پاتوبیولوژی مقایسه ای ایران
سال:1393 | دوره:11 (دوره جدید) | شماره:4 (پیاپی 47) |تعداد مقالات:9

تجمع اسیدهای صفراوی آبگریز در مدل حیوانی انسداد مجرای صفراوی، نقشی اساسی در القاء فیبروز کبدی ایفا می کند. فیبروز کبد کلستاتیک که مشخصه آن تجمع بیش از حد پروتئین های ماتریکس خارج سلولی است، با استرس اکسیداتیو و پراکسیداسیون لیپید ناشی از اسیدهای صفراوی، در ارتباط است. مولیبدن یک عنصر کمیاب ضروری است که بعنوان یک کوفاکتور در ساختمان بسیاری از آنزیم های سیستم سم زدایی عمل می کند. بر اساس نتایج حاصل از مطالعه قبلی ما، مولیبدات سدیم می تواند بعنوان یک ماده محافظت کننده کبدی در مسمومیت ناشی از تتراکلریدکربن در موش های صحرایی بکار رود. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات درمانی یا ضد فیبروزی مولیبدات سدیم، در مدل فیبروز القاء شده با انسداد مجرای صفراوی در موش های صحرایی می باشد. پس از انسداد مجرای صفراوی، موش های صحرایی مولیبدات سدیم (0.05 یا 0.1 یا 0.2 گرم/کیلوگرم) یا یورسودی اکسی کولیک اسید (25 میلی گرم/کیلوگرم) را بصورت خوراکی و به مدت 45 روز متوالی (یک بار در روز) دریافت کردند. انسداد مجرای صفراوی بطور قابل توجهی تجمع کلاژن، همچنین نفوذ سلول های التهابی، نکروز کبدی و هیپرپلازی مجاری صفراوی را القاء نمود که با رنگ آمیزی تریکروم ماسون تعیین گردید. این اختلالات بطور معنی داری توسط تیمار با مولیبدات سدیم (0.1 و 0.2 گرم/کیلوگرم) بهبود یافت. مصرف همزمان مولیبدات سدیم می تواند فیبروز کبدی را در موش های صحرایی کلستاتیک مدل انسداد مجرای صفراوی مهار کند. نتایج حاصل از این تحقیق پیشنهاد می کند که مولیبدات سدیم احتمالا با مهار تولید پروتئین های ماتریکس خارج سلولی، اثرات ضد فیبروزی خود را اعمال می کند.

هدف از این تحقیق تاثیر دانه گیاه جو برتکوین بافت ریه در جنین موش های صحرایی دیابتی می باشد. مطالعه تجربی روی 60 سر موش صحرایی در 4 گروه به شرح زیر انجام گرفت: 1. کنترل، 2. غیر دیابتی + مصرف جو (روزانه 300 گرم بصورت مصرف خوراکی)، 3. دیابتی + غذای معمولی، 4. دیابتی + مصرف جو (روزانه 300 گرم بصورت مصرف خوراکی). القاء دیابت با تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین ایجاد شد. در روز 21 بارداری جنین ها از شاخ رحمی خارج شدند؛ طول سری دمی و وزن جنین ها اندازه گیری شد؛ پس از آماده سازی بافتی، رنگ آمیزی هماتوکسین-ائوزین انجام شد و بافت ریه جنین ها با میکروسکوپ نوری مورد بررسی قرارگرفت. در گروه دیابتی + غذای معمولی برونشیول ها، آلوئل ها و نوموسیت ها تکوین کمتری نسبت به گروه کنترل داشت و بیشترین عروق پرخون و التهاب دیواره های بینابینی در این گروه دیده شد. گروه دیابتی + مصرف جو برونشیول ها، آلوئل ها و نوموسیت ها تکوین بیشتری نسبت به گروه دیابتی + غذای معمولی داشت، در این گروه عروق پرخون و التهاب دیواره های بینابینی کمتر از گروه دیابتی + غذای معمولی دیده شد. وزن جنین ها در گروه دیابتی + غذای معمولی افزایش یافته بود در حالی که در گروه دیابتی + مصرف جو این مقدار تا حدودی کاهش داشت ولی معنادار نبود. طول سری-دمی در جنین های گروه دیابتی + غذای معمولی نسبت به گروه کنترل کاهش داشت که مصرف جو در گروه دیابتی + مصرف جو نیز تاثیری بر رفع آن نداشت. به نظر می رسد که مصرف دانه جو در تکوین بافت ریه جنین موش های دیابتی مفید باشد. مصرف جو میتواند تا حدودی افزایش وزن ناشی از دیابت را تعدیل بخشد ولی در رفع کاهش طول سری - دمی ناشی ازافزایش قند بی تاثیر است.

