پژوهشنامه ادیان
سال:1390 | دوره:5 | شماره:10 |تعداد مقالات:8

عرفان در حیات دینی مسیحی از آغاز پیدایش مسیحیت شکل گرفت و در طی تکون و تطور خود از دو منبع درونی و بیرونی اثر پذیرفت. این پژوهش درصدد برشمردن عناصر شکل دهنده عرفان مسیحی در سده های اولیه است که در دو بخش بررسی می شود: بخش اول به میراث یهودی، یعنی ارتباط تاریخی و محیطی دو جامعه یهودی و مسیحی، شباهت های آن دو جامعه در باب عقاید دینی، مراسم و آیین ها، تاثیر کتاب مقدس عبری و نقش فیلون، و سپس تاثیر ادیان رمزی و متونی چون دیداخه، متون مکاشفاتی و آپوکریفایی و نیز آیین های گنوسی و هرمسی بر عرفان مسیحی می پردازد و در ادامه به تاثیر مکاتب افلاطونی و نوافلاطونی در گرایش مسیحیت به عرفان اشاراتی می شود. در بخش دوم در بیان تحول درونی به تاثیر انجیل ها، تعالیم عرفانی مسیح، پولس و یوحنا اشاره شده است. این پژوهش نشان می دهد که عرفان مسیحی به رغم اثرپذیری از منابع بیرونی، بیشتر از انجیل ها و تعالیم عرفانی، اخلاقی و زندگی زهدانه مسیح متاثر بوده است.

تحولات دینی در جوامع مختلف به دلیل اشتراک در پاره ای مبانی و اصول، شباهت ها و همسانی های متعددی دارد، گرچه نمی توان آنها را در همه وجوه با یکدیگر مشابه دانست. در این مقاله، تحولات دینی در اروپای قرن شانزدهم با تحولات مشابه در جهان معاصر اسلام، که از قضا هر دو در دوره زمانی یکصدوپنجاه ساله ای رخ داده است، مقایسه می شود که از مهمترین آنها می توان توجه به گوهر و روح دین، نزاع بر سر موضوع مرجعیت دینی و جایگاه سنت، ناب گرایی و مخالفت نسبی با اندیشه های فلسفی و متجددانه، و محور بودن آخرت و رستگاری آن جهانی اشاره کرد.

آثار نویسنده سوری که نام دیونوسیوس آرئوپاگوسی (نوکیش آتنی، ح 500 م) را بر خویش داشت، بیش از هر راهب شرقی دیگر تاثیری مستقیم بر غرب لاتینی گذاشت. مکتوبات او بسیار غیرمتعارف و تقریبا به سبک دعا، و آکنده از نوواژه هاست. بسیاری او را خالق «الهیات عرفانی» می دانند و بر این باورند که وی توانسته است به گونه ای موفقیت آمیز حقیقت ایمان مسیحی را از طریق مفاهیم فلسفه نوافلاطونی تعلیم دهد. وی در ارائه نظریه هایی درباره ماهیت خداوند، تفوق گوهر الهی بر سلب و ایجاب، استعلاء مطلق و وحدانیت خداوند، تجلی ذات اقدس الهی در مخلوقات، خداگونگی و اتحاد با خداوند پیشگام بوده است.

در الهیات اسلامی و مسیحی ایمان به معنی تصدیق قلبی است، تصدیقی که نور امید به سعادت این جهانی و جاودانگی را به مثابه هدیه و لطف الهی بر قلب آدمی پرتوافشانی می نماید. در نتیجه انسان مومن خودی خود را فراموش می کند و خواست خود را مقهور خواست خداوند می نماید، و در مراتب بالاتر به مقامی دست می یابد که در همه ابعاد وجودی جلوه گر ذات حق تعالی می گردد. محمد غزالی و مارتین لوتر دو متکلم و اندیشمند برجسته و تاثیرگذار در جهان اسلام و مسیحیت اند که چنین برداشتی از مفهوم ایمان در آثارشان بازتاب یافته است. در این مقاله با مطالعه آثار این دو درمی یابیم که مفهوم ایمان در اندیشه آنان عبارت است از تصدیق و درستی قلب درباره خداوند که به مثابه هدیه و لطف الهی، به منظور رستگاری و نجات، بر قلب فرد ارزانی می گردد. این موضوع بیانگر دیدگاه مشترک آنان در این زمینه است.

