تحقیق در علوم دندانپزشکی
سال:1395 | دوره:13 | شماره:3 (پیاپی 49) |تعداد مقالات:9

سابقه و هدف: یکی از چالش های اساسی در اندودانتیکس، بی حسی مولرهای مندیبل با پالپیت برگشت ناپذیر دردناک می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر تزریق تکمیلی انفیلتراسیون باکالی و یا لینگوالی آرتیکائین بر میزان موفقیت بی حسی عصب آلوئولر تحتانی در دندان های خلفی بیماران با پالپیت برگشت ناپذیر دردناک بود.مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی کنترل شده و دو سویه کور تعداد 160 دندان مولر اول یا دوم دارای پالپیت برگشت ناپذیر دردناک، بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند. همه افراد تزریق بلاک عصب آلوئولر تحتانی با لیدوکائین 2% و اپی نفرین 100000/1 دریافت کردند. پس از گذشت 15 دقیقه دندان هایی که به تست سرما پاسخ منفی دادند در یکی از چهار گروه دریافت کننده تزریق مکمل با آرتیکایین 4 درصد و اپی نفرین 100000/1 به این شرح گروه قرار گرفتند:1) شاهد (بدون مکمل)، 2) انفیلتراسیون باکالی 3) انفیلتراسیون لینگوالی 4) انفیلتراسیون باکالی_ لینگوالی.شدت درد بیمار بر اساس معیار HP-VAS ( 170-0 میلی لیتر) در حین تهیه حفره دسترسی، در هنگام ورود به پالپ چمبر و ورود به داخل کانال ثبت گردید. جهت تجزیه و تحلیل آماری آزمون های T-test، Chi-square و kruskal-wallis انجام شد.یافته ها: تفاوت معنی داری از لحاظ شدت درد بین گروه ها مشاهده نشد. (P>0.05) ولی در مولر اول تزریق مکمل باکالی و باکالی- لینگوالی به طور معنی داری موفقیت بالاتری از گروه شاهد (بدون مکمل) داشت. به ترتیب (P=0.005)، (P=0.02) و در مولر دوم تزریق مکمل باکالی- لینگوالی نسبت به گروه شاهد باعث افزایش معنی دار موفقیت بی حسی گردید (P=0.005).نتیجه گیری: به نظر می رسد تزریق مکمل انفیلتراسیون باکالی_ لینگوالی باعث افزایش موفقیت بی حسی دندان های مولر مندیبل دارای پالپیت برگشت ناپذیر دردناک می شود. با این وجود هیچ کدام از روش ها موفقیت بی حسی 100 درصد نشان ندادند.

سابقه و هدف: اهمیت دیسپلازی دهان از این جهت است که درصدی از این ضایعات می توانند به سمت سرطان پیشروی کنند. با توجه به تحقیق انجام شده در سرطان پوست، به نظر می رسد فاکتور کمپلمان I در پیشرفت کارسینوم سلول سنگفرشی نقش دارد. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی بیان ایمونوهیستوشیمیایی فاکتور کمپلمان I بین مخاط دیسپلاستیک و نرمال دهان بود.مواد و روش ها: در این مطالعه موردی- شاهدی، جامعه مورد مطالعه شامل بلوک های پارافینه مربوط به 30 نمونه مخاط دیسپلاستیک دهانی و 30 نمونه مخاط نرمال دهانی (به عنوان گروه کنترل) بود. مقاطع 4 میکرونی از بلوکها تهیه و به روش ایمونوهیستوشیمی با آنتی بادی فاکتور کمپلمان I در آزمایشگاه پاتولوژی رنگ آمیزی شدند. در این بررسی درصد سلولهای رنگ شده و شدت رنگ پذیری آنها مورد توجه قرار گرفت. و با آزمون MANN-U-WHITNEY مورد قضاوت آماری قرار گرفت. سطح معنی داری P<0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: 25 مورد از نمونه های مخاط نرمال و 20 مورد از نمونه های مخاط دیسپلاستیک با این آنتی بادی رنگ نگرفتند. میانگین درصد سلول های رنگ گرفته در مخاط نرمال 1.5±4.1 درصد و در مخاط دیسپلاستیک 4.16±6.7 درصد بود. (P<0.1) بین مخاط نرمال و دیسپلاستیک دهان به لحاظ میانگین درصد سلول های رنگ شده، تفاوت آماری معناداری وجود نداشت. طبقه بندی نیمه کمی درصد سلول های رنگ گرفته نیز تفاوت آماری معنی داری بین مخاط دیسپلاستیک و نرمال دهان نشان نداد. به لحاظ شدت رنگ پذیری نیز تفاوت آماری معنی داری بین مخاط دیسپلاستیک و نرمال دهان مشاهده نشد.نتیجه گیری: به نظر می رسد در شروع تغییرات پیش بدخیم در سلولهای مخاطی نقش فاکتور کمپلمان I محدود است. این امر در سایر ضایعات فکی- صورتی با قابلیت رشد فزاینده و تخریب موضعی نیز توسط سایر مارکرها به اثبات رسیده است.

