زبان پژوهی
سال:1398 | دوره:11 | شماره:32 |تعداد مقالات:15

پژوهشِ حاضر بر آن است تا به بررسیِ اثربخشیِ آموزشِ آگاهی تکواژی با بازی، بر مشکلات خواندن و نارساخوانی دانش آموزان با ناتوانی یادگیری ویژه بپردازد. این مقاله، از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمونِ همراهِ گروه گواه است. جامعه آماری پژوهش، تمامی دانش آموزان دختر نارساخوان را شامل می شود که در سال تحصیلی 96-95 در پایه ی تحصیلی دوم ابتدایی مدارس شهر درچه استان اصفهان مشغول به تحصیل بودند. از جامعة مذکور، با روش تصادفی ساده 30 دانش آموز به عنوان نمونه انتخاب شدند و در دو گروه 15 نفره آزمایش و گواه قرار گرفتند. سپس، گروه آزمایش به مدت 10 جلسه و هر هفته 3 جلسه تحت مداخلة آگاهی تکواژی با بازی، قرار گرفتند. در این زمان، گروه گواه هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. ابزار به کار رفته در این پژوهش، آزمون خواندن و نارساخوانی نما (Kormi-Nori et al., 2008) و آزمون محقق ساخته بود. داده های پژوهش، با آزمون آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که تأثیر مداخله ی آگاهی تکواژی بر نارساخوانی دانش آموزان (در مؤلفه های زنجیرة واژه ها، زمان خواندن و درستیِ خواندن) در سطح 0. 05=α معنا دار بود. بر پایة یافته های پژوهش یابد اشاره نمود که آگاهی تکواژی با شناخت و درک ساختار کلمات مرتبط بوده و در معنادهی به واژه ها مؤثر است. بر این اساس، پیشنهاد می شود از مداخلة آگاهی تکواژی به منظور افزایش مهارت های خواندن دانش آموزان با ناتوانی یادگیری ویژه استفاده گردد.

نوشتن، پیچیده ترین مهارت زبانی است که در آموزش آن نیاز به فراگیری مهارت های شناختی و فراشناختی بسیاری است که با توجه به بعد عاطفی و اجتماعی محقق می شود. هدف پژوهش حاضر، بررسی میزان پرداختن به این مهارت ها در برنامه درسیِ مورد نظر و کتاب های درسی فارسی دوره ابتدایی است. زیرا این منابع، مهمترین منبع های آموزش نوشتن در کشور به شمار می آیند. مبنای نظری پژوهش، رویکرد فرآیندمحور است. نمونه آماری پژوهش، کتاب فارسی (مهارت های خوانداری) و کتاب فارسی (مهارت های نوشتاری) پایه ششم بوده اند. این کتاب ها با روش تحلیل محتوای هدایت شده یا قیاسی بررسی شدند. کتاب ها از جنبة دارا بودن مهارت های پایه یا خرد، مهارت های سطح بالا یا کلانِ نوشتن، فرصت های نوشتن برای این مهارت ها و همچنین ایجادِ اجتماعی از نویسندگان، تجزیه و تحلیل شدند. در استخراج و پردازش یافته ها از آمار توصیفی بهره گرفته شد. یافته های پژوهش نشان داد که در کتاب های فارسی پایه ششم، بیشتر به مهارت های خرد و پایه پرداخته می شود و نسبت به مهارت های کلان و سطح بالا کم توجهی یا بی توجهی می شود. نتایج همچنین نشان داد رویکرد غالب در این کتاب ها به آموزش نوشتن رویکردی برآیندنگر است و تناسبی میان ابعاد شناختی، عاطفی و رفتاری نوشتن وجود ندارد. بیشترین تأکید بر بعد رفتاری و کمترین تأکید بر بعد عاطفی است. برنامة قصدشده نیز رویکردی برآیند نگر دارد. هرچند رویکرد محتوای نوشته شده با برنامة قصد شده هماهنگ است، بی توجهی به رویکرد فرایندمحور که روشی مؤثر در امر آموزش به ویژه در آموزش مهارت نوشتن است، به عنوان کاستی فراگیر و آسیبی مهم باید مورد توجه متخصصان این حوزه قرار گیرد.

