علوم دامی ایران
سال:1396 | دوره:48 | شماره:1 |تعداد مقالات:20

یکی از پرسش های مطرح در زمینة ارزیابی ژنگانی (ژنومیک)، تأثیرگذاری یا تأثیرگذار نبودن استفاده از حیوانات برتر به عنوان گروه مرجع، بر درستی ارزش اصلاحی برآوردی کاندیدای انتخاب است. در این تحقیق درستی ارزیابی ژنگانی در شرایطی که تنها حیوانات برتر در جمعیت مرجع بودند (راهبرد1) با شرایطی که حیوانات گروه مرجع نمونه ای تصادفی از جمعیت بودند (راهبرد2) و شرایطی که این گروه از بین برترین و ضعیف ترین حیوانات انتخاب شده بودند (راهبرد3) مقایسه شد. برای برآورد اثرات نشانگرها از مدل بهترین پیش بینی نااریب خطی استفاده شد. نتایج نشان داد که به کار بردن تنها حیوانات برتر به عنوان جمعیت مرجع می تواند باعث کاهش درستی ارزیابی ژنگانی شود. اگر نسبت حیوانات در گروه مرجع کم باشد (به طور مثال 10درصد)، تفاوت بین راهبرد1 و دیگر راهبرد ها بیشتر از شرایطی است که این نسبت زیاد باشد (به طور مثال 50درصد). به عنوان مثال در شرایطی که 10درصد حیوانات نسل چهارم (نسل پیش از گروه تأیید) به عنوان جمعیت مرجع استفاده شدند، درستی ارزش های اصلاحی برآوردی راهبرد3، 34/0 بیشتر از راهبرد1 بود ولی تفاوت این دو راهبرد هنگامی که 50درصد حیوانات در جمعیت مرجع بودند، تنها 04/0 بود. نتایج نشان داد افزون بر حیوانات برتر که ارزش اصلاحی برآوردی سنتی با درستی بالا دارند، تعیین ژنوتیپ شماری از حیواناتی که از نظر ژنتیکی برتر نیستند و قرار گرفتن آن ها در جمعیت مرجع، می تواند باعث افزایش درستی ارزیابی ژنگانی شود.

شناخت الگوی عدم تعادل پیوستگی در جمعیت های مختلف اطلاعات سودمندی برای بررسی های انتخاب ژنومیک (ژنومیک) (GS) و پویش ژنوم یا ژنوم (GWAS) و شناخت معماری ژنتیکی صفات از طریق بررسی فاز پایداری عدم تعادل پیوستگی بین نشانگر و جایگاه صفت کمی فراهم می کند. هدف از این پژوهش بررسی عدم تعادل پیوستگی در سه نژاد از گوسفندان بومی ایران (بلوچی، لری-بختیاری و زل) است. بدین منظور از 186 نمونه گوسفند (شامل 96 نمونه بلوچی، 45 نمونه لری بختیاری و 45 نمونه زل) خون گیری به عمل آمد و با استفاده از آرایه های Ovine 50K SNPChip شرکت ایلومینا تعیین ژنوتیپ و آنگاه عدم تعادل پیوستگی در هر نژاد با استفاده از آماره r2 اندازه گیری شد. بنابر نتایج این بررسی، بیشترین میانگین LD در فاصله های کمتر از Kb10 در نژاد بلوچی، لری بختیاری و زل به ترتیب 323/0± 392/0، 308/0± 360/0 و 306/0± 340/0 برآورد شد. بررسیLD در کروموزوم های اتوزوم هر نژاد، کروموزوم های 24 و 25 در نژاد بلوچی، 9 و 21 در نژاد لری بختیاری و 23 و 24 در نژاد زل بیشترین میانگین r2 را داشتند. بررسی همبستگی عدم تعادل پیوستگی بین نژادهای مختلف، بیشترین پایداری فاز LD را بین نژادهای زل و لری بختیاری نشان داد که احتمال دارد ناشی از وجود نیاکان مشترک بین این نژادها باشد. هر چه میزان LD بالاتر باشد تراکم نشانگری پایین تری در بررسی های ارتباطی مورد نیاز است. نتایج این بررسی مشخص کرد برای به دست آمدن صحت 85 درصدی (با فرض اینکه دیگر عامل های مؤثر بر صحت انتخاب ژنومیک برطرف شده باشد) در بررسی های انتخاب ژنومیک و GWAS به آرایه هایی با تراکم نشانگری بالاتر از 50K نیاز خواهد بود.

