخص برداشت جو بهاره در تیمار تداخل اندام هوایی نسبت به شاهد اختلاف معنی دار نداشت، ولی تیمار تداخل ریشه و تداخل کامل با شاهد تفاوت معنی داری را نشان دادند. همچنین در کلیه صفات ذکر شده رقم جنوب در تداخل اندام هوایی با تراکم 2:2 (جو جنوب: یولاف وحشی) بیشترین و رقم کویردر تداخل کامل با تراکم 4:4 (جوکویر: یولاف وحشی) کمترین مقادیر را نشان دادند. رقم جنوب نسبت به رقم کویر برتری داشته و کمتر تحت تاثیر تداخل یولاف وحشی قرار گرفت. میزان افت در تداخل اندام هوایی، تداخل ریشه و تداخل کامل نسبت به شاهد عاری از علف هرز در رابطه با عملکرد دانه در بوته جو برابر با 8.03، 42.93 و 43 درصد بود. در مجموع یولاف وحشی بیشترین تاثیر تداخلی خود را از طریق ریشه ها بر روی جو اعمال کرد و سبب کاهش رشد و افت عملکرد گردید. در واقع سهم ریشه یولاف وحشی در اعمال رقابت بر روی جو به مراتب بیشتر از اندام های هوایی آن است.

فلزات سنگین از مهم ترین آلاینده ها در محیط زیست به شمار می روند. یک رویکرد برای کاهش تجمع فلزات سنگین در گیاهان استفاده از بسترهای مختلف کاشت است. به منظور بررسی تاثیر فلزات سنگین بر رشد و اجزا عملکرد لوبیا چیتی (رقم صدری) آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه کاملا تصادفی با سه تکرار در گلخانه دانشگاه یاسوج در سال 1392 اجرا گردید. عامل اول شامل پنج سطح فلزات سنگین (شاهد بدون فلز سنگین، نیترات کادمیوم، نیترات سرب، نیترات نیکل و سولفات مس) و عامل دوم شامل بسترهای مختلف کاشت در چهار سطح عدم کاربرد ترکیبات آلی، کمپوست، ورمی کمپوست و خاک اره سپیدار بود. نتایج نشان داد که افزودن ورمی کمپوست میزان ارتفاع بوته و طول ریشه را به ترتیب در شرایط بدون فلزات سنگین 53 و 88%، نیترات نیکل 61 و 35%، نیترات سرب 63 و 17% و سولفات مس 25 و 85% نسبت به عدم کاربرد ترکیبات آلی افزایش داد. همچنین کاربرد ورمی کمپوست سبب افزایش 87 درصدی تعداد غلاف در بوته و دانه در غلاف در تنش نیترات کادمیوم گردید. از سوی دیگر استفاده از ورمی کمپوست، کمپوست و خاک اره سپیدار نتوانستند اثرات نامطلوب فلزات سنگین بر وزن دانه در بوته را محدود نمایند. ورمی کمپوست سبب افزایش 11 درصدی وزن صد دانه و 9 درصدی پروتئین لوبیا نسبت به شرایط بدون مواد آلی گردید. در مجموع نتایج این پژوهش نشان داد که کاربرد ورمی کمپوست در خاک های آلوده به عناصر سنگین، تا حدودی می تواند این خسارات را جبران کند و اثرات نامطلوب تنش فلزات سنگین را بهبود بخشد.

