مجله دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
سال:1388 | دوره:27 | شماره:2 (پی در پی 80) |تعداد مقالات:11

سابقه و هدف: (IP) Incontinentia pigmenti یا سندرم Bloch-Sulzberger اولین بار توسط Garrod در سال 1906 معرفی گردید. سپس، در سال 1926 توسط Bloch و در سال 1927 توسط Sulzberger گزارش شد. این بیماری یک بیماری ژنتیکی پوستی است که از نظر توارث وابسته به جنس غالب می باشد. ماکول های نامنظم، شیر قهوه ای یا خاکستری یا ضایعات آتروفیک، فرورفته و دپیگمانته از علایم پوستی این بیماری می باشند. هدف مقاله حاضر معرفی یک مورد مبتلا به IP با علایم دهانی نادر و ارایه دیدگاه مربوطه است.گزارش مورد: بیمار کودکی 8.5 ساله (دختر) بود که با وضعیت کلینیکی و نمای دندانی کمبود دندان ها (الیگودنشیا) با احتمال ابتلا به IP به بخش دندانپزشکی کودکان دانشگاه مراجعه نمود. بیمار از غیبت دندان ها به صورت متعدد و پراکنده به همراه اختلال در شکل دندانها و عملکرد جویدن شکایت داشت. در معاینه کلینیکی دندان های موجود عبارت بودند از:                                                                                                             B,A           A,B C            B,C                                                                                                             در پیگیری 1.5 ساله بعد از معاینه اولیه و در سن 10 سالگی، سانترال های دایمی فک بالا پس از افتادن سانترال های شیری فک بالا در حال رویش بوده، همچنین کانین های شیری در این زمان در دهان قرار گرفته بودند. تشخیص کلینیکی با علایم ذکر شده پس از مشاوره با متخصصین بیماری های دهان، پاتولوژی دهان و دندان و متخصص کودکان تایید کننده ابتلا به سندرم Bloch-Sulzberger یا Incontinentia pigmenti بود.نتیجه گیری: بر اساس علایم مشاهده شده در این یبمار، توجه به علایم دهانی- دندانی از جمله کمبود دندانی در کنار علایم هیپرپیگمانته پوستی نقش بسیار مهمی در تشخیص به موقع افراد مبتلا دارد. ملاحظات پیشگیرانه و درمان های ملاحظه کارانه در چنین بیمارانی توصیه می شود.

سابقه و هدف: استفاده از سمان های موقت برای سمان کردن پروتزهای سمان شونده متکی بر ایمپلنت، مزیت قابلیت بازیافت (retrievability) را داراست، اما این سمان ها باید قادر به تامین گیر مناسب روکش ها نیز باشند. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر انواع مختلف سمان های موقت روی استحکام کششی روکش های تک واحدی متکی بر ایمپلنت بود.مواد و روشها: در این مطالعه تجربی، 30 اباتمنت تایتانیومی قابل تراش ایمپلنت (Biohorizons) به طول 8 میلی متر به آنالوگ ایمپلنت با تورک 30 نیوتن بر سانتی متر متصل گردیدند. آنالوگ ها با استفاده از سرویور درون بلوک های تهیه شده از آکریل خود سخت شونده قرار داده شدند. بعد از ساخت روکش برای هر اباتمنت، سمان های موقت Dycal, TempBond و TempBond NE برای اتصال روکش به اباتمنت مربوطه به کار رفتند. تمام نمونه ها قبل از آزمایش، در رطوبت %100 و دمای 37 درجه سانتی گراد به مدت 48 ساعت نگهداری شدند. روکش ها با نیروی 500 کیلوگرم با سرعت 0.5 سانتی در متر دقیقه با استفاده از Universal testing machine از روی اباتمنت ها کشیده شدند و استحکام کششی به نیوتن ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون آماری ANOVA ارزیابی گردیدند.یافته ها: استحکام کششی (26.01±3.53) Dycal بیشتر از (22.00±3.06) TempBond NE و (15.60±2.67) TempBond بود. تفاوت بین گیر سمان ها از نظر آماری معنی دار بود (P<0.0001). نتیجه گیری: ارجح است زمانی که قابلیت بازیافت پروتز مورد نظر است از TempBond و زمانی که گیر بیشتر مورد نیاز است از Dycal استفاده شود.