این آزمایش به منظور تعیین میزان تأثیر سطوح مختلف تعادل آنیون-کاتیون جیره در مرحلة آغازین (1 تا 10 روزگی) بر عملکرد جوجه های گوشتی، میزان کانی شدن استخوان درشت نی، الکترولیت های سرم، ویژگی های لاشه و ریخت شناسی رودة باریک انجام گرفت. در این آزمایش از 280 قطعه جوجة گوشتی سویة راس 308 در قالب طرح کامل تصادفی استفاده شد. گروه های آزمایشی عبارت از پنج سطح مختلف تعادل آنیون-کاتیون جیرة (150، 200، 250، 300 و 350 میلی اکی والان در کیلوگرم) در چهار تکرار و هر تکرار شامل چهارده قطعه جوجه بودند. نتایج نشان داد که تغذیه با استفاده از جیرة دارای تعادل آنیون-کاتیون 350 میلی اکی والان در کیلوگرم، موجب کاهش وزن زنده و میانگین افزایش وزن در دوره های آغازین و رشد، کاهش مصرف خوراک و افزایش ضریب تبدیل خوراک در دورة آغازین شد. تعادل آنیون-کاتیون جیره بدون تأثیر معنی داری روی الکترولیت های سرم، وزن نسبی اجزاء لاشه و ریخت شناسی روده بود. کاهش سطح آنیون-کاتیون جیره به کمتر از 300 میلی اکی والان در کیلوگرم، بدون تأثیر بر خاکستر استخوان، موجب کاهش معنی دار (05/0>P) فسفر و کلسیم درشت نی به ترتیب در سنین 21 و 42 روزگی شد. به طورکلی نتایج بیانگر اهمیت تأمین سطح مناسب تعادل آنیون-کاتیون جیره در مرحلة آغازین (200 تا 300 میلی اکی والان در کیلوگرم جیره) برای دستیابی به عملکرد بهینه در جوجه های گوشتی است.

هدف از این تحقیق بررسی تأثیر جایگزینی سطوح مختلف چربی و انواع مکمل های آن به جای منابع نشاسته ای جیره بر عملکرد رشد، تخمیر شکمبه ای و شاخص های خونی در تغذیة گوساله های نر پرواری هلشتاین بود. در این آزمایش 28 رأس گوسالة نر پرواری هلشتاین Kg BW)9/31± 274) در قالب طرح کامل تصادفی به مدت صد روز با چهار جیرة غذایی (1-سطح بالای چربی اشباع شده، 2-سطح پایین چربی اشباع شده، 3-سطح بالای چربی غیراشباع، 4-سطح پایین چربی غیراشباع) تغذیه شدند. جیره ها صورت هم انرژی و هم پروتئین ترکیب و مخلوط (فرموله) شدند. شاخص های عملکردی مربوط به مصرف خوراک روزانه و تغییرپذیری وزن بدن به صورت روزانه محاسبه شد. نتایج مربوط به تغییر وزن روزانه، وزن نهایی، مصرف خوراک روزانه و ضریب تبدیل غذایی تفاوتی را میان تیمارها نشان ندادند. شاخص های شکمبه ای و خونی نیز اندازه گیری شدند و بین میانگین تیمارها تفاوت معنی داری دیده نشد، غیر از سطح کلسترول خون که در تیمارها با سطح چربی بالا میزان بالاتری (05/0P<) داشت. درنهایت با توجه به شاخص های اندازه گیری شده مشخص شد که با در نظر گرفتن هزینة نهایی جیره ها و دسترسی به مواد خوراکی مختلف می توان از پودر چربی برای تأمین انرژی جیرة پرواری استفاده کرد.