سابقه و هدف: امروزه کاربرد کامپوزیت های دندانی تقویت شده با الیاف در مواد دندانی رو به گسترش است. در این مطالعه، اثر افزودن درصدهای متفاوت الیاف و نانوذرات بر خواص خمشی و چقرمگی شکست کامپوزیت های دندانی تقویت شده با الیاف بررسی شد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی- آزمایشگاهی، رزین مورد استفاده در کامپوزیت ها مخلوط 2و2- بیس-] 4- (متاکریل اکسی پروپوکسی) - فنیل [- پروپان (Bis-GMA) و تری اتیلن گلیکول دی متاکریلات (TEGDMA) با نسبت وزنی 70 به 30 بود و از الیاف اصلاح شده پلی اتیلن با وزن مولکولی بسیار بالا (UHMWPE) به عنوان تقویت کننده استفاده شد. استحکام و مدول خمشی کامپوزیت ها، روی نمونه هایی به ابعاد mm2×mm2×mm25 با آزمون خمش سه نقطه ای به دست آمد و چقرمگی شکست نمونه ها به روش خمش سه نقطه ای نمونه با تک شکاف در لبه تعیین شد. برای ارزیابی اثر درصد الیاف بر خواص مکانیکی، از سه درصد حجمی (41%، 33% و 25%) استفاده شد و برای مطالعه اثر افزودن نانوذرات، نانوذرات فیوم سیلیکای اصلاح شده در درصدهای وزنی (15%، 10% و 0%) به کامپوزیت اضافه شد. توزیع نانوذرات به وسیله میکروسکوپ الکترونی عبوری مطالعه شد. نتایج از طریق آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تکمیلی توکی در سطح معناداری 5%، بررسی شد.یافته ها: استحکام خمشی، مدول خمشی و چقرمگی شکست نمونه ها با افزایش درصد الیاف از 25% حجمی به 41% حجمی به صورت معنادار (p<0.05) افزایش می یابد. (استحکام خمشی (225.7±22.2 MPa)، مدول خمشی GPa (45.225±5.1) و چقرمگی شکست (6.832±1.3 MPa.m1/2). همچنین افزایش 10% و 15% وزنی نانوذرات کاهش معنی دار (p<0.05) استحکام خمشی کامپوزیت را نشان می دهد.نتیجه گیری: با افزایش درصد الیاف خواص خمشی و چقرمگی شکست کامپوزیت های تقویت شده با الیاف افزایش می یابد. همچنین چگونگی توزیع و پخش نانوذرات در تعیین خواص مکانیکی نهایی کامپوزیت های هیبریدی تاثیر گذار است.