در استعاره های مفهومی، گوینده مفهومِ ویژة و غیرِ قابلِ فهمی را با استفاده از تجربه های شناخته شده و طرح واره های تصویری، برای مخاطب قابلِ درک می کند. امام علی (ع) هم در نهج البلاغه از این مقولة زبان شناسی شناختی، با استفاده از ابزارهایی مانند ظرف «فوق» بهره گرفته اند. این امر سبب شده تا زبان نهج البلاغه با وجود برخورداری از امور پیچیده و معنوی، برای همگان قابل فهم شود. بر این مبنا، تحلیل و بررسی استعاره های مفهومیِ ظرف «فوق» در زبان نهج البلاغه، هدف نگارش این نوشتار قرار گرفت. به این منظور، از روش توصیفی و تحلیلی بهره گرفته شد. پس از بازخوانی تفاوت استعاره در رویکرد شناختی و رویکرد سنتی یافته هایی به دست آمد. نخست اینکه در نهج البلاغه، واژة فوق دارای کانونِ استعاری قوی است. این واژه، بر رابطه ی مکانی دلالت داشته و از ترکیب «بالا» و «در طولِ» به دست آمد. دوم آنکه، تغییر جایگاه مسیرپیما در مرزنما، طرح واره های دیگری را ترسیم کرده است. این طرحواره ها، که مفهوم مبدأ را تشکیل می دهد، خود مبنای ساخت یک مفهوم انتزاعی به شمار می آیند. سوم اینکه، در بررسی موردی «فوق» در تعبیرات نهج البلاغه، معلوم شد که «جهت و حرکت» مفهوم مبدأ هستند. همچنین مفاهیم انتزاعی مانند «تسلط»، «عظمت»، «احاطه»، «گستردگی»، «علو مقامی» و موارد مشابه، مفهوم مقصد به شمار می آیند.

این پژوهش، بر آن است تا ساختارِ واحدهای زبانی توصیف کنندة فعل و صفت در زبان عربی، را با آن چه در زبان های فارسی و انگلیسی «قید» نامیده می شود، مقایسه کند. بررسی تطبیقی این ساختارها، برای پاسخ به این پرسش بود که آیا اصولاً می توان نقشی را که عموماً قید نامیده می شود، در زبان عربی نیز بازیابی نمود. همچنین، آیا می توان بر اساس شباهت ساختارهای قیدی، میان عربی از یک سو و فارسی و انگلیسی از سوی دیگر تعادلی ایجاد کرد که به شناسایی بهتر نقش قید در زبان عربی منجر شود. به این منظور، از شیوة دستور سنتی، که عموماً مبتنی بر اِعراب پایانی واژه ها است و واحد دستوری را «واژه» می داند، صرف نظر شد. بر ین اساس، سازه هایی، مبنای تحلیل قرار گرفت که در آن نقش ظاهر می شوند. در این تحلیل، از دستاوردهای دستور زایشی-گشتاری بهره گرفته شد و از استدلال های نحوی مانند همپایگی، جانشینی و جابه جایی استفاده گردید. به این صورت که ابتدا یک نوع ساختاری قید با مثال هایی از انگلیسی و فارسی معرفی شدند. سپس، بررسی شد که این ساختار چگونه در عربی ظهور می یابد. در فارسی و انگلیسی علاوه بر واژه های قیدی، سازه هایی مانند «گروه حرف اضافه ای»، «گروه اسمی»، «گروه صفتی» و «جمله وارة قیدی» می توانند در نقش نحوی قید ظاهر شوند. در پایان، یافته های پژوهش نشان داد که همین سازه ها در عربی نیز یافت می شوند، اما عموماً با نام های دیگر معرفی شده اند. همچنین، یک ساختار ویژة قیدی معرفی شد که در زبان های انگلیسی و فارسی نمونه ای ندارد. این ساختار با نام «گروه قیدی» معرفی شد.