هدف از این تحقیق برآورد اندازة مؤثر (Ne) برخی از نژادهای گوسفند ایرانی با استفاده از اطلاعات نشانگرهای SNP در سطح ژنگان (ژنوم) بود. به این منظور از اطلاعات ژنگانی مجموع 217 نمونه حیوان شامل 45، 37، 34، 35، 45 و 11 نمونه به ترتیب از نژادهای زل، افشاری، مغانی، قزل، لری بختیاری و یک نژاد گوسفند وحشی ایرانی که با استفاده از آرایه های Illumina OvineSNP50K Beadchip تعیین ژنوتیپ شده اند، استفاده شد. این تحقیق با همکاری پروژة Sheep HapMap انجام شد. اندازة مؤثر با استفاده از اطلاعات نداشتن تعادل پیوستگی (لینکاژی) در طی 4 تا 3500 نسل پیش محاسبه شد. نتایج تجزیة مؤلفه های واریانس (PCA) نشان داد که همة نژادها با استفاده از دو مؤلفة اول از همدیگر مجزا می شوند. میانگین ناخالصی (هتروزیگوسیته) مورد انتظار و مشاهده شده در نژادهای مختلف به ترتیب در دامنة 37/0-36/0 و 43/0-37/0 به دست آمد. نتایج به دست آمده از محاسبة اندازة مؤثر در نژادهای مختلف، نشان دهندة روند کاهش تدریجی Ne در طی 3500 سال گذشته تاکنون با یک شیب کاهشی زیاد در حدود 550 نسل پیش برای همة نژادها بود. اندازه Ne در نسل های حاضر (4 نسل قبل) در نژادهای گوسفند ایرانی در دامنه 89-9 رأس بود. بیشترین Ne در نژاد زل (89 رأس) و کمترین در نژادهای افشاری (44 رأس) و نژاد وحشی گوسفند (9 رأس) مشاهده شد. درمجموع، نتایج این تحقیق نشان داد که باوجود تنوع ژنتیکی مناسب در این جمعیت ها، اندازة مؤثر آن ها به ویژه در نژاد گوسفند افشاری و نژاد وحشی در طی نسل های اخیر به شدت کاهش یافته است و طراحی برنامه های مناسب برای حفاظت از حیوانات خالص باقی ماندة این نژادهای بومی ضروری است.

این آزمایش برای بررسی عصاره ی الکلی برگ رزماری بر ذخیره سازی اسپرم خروس در ° C 4 آزمایشی با استفاده از هشت قطعه خروس بالغ انجام شد. گرد آوری منی سه روز یک بار در پنج نوبت انجام شد. انزال ها در هر نوبت پس از تجمیع به شش قسمت تقسیم و مقدار 0 (R0)، 10 (R10)، 20(R20)، 30 (R40)، 40 و 50 (R50) میکروگرم عصاره ی الکلی رزماری در میلی لیتر به هر قسمت اضافه شد. سپس نمونه ها تا ° C 4 سرد شد و به مدت 72 ساعت در این دما نگهداری شد. در زمان های 0 (T0)، 24 (T24)، 48 (T48) و 72 (T72) ساعت ذخیره سازی، سلامت غشای پلاسمایی، زنده مانی (رنگ-آمیزی هوخست 33258) و تحرک اسپرم ارزیابی شد. در زمان 48 به منظور بررسی پراکسیداسیون چربی، غلظت مالون دی-آلدهید (MDA) در یک میلیون اسپرم اندازه گیری شد. نتایج نشان داد، غلظت MDA در تیمار R50 (nM 93/0) کمتر از شاهد (nM15/1) و بیشتر از R40 (nM82/0) بود (05/0>P). سلامت غشای پلاسمایی و زنده مانی اسپرم در غلظت های µ g/mL 40 عصاره ی الکلی رزماری (به ترتیب 72/75درصد و 56/73درصد) از غلظت های 0 (به ترتیب 60/70درصد و 08/69درصد) و µ g/mL 10 (به ترتیب 56/71درصد و72/69درصد ) عصاره بیشتر بود (05/0>P). اثر متقابل عصاره ی الکلی رزماری و زمان ذخیره سازی بر تحرک پیش رونده ی اسپرم خروس معنی دار بود (05/0>P). پس از 72 ساعت، تحرک پیش رونده ی اسپرم در تیمار R40 (46درصد) بیشتر از تیمارهای R0 (34درصد)، R10 (6/35درصد) و R20 (8/38درصد) بود (05/0>P). بنابراین عصاره ی الکلی رزماری سبب بهبود کیفیت اسپرم خروس طی ذخیره سازی در ° C 4 شد.

