Journal of Kermanshah University of Medical Sciences
Year:2011 | Volume:15 | Issue:2|Papers Count:12

زمینه: افزایش بیلی روبین خون یک مشکل شایع دوران نوزادی می باشد و فتوتراپی روشی موثر در درمان زردی نوزادی است. علی رغم کاربرد وسیع فتوتراپی هنوز سوالاتی در مورد افزایش تاثیر آن بدون پاسخ مانده است. هدف از این مطالعه نیز مقایسه اثرات درمانی روش های متفاوت فتوتراپی در نوزادان ترم مبتلا به زردی می باشد. روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی در بخش نوزادان بیمارستان امام رضا (ع) کرمانشاه به مدت 17 ماه انجام شد. 18 نفر از نوزادان پس از انتخاب بر اساس معیارهای ورود و خروج، به طور تصادفی در یکی از 3 گروه فتوتراپی مداوم با وضعیت سوپاین به صورت ثابت، فتوتراپی متناوب بدون تغییر وضعیت و فتوتراپی مداوم با تغییر وضعیت نوزاد مورد استفاده قرار گرفتند. میزان بیلی روبین تام و مستقیم خون نوزادان با فواصل هر 12 ساعت بعد از شروع فتوتراپی اندازه گیری شد. در صورتی که بیلی روبین نوزاد به کم تر از 13 میلی گرم در دسی لیتر می رسید، فتوتراپی قطع می شد و در پایان، اطلاعات به دست آمده توسط روش های آماری T-Test و ANOVA آنالیز شدند. یافته ها: از نظر توزیع جنسی، وزن تولد و سایر متغیرها بین سه گروه، تفاوت معناداری وجود نداشت. میانگین مدت زمان شروع تا پایان فتوتراپی در گروه اول 47.5 ساعت، در گروه دوم 51.6 ساعت و در گروه سوم 39.3 ساعت بود. از نظر آماری اختلاف معناداری بین سه گروه وجود نداشت ((P=0.18.نتیجه گیری: تاثیر روش فتوتراپی متناوب در مقایسه با مداوم در درمان هیپربیلیروبینمی در نوزادان ترم یکسان است.

زمینه: این مطالعه به منظور ارزیابی اثر تجویز مزمن مورفین بر عفونت با لیشمانیا ماژور، در دو نژاد موش BALB/c و C57BL/6 که به ترتیب حساس و مقاوم به عفونت با این انگل هستند، انجام گردید. روش ها: تزریق مورفین از یک هفته قبل از تلقیح انگل و به صورت زیرجلدی و در دو نوبت در روز با فاصله 12 ساعت انجام گرفت. گروه اول هر نژاد، مورد تزریق 1.5 mg/kg مورفین، گروه دوم 15 mg/kg مورفین و به گروه کنترل، سالین تجویز شد. پس از ظهور واکنش موضعی، هفته ای یک بار ضخامت پای مورد تزریق انگل و پای مقابل اندازه گیری شد. در پایان، حیوانات کشته شده و سلول های طحال و غده لنفی آن ها در حضور کونکاناوالین A کشت داده شد و سطح اینترلوکین-4 مایع رویی آن ها تعیین گردید. یافته ها: در موش های C57BL/6، واکنش موضعی در پای مورد تزریق انگل تا هفته پنجم افزایش یافت، سپس شروع به کاهش نموده و به وضعیت نرمال بازگشت. در مقابل، در موش هایBALB/c ، واکنش موضعی تا پایان آزمایش همچنان افزایش یافته و در برخی موارد منجر به نکروز گردید. در هر دو نژاد، تفاوت معناداری در اندازه واکنش موضعی بین گروه های تست و کنترل مشاهده نشد. همچنین تفاوت معناداری در سطح تولید اینترلوکین-4 بین گروه های تست و کنترل در هر دو نژاد مشاهده نشد. نتیجه گیری: تجویز مزمن مورفین، تاثیر محسوسی بر مقاومت نژاد C57BL/6 و حساسیت نژاد BALB/c به عفونت با لیشمانیا ماژور نداشت، که احتمالا ناشی از تحمل سیستم ایمنی نسبت به اثرات مورفین باشد.