پژوهش حاضر، گفتار گویشوران بومیِ کرد زبانِ شهرستان کامیاران (استان کردستان) را با استفاده از رویکرد تسلط لیکاف (Lakoff, 1975) مورد بررسی قرار داده است. بر پایة دیدگاه لیکاف، فراوانی به کارگیری برخی از ویژگی ها در زبان زنان، نسبت به زبان مردان بیشتر است. وی از این ویژگی ها با نامِ نشانگرهای زبانیِ عاری از قدرت و قاطعیت، یاد کرده و به همین سبب گونه زبانی زنان را ضعیف دانسته است. هدف پژوهش حاضر، بررسی این مسئله است که عامل جنسیت همراه با متغیر تحصیلات، چه تأثیری بر قاطعیت گفتار ایجاد می­ کند. داده های پژوهش، به روش میدانی و با استفاده از مصاحبه گردآوری شدند. سپس این داده ها، با استفاده از آزمون مربع خی در محیط نرم­ افزار اس. پی. اس. اس مورد سنجش قرار گرفتند. یافته های پژوهش نشان داد بین جنسیت، تحصیلات و فراوانی کاربرد گفتار عاری از قدرت، در گویش مورد اشاره ارتباط معناداری وجود دارد. با توجه به یافته های مقاله، باید اشاره نمود که متغیر تحصیلات در ایجاد زبانی قوی و همچنین کمرنگ کردن نشانگرهای عدم اعتماد به نفس و قدرت در کلام زنان، نقش چشمگیری نداشته است.

توصیه­ های پزشکی فارسی، به عنوان یکی از حوزه ­ های گفتمان غیرروایی، تاکنون مورد توجه پژوهشگران قرار نگرفته­ اند. از این رو، پژوهش حاضر به بررسی و مقایسة کاربرد ابزارهای «پیش­ فرض»، «تقویت» و «تضعیف»توصیه با درنظر گرفتن شدت نسبی این ابزارها در کتاب­ های نسخه نویسی پزشکی فارسی و مجله های برخط پزشکی فارسی می پردازد. به این منظور از الگوی لوینسون (Levinsohn, 2015) در بررسی متون غیرروایی بهره گرفته شده است. داده­ های پژوهش، از 100 متن کتاب­ های نسخه نویسی پزشکی فارسی و 100 متن مجله های برخط پزشکی فارسی گردآوری و گزینش شدند. همچنین نرم افزار آماری اس. پی. اس. اس برای تحلیل داده ­ ها به کار ­ برده ­ شد. بر پایة یافته های پژوهش، نتایجی به دست آمد. نخست اینکه، «دستورالعمل­ های بدون فعل» و «صورت­ های امری» از ابزارهای پیش­ فرض بودند. همچنین «باید» و «بهتر است» به ترتیب در میان صورت­ های «تقویت» و «تضعیف» توصیه در کتاب­ های نسخه ­ نویسی پزشکی فارسی و مجلات برخط پزشکی فارسی به شمار می آیند. دوم اینکه، با توجه به توزیع ابزارهای «پیش­ فرض»، صورت­ های «تقویت» و «تضعیف» توصیه در دو پیکره پژوهش تفاوت معناداری مشاهده گردید. در نهایت، عواملی مانند «برتری دانش پزشک»، «نوع متون توصیه» و «جایگاه توصیه ­ ها در متن» بر انتخاب نوع توصیه­ ها در متون پزشکی فارسی تاثیرگذار است.