در این بررسی از اطلاعات مربوط به 37300 رکورد وزن تخم مرغ و 1540 رکورد وزن سفیده، وزن زرده، وزن پوسته، استحکام پوسته، ضخامت پوسته و واحد هاو مرغ های بومی مازندران برای برآورد فراسنجه های ژنتیکی ویژگی های کیفی تخم مرغ استفاده شد. رکوردهای وزن تخم مرغ در طی سال های 1371 تا 1385 و دیگر رکوردها در سال 1385 از تخم مرغ های 3 روز متوالی 769 مرغ گرد آوری شده بود. برآوردها با روش حداکثر درستنمایی محدود شده (REML) و مدل حیوان چند صفتی انجام گرفت. وراثت پذیری وزن تخم مرغ، وزن سفیده، وزن زرده، وزن پوسته، استحکام پوسته، ضخامت پوسته و واحد هاو به ترتیب 471/0، 747/0، 334/0، 595/0، 218/0، 465/0 و 532/0 برآورد شدند. همبستگی ژنتیکی افزایشی واحد هاو با وزن سفیده ی مثبت (11/0) و با دیگر ویژگی های منفی ولی کم برآورد شد. وزن تخم مرغ با ویژگی های وزن زرده (45/0)، وزن آلبومین (95/0)، وزن پوسته (73/0) و ضخامت پوسته (39/0) همبستگی ژنتیکی افزایشی مثبت و بالا داشت. دامنه ی تغییر همبستگی های ژنتیکی افزایشی دیگر ویژگی ها از 04/0 (بین وزن سفیده و استحکام پوسته) تا 81/0 (بین وزن پوسته و ضخامت پوسته) بود. این برآوردها برای همبستگی های فنوتیپی از 13/0-(بین وزن زرده و واحد هاو) تا 95/0 (بین وزن تخم مرغ و وزن سفیده) متغیر بود. این نتایج نشان داد که با انتخاب بر پایه ی وزن تخم مرغ می توان وزن زرده، وزن آلبومین و کیفیت پوسته را افزایش داد.