سابقه و هدف: آسم یکی از شایع ترین بیماریهای مزمن کودکی است که به عنوان ریسک فاکتور پوسیدگی مطرح می شود. مطالعات مختلف نتایج متناقضی در این رابطه ارایه داده اند. هدف از این مطالعه ارزیابی پوسیدگی و عوامل احتمالی مرتبط با بهداشت دهان و دندان در کودکان آسمی است.مواد و روشها: این مطالعه شاهدی- موردی روی کودکان با آسم متوسط تا شدید 6 تا 12 ساله مراجعه کننده به بیمارستان مسیح دانشوری و گروه شاهد با سابقه مصرف حداقل یک سال اسپری های استنشاقی انجام شد. شاخص DMFS بر اساس روش چشمی- لمسی ثبت شد. نمونه بزاق تحریک شده جمع آوری و شمارش استرپ موتانس و لاکتوباسیل بر اساس تعداد کلنی/ میلی لیتر انجام شد. آنالیزهای آماری با استفاده از آزمون های Mann-Whitney،  tو Kendall’s Rank Correlation و Ridge Regression انجام شد.یافته ها: میانگین شاخص DMFS در گروه آسمی 2.53±3.98 و در گروه شاهد 2.81±4.30 بود که تفاوت معنی داری نشان نمی دادند. بررسی ارتباط عوامل مختلف با شاخص DMFS در کودکان آسمی مشخص نمود بر اساس آنالیز Ridge Regression گروه دو دارویی که تواما از فرم استنشاقی کورتیکواسترویید و بتا دو- آگونیست استفاده می کردند، از وضعیت دندانی بهتری برخوردار بودند r=0.76)،(P<0.001 . شمارش استرپتوکوک موتانس تفاوت معنی داری به نفع گروه آسمی نشان داد (P=0.001) ولی شمارش لاکتوباسیل معنی دار نبود.نتیجه گیری: شاخص DMFS در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. کورتیکوستروئیدهای استنشاقی به عنوان داروهای کمکی علاوه بر کنترل بیماری می توانند به کاهش پوسیدگی دندان ها در این بیماران کمک نمایند.

سابقه و هدف: هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر داروی پامیدرونیت از گروه بیسفسفوناتها و با خاصیت ضداستئوکلاستی روی میزان حرکت و میزان تحلیل ریشه دندان حین اعمال نیروی ارتودنتیک در Rat بود.مواد و روشها: این مطالعه به صورت تجربی روی 30 موش صحرایی 8 هفته ای از نژاد Wistar و به صورت تصادفی انجام گرفت. در روز صفر، دستگاه ارتودنسی متصل گردید. در گروه شاهد، نرمال سالین و در گروه مورد داروی پامیدرونیت 1mg/kg به صورت داخل صفاقی تزریق گردید. بعد از گذشت 21 روز، موش های گروه شاهد و مورد کشته شدند و بعد از اندازه گیری فاصله دندان مولر اول و دوم به عنوان شاخص حرکت دندان، فک بالا به لابراتوار ارسال شد. در زیر میکروسکوپ با استفاده از نرم افزار، میزان تحلیل ریشه بر اساس مساحت لاکوناهای تحلیلی محاسبه گردید. برای آنالیزهای آماری از آزمون t استفاده شد.یافته ها: میزان حرکت دندان در گروه شاهد 0.168±0.562 میلی متر و در گروه مورد 0.197±0.346 میلی متر بود که تفاوت میان گروه شاهد و مورد از نظر آماری معنی دار بوده است(p<0.01) . میزان تحلیل ریشه در گروه شاهد 0.25´10-2±0.172´10-2 میلی متر مربع و در گروه مورد 0.26´10-2±0.125´10-2 میلی متر مربع بود که از نظر آماری بین گروه شاهد و مورد تفاوتی وجود ندارد.نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که داروی پامیدرونیت قادر به کاهش میزان حرکت دندان بوده و این کاهش بدون افزایش نامطلوب در مقدار تحلیل ریشه همراه است.