پژوهش حاضر، به تبیین ابعاد رده­ شناختی هم پایگی انواع پرسش واژه­ ها در زبان فارسی می پردازد. در این نوع هم پایگی­ ، همسانی که شرط لازم در این فرآیند نحوی است، رعایت نمی شود. همچنین، پرسش واژه­ هایی از دو گروه متمایزِ موضوع و افزوده، با حرف ربط «و» پیوند زده می شوند. بررسی پژوهش های پیشین نشان می­ دهد که چنین بحثی در زبان فارسی مورد توجه قرار نگرفته است. در این پژهش، برآنیم تا بدانیم که چه نوع پرسش واژه­ هایی با یک دیگر همپایه می­ شوند و زبان فارسی در کدام رده زبانی قرار دارد. پس از ارزیابی ویژگی های رده شناختی زبان­ فارسی، هم پایگی پرسش واژه­ ها در شرایط حذف بندی نیز مورد بررسی قرار گرفت. بررسی داده­ ها نشان داد که پیوند دو پرسش واژه افزوده، یک پرسش واژه موضوعی ( اجباری یا اختیاری) و یک افزوده در این زبان مجاز است. هر چند پیوند دو پرسش واژه موضوعی در داده ها مشاهده نشد. بنابراین زبان فارسی به صورت خاص، ویژگی­ های هیچ یک از رده­ های زبانی آزاد، آمیخته و افزوده­ ایِ مطرح در زبان­ های دنیا را نشان نمی­ دهد و نمی توان آن را به طور قطعی در یکی از آن رده ­ ها قرار داد. پیوند پرسش واژه­ ­ ها دو نوع را نشان می­ دهد؛ متوالی و گسسته. نوع متوالی پرسش واژه­ ها در جمله های مرکب با حذف بندی نیز به ­ کار می­ رود. در فرآیند حذف بندی دو نوعِ با مرجع و بدون مرجع وجود دارد. در جمله های با حذف بندی با مرجع، حضور پرسش واژه­ های همپایه مجاز نیست. پیوند متوالی دو پرسش واژه فقط در نوعِ بدون مرجع مشاهده شد و حرکت هر یک از پرسش واژه ­ ها به تنهایی در هر بند مجاز است. در این زبان، در هر بند فقط یک سازه کانونی وجود دارد و حرکتِ همزمان بیش از یک پرسش واژه مجاز نیست. بنابراین چنین حالتی، فرض دو بندی بودن چنین جمله هایی را در زبان فارسی قوت می­ بخشد.

مطالعات نظری زبان­ شناسی و تجربه ی عملی در فرهنگ­ نویسی، دو شاخه ی مستقل از بررسی­ های زبان ی­ اندکه هرکدام با پرسش­ ها و مسائل ویژة خود روبه رو هستند. هر چند در حوزه ی «معنا­ شناسی واژگانی» کار زبان­ شناس و فرهنگ ­ نویس بیشترین مرز مشترک را با هم دارند، اما بیشترین همگرائی در مبحث «چندمعنایی» به چشم می­ خورد. در پژوهش حاضر، بررسی چندمعنایی در پیوند با مقوله ی واژگانی «فعل» انجام شد. همچنین داده­ هایی مشتمل بر حدود 500 جمله و پاره گفته در ارتباط با فعل حرکتی «افشاندن» به دست آمد. «زبان­ شناسی شناختی» بحث­ های معناشناسی واژگانی را در مرکز مطالعات خود قرار داده است. بر این مبنا، پژوهش حاضر به توصیف چند معنایی فعل «افشاندن» در چارچوب نظریه ی «معنا شناسی چارچوب»، «شبکه ی واژگانی» و «دستور ساختی» که از نظریات موردتوجه در زبان­ شناسی شناختی هستند، می­ پردازد. در بررسی چندمعنائی فعل افشاندن به منظور ایجاد تفکیک های معنائی، به طرح دو پرسش پرداخته شد: 1) مرز دو برش معنائی کجاست؟ 2) آیا بین معانی مختلف یک واژه ی چندمعنا ارتباط وجود دارد و این موضوع چطور می­ تواند در فرهنگ­ نویسی مؤثر باشد؟ بر پایة یافته های پژوهش، مسئله ی «هم معنایی» و «شمول معنایی» و وجود «شبکه ی معنایی» بین معناهای گوناگون یک فعل چندمعنا از جمله مبحث های زبان­ شناسی شناختی است. این مبحث ها در مرحله ی «تفکیک معانی» از کار تعریف­ نگاری فعل و در پاسخ­ گوئی به پرسش های پژوهش حاضر بسیار اهمیت دارند. در این میان، اگر تعریف­ نگار بتواند بیشتر از ابزار توصیفی که زبان­ شناسی و به خصوص شاخه ی شناختی در اختیار او قرار می­ دهد استفاده کند، کار او نظام­ مند­ تر و از خطاهای شخصی بیشتر دور می­ شود.