برای ارزیابی تأثیر پوشش دهی زئولیت با ذرات نانونقره بر خصوصیات عملکردی و وزن اندام های کبد، طحال و بورس فابریسیوس در جوجه های گوشتی، آزمایشی با استفاده از 375 قطعه جوجه سویه کاب در قالب طرح کاملا تصادفی با پنج تیمار، پنج تکرار و 15 جوجه در هر تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره پایه و جیره پایه حاوی یک درصد زئولیت پوشش داده شده با سطوح مختلف نانوذرات نقره (صفر، 25، 50 و 75 قسمت در میلیون یاppm ) بودند. عملکرد جوجه ها به طور هفتگی اندازه گیری، و بازده استفاده از انرژی و پروتئین به صورت دوره ای محاسبه شدند. در روزهای 21 و 42 دو جوجه از هر واحد آزمایشی جهت اندازه گیری وزن اندام های درونی کشتار شدند. بر اساس نتایج به دست آمده، افزایش وزن و میزان خوراک مصرفی در هفته های مختلف پرورش، بین تیمارهای این پژوهش معنی دار نبود. با این حال نانوذرات نقره به طور معنی داری موجب بهبود بازده استفاده از انرژی و پروتئین در دوره رشد و همچنین کل دوره پرورش در تیمارهای آزمایشی شد (05/0> P). با افزایش سطح نانوذرات نقره، وزن نسبی کبد افزایش و وزن نسبی بورس کاهش یافت (05/0> P). نتایج نشان می دهد که استفاده از زئولیت پوشش داده شده با نانونقره در خوراک دام می تواند باعث افزایش بهره وری از انرژی و پروتئین در جوجه های گوشتی گردد.

هدف از این آزمایش بررسی تأثیر استفاده از رژیم های غذایی غیرفیبری و فیبری در مقایسه با روش رایج گرسنگی بر عملکرد و فعالیت میکروبی و تولید تخمیری دستگاه گوارش مرغان تخم گذار تولک برده شده بود. بدین منظور از 180 قطعه مرغ تخم گذار تجاری (های لاین 36W) در قالب طرح کامل تصادفی با پنج تیمار، شش تکرار و شش پرنده در هر تکرار به مدت دوازده روز استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1-شاهد (تغذیة جیرة تخم گذاری)، 2-محروم از خوراک (در حالت گرسنه)، 3-تغذیة جیرة تخم گذاری حاوی اکسید روی، 4-تغذیة جیرة تخم گذاری در سطح 10 درصد به همراه 90 درصد پودر یونجه و 5-تغذیة جیرة تخم گذاری در سطح 10 درصد به همراه 90 درصد کنجالة پالم بودند. تولید پرندگان در دورة پس از تولک، به مدت 12 هفته ثبت شد. نتایج نشان داد، در انتهای دورة تولک جمعیت باکتری های لاکتوباسیلوس و اشریشیاکلی محتویات رودة کور (سکوم) به ترتیب در پرنده های تغذیه شده با تیمار حاوی کنجالة پالم و تیمار محروم از خوراک به طور معنی داری بالاتر از دیگر تیمارها بود (05/0P<)؛ همچنین غلظت کل اسیدهای چرب فرار رودة کور در تیمار حاوی پودر یونجه به طور معنی داری بیش از دیگر تیمارهای آزمایشی بود (05/0P<). میانگین تودة تخم مرغ تولیدی نیز به طور معنی داری در تیمارهای تغذیه ای بالاتر از گروه شاهد و گرسنه بود (05/0P<). نتایج به دست آمده از این آزمایش نشان داد، جیره های غذایی حاوی فیبر در مقایسه با رژیم غیر فیبری و رژیم گرسنگی سبب افزایش جمعیت باکتری های سودمند و تولیدهای تخمیری رودة کور گشته و تأثیر مطلوبی بر تولید پس از تولک داشت.