زمینه: آپاندکتومی شایع ترین عمل جراحی اورژانس در دنیا است. در مطالعه حاضر، عوارض ناشی از بستن استامپ آپاندیس به روش لیگاتور ساده با روش پرس کردن، مورد مقایسه قرار گرفته است. روش ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده، 361 بیمار در سال های 87-1386 در بیمارستان های امام رضا (ع) و طالقانی کرمانشاه تحت آپاندکتومی قرار گرفتند. بیماران با آپاندیس نرمال، پریتونیت، آبسه آپاندیکولار و فلمگمون از مطالعه خارج شدند. در گروه یک، 184 بیمار تحت لیگاتور ساده و در گروه دو، 177 بیمار تحت پرس کردن استامپ آپاندیس قرار گرفتند. عفونت زخم، گسستگی زخم، آبسه شکمی، فیستول مدفوعی، ایلئوس و مدت زمان اقامت در بیمارستان، طی پیگیری دو ماهه ثبت و با آزمون های آماری تحلیل شدند. یافته ها: میانگین سنی بیماران در گروه یک و دو به ترتیب 13.8±27.1 و 13.1±25.7 سال بود. 70 درصد بیماران در هر دو گروه مرد بودند. در گروه اول، 4.2 درصد و در گروه دوم، 4 درصد عفونت زخم دیده شد ( 1.6 درصد.(P=0.852  بیماران در گروه اول و 4.6 درصد در گروه دوم دچار ایلئوس بعد از عمل شدند. میانگین مدت بستری در دو گروه به ترتیب 1.43±3.63 و 1.48±3.79 روز بود (P=0.279). هیچ موردی از آبسه شکمی، گسستگی زخم و فیستول مدفوعی در هر دو گروه دیده نشد. نیتجه گیری: در این مطالعه تفاوتی بین دو روش دیده نشد. با در نظر گرفتن این نکته که لیگاتور ساده در زمان کم تری نسبت به روش پرس کردن، قابل انجام است می تواند به عنوان روش ارجح مورد توجه قرار بگیرد.

زمینه: آزمون های چندگزینه ای در آزمون های ارتقای پزشکی مورد استفاده قرار می گیرند. با توجه به اهمیت برگزاری این آزمون ها به صورت استاندارد، این پژوهش با هدف تاثیر اجرای برنامه ارتقای دانش اعضای هیات علمی طراح این سوالات بر نتایج آنالیز این آزمون ها در سال 1388 انجام گرفت. روش ها: در پژوهشی نیمه تجربی، 105 نفر از طراحان آزمون های ارتقای دستیاری پزشکی به روش سرشماری، انتخاب و نتایج تجزیه و تحلیل آزمون های 1387 و پمفلت های طراحی آزمون های استاندارد برای آنان ارسال گردید. ابزار جمع آوری داده های کمی، گزارش تحلیل آزمون وزارت بهداشت در مورد ضریب های تمییز و دشواری و انحراف معیار سوالات و پایایی آزمون و برای داده های کیفی آزمون، ابزار شامل گزارش دبیرخانه شورای آموزش پزشکی در مورد درصد سوالات بدون اشکال ساختاری و درصد سوالات تاکسونومی 2 و 3 بود. داده ها با استفاده از آزمون های T زوجی و مستقل و آنالیز واریانس تحلیل گردید. یافته ها: میانگین ضریب تمییز، اعتبار آزمون، درصد سوالات بدون اشکال ساختاری و درصد سوالات دارای تاکسونومی 2 و 3 در سال 1388، افزایش معناداری پیدا کرد .(P<0.05) کم ترین ضریب دشواری (0.54) در سوالات اورولوژی مشاهده شد و بیشترین ضریب دشواری (0.67) و بیشترین درصد افزایش در ضریب تمییز در سوالات روانپزشکی بود .(P=0.005) نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده افزایش دانش طراحان سوال با استفاده از پمفلت های آموزشی و ارایه بازخورد در مورد نتایج آزمون های دوره های گذشته می باشد.

