اکوفیزیولوژی گیاهان زراعی (علوم کشاورزی)
سال:1397 | دوره:12 | شماره:1 (پیاپی 45) |تعداد مقالات:10

کمبود آب قابل دسترس در محیط ریشه، یکی از عوامل اصلی محدود کننده رشد و تولید محصول در مناطق خشک به شمار می آید. محلول پاشی متانول در افزایش تحمل به خشکی در گیاهان 3 کربنه نقش دارد. به این منظور آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در دانشگاه صنعتی خاتم الانبیاء بهبهان در سال 1394 به اجرا درآمد. محلول پاشی متانول با 5 سطح، شاهد، 5، 15، 25 و 35 درصد حجمی و تنش کم آبی با سه سطح: شامل بدون تنش (آبیاری در 100 درصد ظرفیت زراعی)، تنش آبی ملایم (آبیاری در 75 درصد ظرفیت زراعی) و تنش آبی شدید (آبیاری در 25 درصد ظرفیت زراعی) در نظر گرفته شدند. محلول پاشی متانول 3 بار در طول فصل رشد گیاه (در مراحل گیاهچه ای، گلدهی و غلاف دهی گیاه) و با فواصل 10 روز انجام شد. نتایج نشان داد اثرات متقابل متانول و تنش خشکی بر وزن خشک ریشه، قطر ریشه، طول ریشه در سطح 5 درصد و بر سطح ریشه در سطح 1 درصد معنی دار شد. در شرایط آبیاری نرمال تیمار 5، 15 و 25 درصد محلول پاشی متانول باعث افزایش معنی دار وزن خشک ریشه نسبت به تیمار شاهد گردید. اثرات متقابل متانول و تنش بر پروتئین و پرولین در سطح 1 درصد معنی دار شد. محلول پاشی متانول منجر به افزایش معنی دار محتوای پرولین و پروتئین ریشه شد. اثرات متقابل متانول و تنش بر غلظت سدیم و پتاسیم ریشه در سطح 5 درصد و بر غلظت کلسیم ریشه در سطح 1 درصد معنی دار شد. اثرات متقابل متانول و تنش بر فعالیت آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز و پراکسیداز در سطح 5 درصد معنی دار شدند. همچنین، اثر تنش خشکی بر فعالیت آنزیم کاتالاز در سطح 1 درصد معنی دار شد. محلول پاشی متانول منجر به کاهش معنی دار فعالیت آنزیم های پراکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز ریشه شد.

به منظور بررسی واکنش واریته کرج 1 گندم نسبت به محلول پاشی سلنیوم (از منبع سدیم سلنات) روی برگ در اوایل گلدهی در شرایط کم آبی آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار در سال زراعی 1394-1393 در کرج انجام شد. تیمارهای آبیاری در دو سطح شامل آبیاری نرمال (I1) و قطع آبیاری در اواسط گلدهی (110 روز پس از کاشت) (I2) که در کرت اصلی و سلنیوم در شش غلظت به صورت خالص صفر (S0)، 5 ( 3.12میکروگرم سدیم سلنات) (S1)، 10 (6.24 میکروگرم سدیم سلنات (S2)، 15 ( 9.36میکروگرم سدیم سلنات) (S3)، 20 (12.5 میکروگرم سدیم سلنات) (S4) و 25 ( 15.62میکروگرم سدیم سلنات) (S5) گرم به ازای هکتار در کرت فرعی قرار گرفتند.نتایج نشان داد که کمبود آب میزان سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز، گلوتاتیون پراکسیداز و نشانگر مالون دی آلدئید را افزایش داد. محلول پاشی سلنیوم، در شرایط تنش آبی میزان آنزیم های آنتی اکسیدانت (ضد اکساینده) را افزایش و در غلظت 20 گرم در هکتار به حداکثر رسید و میزان مالون دی آلدئید کاهش یافت و موجب افزایش معنی دار عملکرد دانه شد ولی، افزایش آنتی اکسیدانت ها و کاهش مالون دی آلدئید در شرایط نرمال کمتر بود. به عبارت دیگر، اثر منفی مالون دی آلدئید بر اجزای عملکرد، پایداری غشای سلول و آنزیم های آنتی اکسیدانت در شرایط تنش رطوبتی نسبت به شرایط نرمال بیشتر بود. افزایش معنی دار پایداری غشای سیتوپلاسمی، عملکرد دانه، وزن دانه و سلنیوم دانه در 15 و به خصوص 20 گرم سلنیوم در هکتار در مقایسه با مقادیر بیشتر و کمتر این عنصر در تنش کم آبی و شرایط نرمال نشان داد سرکوب رادیکال های آزاد اکسیژن انجام، و القای سازوکار دفاع آنزیمی گیاه در مقابل صدمات اکسیداتیو اثرگذار بوده بنابراین، استفاده از ترکیبات حفاظتی برون زا مانند سلنیوم می تواند ظرفیت آنتی اکسیدانی گیاه را در برابر تنش افزایش دهد.

