زراعت و اصلاح نباتات ایران
سال:1391 | دوره:8 | شماره:3 |تعداد مقالات:23

این تحقیق به منظور ارزیابی چند گونه زراعی در کاهش آلودگی فلز سنگین کادمیوم در خاک های آلوده، در شرایط گلخانه ای در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج در سال 89- 1388 به اجرا در آمد. این آزمایش بصورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار اجرا شد. فاکتورهای آزمایش شامل میزان کادمیوم خاک در سه سطح (صفر، 40 و 80 میلی گرم در کیلوگرم) و گونه های زراعی در سه سطح (یونجه یکساله (Medicago rigidula)، ماشک گل خوشه ای (Vicia villosa) و کلزا(Barassica napus) ) بود. نتایج آزمایش نشان داد میزان کادمیوم خاک بر روی کلیه صفات مورد مطالعه اثر معنی داری داشته است. در حالیکه گونه های زراعی فقط روی میزان کادمیوم در اندام های هوایی، بیومارکر بیوشیمیایی مالون دی آلدهید و کلروفیل a تاثیرگذار بوده است. در بین گونه های زراعی مختلف، کلزا با 34.19 میلی گرم در کیلوگرم وزن خشک و ماشک با 19.23 میلی گرم در کیلوگرم وزن خشک به ترتیب بالاترین و کمترین میزان غلظت کادمیوم در اندام های هوایی را بخود اختصاص دادند. ماشک با 4.02 میلی گرم درگرم وزن تازه و یونجه با 3.76 میلی گرم در گرم وزن تازه به ترتیب بیشترین و کمترین میزان کلروفیل a را بخود اختصاص دادند. همچنین، کلزا با 37.13 میکرو مول در گرم وزن تازه و یونجه با 33.70 میکرو مول در گرم وزن تازه به ترتیب بیشترین و کمترین میزان بیومارکر بیوشیمیایی مالون دی آلدهید را بخود اختصاص دادند. نتایج آزمایش نشان داد دوز 80 میلی کرم کادمیوم در کیلوگرم وزن خشک خاک، بیشترین میزان کادمیوم در اندام های هوایی و مالون دی آلدهید را به ترتیب با 55.51 میلی گرم در کیلوگرم وزن خشک و 38.72 میکرو مول در گرم وزن تازه بخود اختصاص داد و کمترین این صفات متعلق به تیمار شاهد بود. با افزایش میزان کادمیوم در خاک، میزان آنزیم سوپر اکسید دیسموتاز (SOD) و محتوی کلروفیلa, b  و a+b کاهش یافت.

به منظور بررسی تاثیر هیومیک اسید بر روی رشد رویشی گونه مرتعی Dactylis glomerata آزمایشی در سال 89 بصورت گلخانه ای در شهرستان دماوند اجرا شد. کود هیومیک اسید به صورت گرانولی به مقدار 0، 75، 150 و 225 کیلوگرم در هکتار مصرف گردید. صفات مورد بررسی عبارت بودند از ارتفاع از سطح زمین تا اولین برگ (سانتی متر)، طول گیاه از یقه تا بزرگترین برگ (سانتی متر)، وزن تر و خشک برگ، ریشه، ساقه و بخش هوایی (به گرم)، سطح برگ (سانتی متر مربع)، طول ریشه (سانتی متر)، تعداد برگ، نسبت بخش هوایی به ریشه، قطر یقه به میلی متر. کلروفیلa, b,  کل، rwc, sal و wsd. تجزیه های همبستگی، رگرسیون و علیت نشان دادند که صفت های وزن خشک ساقه و برگ، ارتفاع و طول گیاه، وزن تر ساقه و ریشه از مهمترین صفات تاثیرگذار بر وزن خشک بخش هوایی هستند. با توجه به مشخص شدن صفات تاثیرگذار بر وزن خشک بخش هوایی، میزان تاثیر مقادیر هیومیک اسید بر این صفات بر اساس تجزیه ss ها یا منحنی های پاسخ که بیشترین مقدار این صفات را تولید می کنند 150 کیلوگرم در هکتار است.