این پژوهش با هدف بررسی تأثیر استفاده از موننسین و متافیکس به تنهایی و یا به صورت مخلوط بر فراسنجه های تخمیر شکمبه و الگوی اسیدهای چرب عضلة راسته بره های نژاد فراهانی اجرا شد. جیره های آزمایشی شامل جیرة بدون موننسین و متافیکس (شاهد)، 2) جیرة شاهد حاوی 24 میلی گرم در کیلوگرم موننسین (موننسین)، 3) جیرة شاهد با 4 گرم در کیلوگرم متافیکس (متافیکس) و 4) جیرة شاهد حاوی 24 میلی گرم موننسین و 4 گرم در کیلوگرم متافیکس (موننسین+متافیکس) بود. افزودن موننسین به تنهایی و یا همراه با متافیکس باعث کاهش غلظت استات در شکمبه شد (05/0>P). درحالی که مکمل سازی جیره با موننسین، متافیکس و یا مخلوط آن ها غلظت پروپیونات را در شکمبه افزایش داد (05/0>P). افزودن موننسین و متافیکس و مخلوط آن ها باعث افزایش معنی دار در اسیدهای چرب لوریک، مریستیک و مارگاریک و در مقابل کاهش در اسیدهای چرب پالمیتیک، استئاریک و بهینیک عضلة راسته در مقایسه با گروه شاهد شد (05/0>P). تیمارهای آزمایشی تأثیری بر مقادیر اسیدهای چرب تک اشباع (به استثنای اسید نرونیک)، ایکوزاتترانوئیک، آراشیدونیک، ایکوزانونیک و آلفا-لینولئیک عضلة راسته نداشت (05/0P). نتیجه اینکه موننسین و متافیکس هر دو می توانند برای ایجاد تغییر در فراسنجه های تخمیر شکمبه و ترکیب اسیدهای چرب گوشت بره های پرواری مؤثر باشند، هرچند سازوکار دقیق تأثیر آن ها نیاز به تحقیقات بیشتر ضروری است.

این پژوهش به منظور بررسی عصاره ی اندام های هوایی گیاه سرخارگل در تغذیه ی زنبور عسل و تأثیر آن بر سامانة ایمنی از جمله سنجش شمار هموسیت ها و آنزیم فنل اکسیداز بر پایه ی آزمایش صحرایی در بهار و تابستان 1393 به مدت چهار ماه انجام شد. شمار 28 کلنی همسان سازی شده به طور تصادفی به چهار تیمار و هفت تکرار تقسیم شدند، تیمار ها عبارت بودند از: 1-شربت شکر خالص بدون عصاره، 2-شربت شکر غنی شده با 10 سی سی عصاره، 3-شربت شکر غنی شده با 20 سی سی عصاره، 4-شربت شکر غنی شده با 30 سی سی عصاره. نتایج نشان داد آنزیم فنل اکسیداز در ایمنی کوتاه مدت و بلندمدت در زنبور هایی که شربت حاوی 30 سی سی عصاره را دریافت کردند بیشتر و در زنبور هایی که شربت شکر خالص دریافت کردند کمتر بود (05/0>p). در ایمنی کوتاه مدت، شمار هموسیت ها در زنبور هایی که از شربت حاوی 20 سی سی عصاره استفاده کردند نسبت به دیگر گروه ها بیشتر و در زنبور هایی که از شربت شکر خالص استفاده کردند کمتر بود (05/0>p). در ایمنی بلندمدت نیز شمار هموسیت ها در زنبور هایی که شربت شکر با 30 سی سی عصاره را دریافت کردند بیشتر و آن هایی که شریت شکر خالص دریافت کردند کمتر بود (05/0>p). بر پایه ی نتایج به دست آمده استفاده از این عصاره سمانة ایمنی زنبور عسل را بهبود می بخشد.