محتوای نیتروژن خاک با تاثیر بر شکست خواب بذر علف های هرز می تواند الگوی رویش آنها را تغییر دهد. به همین منظور آزمایشی در سال 1393 جهت پیش بینی رویش گیاهچه های توق، سلمه تره، سوروف، تاج خروس و پیچک و بررسی تاثیر محتوای نیتروژن خاک (شاهد با 0.07% نیتروژن، افزودن 50 و 100 کیلوگرم نیتروژن در هکتار) بر الگوی رویش آنها انجام شد. آزمایش بصورت طرح بلوک های کامل تصادفی بود. در طول فصل تعداد گیاهچه های گونه های فوق به طور هفتگی شمارش و حذف شدند. داده ها به درصد رویش تجمعی تبدیل و رابطه آنها با زمان دمایی در مدل اصلاح شده گامپرتز برازش داده شد. نتایج نشان داد که تمام گونه ها الگوی رویش متفاوت دارند. همچنین الگوی رویش علف های هرز سلمه تره و پیچک تحت تاثیر محتوای نیتروژن قرار نگرفت در حالیکه محتوای نیتروژن خاک الگوی رویش گونه های تاج خروس، سوروف و توق را به طور معنی داری تغییر داد. با افزودن 50 کیلوگرم در هکتار نیتروژن، تاج خروس، سوروف و توق در زمان دمایی 237، 96 و 63 رویش خود را آغاز کردند، در صورتی که در تیمار شاهد این مقادیر به ترتیب 340، 117 و 135 بود. همچنین این تفاوت ها در تکمیل رویش نیز مشاهده شد. با توجه به تاثیرپذیری الگوی رویش سه گونه تاج خروس، سوروف و توق در مناطقی که علف های هرز ذکر شده فلور غالب مزرعه را تشکیل می دهند باید به محتوای نیتروژن خاک به عنوان پارامتر تاثیرگذار در مدل سازی رویش توجه شود.

در تناوب های سه ساله، زمین به دو قسمت تقسیم و یک قسمت از زمین در سال اول مورد کشت پیاز و سیب زمینی قرار گرفت و در سال دوم پیاز در مکان سیب زمینی کاشته شد و برعکس. در قسمت دیگر زمین هم که سال پیش به آیش گذاشته شده بود به زیر کشت همین گیاهان و با همان منوال قرار گرفت و در سال سوم نیز پیاز در مکان سیب زمینی کاشته شد و در یک قسمت نیز گیاهان در جای قبلی خود بازکشت شدند. بنابراین تناوب های دو ساله مانند آیش-پیاز، آیش-سیب زمینی، پیاز-پیاز، سیب زمینی-پیاز، پیاز-سیب زمینی، و سیب زمینی-سیب زمینی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تناوب پیاز بعد از سیب زمینی منجر به افزایش معنی دار عملکرد سوخ و تولید سوخ های درشت تر پیاز گردید. عملکرد کل غده در سیستم سیب زمینی بعد از آیش، بخاطر تعداد بیشتر غده های بذری درشت، بالا بود. در سیستم سیب زمینی بعد از پیاز غده ها ریزتر بودند و تعداد غده بزرگ کمتر ولی درشت تری داشتند. در سیستم سیب زمینی بعد از آیش سال دوم تعداد زیاد غده ریز و بذری منجر به ریزی این غده ها شد. اما در سیستم سیب زمینی-سیب زمینی کمترین عملکرد بخاطر کمی تعداد و ریزی هر سه اندازه غده بدست آمد. کاشت سیب زمینی منجر به افزایش ماده آلی شد ولی در ادامه با کاشت پیاز ماده آلی کاهش معنی دار نشان داد و دوباره با کاشت سیب زمینی به جای پیاز، افزایش شدید ماده آلی مشاهده شد. تغییرات ماده آلی در سال آیش بسیار کم بود که در سال دوم با کاشت سیب زمینی در کرت های آیش افزایش بیشتر ماده آلی نسبت به کرت هایی که در آنها پیاز کاشته شده بود، ملاحظه گردید. از انتهای سال دوم در سیستم آیش-سیب زمینی-سیب زمینی، افزایش ماده آلی مشاهده شد. در سیستم تناوبی سیب زمینی-پیاز-سیب زمینی افزایش و کاهش ماده آلی و در سیستم کشت انفرادی پیاز حالت ثابت و افزایشی دیده شد.