حساسیت گیاه کلزا به ویژه در مرحله گل دهی به تنش سرما سبب کاهش عملکرد گیاه تا 70 درصد می شود. بنابراین ایجاد تنوع ژنتیکی و گزینش ژنوتیپ های متحمل به سرما برای موفقیت تولید محصول حائز اهمیت است. شانزده ژنوتیپ کلزا در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در دو آزمایش جداگانه در دو تاریخ متفاوت کشت شدند. آزمایش اول یا نرمال در زمان اوایل مهرماه و آزمایش دوم یا تاخیری یک ماه پس از آزمایش اول در سال زراعی 89-1388 در مزرعه تحقیقاتی موسسه تحقیقات اصلاح و تهیه نهال و بذر کرج کشت شد. شاخص های تحمل به سرما شامل شاخص حساسیت به تنش (SSI)، شاخص تحمل به تنش (TOL)، متوسط محصول دهی(MP) ، شاخص تحمل به تنش (STI) و میانگین هندسی محصول دهی (GMP) محاسبه شدند. بر اساس این شاخص ها میزان تحمل به سرمای زمستانه و حساسیت ارقام به سرما مشخص شد. نتایج نشان داد که ارقام2005 GKH  و 305 GKH بر اساس شاخص SSI به عنوان متحمل ترین ارقام می باشند. از طرف دیگر بر اساس شاخص های GMP و STI, MP رقم 2005 GKH دارای بیشترین شاخص تحمل به سرما (STI) بود همچنین دارای بیشترین میانگین محصول دهی (MP) و نیز دارای بیشترین میانگین هندسی محصول دهی (GMP) بود. رقمSLMO46  کمترین میزان تحمل به سرما را نشان داد.

شوری یکی از مهمترین تنش های غیر زنده ای است که باعث کاهش قابلیت تولید محصول در خاک های مناطق خشک و نیمه خشک می شود و اسید هیومیک به عنوان یک اسید آلی حاصل از هوموس و سایر منابع طبیعی و باکتری های محرک رشد از طریق اثرات هورمونی و بهبود جذب عناصر غذایی جهت بالا بردن عملکرد دانه در گندم به خصوص در شرایط تنش شوری می توانند موثر واقع شود. به منظور بررسی اثرات تنش شوری بر روی رشد و تغییرات آنزیم های آنتی اکسیدان گندم تلقیح شده با باکتری های محرک رشد و اسید هیومیک، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی در سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج در سال 1389 اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل اسیدهیومیک در دو سطح شامل: {(A0): شاهد، (A1): مصرف اسیدهومیک}، و سطوح شوری در سه سطح شامل: {(B0): شاهد، (B1): شوری پایین به میزان 75 میلی مولار، (B2): شوری بالا به میزان 150 میلی مولار}، استفاده از میکروارگانیسم ها در پنج سطح شامل: {(C0) شاهد، (C1): تلقیح بذر با باکتری آزوسپیریلوم لیپوفروم، (C2): تلقیح بذر با باکتری ازتوباکترکروکوم، (C3): تلقیح بذر با باکتری سودوموناس پوتیدا، (C4): تلقیح بذر با باکتری های (ازتوباکتر کروکوم، آزوسپیریلوم لیپوفروم، سودوموناس پوتیدا) به صورتMix } بود. نتایج نشان داد اثر متقابل تلقیح بذر با باکتری های محرک رشد و مصرف اسید هیومیک در زمان اعمال تنش شوری بر عملکرد دانه، کاتالاز و گلوتاتیون پراکسیداز معنی دار بود. بیشترین عملکرد دانه از تیمار تلقیح بذر با باکتری ازتوباکتر کروکوم و عدم مصرف اسید هیومیک و اعمال تنش شوری 75 میلی مولار بدست آمد و بیشترین میزان آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز از تیمار تلقیح بذر با باکتری ازتوباکترکروکوم و عدم مصرف اسید هیومیک و اعمال تنش شوری 150 میلی مولار حاصل گردید، ضمن آنکه بیشترین میزان آنزیم کاتالاز نیز از تیمار تلقیح بذر با باکتری آزوسپیریلوم لیپوفروم و عدم مصرف اسید هیومیک و اعمال تنش شوری 150 میلی مولار به دست آمد.