هدف از این مطالعه بررسی نماتودهای انگلی خانواده آنیزاکیده در شانک ماهیان زردباله (Acanthopagrus latus) وحشی و پرورشی سواحل شمالی خلیج فارس می باشد. طی یک دوره یکساله تعداد 276 قطعه ماهی شانک زردباله (169 وحشی و 107 پرورشی) در سواحل شمالی خلیج فارس از لحاظ بیماری ها و ضایعات انگلی مورد بررسی قرار گرفت. در مجموع چهار گونه نماتود مختلف از خانواده آنیزاکیده شامل لارو آنیزاکیس( از روده، حفره صفاقی، کبد و مزانتر) لارو کنتراسکوم (از روده و محوطه بطنی) رافید آسکاریس (از روده) و هیستروتیلاسیوم (از روده) جداسازی و شناسایی شدند. بیشترین درصد آلودگی به کنتراسکوم در زمستان و کمترین آن در پاییز بود. در خصوص هیستروتیلاسیوم بیشترین و کمترین درصد آلودگی به ترتیب مربوط به زمستان و تابستان و در خصوص آنیزاکیس به ترتیب مربوط به تابستان و پاییز بود. کلیه تفاوتهای فصلی در میزان آلودگی به انگل از لحاظ آماری معنی دار بود. یک ارتباط معنی دار و مثبت بین وزن ماهی و بار انگلی دیده شد. انگل جنس هیستروتیلاسیوم برای اولین بار از ماهی شانک زردباله گزارش می گردد.

Vinca minor گیاهی است که در فارسی به پیچ تلگرافی معروف است. در این گیاه ماده ای تلخ به نام وین سین (Vincine) تانن، پکتین، کاروتین، آلکالوئیدهای وینکامی نین، وینکامین، وین سینین، کاتارین، و اسیدهای فرمیک، استیک، اسکوربیک و گلوکوزید و نوعی ساپونین و مقادیر زیادی از آلکالوئیدهای وینین Vinine و پوبسین Pubcine وجود دارد. تمام قسمت های این گیاه قابل مصرف اند بخصوص برگ هایش. هدف از این تحقیق بررسی اثرات تسکینی، پیش بیهوشی فراکسیون های قطبی، نیمه قطبی و غیر قطبی گیاه پیچ تلگرافی در مقایسه با میدازولام در موش صحرایی می باشد. در این روش از 60 سر موش رت نر نژاد ویستار در گروه های مختلف برای آزمون ها استفاده شد. نیم ساعت قبل از آزمون سه فراکسیون قطبی، نیمه قطبی، غیر قطبی و میدازولام با دوز (0.04 mg/kg) و دی متیل سولفوکساید (DMSO) به عنوان دارونما با حجم برابر به صورت داخل صفاقی تزریق شد. در آزمون بررسی اثرات تسکینی و پیش بیهوشی مدت Induction time و Sleeping time بر حسب ثانیه با کورنومتر ثبت شد. نتایج به دست آمده بیانگر معنی دار خواب القاء شده با کتامین در گروههای تیمار با فراکسیون قطبی عصاره بود (p<0.05). با توجه به اثرات آرام بخشی این گیاه نتایج نشان داد که فراکسیون قطبی پیچ تلگرافی در دوز 100 mg/kg دارای اثرات تسکینی، بیش بیهوشی است.

عفونت های زخم ناشی از کاندیدا آلبیکنس (Candida albicans) در سال های اخیر رشد چشمگیری داشته است. گران بودن داروها، عوارض جانبی ناشی از آن ها و به ویژه توسعه مقاومت دارویی، سبب شد تا استفاده از مواد بیولوژیک به عنوان راه حل های جایگزین مطرح گردد. بررسی ها نشان می دهند که اسانس برگ گیاه نعناع فلفلی (Mentha piperita) به دلیل داشتن فلاونوئید و منتول اثرات ضدباکتریایی از خود نشان می دهد. در این مطالعه که بر روی 100 موش صحرایی نر نژاد ویستار با میانگین وزنی 205-195 گرم انجام گرفت، پس از ایجاد بیهوشی عمومی، یک زخم مربع شکل با ابعاد 1.5 در 1.5 سانتیمتر در محل بین دو کتف ایجاد شده و بلافاصله با 0.1 میلی لیتر از محلول حاوی 1.5´107 واحد تشکیل دهنده پرگنه مخمر کاندیدا آلبیکنس عفونی گردیدند. سپس موش های صحرایی آزمایش در چهار گروه 25 تایی (شاهد، کنترل و گروه های تحت درمان با پمادهای %1.5 و %3)، و هرگروه خود به 5 زیرگروه 5 تایی (گروه های نمونه برداری در روزهای مختلف) به طور تصادفی تقسیم شدند. در طول اجرای طرح، در پایان روزهای 4، 8، 12، 16 و 20 از زخم های گروه های مختلف، به منظور بررسی های هیستوپاتولوژیک، توسط پانچ مخصوص بیوپسی، نمونه اخذ گردید. بر اساس یافته های آسیب شناختی، اسانس نعناع فلفلی در شکل موضعی موجب کاهش معنی دار میزان آماس، مهاجرت لکوسیت ها، و همچنین افزایش معنی دار نوزایش عروقی، بافت پوششی، مهاجرت فیبروبلاست ها در مقایسه با گروه شاهد گردید. اسانس نعناع بخصوص در دوز بالاتر (3%)، موجب افزایش فاکتورهای آسیب شناختی موثر بر روند ترمیم زخم عفونی با کاندیدا آلبیکنس در موش صحرایی گردید.