به منظور بررسی اثر تنش کم آبی بر رشد، عملکرد و کیفیت میوه دو توده طالبی ایرانی، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در ایستگاه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه زنجان در سال 1393 انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل سه سطح آبیاری (100، 66 و 33 درصد نیاز آبی گیاه) و دو توده طالبی ایرانی (تیل زرد و تیل سبز) بود. نتایج نشان داد که تیمارهای آبیاری بر سطح برگ، تعداد میوه در بوته، طول بوته، درصد وزن خشک برگ، سفتی بافت میوه، مواد جامد محلول، وزن متوسط میوه و عملکرد تاثیر معنی داری داشت. تنش کم آبی باعث افزایش مواد جامد محلول، درصد وزن خشک برگ و کاهش سطح برگ، تعداد میوه در بوته، طول بوته، سفتی بافت میوه، وزن متوسط میوه و عملکرد گردید. کمترین عملکرد (13357kg.ha-1)، وزن متوسط میوه(1504.2g) ، و بیشترین مواد جامد محلول (12.75 درصد) در تنش شدید (33 درصد) حاصل شد. از نظر صفات مورد مطالعه در بین توده های خربزه تفات معنی داری وجود داشت. بیشترین عملکرد (46171kg.ha-1) و وزن متوسط میوه (3656.7g) در توده تیل زرد در آبیاری 100 درصد نیاز آبی گیاه و بیشترین مواد جامد محلول (13.36 درصد) در توده تیل سبز در آبیاری 33 درصد نیاز آبی گیاه مشاهده شد. با توجه به نتایج، توده های تیل سبز و تیل زرد به ترتیب 63.6 درصد و 59.7 درصد کاهش عملکرد را در شرایط آبیاری 33 درصد در مقایسه با آبیاری معمولی نشان دادند که هر دو توده حساس به تنش کم آبی می باشند.

در کشاورزی پایدار استفاده کارآمد از باقیمانده کودها در تولید کود سبز اهمیت ویژه ای دارد. بنابراین، به منظور بکارگیری باقیمانده کودهای گاوی و شیمیایی کشت سیاهدانه در تولید کود سبز نخودفرنگی، آزمایشی در دانشگاه شهرکرد طی سال زراعی 92-1391 اجرا شد. تیمارهای کودی در کشت سیاهدانه (سال زراعی 91-1390) شامل کود گاوی، کود شیمیایی اوره، سه نسبت کود گاوی: اوره تقسیطی (2:1، 1:1، 1:2) و سه نسبت کود گاوی: اوره غیر تقسیطی (2:1، 1:1، 1:2) و همچنین عدم مصرف کود (شاهد) بودند. کشت نخود فرنگی بدون اضافه کردن کود (دامی یا شیمیایی) در سال زراعی 92-1391 انجام شد. نتایج نشان داد که باقیمانده تیمارهای کود گاوی و کود گاوی :کود اوره (2:1) تلفیقی تقسیطی بیشترین مقدار وزن خشک نخودفرنگی، به ترتیب معادل 3734 و 3526 کیلوگرم در هکتار در مرحله گلدهی را تولید نمود. بیشترین غلظت نیتروژن (51.1 و 50.3 گرم بر کیلوگرم در مرحله قبل از گلدهی و گلدهی)، جذب نیتروژن (176.2 کیلوگرم بر هکتار در مرحله گلدهی) و نسبت نیتروژن به فسفر (13.3 در مرحله گلدهی) در باقیمانده تیمار کود گاوی: کود اوره (2:1) تقسیطی به‎دست آمد، ولی بیشترین جذب فسفر (16.1 کیلوگرم بر هکتار در مرحله گلدهی) در باقیمانده تیمار کود گاوی مشاهده شد. کمترین نسبت کربن به نیتروژن (13.14 در مرحله قبل از گلدهی) به باقیمانده تیمار گاوی: اوره (2:1) تقسیطی اختصاص داشت. به طور کلی می توان نتیجه گیری کرد که استفاده از باقیمانده کودهای مصرفی در کشت قبلی علاوه بر جلوگیری از هدر رفتن عناصر غذایی تکنیک موثری در بهبود تولید و کیفیت کود سبز می باشد.