سابقه و هدف: دنچر استوماتیت پاسخ التهابی مزمن مخاط دهان به محرک های آسیب رسان می باشد. این ضایعه به عنوان شایع ترین درگیری مخاطی در افراد استفاده کننده از دندان های مصنوعی (دنچر) شناخته شده منشا عفونی این ضایعه بیشتر به خانواده کاندیدا (مخصوصا کاندیدا آلبیکانس) نسبت داده شده است. این مطالعه به منظور اثر کلرهگزیدین بر روی کلونی های کاندیدا آلبیکانس و مقایسه آن با نیستاتین به عنوان داروی انتخابی در درمان دنچر استوماتیت انجام گرفت.مواد و روش ها: این مطالعه به روش تجربی-آزمایشگاهی انجام شد. سه غلظت از کاندیدا آلبیکانس (105، 106، 107 CFU/mL) تهیه شد. کلرهگزیدین و نیساتین به صورت جداگانه به هر یک سه غلظت اولیه کاندیدا آلبیکانس اضافه شدند و در زمان های1، 2، 3 و 4 دقیقه مورد نمونه برداری و کشت قرار گرفتند (10 بار نمونه گیری برای هر زمان). در گروه کنترل، استریل سالین به هر کدام از سه غلظت اولیه کاندیدا اضافه شد و فرایند، تکرار شد. در نهایت تعداد کلونی های رشد کرده کاندیدا آلبیکانس در هر کدام از 360 پلیت کشت داده شده شمارش و توسط آزمون های آماری Kruskal-Wallis، Post Hoc Tests و Friedman Test تحلیل شدند.آستانه معنا داری در این مطالعه 0.05 در نظر گرفته شد. (P<0.05)یافته ها: کلرهگزیدین در غلظت های 105 و 106 CFU/mL، اثر ضد کاندیدیایی مشهودی از خود نشان داد. در این دو غلظت کلرهگزیدین اثر ضد کاندیدایی تقریبا مشابهی با نیستاتین داشت. در غلظت اولیه 107 از کاندیدا آلبیکانس، نیستاتین به صورت معنا داری موثرتر از کلرهگزیدین بود. هر دو ماده در تمامی غلظت ها نسبت به گروه کنترل اثر ضد کاندیدایی بیشتری داشتند.نتیجه گیری: کلرهگزیدین در شرایطی که غلظت اولیه یا به عبارتی عفونت کاندیدایی کم تا متوسط بود، اثر ضد کاندیدایی مشابه با نیستاتین دارد.

سابقه و هدف: توجه به زیبایی دندان ها هر روزه افزایش می یابد. با گذشت زمان مواد ترمیمی کامپوزیتی دچار تغییر رنگ می شوند و استفاده از درمان بلیچینگ یکی از راه های موثر در رفع تغییر رنگ ترمیم های کامپوزیتی است. این مطالعه به هدف بررسی تغییر رنگ 4 نوع کامپوزیت پس از درمان Office Bleaching با هیدروژن پراکساید 40% انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی- آزمایشگاهی از هر کامپوزیت (Z 100، Z 250، Z 350، P 90) تعداد 24 دیسک کامپوزیتی به ابعاد 3×8 میلی متر تهیه گردید. نمونه ها به مدت 4 هفته مراحل Aging و staining را سپری کرده سپس به میزان 5000 سیکل در دستگاه Thermocycling قرار گرفتند. نمونه ها شماره گذاری شده و رنگ اولیه ثبت شد. سپس نمونه های هر کامپوزیت به دو زیرگروه 12 تایی تقسیم شدند و هر زیرگروه در معرض درمان بلیچینگ متفاوتی شامل: 1-گروه کنترل بدون درمان 2-هیدروژن پراکساید 40% (Office B.) قرار گرفتند از درمان 14 روزه کامپوزیت ها، ثبت رنگ ثانویه و محاسبه تغییرات رنگ انجام شد. داده های حاصل با آزمون های آماری ANOVA و Tukey آنالیز شدند و سطح معناداری برابر 0.05 تعیین شد.یافته ها: میزان تغییر رنگ پس از Office Bleaching در نمونهن های Z 100، Z 250، Z 350 و P 90 به ترتیب (16.04±2.68)، (21.13±3.43)، (16.61±2.26) و (7.53±2.36) بوده نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری داشت. (P<0.05 تغییر رنگ در کامپوزیت Z 250 نسبت به سایر کامپوزیت ها تفاوت معنی داری داشت. (P<0.000) نتیجه گیری: به نظر می رسد Office Bleaching موجب تغییر رنگ انواع کامپوزیت دارای رنگدانه می گردد و بیشترین تاثیر در این زمینه بر روی کامپوزیت Z 250 می باشد.