رویکرد حاشیه های نحوی چامسکی (Chomsky, 2000, 2001) و خطی شدن چرخه ای فاکس و پزتسکی (Fox & Pesetsky, 2005)، دو رویکرد مطرح در تبیین حرکت در نحو فاز بنیاد هستند. در این مقاله، نقاط قوت و ضعف این دو رویکرد، با داده های قلب نحوی در کردی کلهری به چالش کشیده می شود. یافته های پژوهش نشان داد که براساس رویکرد حاشیه ی نحوی، قلب نحوی نزدیک و قلب نحوی دور در کردی کلهری هر دو از ساز و کار یکسانی پیروی می کنند. در این رویکرد، عنصر مقلوب به صورت چرخه ای و فقط از طریق حاشیه ی نحوی فاز های واژگانی و نقشی به مشخص گر گروه تأکید حرکت می کند. ارائه نکردنِ تبیینی بهینه از مرجع گزینی دور ضمیر پی چسبیey/ / (اش) در قلب دور، از نقاط ضعف رویکرد حاشیه ی نحوی است. در رویکرد خطی شدن چرخه ای، قلب نحوی نزدیک و دور در حاشیه ی نحوی و قلب چندگانه در جایگاه غیر حاشیه رخ می دهد. توجیه بهینه مرجع گزینی دور ضمیر پی چسبی در قلب دور، از نقاط قوت رویکرد خطی شدن چرخه ای است. تبیین فراتر از واقعیت (تعمیم افراطی) در دستوری اعلام کردن قلب دورِ گروه فعلی برخلاف واقعیات زبانی کردی کلهری نقطه ی ضعف این رویکرد است. به طور کلی، رویکرد خطی شدن چرخه ای توان تبیینی بهینه تری در اغلب موارد نسبت به رویکرد حاشیه ی نحوی دارد.

هدف از انجام این پژوهش، بررسی چگونگی برجسته سازی نکته های مهم در ارائه­ های علمی فارسی است. با استفاده از روش تحقیق ترکیبی و مبتنی بر یک رویکرد پیکره محور، ساختارهای نشانگر اهمیت مطالب، از 60 ارائه مندرج در پیکره فارسی سخن استخراج شد. یافته های این پژوهش به ترتیب از این قرار است: 1) از نظر موقعیت نشانگر، هشت ساختار برای نشانگرهای پیش مرجع و نه ساختار برای نشانگرهای پس­ مرجع یافت شد. در این میان، ساختارهای «نکته مهم + صفت اشاره-اسم-صفت-فعل ربطی» و «نکته مهم + سؤال امتحان» برای نشانگرهای پیش مرجع و ساختار «فعل + نکته مهم» برای نشانگرهای پس مرجع دارای بیشترین فراوانی بودند. 2) تعداد نشانگرهای پس مرجع نسبت به پیش مرجع، از فراوانی تکرار بیشتری برخوردار بودند. 3) بر اساس نقش کلامی، پنج دسته نشانگر شامل «سازمان دهی کلام»، «تعامل با مخاطب»، «وضعیت مطلب»، «شرح موضوع» و «ارتباط با امتحان» یافت شد. از این پنج دسته نشانگر، «تعامل با مخاطب» بیشترین مقدار عددی را به خود اختصاص داد. به طور کلی، یافته های پژوهش، نمایانگر آن است که ارائه دهنده ها علمی-فارسی بیشتر تمایل دارند تا در کار خود برای برجسته کردن مطالب مهم، با مخاطب تعامل داشته باشند. به بیان روشن تر، این افراد بیشتر سعی می­ کنند تا به جای جمع­ آوری اطلاعات و عدم توجه به برداشت مخاطب نسبت به اهمیت مطالب، از توجه مخاطب درباره اهمیت داده­ های مهم اطمینان حاصل کنند. این مهم، معمولاً از طریق دخیل کردن مخاطبان در فرایند کلام صورت گرفته و مطالب مهم به ترتیبی ارائه می­ شود که مخاطب بتواند برای توجه بیشتر به آن ها و یا یادداشت برداری، از پیش برنامه ریزی کند.