کیتوزان یک پلی ساکارید گلوزامین مشتق شده از کیتین است که به عنوان الیسیتور زیستی برای بهبود بخشیدن بیوسنتز متابولیست های ثانویه و به عنوان کود در کنترل آزادسازی ترکیبات شیمیایی سموم و تحریک جوانه زنی و رشد گیاه استفاده می شود.بنابراین، اثر نانوذرات کیتوزان بر گیاه جو تحت تنش خشکی آخر فصل، پژوهشی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در شرایط گلدانی مورد بررسی قرار گرفت. فاکتورهای آزمایش شامل غلظت نانوذرات در 4 سطح (0، 30، 60 و 90 پی پی ام)، روش مصرف در 2 سطح (محلول پاشی و خاک مصرف) و رژیم آبیاری در 2 سطح (آبیاری کافی و قطع آبیاری 15 روز بعد از گرده افشانی) بودند. برای انجام آزمایش پس از کاشت بذور جو، محلول نانوذرات کیتوزان آماده شده در سه مرحله رشدی گیاه (پنجه دهی، ساقه دهی و سنبله دهی) به صورت خاک مصرف و محلول پاشی مصرف گردیدند. نتایج نشان داد که تنش خشکی به طور معنی داری میزان کاروتنوئید، کلروفیل a، کلروفیل b، کلروفیل کل، فتوسنتز، هدایت روزنه ای، تعرق، عملکرد دانه و بیوماس را کاهش و میزان کربوهیدرات محلول، گلوگز، ساکارز، فروکتوز، غلظت CO2 زیر روزنه (Ci) و کارآیی مصرف آب فتوسنتزی (WUE) را افزایش داد. همچنین، مصرف نانوذرات کیتوزان در هر دو رژیم آبیاری، موجب افزایش معنی دار کلروفیل a، کلروفیل b، کلروفیل کل و گلوکز شد. مصرف 60 و 90 پی پی ام نانوذرات کیتوزان موجب افزایش معنی دار عملکرد دانه نسبت به شاهد شد. در بیشتر صفات مورد مطالعه، تفاوت معنی دار بین دو روش مصرف نانوذرات مشاهده نشد. در مجموع، کاربرد نانوذرات کیتوزان موجب کاهش اثرات مضر تنش خشکی و بهبود رشد و عملکرد گیاه جو گردید.