سابقه و هدف: امروزه جهت رسیدن به طرح درمان جامع و تشخیص صحیح، تجویز رادیوگرافی به تعداد مناسب از یک طرف و حفظ اصول حفاظت بیماران در برابر اشعه غیر ضروری چالش بزرگ پیش روی دندانپزشکان می باشد این مهم در درمان های جامعی چون ارتودنسی و جراحی های بازسازی ناحیه فک و صورت اهمیت بیشتری پیدا می کند. لذا اندازه گیری مقادیر دوز دریافتی ارگان های حیاتی حین تصویر برداری های مختلف دندانپزشکی و مقایسه آنها با هم امروزه مورد توجه قرار گرفته است.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی دوزیمترهای کالیبره شده (TLD (Thermoluminiscent dosimeter در 12 ارگان مختلف فانتوم قرارداده شد و تحت تصویربرداریهای دیجیتال پانورامیک، لترال سفالومتری، سری کامل پری اپیکال field of view ماگزیلوفاسیال CBCT با دو دستگاه مختلف قرار گرفت. جهت پایایی، دوزیمتری سه بار انجام شد و نتایج پس از محاسبه میانگین و انحراف معیار با آزمون ANOVA آنالیز شدند.یافته ها: بیشترین دوز جذبی مربوط به غده بزاقی تحت فکی راست با دستگاه CBCT ASAHI به میزان4997 میکروسیوت و سپس مغز استخوان راموس راست با همان دستگاه بوده و کمترین دوز متعلق به لوب فرونتال مغز با رادیوگرافی دیجیتال داخل دهانی به میزان16 میکروسیوت بود. در مجموع دوز جذبی در دستگاه ASAHI بیشتر از NEWTOM بود. همچنین دوز جذبی در اسکنرهای CBCT بیشتر از تصویربرداری دیجیتال خارج دهانی و دیجیتال داخل دهانی بود. (P<0.001) نتیجه گیری: دوز جذبی اندامها در سر و گردن حین تصویربرداری با FOV (Field of View) بزرگ CBCT بیشتر از تصویربرداری های دیجیتال خارج دهانی و دیجیتال داخل دهانی می باشد.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت پلی مریزاسیون و خلاء اطلاعات در مورد مقایسه سه دستگاه لایت کیور متداول کشور و به منظور مقایسه تاثیر سه نوع دستگاه لایت کیور بر درجه پلی مریزاسیون سه نوع کامپوزیت Bulk fill در سطح و عمق این مطالعه انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی- آزمایشگاهی از 3 نوع دستگاه لایت کیور شامل Astralis 7 (هالوژن) Pen Cure (LED (نسل دوم) و Blue phase N (LED (نسل سوم) و سه نوع کامپوزیت Bulk fill شامل X-Tetric Evocerambulk fill (Ivoclar) - Filtek Bulk fill (3 M)، 3M) trafill (VOCO)) استفاده شد.سیلندرهای کامپوزیتی به قطر 5 میلی متر و ضخامت 4 میلی متر تهیه و سپس توسط دستگاه های لایت کیور طبق دستور کارخانه سازنده کیور شدند. (روی سطح کامپوزیت ها قبل از کیور کردن با یک نوار سلولوئیدی شفاف جهت جلوگیری از تشکیل لایه محافظ اکسیژن (inhibited layer) پوشانده شد. سپس نمونه ها 24 ساعت در آب 37درجه سانتی گراد و در انکوباتور بدور از نور محیط نگه داری شد. و بعد از 24 ساعت میزان درجه پلی مریزاسیون سطح فوقانی و تحتانی (4 میلی متری) نمونه ها توسط دستگاه FTIR اندازه گیری شد. داده ها با آنالیز آماری Kruscall –wallis و Mann-U-Whithney مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که میزان درجه پلی مریزاسیون ناشی از کیور شدن توسط هر 3 دستگاه Blue phase N (LED III) PEN Cure (LED II) – Astralis 7 (QTH) در سطح هر سه نوع کامپوزیت Bulk fill مورد استفاده تفاوت معنی داری با هم نداشتند. (P<0.2) اما میزان درجه پلی مریزاسیون سطح تحتانی (4 میلی متری) هر سه نوع کامپوزیت که با (LED lll) (QTh) کیور شده بودند به طور معنی داری بیشتر از کامپوزیتهای کیور شده با (LED II) بودند. (P<0.001) ضمنا میزان درجه پلی مریزاسیون سطوح فوقانی و تحتانی کیور شده با هر سه نوع دستگاه لایت کیور (LED III) (LED II) (QTH) قابل قبول و بالاتر از حد پایه درجه پلی مریزاسیون (55%= DC) بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد که هر سه نوع کامپوزیت Bulk fill مورد مطالعه توسط هر سه نوع دستگاه لایت کیور هالوژن – LED نسل دوم و LED نسل سوم هم در سطح و هم در عمق 4 میلی متری به میزان قابل قبول از نظر کلینیکی کیور شدند.