به منظور بررسی تاثیر مالچ زنده ماش سبز بر مدیریت علف های هرز و عملکرد و اجزای عملکرد ذرت دانه ای، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده بر مبنای طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار در سال 1389 در مزرعه پژوهشی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج به اجرا در آمد. فاکتور های آزمایشی شامل زمان سرکوبی ماش سبز در چهار سطح (در مرحله 4، 6، 8 و 10 برگی ذرت) به همراه شاهد در دو سطح بدون کنترل علف هرز و با کنترل علف هرز به عنوان فاکتور اصلی و تراکم کاشت ماش در سه سطح (50%، 100% و 150% افزایش تراکم متعارف) به عنوان فاکتور فرعی بود. نتایج نشان داد که اثر زمان های مختلف سرکوبی ماش سبز بر عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، شاخص برداشت، وزن هزار دانه ذرت و تراکم و وزن خشک علف های هرز دارای اختلاف معنی داری در سطح یک درصد بود. همچنین اثر تراکم های مختلف ماش سبز بر عملکرد دانه، شاخص برداشت ذرت، تراکم و وزن خشک علف های هرز دارای اختلاف معنی داری در سطح یک درصد بود، ولی بر عملکرد بیولوژیک و وزن هزار دانه ذرت اثر معنی داری نداشت. اثر متقابل زمان های مختلف سرکوبی ماش سبز و تراکم های مختلف آن نیز بر عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیک ذرت و وزن خشک علف های هرز در سطح یک درصد و تراکم علف های هرز در سطح پنج درصد، دارای اختلاف معنی داری بود. بیشترین میزان عملکرد دانه در تیمار سرکوبی ماش سبز در مرحله 8 برگی ذرت و تراکم 50% ماش سبز، با میانگین 10342.16 کیلوگرم در هکتار و کمترین میزان عملکرد دانه در تیمار شاهد بدون کنترل علف هرز و تراکم 150% ماش سبز، با میانگین 4674.57 کیلوگرم در هکتار به دست آمد. کمترین میزان وزن خشک علف های هرز در تیمار سرکوبی ماش سبز در مرحله 8 برگی ذرت و تراکم 150% ماش سبز، با میانگین 58.55 گرم در مترمربع و بیشترین میزان وزن خشک علف های هرز در تیمار شاهد بدون کنترل علف هرز و 50% افزایش تراکم متعارف کاشت ماش سبز، با میانگین 162.15 بوته در مترمربع به دست آمد. کمترین میزان تراکم علف های هرز در تیمار سرکوبی ماش سبز در مرحله 8 برگی ذرت و تراکم 150% ماش سبز، با میانگین 24.50 گرم در مترمربع و بیشترین میزان تراکم علف های هرز در تیمار شاهد بدون کنترل علف هرز و 50% افزایش تراکم متعارف کاشت ماش سبز، با میانگین 79.50 بوته در مترمربع به دست آمد.

به منظور بررسی اثر اسید سالیسیلیک (SA) بر عملکرد و اجزاء عملکرد گیاه زیره، این پژوهش در سال زراعی 1390 - 1389 در مزرعه دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی کرج به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در 4 تکرار انجام شد. دو روش کاربرد SA (محلول پاشی بر بخش هوایی از طریق آب آبیاری) به عنوان عامل اصلی و 3 غلظت اسید سالیسیلیک (SA) (صفر، 0.1، 0.7 و 1.5 میلی مولار) به عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شد. صفات مورد اندازه گیری عبارت بودند از تعداد دانه در چتر، تعداد چتر در بوته، تعداد دانه در بوته، عملکرد دانه، و وزن هزار دانه. پس از مرحله رسیدگی بذرها تمامی صفات مورد اندازه گیری قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تیمار محلول پاشی اسید سالیسیلیک نسبت به تیمار اسید سالیسیلیک از طریق آب آبیاری دارای اثر بهتری می باشد. صفاتی از قبیل تعداد دانه در چتر و تعداد دانه در بوته در گیاهان با اسید سالیسیلیک محلول پاشی شده در سطح احتمال P<0.01 و وزن هزار دانه و عملکرد دانه در سطح احتمال P<0.05 تفاوت معنی داری نداشتند. ولی تعداد چتر در بوته تفاوت معنی داری در روش های مختلف تیمار دهی اسید سالیسیلیک نداشتند. همچنین صفاتی نظیر تعداد دانه در چتر و تعداد دانه در بوته در گیاهانی که با اسید سالیسیلیک محلول پاشی شده بودند در سطح احتمال P<0.05 (غلظت 0.7 میلی مولار SA) افزایش یافتند. لازم به ذکر است بیشترین میزان عملکرد دانه در تیمار محلول پاشی اسید سالیسیلیک با غلظت 0.7 میلی مولار اسید سالیسیلیک (kg/ha 63.1480) و کمترین میزان عملکرد دانه در تیمار SA همراه با آب آبیاری با غلظت صفر میلی مولار اسید سالیسیلیک (شاهد) (kg/ha 16.1100) به دست آمد.