به منظور بررسی همزیستی میکوریزایی گیاه سویا رقم ویلیامز، تحت سیستم های مختلف آبیاری آزمایشی به صورت کرت های خرد شده بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه ارومیه طی سال 1394 اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل سیستم های آبیاری (قطره ای و بارانی) به عنوان فاکتور اصلی و گونه های مختلف قارچ میکوریزا (بدون تلقیح، Funneliformis mosseae، Rhizophagus intraradices و Simiglomus hoi) به عنوان فاکتور فرعی بودند. نتایج نشان داد که بیشترین ارتفاع بوته، وزن غلاف، عملکرد دانه، وزن صد دانه، تعداد گره در ساقه اصلی، عملکرد بیولوژیک، شاخص برداشت روغن، درصد و عملکرد روغن در آبیاری قطره ای، و بالاترین مقادیر LWR (نسبت وزن برگ به وزن کل گیاه) و SPAD (شاخص کلروفیل) در سیستم بارانی به دست آمدند. اثرات متقابل معنی دار نشان دهنده پاسخ متفاوت گیاه به گونه های قارچی در سیستم های آبیاری می باشد. رنگیزه های فتوسنتزی (کلروفیل a، b و کل) و کارتنوئید برگ سویا در شرایط همزیستی با هر سه گونه قارچی در آبیاری بارانی وضعیت مطلوب تری داشتند. بیشترین مقدار فسفر برگ در گیاهان آبیاری شده با سیستم بارانی و همزیست با F. mosseae مشاهده شد. گیاهان میکوریزایی در هر سه گونه قارچ به یک اندازه پروتئین برگ را افزایش دادند، در حالی که مقدار پتاسیم برگ در گیاهان میکوریزایی تغییر معنی داری نسبت به شاهد نداشت. با وجود بیشترین درصد کلونیزاسیون ریشه با گونه R. intraradices در آبیاری بارانی، هر سه گونه قارچ در سیستم های قطره ای و بارانی کلونیزاسیون بالاتری نسبت به شاهد داشتند. نسبت ترکیبات اسیدهای چرب روغن سویا (اسیدهای چرب غیراشباع حدود چهار برابر اسیدهای چرب اشباع بودند) در هر دو سیستم آبیاری برای گیاهان میکوریزایی مشابه شاهد بودند. بدون توجه به وجود پاسخ متفاوت سویا به گونه های میکوریزا، عملکردهای بیولوژیک، دانه و روغن در سیستم آبیاری قطره ای به ترتیب 23، 53 و 84 درصد بیشتر از آبیاری بارانی به دست آمدند.

خشکی عامل مهمی استکه بر جوانه زنی و رشد اولیه و سرعت نمو گیاه تاثیرگذار می باشد و به علت کاهش استقرار اولیه عملکرد اقتصادی را کاهش می دهد. استفاده از پیش تیمار بذور به منظور همگنی سبز شدن و افزایش سرعت رشد و کاهش اثرات نامساعد محیطی و به دنبال آن بهبود عملکرد می باشد. این روش ظهور زود هنگام و استقرار گیاه را تسهیل می بخشد لذا به منظور بررسی اثر تنش خشکی و پرایمینگ بذر بر خصوصیات رویشی و زایشی دانه کرچک، آزمایشی در مزرعه تحقیقاتی ایستگاه ساعتلو، مرکز تحقیقات کشاورزی آذربایجان غربی، در سال زراعی 94-1393 به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار به اجرا درآمد. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از عامل اصلی شامل 4 تیمار تنش خشکی (60، 90، 110 و 130 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر) و عامل فرعی شامل 4 تیمار پرایمینگ بذر (شاهد، هیدروپرایمینگ، سالسیلیک اسید 1 میلی مولار و آب اکسیژنه) بودند. نتایج حاصل از تجزیه واریانس داده ها نشان داد که خشکی تاثیر معنی داری بر صفات ارتفاع بوته، تعداد کپسول، وزن هزار دانه، عملکرد دانه، عملکرد روغن و شاخص برداشت داشت. از لحاظ تیمارهای پرایمینگ نیز مشاهده گردید که صفات ارتفاع بوته، تعداد و وزن کپسول، تعداد دانه و وزن هزار دانه، عملکرد دانه و عملکرد روغن تحت تاثیر تیمارهای پرایمینگ قرار گرفتند. اثر متقابل بین تیمارهای خشکی و پرایمینگ نیز بر عملکرد دانه معنی دار بود. در صفات ارتفاع بوته، وزن هزار دانه، عملکرد دانه، عملکرد روغن و شاخص برداشت، تیمار 60 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر بالاترین مقدار را دارا بود. در صفات ارتفاع بوته، وزن هزار دانه، عملکرد دانه و عملکرد روغن، که تحت تاثیر پرایمینگ قرار گرفته بودند تیمار سالسیلیک اسید توانست بیشترین مقدار را به خود اختصاص دهد. بیشترین عملکرد دانه و وزن 1000 دانه مربوط به تیمار اثر متقابل 60 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر و پرایمینگ با سالسیلیک اسید بود. بنابراین، وجود تکنولوژی همچون پیش تیمار که بتواند باعث رسیدگی زودهنگام محصول قبل از بروز تنش های گرمایی و خشکی شود ضروری به نظر می رسد.