«دیگری»، از موضوعات مهمِ طرح شده در حوزه­ های مطالعات فرهنگی، فلسفی، انسان­ شناختی و نشانه-معناشناسی است. یکی از مبحث های اصلی گفتمانِ عرفانیِ شرق، «دیگری» است و اصولاً در تمام عرفان مسأله ی مهم، نگاه کردن از منظر «دیگری» است. مسأله ی «دیگری»، از ویژگی­ های شاخص گفتمان عرفانی و فرهنگی مولانا نیز به شمار می­ آید. در گفتمان مولانا، دیگری در کارکردهای مختلفِ گفتمانی نمود می­ یابد و پیوسته تعاملی میان دیگری و من برقرار می­ شود. مسأله ی مهم این است که این تعامل، چگونه تحقق می­ یابد و چه­ طور در شکل­ دهی به معنا دخالت می­ کند. بر­ اساس این، پرسش اصلیِ پژوهشِ حاضر این است که چگونه و بر ­ اساس کدام کارکردهای گفتمانی، تعامل میان دیگری و من تحقق می پذیرد و این تعامل در قالب چه گفتمانی طرح و نمایه می­ گردد. در ­ واقع، هدف مقاله، تبیین ویژگی­ های نظام «دیگرمحور» و چگونگی تحقق آن، در دو نمونه از غزل­ های مولانا و بررسی نقش آن در شکل­ دهی به فضاهای فرهنگی و ارزشی است. فرضیه ی پژوهش از این قرار است که در غزل مولانا «دیگری» حضوری متمرکز دارد و مرکز انرژی­ ­ ها است. هر چند این وجه متمرکز، در فرایندی تطبیقی حضور خود را به صورت متکثّر به تمام فضا تسرّی می­ دهد و با ارتقای پایگاه حضوری من، ابژه­ ها و سوژه­ ها، وضعیتی استعلایی را رقم می­ زند. این وضعیت، برآیند حضور بنیادی دیگریِ دیگری­ ها (فرامن) است که همه ی عوامل گفتمانی در پیوند با او معنا و ارزش می­ یابند.

زبان مخفی، یکی از گونه های زبان معیار است که در میان جوانان و یا گروه های بزه کار جامعه ایجاد می شود. هدف مقالة حاضر، شناسایی روابط معنایی در واژگان زبان مخفی در چهارچوب نظریة ساخت گرایی است. حجم نمونه، مشتمل بر 1507 واژه است که به دو روش اسنادی از فرهنگ لغات زبان مخفی و روش مصاحبة محقق ساخته با روش نمونه گیری گلوله برفی استخراج گردیده است. پس از گرد آوری و آمایش، واژه ها بر اساس ماهیّت و مفهومشان در چهارده حوزة معنایی دسته بندی شدند. علاوه بر تعیین حوزه های معنایی، مفهوم هر دستة واژگانی نیز مشخص شد. زیرا، پدیدآورندگان واژگان زبان مخفی در ساخت این واژه ها و برای نهان نگه داشتن اسرار درون گروهی از دانش درون زبانی خود استفاده می کنند. این در حالی است که ممکن است مصداق این واژه ها با این مفاهیم متفاوت باشد. سپس، روابط معنایی داده های واژگانی هر حوزه با روش تحلیل محتوای کیفی مشخص گردید. سؤال پژوهش این است که در صورت وجود روابط معنایی در زبان مخفی بیشترین و کمترین بسامد روابط معنایی متعلق به کدام رابطه است؟ یافته های تحلیل معنایی پژوهش حاضر، نشان داد که ترادف معنایی و هم نویسه به ترتیب بیشترین و کمترین فراوانی روابط معنایی را در این واژگان دارند.