به منظور ارزیابی صفات موثر بر وزن دانه ارقام گندم تحت شرایط تنش خشکی در سال زراعی 86-1385 آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار در مزرعه پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج اجرا گردید. کرت اصلی شامل 8 رژیم مختلف آبیاری T1 (آبیاری در 40% تخلیه رطوبتی به عنوان شاهد)، T2 (آبیاری در 60% تخلیه رطوبتی)، T3 (آبیاری در 80% تخلیه رطوبتی)، T4 (عدم آبیاری در مرحله ساقه دهی)، T5 (عدم آبیاری در مرحله ساقه دهی تا پایان دوره رشد)، T6 (عدم آبیاری در مرحله گل دهی)، T7 (عدم آبیاری در مرحله گل دهی تا پایان دوره رشد)، T8 (عدم آبیاری در مرحله پرشدن دانه) و کرت فرعی شامل دو رقم مرودشت (V1) و چمران (V2) می باشد. تیمار T1 و T2 بیشترین طول دوره پرشدن دانه را دارا بود و تیمار T5 دارای بیشترین سرعت رشد دانه و کمترین دوره موثر پرشدن دانه می باشد. کاهش دوره پرشدن دانه موجب کاهش وزن هزار دانه شده است در نتیجه باعث کاهش عملکرد دانه شده است. نتایج ضرایب همبستگی بیان کننده همبستگی غیر معنی دار بین سرعت پر شدن دانه و عملکرد دانه بود و بین عملکرد دانه و مدت پرشدن دانه همبستگی (r=0.57) در سطح 5% وجود داشت و بین سرعت پرشدن دانه و مدت پرشدن دانه همبستگی منفی و معنی داری وجود داشت (r=-0.51).