سابقه و هدف: استفاده از پیوندهای استخوانی روش معمول جراحان جهت جبران نقایص استخوانی بیماران می باشد. از آنجا که گرافت های استخوانی به طور پیشرونده در طی مراحل درمانی جذب می شوند و نیز امکان دسترسی آسان به آنها ممکن نیست، بنابراین استفاده از مواد مصنوعی جایگزین شونده از ارزش و کارآیی روزافزونی در جراحی برخوردار شده است. یکی از این مواد جایگزین استخوان، BMG است که نوع انسانی این ماده برای اولین بار در کشور توسط متخصصین ایرانی تهیه شده است. مطالعه حاضر با هدف بررسی کیفیت و روند استخوان سازی با دو روش استفاده از BMG انسانی و استفاده از پیوند خودی در ترمیم نقایص استخوان پریتال حیوان آزمایشگاهی Rat صورت گرفت.مواد و روشها: در مطالعه تجربی حاضر، از Rat 12 نر بالغ از نژاد Sprague dawley استفاده گردید. با استفاده از استخوان هومروس انسان تهیه شده از بانک پیوند بیمارستان امام خمینی نوع انسانی BMG تولید شد. دو سوراخ به قطر 5mm و عمق 2mm در دو سمت راست و چپ پاریتال Rat ایجاد شد. BMG به طور تصادفی در یک سمت و پیوندهای خودی نیز که از سمت مقابل پاریتال rat ها برداشته شدند در سوراخ دیگر تعبیه گشت. سپس نمونه ها از نظر میزان و سرعت استخوان سازی، وجود التهاب، بافت فیبروز و غضروف با روش هیستولوژی بررسی شدند. جهت بررسی نتایج هیستولوژیک از آزمون Wilcoxon-single Rank استفاده شد.یافته ها: در هر دو گروه پیوند خودی و BMG، التهاب طی دوره های 7، 14، 24 و 60 روزه روند نزولی داشت. همچنین تشکیل استخوان با گذشت زمان در هر دو گروه ها از روز 7-60 بیشتر شده بود و درصد استخوان ساخته شده در گروه BMG در روزهای 24، بیشتر از گروه پیوند خودی بود که نشان می داد BMG مانند پیوند خودی می تواند در ترمیم نقایص استخوانی موثر باشد. تفاوت معناداری از لحاظ نوع و میزان استخوان ساخته شده در روز 60 بین هر دو گروه مشاهده نشد.نتیجه گیری: سرعت ترمیم بافت استخوانی با BMG بیشتر بوده، از محدود شدن بازسازی در حواشی حفره ممانعت می شود. گرچه کیفیت استخوان ساخته شده توسط BMG و پیوند خودی یکسان است.

سابقه و هدف: اندازه و شکل دندان ها نه تنها باید زیبا باشد، بلکه باید با اجزا صورت نیز هماهنگی داشته باشد. هنگامی که قبل از از دست رفتن دندان مدرکی وجود ندارد، تعیین اندازه مناسب دندان یکی از مراحل مهم درمان محسوب می شود. هدف از انجام این مطالعه تعیین ضریب همبستگی اندازه دندان های قدامی با ابعاد عرضی سر و صورت می باشد.مواد و روشها: در این بررسی مشاهده ای مقطعی، 100 نمونه (50 مرد و 50 زن) از بین دانشجویان دندانپزشکی انتخاب شدند. حداکثر عرض پیشانی، حداکثر عرض بین دو گونه، عرض زاویه بین دو فک و عرض کرانیال با استفاده از فیس بو اندازه گیری شد. عرض مزیودیستال دندان های قدامی به وسیله کولیس دیجیتال محاسبه گردید. اطلاعات از طریق تحلیل آماری ضریب همبستگی پیرسون و آزمون رگرسیون مورد آنالیز قرار گرفت.یافته ها: میانگین نسبت قدامی بولتون (2.8±78.76) با نسبت نرمال قدامی بولتون تفاوت معناداری نشان نداد. رابطه معناداری بین عرض بین دو گونه و عرض دندان های کانین (0.3-0.2) و عرض بین زوایای فکی و عرض دندان های کانین پایین (0.3-0.2) مشاهده شد. نسبت عرض بین دو گونه به عرض سانترال بالا در سمت راست 14.9 و در سمت چپ 14.7 به دست آمد. همبستگی معناداری بین عرض قوس بین کانین های بالا و پایین با عرض بین زایگوما و عرض بین زوایای فکی به دست آمد(P<0.05) . نتیجه گیری: اگرچه برای تخمین اندازه دندان ها روشهای مختلفی وجود دارد، با توجه به وجود روابطی بین برخی ابعاد سر و صورت و دندان ها می توان از این ابعاد سرو صورت جهت تخمین اولیه ابعاد دندان ها استفاده نمود.