مرزه با نام علمی Satureja hortensis L.، جزء گیاهان دارویی بوده و اسانس و ترکیبات این گیاه با خاصیت ضد باکتری و ضد قارچ در پزشکی و صنایع غذایی نیز مهم است. در یک آزمایش گلدانی اثر باکتری های(A) Azospirillum irakense  و(P) Pseudomonas putida  و سطوح نیتروژن شامل عدم مصرف نیتروژن (N0)، مصرف 80 میلی گرم در کیلوگرم (N1) و مصرف 160 میلی گرم در کیلوگرم (N2) بر جذب عناصر غذایی، تولید اسانس و مقدار تیمول در اسانس مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که هر دو باکتری بر درصد اسانس اثر مثبت و معنی دار داشته و موجب افزایش آن شدند. مقدار اسانس، در حضور باکتری (A+)، 0.832 درصد بوده و نسبت به عدم حضور باکتری (A-)،79  درصد و در حضور باکتری (P+) نسبت به عدم حضور باکتری (P-)،35  درصد افزایش یافت. مصرف کود نیتروژن موجب افزایش درصد اسانس گردید ولی این افزایش در تیمار N2 کاهش معنی داری یافت. هرچند هر دو باکتری و کود نیتروژن باعث افزایش مقدار تیمول شدند، ولی این افزایش از نظر آماری معنی دار نبود. مایه زنی با باکتری A. irakense غلظت نیتروژن بخش هوایی را 9.14% افزایش داد. حضور باکتری P. putida و A. irakense به ترتیب غلظت پتاسیم بخش هوایی و ریشه را 11.4% و 18.86% افزایش دادند. حضور باکتری A. irakense باعث کاهش غلظت عناصر فسفر و کلسیم در بخش هوایی و باکتری P. putida، غلظت فسفر بخش هوایی و ریشه را به ترتیب 21.55% و 43.52% افزایش داد.

با هدف مکان یابی باغات مستعد برای تولید سیب ارگانیک، در این تحقیق، عوامل موثر در مکان یابی شامل ارتفاع از سطح دریا، شیب زمین، دسترسی به آب رودخانه، واحد اراضی، متوسط دمای سالیانه، متوسط بارندگی و دسترسی به بازار هر کدام با چند متغیر انتخاب و متناسب با اهمیت آن عامل در مکان یابی رتبه بندی و وزن دهی شدند. در مرحله بعد با استفاده از سامانه اطلاعات جغرافیایی، لایه های رقومی هر یک از عوامل فوق تهیه و با لایه رقومی باغات سیب این شهرستان همپوشانی و نقشه رقومی مناطق مستعد تولید سیب ارگانیک تهیه گردید. نتایج حاصل از آنالیز مکانی چند معیاره نشان داد که از مجموع 26 هزار هکتار باغات سیب ارومیه، 25.5 و 707 هکتار از باغات سیب به ترتیب در گروه کاملا مستعد و مستعد قرار دارند. ویژگی اصلی مناطق مستعد و کاملا مستعد برخورداری از توپوگرافی (ارتفاع از سطح دریا بیش از 1500 متر) و شیب (20-8 درصد)، تیپ اراضی مناسب (رسوبی و عمیق) متوسط دمای روزانه مطلوب (10-5 درجه سانتیگراد)، دسترسی به آب رودخانه و بازار می باشد. بخش اعظم باغات موجود سیب ارومیه (بیش از 17 هزار هکتار) عمدتا بدلیل قرار گرفتن در دشت ها (ارتفاع پایین تر از 1300 متر)، عدم دسترسی به آب رودخانه، و متوسط دمای سالانه بیشتر و یا عدم دسترسی به بازار در گروه نامستعد قرار گرفتند. بنابراین توصیه می شود برنامه ریزی برای تولید پایدار سیب ارگانیک تنها در باغات و عرصه های مشخص شده در این مطالعه متمرکز گردد.

به منظور بررسی اثر محلول پاشی اسید سالسیلیک و سولفات روی بر عملکرد علوفه و برخی خصوصیات کیفی و فیزیولوژیک سورگوم تحت شرایط کم آبی، آزمایشی به صورت اسپلت پلات در قالب بلوک های کامل تصادفی در سال زراعی 1392 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه ارومیه انجام شد. عامل ها شامل تنش کم آبی به عنوان کرت اصلی در سه سطح شاهد، متوسط و شدید (آبیاری پس از رسیدن رطوبت خاک به 90، 70 و 50 درصد ظرفیت زراعی) و محلول پاشی به عنوان کرت فرعی در پنج سطح بدون محلول پاشی، محلول پاشی اسید سالسیلیک در دو سطح نیم و یک میلی مولار و سولفات روی در دوسطح 300 و 3000 میلی گرم در لیتر بود که در مرحله 5 تا 6 برگی انجام گرفت. بالاترین میزان قابلیت هضم علوفه با تیمار محلول پاشی سولفات روی 3000 میلی گرم در لیتر (64.75 درصد) در تمام سطوح حاصل شد. بیشترین میزان پروتئین خام (13.35 درصد) و خاکستر (8.32 درصد) با محلول پاشی سولفات روی 3000 میلی گرم در لیتر در آبیاری شاهد و کم آبی متوسط به دست آمد. عملکرد علوفه خشک درشرایط کم آبی شدید نسبت به آبیاری شاهد 21.11 درصد کاهش داشت. محلول پاشی سولفات روی 3000 میلی گرم در لیتر و اسید سالسیلیک نیم میلی مولار با میانگین 1571.53 گرم در متر مربع بالاترین عملکرد علوفه خشک را تولید نمودند. بنابراین این تیمارها به عنوان بهترین تیمارهای تولید عملکرد کمی و کیفی توصیه می شوند.