به منظور بررسی جنبه های فیزیولوژیکی تنش کم آبی بر صفات مهم کمی 14 ژنوتیپ چغندرقند آزمایش دوساله در سال های 1388 و 1389 به صورت کرت های خردشده (Split plot) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار انجام گرفت. آزمایش در موسسه تحقیقات اصلاح و تهیه بذر چغندرقند کمال شهر کرج (با عرض جغرافیایی 35 درجه و 59 دقیقه شمالی و طول جغرافیایی 50 درجه و 75 دقیقه شرقی به ارتفاع 1313 متر بالاتر از سطح دریا)، اجرا شد. سطوح آبیاری در این آزمایش شامل دو سطح (S1: آبیاری نرمال بصورت تبخیر پس از 80 میلی لیتر از طشتک کلاس A و S2: تنش کم آبی به صورت تبخیر پس از 180 میلی لیتراز طشتک کلاسA ) بودند که از طریق تغییر در دور آبیاری اعمال شدند. آبیاری از زمان کشت تا استقرار کامل گیاه (مرحله شش تا هشت برگی) برای کلیه تیمارها مشابه و از این مرحله به بعد بر اساس میزان تبخیر از طشتک تبخیر کلاس A برای هر تیمار انجام شد. بین تیمارهای آبیاری از لحاظ میزان فعالیت SOD در سطح آماری 1% اختلاف معنی دار وجود داشت به طوری که بیشترین میزان فعالیت آنزیم در تیمار تنش خشکی به میزان 1479.74 (میلی گرم پروتئین / واحد) و کمترین میزان آن در تیمار آبیاری نرمال به مقدار 1334.44 (میلی گرم پروتئین / واحد) دیده شد. بین ارقام مورد مطالعه تفاوت معنی داری از لحاظ میزان فعالیت آنزیم در سطح آماری 5% دیده شد. بین تیمارهای آبیاری از لحاظ تغییرات فعالیت آنزیم کاتالاز در سطح آماری 1% تفاوت معنی دار وجود داشت. بیشترین میزان فعالیت آنزیم در تیمار تنش خشکی به میزان 118.58 (میلی گرم پروتئین / واحد) و کمترین مقدار فعالیت آن در تیمار آبیاری نرمال به میزان 98.33 (میلی گرم پروتئین / واحد) بدست آمد. فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز در بین تیمارهای آبیاری تفاوت معنی دار در سطح 1% دیده شد. به طوری که بیشترین میزان فعالیت این آنزیم در تیمار تنش خشکی به میزان 67.95 (میلی گرم پروتئین / واحد) و کمترین میزان این آنزیم در تیمار نرمال آبیاری به میزان 55.17 (میلی گرم پروتئین / واحد) دیده شد. بین تیمارهای آبیاری از لحاظ میزان مالون دی آلدئید تولید شده تفاوت معنی دار در سطح 1% وجود داشت به طوری که بیشترین میزان مالون دی آلدئید به مقدار 72.94 (میلی گرم پروتئین / نانومول) و کمترین میزان آن به مقدار 64.44 (میلی گرم پروتئین / نانومول) بدست آمد. بین ارقام مورد مطالعه برای تغییرات این صفت تفاوت معنی داری در سطح 1% دیده شد. بین ارقام مختلف و همچنین تیمارهای آبیاری تفاوت معنی داری در عملکرد ریشه مشاهده نشد. بیشترین میزان عملکرد ریشه در ارقام 5 و 9 و 14 و همچنین کمترین میزان آن در رقم 2 مشاهده شد.

به منظور بررسی تاثیر تنش کمبود آب بر برخصوصیات زراعی هیبریدهای مختلف ذرت آزمایشی در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک به صورت اسپلت پلات در قالب بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در سال 1388 انجام شد. تیمارها شامل تامین آب آبیاری پس از اعمال مقادیر 100% (شاهد)، 75% و 50% نیاز آبی گیاه (تنش کمبود آب) به عنوان عامل اصلی و هیبریدها شامل SC704,SC524,SC700,SC500 و DC370 به عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد تنش کمبود آب ارتفاع بوته، تعداد دانه در بلال، وزن هزار دانه و عملکرد دانه را کاهش داد. کاهش عملکرد دانه مربوط به کاهش شدید تعداد دانه در بلال بود در بین هیبریدها بیشترین عملکرد دانه از هیبریدهای زودرس و متوسط رس حاصل شد. اثر متقابل تیمارها نشان داد در شرایط مطلوب رطوبتی (100 درصد نیاز آبی گیاه) و تنش کمبود آب (75% و 50% نیاز آبی گیاه)، هیبریدهای 524 و 500 از عملکرد بالاتری نسبت به سایر هیبریدها برخوردار بودند. حداکثر عملکرد دانه از هیبرید 524 به میزان 8624.22 کیلوگرم در هکتار در شرایط آبیاری معادل 100 درصد نیاز آبی گیاه و حداقل آن از هیبرید 700 به میزان 4072.32 کیلوگرم در هکتار در شرایط آبیاری معادل 50% نیاز آبی گیاه بدست آمد.