بحث درباره اهمیت نام ها، به ویژه نام های خداوند بحث پیچیده ای است. در دوره های باستان نام یک شخص یا خدا با شخصیت و هویت وی برابر بود و آگاهی از نام خدا یا شخص کارکردی جادویی داشت. مساله نام در عهد عتیق نمود ویژه ای دارد. خداوند در عهد عتیق با نام های گوناگونی چون ال، ال شدای، الوهیم، ادونای و یهوه خوانده می شود. برخی از این نام ها بسیار کهن اند و برخی دیگر خاستگاهی سامی دارند. ال اصطلاحی رایج برای خدا در همه قبایل سامی، و یهوه نام شخصی خدای بنی اسرائیل است. به زبان آوردن نام شخصی خدا تابو بود و گناهی بزرگ به شمار می آمد. بنابراین، برای حفظ حرمت نام مقدس، اصطلاح ادونای (سرور) جایگزین آن شد. هر یک از نام هایی که در عهد عتیق برای خدا بکار رفته، سیمایی متفاوت از خدای بنی اسرائیل را ارائه می دهد. برای نمونه، ال خدایی رئوف، و الوهیم، داور است. نام یهوه در جایی نشانگر صفت رحمت خداست و در جای دیگر از او خدایی انتقام جو می سازد. پژوهش حاضر در چارچوب یهودیت باستانی و با رویکردی توصیفی - تاریخی در حد توان می کوشد جنبه های گوناگون این مساله را بازنماید.

اخلاق ایجابی مجموعه فضایل و ملکات جاری در تمام جوامع بشری، و ضامن قوام و دوام حیات جامعه انسانی است. از آن جهت که در عرفان دستیابی به بطون نهایی این فضایل مورد توجه است، این گونه فضیلت ها عرفانی هم تلقی می شوند و در سیروسلوک در مقام عمل، تنها به جنبه های مشترک آنها اکتفا نمی شود، بلکه عارفان به آخرین مراحل آن عطف توجه می کنند. البته این موضوعات از آن جهت که اخلاقی اند، با موضوعات عام اخلاقی تفاوتی ندارند، اما عارفان نه به لایه های ظاهری و عام آنها، بلکه به ژرفای آنها می پردازند. ترزا آویلایی (1515-1582 م) و جلال الدین محمد مولوی (604-672 ق) عارفانی از دو سنت مسیحی و اسلامی اند که در آثارشان عنایت ویژه ای به اخلاق ایجابی عرفانی هم چون فروتنی، اخلاص، عفو و ... داشته اند و بر اهمیت و جایگاه آنها در سلوک عرفانی تاکید ورزیده اند. اخلاق در آثار عارفان یاد شده از جایگاه ویژه ای برخوردار است، چندان که بدون توجه به آنها سلوک ناممکن می شود. در این میان، ترزا آویلایی به حدی به فضیلت اخلاقی - عرفانی فروتنی اهمیت می دهد که می توان عرفان وی را عرفان فروتنی دانست که بدون توجه به آن سلوک به سرانجامی نمی رسد. نظر مولوی هم کم و بیش در این مقوله شبیه ترزاست و تخلق سالک به فروتنی را مانع نفوذ شیطان در وجود او، و عامل رسیدن به مقام امیری انسان بر کائنات و دستیابی به وصال الاهی می داند.

مسیحیت کاتولیک به پیروی از عهد جدید نگاهی دوگانه به رابطه زناشویی دارد. از یک سوی، پیوند زناشویی را به عنوان نمادی برای پیوند مسیح و کلیسا، گسست ناپذیر و از آیین های مقدس کلیسا می داند و از سوی دیگر اساس این پیوند را رابطه جنسی می شمرد و این رابطه را نیز تنها با نیت تولیدمثل و بدون هر گونه انگیزه لذت خواهانه مشروع می داند. رهبران نهضت پروتستان منکر ارزش آیینی ازدواج بودند، اما به رابطه جنسی زناشویی نگرش مثبتی داشتند. جان میلتون در بهشت گمشده به شدت از دیدگاه مسیحیت کاتولیک درباره رابطه زناشویی انتقاد می کند و با طرح این ایده که اساس رابطه زناشویی «عشق» به معنای علاقه عاطفی، هم فکری و همدلی است و نه رابطه جنسی، و تاکید بر کیفیت تعالی بخش عشق زناشویی، از دیدگاه رهبران نهضت اصلاح دینی نیز فراتر می رود.