به تازگی بیوچار به دلیل پتانسیل بهبود حاصلخیزی خاک، غیرمتحرک کردن آلودگی ها و همچنین یک روش مناسب برای متوقف کردن کربن و به عنوان مخزن کربن مورد توجه بسیاری از محققان قرار گرفته است. در این تحقیق، یک سری بیوچار از کاه و کلش گندم در طی فرآیند پیرولیز آهسته در دماهای مختلف (300، 400، 500، 600 و 700 درجه سسلسیوس) تولید و ویژگی های فیزیکی و شیمیایی آنها تعیین شد. عملکردبیوچار، محتوای خاکستر، مقدار عناصر غذایی و سایر خصوصیات فیزیکوشیمیایی در تیمارها نسبت به ماده خام برای بررسی اثر درجه حرارت پیرولیز بر بیوچار کاه و کلش گندم و تعیین بهترین دمای پیرولیز برای تبدیل کاه و کلش به بیوچار برای استفاده در کشاورزی انجام گردید. آزمایشات با افزایش تدریجی دما بین 700-300 درجه سسلسیوس، عملکرد بیوچار، مقدار نیتروژن کل و کربن آلی کاهش یافت. در حالی که pH، قابلیت هدایت الکتریکی، مقدار خاکستر و پایداری کربن افزایش نشان داد. همچنین درصد عملکرد بین 58.32-28.34 درصد از ماده خام، پایداری کربن آلی 92.14-65.32 درصد و pH بین 10.9-7.4 بود. حداکثر مقدار تبدیل کربن آلی ماده خام به کربن آلی پایدار در بیوچار در 500 درجه سلسیوس رخ داد. مقدار گروه های عاملی با افزایش دمای پیرولیز در بیوچار کاه و کلش گندم کاهش یافت، با این وجود، اسیدیته کل گروه های عاملی با افزایش دمای پیرولیز بیوچار کاه و کلش افزایش داشت. برای استفاده کشاورزی بیوچار کاه وکلش گندم، دمای 300 درجه سسلسیوس و برای ترسیب کربن بیوچار 500 درجه سلسیوس پیشنهاد می شود.

به منظور بررسی عملکرد و اجزای عملکرد دانه ذرت در تاریخهای کاشت مختلف، آزمایشی به صورت فاکتوریل درقالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار طی دو سال زراعی در ایستگاه تحقیقات مغان انجام گرفت. عامل اول دو سطح مختلف تاریخ کاشت (دهم اردیبهشت و پنجم تیر) و عامل دوم پنج هیبرید ذرت سینگل کراس 704 و سینگل کراس 720 از گروه دیررس، سینگل کراس 600 و سینگل کراس 647 از گروه متوسط رس و سینگل کراس 301 از گروه دیررس بودند. نتایج حاصل نشان داد که عملکرد و اجزای عملکرد دانه ذرت طی دو سال زراعی مورد مطالعه در تاریخ کاشت دهم اردیبهشت بیشترین مقدار و از پایداری مطلوبی در شرایط آب و هوایی مغان برخودار بود. سینگل کراس 704 بیشترین عملکرد دانه را در تاریخ کاشت دهم اردیبهشت ماه داشت. بنابراین این تاریخ کاشت با انجام مطالعات بیشتر قابل توصیه در منطقه مغان می باشد. همبستگی صفات نشان داد که میان برخی از صفات مورد مطالعه نظیر عملکرد دانه و تعداد دانه در بلال رابطه قوی و مثبتی وجود دارد.