به منظور بررسی تاثیر کود زیستی میکروبی فسفاته گرانوله و کود شیمیایی فسفره سوپرفسفات تریپل بر شاخص های فیزیولوژیکی رشد لوبیا سفید رقم دانشجو در شهرستان مهران، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار اجرا گردید. تیمارهای آزمایشی شامل استفاده از کود شیمیایی فسفر سوپر فسفات تریپل در 5 سطح (عدم استفاده از کود شیمیایی، استفاده از 25% کود شیمیایی فسفر، استفاده از 50% کود شیمیایی فسفر، استفاده از 75% کود شیمیایی فسفر، استفاده از 100% کود شیمیایی فسفر و کود زیستی فسفر گرانوله حاوی روی در 2 سطح (عدم استفاده از کود زیستی میکروبی فسفاته، استفاده از کود زیستی میکروبی فسفر) مورد بررسی قرار گرفتند. صفاتی نظیر وزن خشک کل، سرعت رشد محصول (CGR)، سرعت آسمیلاسیون خالص (NAR)، اندازگیری شدند. برای دست یابی به روند تغییرات تجمع وزن خشک اندام هوایی در طول فصل رشد معادلات متعددی مورد آزمون قرار گرفت. نتایج حاکی از آن بود که تجمع ماده خشک تحت تاثیر تیمارهای کود شیمیایی فسفر و کود زیستی میکروبی فسفاته مصرفی قرار گرفته است، بطوری که سطوح 75% و 50% کود شیمیایی فسفر و همچنین استفاده از کود زیستی میکروبی فسفاته دارایی بهترین وضیعت بودند و بیشترین وزن خشک کل، سرعت رشد محصول، سرعت رشد نسبی گیاه، سرعت جذب خالص گیاه در این تیمار مشاهده شدند.

کاهش صدمات ناشی از تنش خشکی در گیاهان با استفاده از کودهای بیولوژیک همانند باکتری های محرک رشد، سیلیسیک اسید و اسیدهای آمینه و بهبود عوامل فیزیولوژیکی همانند آنزیم ها، هورمون ها و بیومارکرها و در نتیجه بالا بردن میزان عملکرد گیاه در مناطق خشک و نیمه خشک از مدیریت های ضروری برای کنترل تنش خشکی در زراعت و همچنین زراعت گیاه جو می باشد. از این رو، اثر آبیاری به عنوان عامل اصلی در دو سطح شامل A1: آبیاری کامل و A2: قطع آبیاری از مرحله گلدهی به بعد و سطوح عامل فرعی در پنج سطح شامل B1: شاهد (عدم مصرف باکتری، اسید آمینه و سیلیسیک اسید)، B2: بذر مال باکتری، B3: بذر مال باکتری + اسپری کردن سیلیسیک اسید، B4: بذر مال باکتری + اسپری کردن اسیدهای آمینه و B5: بذر مال باکتری + اسپری کردن سیلیسیک اسید به همراه اسیدهای آمینه طی آزمایشی به صورت کرت های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار مورد بررسی قرار گرفت. این آزمایش در سال 1388 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج به اجرا گذاشته شد. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که تاثیر آبیاری بر تمامی صفات در سطح احتمال 1 درصد معنی دار بود. بالاترین میزان عملکرد دانه به آبیاری معمولی اختصاص یافت. بالاترین میزان مالون دی آلدئید، دی تیروزین و دی هیدروکسی گوآنوزین به قطع آبیاری از مرحله گلدهی به بعد مربوط بود. اثرات متقابل نشان داد که بالاترین میزان عملکرد دانه به آبیاری معمولی و به بذرمال باکتری + محلول پاشی سیلیسیک اسید به همراه محلول پاشی اسیدهای آمینه تعلق داشت. همچنین بالاترین مالون دی آلدئید، دی تیروزین و دی هیدروکسی گوآنوزین مربوط به قطع آبیاری از مرحله گلدهی به بعد و به بذرمال باکتری به همراه محلول پاشی سیلیسیک اسید + محلول پاشی اسیدهای آمینه و به ترتیب با میزان (198.4، 104.9 و 18.1 میکرومول بر گرم پروتئین) تعلق داشت.

به منظور بررسی اثر پساب کارخانه پتروشیمی بجنورد بر صفات کیفی و کمی گندم در سال زراعی 1387، آزمایشی به صورت گلدانی و در قالب طرح کاملا تصادفی در 5 تیمار و 3 تکرار اجرا شد. تیمارهای مورد استفاده جهت آبیاری شامل T1: پساب رقیق نشده، T2: %75 پساب و 25% آب معمولی، T3: %50 پساب و 50% آب معمولی، T4: %25 پساب و 75% آب معمولی، T5: آب معمولی (شاهد) بود. نتایج بدست آمده نشان دادند که استفاده از پساب در آبیاری تاثیر معنی داری بر مقدار نیتروژن دانه، پروتئین دانه و عملکرد دانه داشت به طوری که با افزایش نسبت پساب از تیمار 5 تا 1 مقدار نیتروژن دانه، پروتئین دانه و عملکرد دانه افزایش یافت. هر چند وزن هزار دانه، وزن خشک ریشه، وزن خشک اندام هوایی و ارتفاع ساقه در پایان رشد رویشی افزایش یافتند اما این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود. نتایج بیانگر این بود که پساب را می توان به عنوان یک منبع آب برای آبیاری در نظر گرفت. همچنین آبیاری با پساب اثر زیان آوری روی گندم ندارد.