سابقه و هدف: در انتقال رابطه فکین نسبت به محور باز نمودن آرتیکولاتور توسط فیس بو گوشی، قطعه گوشی فیس بو روی پین گوشی آرتیکولاتور تطبیق داده می شود. این تحقیق با هدف مقایسه موقعیت قطعه گوشی که نماینده سوراخ کردن خارجی است و پین گوشی یک نوع آرتیکولاتور صورت گرفت.مواد و روشها: این تحقیق توصیفی بر روی 30 دانشجو (15 مرد و 15 زن 20 تا 25 سال) با اکلوژن فانکشنال قابل قبول صورت گرفت. مرکز چرخش کندیلی به طور Kinematic مشخص و کست فک بالا به آرتیکولاتور (Medular-196) Hanau منتقل گردید. در مرحله بعد فیس بوی گوشی جهت ثبت رابطه وضعیتی فک بالا به کار رفت. بعد از قراردادن fork، فیس بوی گوشی برای کست بالا- که در مرحله قبل به آرتیکولاتور منتقل گردیده بود- موقعیت مرکز قطعه گوشی فیس بوی گوشی روی صفحه گراف که روی دو صفحه آلومینیوم گرد متصل به قسمت کندیلی آرتیکولاتور علامت گذاری شده بود، ثبت و در مرحله نهایی با محل پین گوشی آرتیکولاتور مقایسه گردید. آزمون های آماری Kolmogrov-smirnov و t جهت تعیین تفاوت بین جنس و سمت چپ و راست در سطح خطای 5 درصد (P<0.05) صورت گرفت.یافته ها: موقعیت های قطعات گوشی در %66.7 موارد نمونه ها در سمت چپ صورت و %70 در طرف راست در ناحیه فوقانی و قدامی موقعیت پین گوشی قسمت کندیلی قرار داشت. تفاوت آماری مهم بین دو طرف و بین دو جنس وجود نداشت.نتیجه گیری: در مجموع از یافته های تحقیق چنین نتیجه گیری شد که محل کنونی پین های گوشی در آرتیکولاتور به کار رفته در مورد نمونه های مورد مطالعه مناسب نیست، بنابراین باید هنگام انتقال کست ها به آرتیکولاتور بعضی تغییرات در نظر گرفته شود.

سابقه و هدف: استفاده از روزافزون از Bleaching از یک طرف و وجود ترمیم های گلاس ایونومری از طرف دیگر، در کنار محدودیت مقالات موجود، منجر به اجرای تحقیقی با هدف تعیین اثر کاربرد کاربامید پراکساید بر سختی سمان گلاس آیونومر شد.مواد و روشها: در این تحقیق تجربی، ابتدا 40 سیلندر گلاس آیونومر تهیه شد. سپس، نمونه ها به طور تصادفی به 4 گروه 10 تایی تقسیم شدند. ژل سفید کننده مورد استفاده VARI-SHADE حاوی کاربامید پراکساید %16 بود. گروه اول (شاهد) هیچ گونه برخوردی با ژل سفید کننده نداشت و سه گروه بعدی به ترتیب در هفته های اول، دوم و سوم به مدت 3 ساعت در روز تحت تاثیر ژل سفید کننده قرار گرفتند. به منظور اندازه گیری ریزسختی (microhardness) از دستگاه ویکرز استفاده شده و سختی هر نمونه مشخص گردید. برای آنالیز داده ها از آزمون واریانس دوطرفه (ANOVA) استفاده شد.یافته ها: میانگین سختی ویکرز به دست آمده در گروه 1، 2.4±27.37، در گروه 2، 2.7±25.98، در گروه 3، 3.6±24.41 و در گروه 4 برابر 3.7±26.02 بود. نتایج آنالیز آماری نشان داد که تفاوت معنی داری بین گروه ها از نظر میزان سختی وجود نداشته است.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از این بررسی نشان داد که استفاده از ماده سفید کننده VARI-SHADE در زمان های مورد مطالعه به کاهش سختی گلاس آیونومر نوری Vitremer منجر نشد.