مقاله حاضر، به بررسی ساختِ مجهول، در گویش تالشی می پردازد. این گویش، در برخی نواحی استان گیلان رواج دارد و به سه گونه مرکزی، شمالی و جنوبی دسته بندی می شود. روش پژوهش، تلفیقی از میدانی و کتابخانه ای است. داده های پژوهش، به روش میدانی و از طریق مصاحبه با 30 گویشور بومی روستای سه سار گردآوری شده اند. در چارچوب نظری، از یافته های مرتبطِ سایر پژوهشگران نیز استفاده شد. گونة مورد بررسی در این مقاله، از نوع جنوبی بود که در روستای سه سار رایج است. این گویش دارای دو نظام حالت فاعلی-مفعولی و کنایی-مطلق است. بر این مبنا، مقالة حاضر، به بررسی چگونگی ساخت مجهول در این دو نظام حالت می پردازد تا به پرسش هایی پاسخ دهد. آیا در این گویش ساخت مجهول وجود دارد؟ همچنین، با وجود این دو نظام حالت، مجهول سازی در آن چگونه انجام می گیرد؟ یافته های پژوهش نشان داد که در گویش تالشی سه سار، ساخت مجهول وجود دارد. هر چند در این گویش ساخت مجهول با حذف عامل صورت می گیرد، اما در مواردی نیز عامل از جمله حذف نمی شود. بلکه، با تغییر جایگاه بعد از مفعول به صورت شناسه مبهم متصل می آید. همچنین ساخت مجهول فقط در صورتی به صورت همزمان در ساخت های کنایی رخ می دهد که عامل از جمله حذف نشود.

پژوهش حاضر، بر آن است تا نمود زبان شناختی ساخت های گفتمان مدار در متن های عربی را تحلیل کند. بر این مبنا، مقالة حاضر، به تبیین استراتژی های معنایی که در شکل گیری گفتمانِ متن، نقش دارند، پرداخته است. به این منظور، 30 سرمقاله روزنامه الحیاه عربستان با موضوع مسائل ایران، انتخاب شده و با استفاده از الگوی ون دایک بررسی شدند. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که بیشترین نمود زبان شناختیِ ساخت های معنایی گفتمان مدار در روزنامه الحیاه، مربوط به دو استراتژیِ فاصله گذاری و قطبی شدگی است. همچنین نویسنده ها به کاربرد مؤلفه هایی مانند تلویح تمایل چندانی نشان ندادند. این امر همسو با تقابل و درگیری های لفظی دو کشور در سال های اخیر است. با توجه به مؤلفه های بررسی شده، ایدئولوژی حاکم بر ذهن نویسنده ها، «معرفی ایران به عنوان تهدیدی برای امنیت منطقه» بود. این ایدئولوژی از سطح کلان به سطح خرد انتقال یافته و در محور معنا-که مورد نظر این پژوهش است، به صورت ساخت های زبانی مانند پیش انگاشت، تعمیم، فاصله گذاری، به نمایی و موارد مشابه مورد استفاده قرار گرفته است.

در جامعة پسامدرن، جایی که نظام اقتصادی، افراد را به سوی مصرف­ گرایی می کشاند، شرکت­ های بزرگی تأسیس شده­ اند که با در دست گرفتن تولید، از جمله تولید «هنر پرفروش»، خودنمایی می­ کنند. این شرکت­ ها بیشتر در ساختمان­ های بسیار بلند قرار دارند، برج هایی شبیه به «یومی­ موتو» در کتاب ترس و لرز اثر املی نوتوم. معماری این­ گونه ساختمان­ ها با توسعة پسامدرن حاصل از پیشرفت صنعتی قرن بیستم مطابقت دارد. برج، که یکی از بارزترین شکل های معماری پیشرفتة معاصر شهری است، در واقع نماد سلطة تجارت بر زندگی است. آسیای دور، جایی که داستان در آن به وقوع می­ پیوندد، با پیشرفت سریع اقتصادی پس از جنگ جهانی دوم، دارای آسمان­ خراش­ های گوناگونی شدند. با این وجود، باید اشاره نمود که روابط میان برج شهری و ترس و لرز املی نوتوم به رابطة این کتاب با ژانر به اصطلاح تجاری محدود نمی­ شود. چرا که در خوانش رمان در می­ یابیم که معماری برج، هم با ساختار روایی و هم با ساختار نوشتاری داستان در ارتباط است و حاصل آن متن-سازه ای نظام­ مند است. به این منظور، در ابتدا رابطه معماری و ادبیات را مرور خواهیم کرد. سپس به تحلیل کتاب ترس و لرز و نقش­ های عاملی معماری و عناصر آن در متن خواهیم پرداخت.