به منظور درک روابط داخلی صفات و تعیین عامل های توجیه کننده خصوصیات مورد بررسی در تیپ های مختلف جو، آزمایشی در سال زراعی 89-1388 بر روی 12 ژنوتیپ جو در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار انجام شد. صفات اندازه گیری شده شامل عملکرد بیولوژیک، عملکرد دانه، شاخص برداشت، وزن دانه سنبله، تعداد دانه در سنبله، وزن هزار دانه، رسیدگی فیزیولوژیک، رسیدگی کامل، تعداد سنبله در مترمربع، طول دوره پرشدن دانه، سرعت پر شدن دانه، روز تا سنبله دهی، روز تا گرده افشانی، ارتفاع بوته، طول ریشک، طول سنبله، طول بیرون آمدگی پدانکل، طول پدانکل و طول میانگره دوم بود. تجزیه واریانس در شرایط آبیاری نرمال و تنش خشکی نشان داد در بین اکثر صفات در سطح احتمال %1 تفاوت معنی داری وجود دارد. در شرایط آبیاری نرمال تجزیه به عامل ها بر اساس تجزیه به مولفه های اصلی و چرخش واریماکس نشان داد تعداد عامل هایی که مقادیر ویژه بالا داشتند 5 عامل بود که جمعا %87.92 از تغییرات را توجیه می کردند. در شرایط تنش خشکی نیز محاسبه ضرایب همبستگی ساده و تجزیه به عامل ها بیانگر این موضوع بود که صفات شاخص برداشت و سرعت پرشدن دانه و رسیدگی کامل دارای همبستگی معنی دار با عملکرد دانه بودند. همچنین تجزیه به عامل ها بر اساس تجزیه به مولفه های اصلی و چرخش واریماکس نشان داد تعداد عاملهایی که مقادیر ویژه بالا داشتند 6 عامل بود که جمعا %92.11 از تغییرات را توجیه می کردند. گروه بندی ژنوتیپ های مورد نظر با استفاده از تجزیه کلاستر و روش WARD در شرایط آبیاری نرمال و تنش خشکی به ترتیب 4 و 3 گروه شناخته شد.

به منظور بررسی اثر تلقیح باکتری تثبیت کننده نیتروژن و حل کننده فسفات بر خصوصیات کمی و کیفی گیاه جو (Hordeum vulgare L.) تحت سطوح مختلف نیتروژن آزمایشی به صورت اسپیلیت پلات فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج انجام شد. عوامل آزمایشی شامل، 1- کود شیمیایی نیتروژن از منبع اوره در 4 سطح N0%=0kgN/-2ha-1, N50%= 150kgN/ha-1, N75%=225kgN/ha-1, N100%=300kgN/ha-1 باکتری آزوسپیریلوم لیپوفروم در 2 سطح (تلقیح Azo1= و عدم تلقیح باکتری Azo0=) 3- باکتری سودوموناس فلورسنس در 2 سطح (تلقیح Pse1= و عدم تلقیح باکتری Pse0=) نتایج تجزیه واریانس نشان داد سطوح مختلف نیتروژن و تلقیح باکتری آزوسپیریلوم و سودوموناس هر یک، بر عملکرد دانه، عملکرد کاه، عملکرد نیتروژن، نیتروژن دانه و کل نیتروژن جذبی گیاه دارای اثر معنی دار بودند و اثر متقابل باکتری آزوسپیریلوم و سودوموناس تنها بر عملکرد دانه و عملکرد کاه به ترتیب در سطح آماری 1% و 5% تفاوت معنی دار نشان دادند. بر اساس نتایج این آزمایش تلقیح باکتری آزوسپیریلوم به همراه 225 کیلوگرم کود نیتروژن با کاهش مصرف 25% کود شیمیایی نیتروژن عملکرد دانه را (5191.3 کیلوگرم در هکتار) به میزان 30.3 افزایش داد.و تلقیح هر یک از باکتری ها به تنهایی و یا همراه با سطوح مختلف کودی بر اکثر صفات کمی و کیفی این آزمایش اثر مثبت و معنی دار نشان دادند.