زمینه: وجود مهارکننده فاکتور 8 یکی از معضلات در درمان بیماران مبتلا به هموفیلی A محسوب می شود. بیماران هموفیل دارای مهارکننده، دچار خونریزی های شدیدتری می شوند و درمان آن ها بسیار هزینه بردارتر و مشکل تر است. هدف از این مطالعه بررسی شیوع مهارکننده و اثبات ضرورت غربالگری بیماران هموفیل از نظر مهارکننده می باشد. روش ها: 104 بیمار مبتلا به هموفیلی A با میانگین سنی 9.3±23.8 سال مراجعه کننده به بخش بیماری های خاص بیمارستان بعثت سنندج بین سال های 88-1385 جهت وجود مهارکننده فاکتور 8 با نمونه گیری آسان بررسی شدند. نمونه خون وریدی آن ها با نسبت 9 به 1 با سیترات سدیم 3.2 gr/dl مخلوط گردید و پس از تهیه پلاسما برای همه نمونه ها در ابتدا تست APTT mix و سپس تست بتسدا و تعیین تیتر مهارکننده انجام شد. یافته ها: از104  بیمار مورد بررسی، 20 بیمار (19.2%) دارای تیتر مهارکننده بودند که قبلا هیچ کدام از نظر مهارکننده بررسی نشده بودند. سطح فاکتور مهارکننده در 16 بیمار در حد زودگذر و در 4 بیمار در حد افراد با پاسخ بالا بود به طوری که سطح مهارکننده بیشتر از 5 واحد بتسدا تعیین گردید. بیشترین مهارکننده در گروه سنی 25-11 سال دیده شد اما بین سن و وجود مهارکننده، رابطه آماری معناداری دیده نشد. نتیجه گیری: با توجه به شیوع 19.2 درصد مهارکننده فاکتور 8 در بیماران هموفیلی A سنندج که تقریبا مشابه شیوع آن در سایر کشورهاست، غربالگری تمام بیماران و انجام تست بتسدا هر 6 ماه یک بار برای پیگیری بیماران و نیز آگاهی از بروز موارد جدید مهارکننده در بیماران هموفیلی توصیه می شود.

زمینه: سپتی سمی یکی از علت های مهم مرگ و میر در نوزادان است. از عوامل مهم و کمک کننده به کاهش مرگ نوزادان، آگاهی از علت و مشخصات باکتریولوژیک سپتی سمی است. هدف از این مطالعه، تعیین فراوانی عوامل باکتریال و حساسیت دارویی عوامل ایجادکننده سپتی سمی نوزادان در سال های 87-1386 می باشد. روش ها: این مطالعه به صورت مقطعی توصیفی در مدت دو سال بر روی 2175 تعداد پرونده نوزاد بستری در بخش نوزادان و NICU بیمارستان امام رضا (ع) انجام گرفت. از این تعداد 90 نفر به مطالعه وارد شدند. معیار پذیرش نوزادان، کشت خون مثبت همراه با علایم بالینی مانند تب، شوک و هیپورفلکسی بود. اطلاعات نوزادان با استفاده از سیستم HIS و بررسی پرونده ها جمع آوری گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS 15 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: فراوانی سپتی سمی نوزادان 4.13 درصد بود. 62.3 درصد باکتری ها گرم منفی و 37.7 درصد گرم مثبت بودند. در مجموع، 12 نوع باکتری جدا شد. از باکتری های گرم مثبت، استافیلوکوکوس اورئوس (31.1%) و از باکتری های گرم منفی، کلبسیلا پنومونیه (16.7%)، شایع ترین جرم جداشده بودند. 33.3 درصد نوزادان فوت شدند. حساس ترین آنتی بیوتیک ها در باکتری های گرم مثبت سیپروفلوکساسین (73.5%)، ایمپینم (70.6%)، سفتریاکسون (50%) و در باکتری های گرم منفی سیپروفلوکساسین (76.8%)، ایمپینم (73.2%) و کوتریموکسازول (44.6%) بود. بیشترین مقاومت در باکتری های گرم مثبت مربوط به آنتی بیوتیک های کوتریموکسازول (35.3%)، جنتامایسین (32.4%) و سفتریاکسون (29.4%) و در باکتری های گرم منفی، سفتریاکسون، جنتامایسین و سفوتاکسیم (هر کدام 73.2%) می باشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که آنتی بیوتیک های سیپروفلوکساسین و ایمپینم، داروهایی مناسب برای شروع درمان تجربی تا قبل از آماده شدن جواب آنتی بیوگرام در این بیمارستان می باشد.