جداسازی اثرگذاری افزایشی اتوزومی و وابسته به جنس اهمیت زیادی در برنامه های اصلاح نژادی دارد. در این پژوهش به منظور تعیین اثرگذاری افزایشی وابسته به جنس بر صفات مرتبط با رشد، از 17732 رکورد وزن تولد تا وزن یک سالگی بزهای نژاد مرخز در مرکز اصلاح نژاد بز مرخز سنندج استفاده شد. در مدل های مورد استفاده برای برآورد اجزای واریانس، اثرگذاری هایی شامل سال و فصل تولد، جنس، نوع تولد، سن مادر و سن وزن کشی اثر ثابت، و اثر ژنتیکی افزایشی مستقیم اتوزومی، ژنتیکی افزایشی مستقیم وابسته به جنس، ژنتیکی افزایشی مادری و محیط دائمی مادری به عنوان اثر تصادفی در نظر گرفته شدند. اجزای واریانس با الگوریتم میانگین اطلاعات بیشترین درستنمایی محدودشده، با نرم افزار Wombat برآورد شدند. وراثت پذیری های مستقیم اتوزومی برآوردشده برای صفات وزن تولد، وزن از شیرگیری، افزایش وزن روزانه پیش از شیرگیری، وزن های 6 ماهگی، 9 ماهگی و یک سالگی، به ترتیب برابر 04/0± 19/0، 03/0± 13/0، 03/0± 13/0، 03/0± 12/0، 04/0± 20/0 و 04/0± 21/0، وراثت پذیری های مستقیم وابسته به جنس برآوردشده، به ترتیب برابر 02/0± 03/0، 03/0± 03/0، 03/0± 02/0، 03/0± 04/0، 03/0± 07/0 و 03/0± 07/0، وراثت پذیری های مادری برآوردشده، به ترتیب برابر 03/0± 06/0، 03/0± 05/0، 03/0± 05/0، 03/0± 05/0، 03/0± 04/0 و 03/0± 03/0 و ضریب های اثرگذاری محیطی مادری به ترتیب برابر 02/0± 09/0، 02/0± 05/0، 02/0± 04/0، 02/0± 05/0، 02/0± 04/0 و 03/0± 05/0 بودند. نتایج نشان دادند که ژن های وابسته به جنس، به احتمال اثرگذاری افزایشی ناچیز و نزدیک به صفر بر وزن های بدن در سن های آغازین و اثرگذاری قابل توجه تری بر وزن های بدن در سن های بالاتر دارند.

این بررسی به منظور ارزیابی تأثیر مکمل سازی خوراکی اسانس زنیان یا زیلپاترول هیدروکلراید بر عملکرد، صفات لاشه و فراسنجه های بیوشیمیایی سرم در جوجه هایی که در دو محیط با برنامه های دمایی مختلف پرورش می یافتند، صورت گرفت. هدف دیگر این پژوهش، بررسی تأثیر تنش سرمایی بر فراسنجه های یادشده بوده است. یک طرح کامل تصادفی با هشت تیمار استفاده شد. چهار جیرة خوراکی استفاده شد (جیرة شاهد یا پایه، اسانس زنیان در دو سطح 150 و ppm450 و زیلپاترول در سطح ppm 6/1 که به جیرة پایه افزوده می شدند) که هرکدام با تکرارهای مربوطه (24 تکرار؛ 192=n؛ یک قطعه جوجة نر آرین در هر قفس انفرادی به عنوان تکرار) در دو محیط با برنامة دمایی مختلف (محیطی با دمای طبیعی و محیطی با تنش دوره ای سرمایی) به جوجه ها خورانده می شد. نتایج نشان داد در محیط پرورشی طبیعی، افزودن اسانس زنیان در سطح ppm 450 و زیلپاترول به جیرة پرنده ها موجب افزایش تری گلیسریدهای پلاسمایی در پایان دورة رشد (روز 29) در مقایسه با شاهد شد (05/0≥ P). تنش سرمایی به طور معنی داری، عملکرد و وزن نسبی بورس فابریوس را در پرنده ها کاهش داد (05/0≥ P). در کل افزودنی ها تأثیر مثبتی بر عملکرد پرنده ها نداشتند و نتوانستند تأثیر منفی تنش سرمایی روی جوجه ها را تخفیف دهند.