سابقه و هدف: یکی از مشکلات دندانپزشکی ترمیمی کاهش کیفیت کامپوزیت ها در معرض مواد غذایی و بزاق و بر هم کنش این مواد می باشد، بنابراین تحقیق حاضر با هدف تعیین تاثیر محلول مشابه غذایی هپتان بر روی ریزسختی چهار نوع کامپوزیت Z 250، Z 350 XT، P 60 و P 90 انجام شده است.مواد و روشها: در این تحقیق تجربی- آزمایشگاهی از هر نوع کامپوزیت 20 دیسک با ارتفاع 2 و قطر 5 میلیمتر ساخته شد، نمونه ها به مدت 40 ثانیه توسط دستگاه لایت کیور LED با شدت 1000 میلی وات بر سانتیمتر مربع پلیمریزه شدند و بلافاصله زیر اسپری آب به وسیله دیسک های اکسید آلومینیوم به ترتیب از زبر تا خیلی نرم پرداخت شدند. این نمونه ها در مخزن ضد نور حاوی آب مقطر به مدت 24 ساعت در دمای 37 درجه سانتیگراد ذخیره شده، سپس نمونه های هر کامپوزیت به صورت تصادفی به دو گروه ده تایی تقسیم شدند و ریزسختی تمام نمونه ها در دستگاه سختی سنجی ویکرز اندازه گیری شد. در ادامه یک گروه ده تایی از نمونه ها در آب مقطر به عنوان گروه شاهد و گروه ده تایی دوم در محلول هپتان (دمای 37 درجه سانتیگراد) به مدت 7 روز قرار گرفتند و سپس ریزسختی نهایی اندازه گیری شد. از روش آماری ANOVA و آزمون تکمیلی Tukey و سطح معنی داری (p<0.05) برای تحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها: ریزسختی سطحی نهایی تمامی کامپوزیت ها بعد از قرارگیری در آب مقطر افزایش پیدا کرد. میزان ریزسختی نهایی نسبت به اولیه در هر 4 نوع کامپوزیت تفاوت معنی دار با یکدیگر داشت. (P<0.05) میزان ریزسختی نهایی نسبت به اولیه در محلول هپتان در کامپوزیت P 90 افزایش پیدا کرد و این تفاوت معنی دار بود. (P=0.01) در سه کامپوزیت دیگر هم ریزسختی نهایی نسبت به اولیه در محلول هپتان افزایش داشت ولی این تفاوت معنی دار نبود. (P>0.05) نتیجه گیری: ریزسختی کامپوزیت های مورد آزمایش بعد از قرارگیری در محلول مشابه غذایی هپتان و آب مقطر افزایش می یابند و میزان این افزایش به نوع کامپوزیت و محیط نگهداری مرتبط است.

سابقه و هدف: نقص استخوانی استفنه یافته ای نادر و فاقد علامت در تصاویر رادیوگرافی می باشد. کیست استفنه مربوط به غده بزاقی پاروتید یافته بسیار نادری است که می تواند در سمت باکال یا لینگوال راموس واقع شود.گزارش مورد: در کلیشه پانورامیک یک مرد 37 ساله بطور تصادفی دو رادیولوسنسی با حدود مشخص در بالای زاویه فک تحتانی و ابتدای راموس صعودی سمت چپ کشف شد. در تصاویر اگزیال و کرونال CBCT پلیت کورتیکال باکال پرفوره شده و این دو نقص استخوانی بیش از نیمی از ضخامت استخوان را درگیر کرده بودند. بر مبنای نمای رادیوگرافیک و عدم تغییر سایز ضایعه در فالوآپ های 6 ماهه و یکساله، ضایعه نقص استخوانی استفنه تشخیص داده شد.نتیجه گیری: نماهای ناشایع نقص استخوانی استفنه، بویژه انواع مرتبط با پاروتید، بایستی مد نظر رادیولوژیست قرار گیرد تا از تفسیر اشتباه جلوگیری شود.