زمینه: لیشمانیوز احشایی (کالاآزار)، بیماری انگلی مهمی است که توسط گونه های لیشمانیای دونوانی واینفانتوم ایجاد می شود. شواهد نشان می دهد که لیشمانیوز احشایی در بعضی از مناطق استان کرمانشاه وجود دارد. مطالعه حاضر با هدف بررسی خصوصیات عامل ایجادکننده لیشمانیوز احشایی در این استان انجام گرفته است. روش ها: در این مطالعه تجربی از 9 بیمار مبتلا به کالاآزار بستری شده در بخش اطفال بیمارستان های کرمانشاه در سال های 88-1383 نمونه مغز استخوان تهیه گردید. از اسلایدهای میکروسکوپی، DNA استخراج و جهت تعیین گونه انگل با روش واکنش زنجیره ای پلی مراز اختصاصی گونه مورد بررسی قرار گرفت. برای این کار با استفاده از پرایمر  LINR4و  LIN17قطعه متغیر از حلقه های کوچک DNA کینوپلاستی انگل لیشمانیا تکثیر و بر روی ژل آگاروز 1.5 درصد الکتروفورز گردید. یافته ها: تمامی بیماران به جز یک مورد از نظر سرولوژی با استفاده از آزمون ایمونوفلورسانس غیرمستقیم مثبت بودند. در بررسی اسمیرهای مستقیم مغز استخوان، اماستیگوت های انگل (اجسام لیشمن) به تعداد نسبتا فراوان مشاهده شد. تمامی نمونه ها در آزمایش واکنش زنجیره ای پلی مراز، ایجاد باندی به اندازه 720 جفت باز نمود. مقایسه این باندها با باندهای گونه های استاندارد، مشخص نمود که گونه انگل در تمامی بیماران لیشمانیا اینفانتوم می باشد. نتیجه گیری: تعیین گونه با استفاده از PCR یک مرحله ای و پرایمرهای  LINR4و  LIN17مناسب است و همچنین عامل لیشمانیوز احشایی در کرمانشاه لیشمانیا اینفانتوم می باشد. بنابراین انجام مطالعه ای جامع در خصوص سرواپیدمیولوژی بیماری در انسان و مخازن حیوانی در استان ضروری است.

وجود مقاومت دارویی، مشکلاتی را در امر درمان سل پدید آورده است. آگاهی از وجود مقاومت دارویی مبتلایان به سل در کرمانشاه می تواند در درمان و اجرای طرح درمان تحت نظارت مستقیم(DOTS) به طور مداوم موثر باشد. در این مطالعه، آزمایش TB-PCR و مقاومت آنتی بیوتیکی بر روی تعدادی از سوش های موجود در آزمایشگاه سل مرکز بیماری های ریوی کرمانشاه انجام شد. 89.7 TB-PCR درصد از سوش ها مثبت بود. 57.1 درصد به ایزونیازید 1 ml/µg و 46.2 درصد به ریفامپین  1 ml/µgمقاوم بودند. این مطالعه میزان بالایی از مقاومت دارویی را نشان می دهد. به همین دلیل پیشنهاد می گردد برای همه موارد، توبرکلوزیس آنتی بیوگرام انجام شود.

سردبیر محترم یکی از مهم ترین پدیده های چند دهه اخیر در صنعت اطلاعات، پیدایش و عمومیت یافتن پایگاه های اطلاعاتی پیوسته بوده است. می توان گفت که پایگاه های اطلاعاتی پیوسته، به وجودآورنده آن چه که ما امروزه به عنوان صنعت اطلاع رسانی می شناسیم، می باشند (1). در مطالعات انجام شده گزارش شده است 96 درصد اعضا هیات علمی دانشگاه شیراز در سال 1386 با پایگاه های موجود در دانشگاه آشنا بوده اند و تنها 4 درصد اظهار عدم آشنایی نموده اند. میزان آشنایی مربیان، دانشیاران و استادان، 100 درصد و استادیارها 93 درصد بوده است (2). بیشتر از 50 درصد اساتید دانشگاه علوم پزشکی کردستان با پوشش موضوعی پایگاه های اطلاعاتی پیوسته تمام متن اوید(Ovid) ، بلک ول (Blackwell) و الزویر (Elsevier) آشنایی نداشته اند (3). بیشترین نحوه آشنایی افراد با پایگاه های اطلاعاتی و مجلات الکترونیکی کتابخانه در تمام دانشکده های دانشگاه شریف از طریق دوستان و سپس از طریق صفحه وب کتابخانه بوده است.