به منظور ارزیابی عملکرد و اجزای عملکرد دو هیبرید ذرت SC704 و SC700 تحت شرایط تنش خشکی و سه روش آبیاری، آزمایشی به صورت فاکتوریل اسپیلت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه آزمایشی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج (با موقعیت عرض جغرافیایی 35 درجه و 45 دقیقه شمالی و طول جغرافیایی 51 درجه و 56 دقیقه شرقی با ارتفاع 1313 متر از سطح دریا) در سال 1389 انجام شد. در این آزمایش اعمال تیمار تنش خشکی در سه سطح به صورت آبیاری پس از 40 درصد، 60 درصد و 75 درصد تخلیه رطوبت قابل دسترس خاک و نیز روش آبیاری به سه روش آبیاری تمام ردیف های کاشت، آبیاری یک در میان ثابت ردیف های کاشت و کشت دو ردیفه به عنوان فاکتور اصلی و دو هیبرید به عنوان فاکتور فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که تنش خشکی اثر معنی دار بر روی عملکرد و اجزای عملکرد داشت، بطوری که با افزایش تنش صفاتی نظیر عملکرد دانه، تعداد ردیف در بلال، تعداد دانه در ردیف بلال، تعداد دانه در هر بلال، وزن هزار دانه، طول دانه ذرت، طول بلال و ... کاهش یافت. ارقام در واکنش به سطوح مختلف تنش واکنش های متفاوتی را نشان دادند، به طوری که رقم سینگل کراس 700 با (10033 کیلوگرم در هکتار) بالاترین عملکرد را در سطح تنش 40% تخلیه رطوبتی نسبت به سینگل کراس 704 با (8166.7 کیلوگرم در هکتار) نشان داد. همچنین اثرات متقابل تنش در روش های آبیاری در رقم برای صفاتی نظیر عملکرد دانه، طول دانه ذرت، ارتفاع تا اولین بلال از سطح زمین، طول قسمت تلقیح نشده و ... معنی دار شد.

جذب عناصر غذایی توسط گیاهان در بسیاری از خاک های ایران به علت بالا بودن pH و فراوانی یون کلسیم با مشکل مواجه است، از جمله این عناصر می توان عناصر ریزمغذی را نام برد. جهت بررسی تاثیر کود بیولوژیک بر تامین عناصر کم مصرف مورد نیاز گیاه کلزا، آزمایشی گلخانه ای در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی کرج واقع در ماهدشت به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 15 تیمار شامل 5 سطح گوگرد عنصری (200، 400، 600، 800، 1000 kg/ha) و 3 سطح تیوباسیلوس (بدون مایه تلقیح، 5 و 10 گرم مایه تلقیح در 6 کیلوگرم خاک گلدان، با جمعیت 107 باکتری در گرم مایه تلقیح) با سه تکرار در سال 88-89 به اجرا درآمد تا اثر اکسایش گوگرد در حضور باکتری اکسیدکننده گوگرد و قابلیت جذب عناصر میکرو تعیین و مقدار عناصر جذب شده در تیمارها با یکدیگر مقایسه شود. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که بین تیمارها از نظر غلظت آهن، روی، مس و منگنز تفاوت معنی داری در سطح 1% وجود داشت. اثر متقابل گوگرد و باکتری تیوباسیلوس در غلظت عناصر آهن، روی و مس گیاه در سطح 1% و غلظت منگنز در سطح 5% معنی دار بود. متوسط غلظت آهن، روی، مس و منگنز در تیمارهای بدون تلقیح به ترتیب 754.5، 23، 22.23 و 122.3 میلی گرم در کیلوگرم بود در حالیکه این مقدار در تیمارهای تلقیح شده به ترتیب 918.4، 31.8، 29 و 134.75 میلی گرم در کیلوگرم بود و به ترتیب 1.5، 2، 2 و 0.57 برابر افزایش عملکرد نشان دادند.