تنش شوری و خشکی، از جمله مهم ترین تنش های غیرزیستی، رشد و نمو محصولات زراعی را کاهش می دهند. در ایران و برخی از کشورهای جهان عده کثیری از مردم جهت تامین پروتئین مورد نیاز خود از حبوباتی نظیر عدس استفاده می کنند. به منظور ارزیابی ژنوتیپ های عدس از نظر تحمل به خشکی در مرحله گلدهی آزمایشی به صورت اسپلیت پلات بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار در دو سال 1392 و 1393 در دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز اجرا شد. نتایج حاصل از تجزیه واریانس مرکب نشان داد که اثر متقابل ژنوتیپ × تنش خشکی برای کلیه صفات تحت بررسی معنی دار بود که حاکی از واکنش متفاوت ژنوتیپ ها از نظر آن صفات نسبت به تنش خشکی می باشد. مقایسه میانگین صفات از نظر اثر متقابل ژنوتیپ× تنش خشکی نشان داد با وجود اینکه کلیه ژنوتیپ ها در شرایط تنش خشکی نسبت به شرایط بدون تنش کاهش عملکرد معنی داری داشتند، اما ژنوتیپ شاوی ورزقان هم در شرایط بدون تنش خشکی و هم در شرایط واجد تنش، نسبت به سایر ژنوتیپ ها دارای عملکرد بالاتری بودند. همچنین، جهت ارزیابی تحمل ژنوتیپ های بومی عدس نسبت به اثر توام تنش شوری و خشکی، آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی با سه تکرار و با استفاده از 3 فاکتور در گلخانه دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی تبریز در سال 1393 اجرا شد. فاکتورهای آزمایش گلخانه ای شامل: تنش خشکی دو سطح (شاهد و آبیاری در مرحله 50% ظرفیت زراعی)، تنش شوری در دو سطح (شاهد و شوری، 4 دسی زیمنس بر متر) و تعداد 7 ژنوتیپ انتخابی عدس از آزمایش جوانه زنی بودند. نتایج تجزیه واریانس آزمایش گلخانه ای نشان داد که اثر متقابل سه جانبه ژنوتیپ × شوری × خشکی فقط برای طول ریشه معنی دار بود که نشان دهنده متاثر شدن متفاوت ژنوتیپ ها از لحاظ این صفت تحت تاثیر اعمال توام شوری و خشکی می باشد.اثر سطوح تنش شوری و سطوح تنش خشکی روی کلیه صفات معنی دار بود که نشان دهنده تغییر ارزش صفات مورد مطالعه و تحت تاثیر قرار گرفتن آنها از شرایط تنش شوری و خشکی است. نتایج تجزیه رگرسیون و علیت برای وزن خشک ساقه نشان داد که صفت تعداد ریشه های جانبی با بیشترین اثرات مستقیم و غیرمستقیم، نقش موثری در افزایش میزان وزن ساقه در شرایط تنش شوری و خشکی داشت. تجزیه خوشه ای نیز ژنوتیپ ها را به دو خوشه تقسیم نمود. خوشه دوم مشتمل بر ژنوتیپ های کلیبر، هوراند دانه ریز و شاوی ورزقان از نظر صفات مورد مطالعه از ارزش بالاتری نسبت به میانگین برخوردار بودند و آنها را می توان ژنوتیپ های متحمل در مرحله رویشی نسبت به سایر ژنوتیپ ها در این آزمایش دانست.