هدف از این آزمایش بررسی تأثیر پپتیدهای منداب روغنی کانادایی یا کانولا (استخراج شده با روش آبکافت یا هیدرولیز آنزیمی از کنجاله ی کانولا)، پروبیوتیک و پری بیوتیک بر عملکرد تولیدی، فعالیت آنزیم های گوارشی و جمعیت برخی باکتری های هوازی انتهای روده ی باریک (ایلئوم) در جوجه های گوشتی بود. آزمایش در قالب طرح کامل تصادفی با پنج تیمار، چهار تکرار و ده قطعه جوجه خروس در هر تکرار انجام شد. جوجه های گوشتی با جیره ی بدون افزودنی غذایی (شاهد)، 200 میلی گرم پادزی (آنتی بیوتیک)، 1 گرم پری بیوتیک، 400 میلی گرم پروبیوتیک و 250 میلی گرم پپتید کانولا در کیلوگرم خوراک برای مدت 42 روز تغذیه شدند. افزودن پپتیدهای کانولا و پروبیوتیک در جیره ی غذایی سبب افزایش وزن بدن و کاهش ضریب تبدیل غذایی در دوره های رشد (11 تا 28 روزگی) و کل دوره ی پرورش (1 تا 42 روزگی) در مقایسه با دیگر گروه ها شد (05/0>P). بین تیمارهای آزمایشی تفاوت معنی داری در مصرف خوراک مشاهده نشد. فعالیت آنزیم های گوارشی آمیلاز، لیپاز و پروتئاز روده ی جوجه های گوشتی تغذیه شده با 250 میلی گرم پپتیدهای کانولا در کیلوگرم خوراک بالاتر از دیگر گروه ها بود (05/0>P). افزودن پپتیدهای کانولا و پروبیوتیک، شمارباسیلوس های انتهای روده ی باریک را در مقایسه با دیگر تیمارهای آزمایشی افزایش داد (05/0>P). نتیجه گیری شد که پپتیدهای کانولا سبب افزایش وزن بدن، کاهش ضریب تبدیل غذایی، افزایش فعالیت آمیلاز، لیپاز و پروتئاز روده و افزایش شمار باسیلوس های انتهای روده ی باریک در مقایسه با دیگر تیمارهای آزمایشی شد.

در این پژوهش تأثیر تجویز خوراکی لتروزل بر غلظت تستوسترون پلاسما و کیفیت و باروری اسپرم خروس های مادر گوشتی پس از انجماد-یخ گشایی بررسی شد. بیست قطعه خروس سویه ی راس 308 با سن 50 هفته به صورت تصادفی به چهار گروه پنج تایی در پن های انفرادی تقسیم و سطوح 0 (کنترل)، 5/0(L0. 5)، 1 (L1)، 5/1 (L1. 5) میلی گرم لتروزل به ازای هر پرنده در روز دریافت کردند. اسپرم گیری و گرد آوری نمونه ی خون برای اندازه گیری تستوسترون به صورت هفتگی و به ترتیب به مدت هفت و شش هفته انجام گرفت. در نمونه های مربوط به چهار هفته اول، فراسنجه های جنبایی کل و پیش رونده، زنده-مانی و فعالیت غشای پلاسمایی پیش از انجماد و فراسنجه های یادشده و درصد اسپرم های نابهنجار پس از انجماد-یخ-گشایی بررسی شد و نمونه های سه هفته ی بعدی پس از انجماد-یخ گشایی برای ارزیابی نفوذ اسپرم و نرخ باروری استفاده شد. بنا بر نتایج، جنبایی کل و پیش رونده و زندمانی پیش و پس از انجماد-یخ گشایی در گروه های تغذیه شده با لتروزل نسبت به گروه شاهد به طور معنی داری بالاتر بود. همچنین فعالیت غشای پلاسمایی پیش و پس از انجماد-یخ گشایی و میزان نفوذ و باروری در گروه های L0. 5 و L1 نسبت به گروه شاهد به طور معنی داری بهبود یافت اما تستوسترون در گروه L1. 5 نسبت به گروه شاهد افزایش معنی داری داشت. با وجود مشاهده ی تأثیر منفی در سطح 5/1 میلی گرم لتروزل، به نظر می رسد سطوح 5/0میلی گرم لتروزل برای هر پرنده در روز برای بهبود قابلیت انجماد اسپرم خروس قابل استفاده بوده، اما برای تأیید نتایج این پژوهش، نیاز به بررسی های بیشتری است.