پیاز از جمله گیاهان دارویی است که در طب قدیم کاربرد فراوانی داشته و خاصیت ضدمیکروبی آن اثبات شده است. همچنین در میان سبزی ها دومین رتبه را بعد از گوجه فرنگی از نظر ارزش اقتصادی به خود اختصاص داده است پیاز در رژیم غذایی ایرانی ها اهمیت زیادی دارد. در این مطالعه، اثر سطوح مختلف نیتروژن (56، 112، 168 و 224 میلی گرم بر لیتر نیتروژن) در محلول غذایی هوگلند بر برخی ویژگی های فیزیولوژیکی و خاصیت ضد میکروبی عصاره متانولی سوخ در قالب طرح کاملا تصادفی و با 3 تکرار مورد بررسی قرار گرفت و بیشترین میزان اثر بازدارندگی عصاره متانولی سوخ در غلظت 0.30 میلی گرم بر لیتر مشاهده گردید. با توجه به نتایج به دست آمده نیتروژن تاثیر مثبتی بر میزان خاصیت ضد میکروبی عصاره سوخ داشت و با افزایش غلظت نیتروژن در محلول غذایی تا غلظت 224 میلی گرم بر لیتر خاصیت ضد میکروبی عصاره سوخ افزایش پیدا کرد. باکتری باسیلوس سابتیلیس بیشترین میزان رشد و باکتری استافیلوکوکوس اورئوس کمترین میزان رشد را داشتند. با افزایش غلظت نیتروژن در محلول غذایی میزان فعالیت آنتی اکسیدانی، فنل کل، فلاونوئید کل و اسید آسکوربیک افزایش نشان داد. افزایش میزان این ترکیبات با افزایش میزان خاصیت آنتی باکتریایی عصاره سوخ همراه بود که بیانگر نقش این ترکیبات در خاصیت آنتی باکتریایی پیاز است. در سال های اخیر مصرف پیاز به دلیل طعم و فوایدی که در سلامتی بشر دارد افزایش یافته است. ویژگی های مفید پیاز عمدتا به می زان بالای ترکیبات سولفوره و فلاونوئیدهای آن مرتبط است، زیرا که نقش آنتی اکسیدان، ضد میکروبی و ضد سرطانی این ترکیبات اثبات شده است. نیتروژن بر خاصیت بازدارندگی عصاره متانولی سوخ تاثیرگذار بود که این می تواند به دلیل تاثیر نیتروژن بر میزان متابولیسم ترکیبات گوگردی و فلاونوئیدهای موجود در سوخ باشد.

به منظور بررسی امکان کاهش مصرف کود شیمیایی نیتروژنه با استفاده از کود زیستی بر عملکرد و اجزای عملکرد لوبیا چشم بلبلی، در سال 1391 در منطقه دره شهر انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل، در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی، با 3 تکرار اجرا گردید. فاکتور اول شامل کود نیتروژنه، از منبع اوره در 3 سطح شامل صفر، 50 و 100 کیلوگرم در هکتار و فاکتور دوم شامل کود زیستی نیتروکسین، در 3 سطح عدم کاربرد، تلقیح به میزان 1 لیتر به ازای 60 کیلوگرم بذر و محلول پاشی به میزان 3 لیتر به ازای یک هکتار بودند. نتایج این پژوهش نشان داد که پروتئین دانه با تلقیح بذر با کود زیستی نیتروکسین به میزان 24.96 درصد به دست آمد که نسبت به تیمار عدم کاربرد 1% افزایش داشت. همچنین، مقدار پروتئین به دست آمده در حالت محلول پاشی نیز بیشتر از تیمار عدم کاربرد و اختلاف بین آنها نیز معنی دار بود. در مورد اثر متقابل کود اوره و کود زیستی نیز بیشترین و کمترین عملکرد دانه به ترتیب در تیمار تلقیح بذر با کود نیتروکسین + مصرف 50 کیلوگرم کود اوره و عدم کاربرد کود زیستی +عدم مصرف کود اوره به مقدار 2046 و 1336 کیلوگرم در هکتار به دست آمد. در تمامی سطوح مصرف نیتروژن بیشترین و کمترین عملکرد دانه در حالت عدم تلقیح و عدم کاربرد به دست آمد. به طورکلی، نتایج نشان داد با کاربرد کود زیستی می توان بخشی از عناصر غذایی مورد نیاز گیاه لوبیا را تامین کرد. همچنین، اگر کود زیستی نیتروکسین همراه با مقادیر پایین تر کود اوره مصرف شود، می تواند در بهبود و افزایش عملکرد نقش موثری داشته باشد.

به منظور مقایسه اثرات چهار نمونه مالچ ارگانیک غیرزنده (شامل مالچ های کاه و کلش گندم، خاک اره، کوکوپیت و پیت ماس) و علف کش متریبوزین بر مهار علف های هرز و عملکرد گوجه فرنگی رقم "CH" آزمایشی در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با هفت تیمار در سه تکرار در دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز در سال 1391 صورت پذیرفت. نتایج نشان دادند که کلیه تیمارهای مالچ به کار برده شده از لحاظ مهار علف های هرز در مقایسه با تیمار علف کش متریبوزین ضعیف تر عمل کردند. در بین تیمارهای مالچ، کاه و کلش گندم با 62.3 علف هرز در واحد سطح ضعیف ترین عملکرد را در سرکوب علف های هرز نشان داد. کلیه تیمارهای مالچ به کار برده شده از لحاظ تراکم علف های هرز در واحد سطح در مقایسه با تیمار علف کش متریبوزین تراکم های بالاتری از علف های هرز را بروز دادند. مطابق نتایج به دست آمده بیشترین عملکرد گوجه فرنگی در واحد سطح در تیمار مالچ پیت ماس (5.7 کیلوگرم در مترمربع) و کمترین مقدار عملکرد در کرت های تحت تیمار حضور علف هرز ( 1.2کیلوگرم در مترمربع) به دست آمد. برای محاسبه درصد عملکرد پیش بینی شده در مورد هر کدام از تیمار ها تنها مدل گامپرتز کاربرد داشت و فقط زمان آغاز تداخل علف های هرز وجه تمایز میان تیمارهای اعمال شده بود.

در پژوهش حاضر 15 ژنوتیپ سیب زمینی (11 کلون به همراه چهار رقم شاهد Caesar، Luca، Savalan و Agria) در سه ایستگاه تحقیقاتی اردبیل، همدان و کرج، طی دو سال زراعی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار مورد ارزیابی قرار گرفتند. در طول دوره رشد و بعد از برداشت تعدادی از صفات زراعی از جمله ارتفاع بوته، تعداد ساقه اصلی در بوته، وزن غده در بوته، تعداد غده در بوته، متوسط وزن غده، عملکرد غده قابل فروش و درصد ماده خشک غده اندازه گیری شدند. بر اساس نتایج حاصل از تجزیه واریانس مرکب، اثر اصلی ژنوتیپ برای کلیه صفات مورد مطالعه در سطح احتمال یک درصد معنی دار به دست آمد. اثر متقابل سال × مکان برای کلیه صفات مورد مطالعه به جز تعداد غده در بوته و اثر متقابل ژنوتیپ × سال برای کلیه صفات مورد مطالعه به جز تعداد ساقه اصلی در بوته و درصد ماده خشک غده معنی دار بود. اثر متقابل ژنوتیپ × مکان برای کلیه صفات مورد مطالعه در سطح احتمال یک درصد معنی دار به دست آمد. اثر متقابل ژنوتیپ × سال × مکان برای صفات تعداد غده در بوته و ارتفاع بوته در سطح احتمال یک درصد معنی دار شد. کلاستربندی بر اساس کلیه صفات مورد ارزیابی، 15 ژنوتیپ سیب زمینی را در سه کلاستر طبقه بندی نمود. کلاستر اول شامل هیبریدهای G1 (کلون 75-16)، G5 (کلون 75-13) و G7 (کلون 75-23) بودند. درصد انحراف از میانگین کل کلاستر مذکور برای صفات عملکرد غده قابل فروش، وزن غده در بوته، تعداد غده در بوته، ارتفاع بوته و درصد ماده خشک غده مثبت برآورد شد. بر اساس نمودار چندضلعی GGL بای پلات نشانگر الگوی کدام-برتر-کجا، هیبرید G5 (کلون 75-13) مناسب HN (همدان) و KJ (کرج) و ژنوتیپ G1 (کلون 75-16) و G8 (رقم ساوالان) مناسب AL (اردبیل) بودند. بر اساس نتایج حاصله، هیبریدهای G5 (کلون 75-13)، G7 (کلون 75-23) و G1 (کلون 75-16) نزدیک ترین ژنوتیپ ها به ژنوتیپ ایده آل بودند و بنابراین به عنوان مطلوب ترین ژنوتیپ ها شناخته شدند.