هدف از این مطالعه بررسی تغییرات بافتی ناشی از تغذیه با جیره های حاوی مقادیر مختلف آفلاتوکسین B1 در میگوی سفید هندی می باشد. در این مطالعه میگوهای سفید هندی (Fenneropenaeus indicus) با وزن (گرم 11.79±1.76) با جیره های غذایی حاوی مقادیر 0، 20، 50، 100، 200، 400، 800 و 1600 ppm آفلاتوکسین (AFLB1) B1 بمدت 8 هفته تغذیه شدند. تغییرات آسیب شناسی بافتی در هپاتوپانکراس، بافت عضله و روده میانی در پایان هفته چهارم و هشتم بررسی شد. تغییرات بافت شناسی در هپاتوپانکراس، شامل تغییر شکل مقطع ستاره ای توبول های هپاتوپانکراس و کاهش سلول های پوششی و تغییرات دژنراتیو و آتروفی سلول های ترشحی پوششی این توبول ها، نکروزه شدن بافت هپاتوپانکراس و تجمع سلول های فیبروبلاست در دیواره توبولهای هپاتوپانکراس مشاهد شد. در بافت عضله، جدا شدن دستجات عضلانی از یکدیگر و ایجاد فاصله بین آنها مشاهد گردید که تایید کننده کاهش وزن و لاغری در تیمارهای 800 ppm می باشد. در بافت روده میانی نکروزه و کنده شدن مخاط روده در میگوهای تغذیه شده با جیره های 1600 ppm آفلاتوکسین B1، در پایان هشتم مشاهده گردید.

مصرف مواد غذایی حاوی انتروتوکسین های استافیلوکوکی، اغلب موجب مسمومیت غذائی می شوند. انتروتوکسین A شایع ترین سم در مسمومیت های استافیلوکوکی شناخته شده است. هدف از این مطالعه تعیین میزان آلودگی پنیرهای سفید آب نمکی تهیه شده به روش سنتی به استافیلوکوکوس اورئوس و شناسایی ژن کد کننده انتروتوکسین (Sea) A بود. در مجموع تعداد 120 نمونه پنیر آزمایش شدند که از این تعداد استافیلوکوکوس اورئوس از 11 (%9.1) نمونه جداسازی شد. نتایج شمارش در محدوده 1.5´101 cfu/g تا 8.6´104 متغیر بود. هیچ کدام از نمونه ها از نظر شاخص مسمومیت با استافیلوکوکوس اورئوس در حد بحرانی (>105 cfu/g) نبود. از هر نمونه پنیر پنج کلونی مشکوک با آزمایش های بیوشیمیایی تایید شدند. شناسایی استافیلوکوکوس اورئوس در سطح گونه براساس ژن 23S rRNA، ژن ترمونوکلئاز و ژن انتروتوکسین A به روش PCR چندگانه ارزیابی شدند. در مجموع 55 جدایه مورد مطالعه قرار گرفتند. همه جدایه ها بعنوان استافیلوکوکوس اورئوس تایید شدند. ژن انتروتوکسین (sea) A در 6 (%10.9) جدایه مشاهده شد. طبق نتایج این مطالعه ژن sea در استافیلوکوکوس اورئوس های پنیر سفید سنتی آب نمکی وجود دارد و درصورتیکه شرایط مساعد برای رشد و تولید انتروتوکسین فراهم شود می تواند بعنوان یک مخاطره بالقوه مطرح شود.

تاثیرات مفید چای سیاه در درمان بسیاری از بیماری ها نشان داده شده است. اثرات محافظتی چای احتمالا مربوط به ویژگی های آنتی اکسیدانی و یا اثر مهاری آن بر اکسیداسیون لیپیدها می باشد. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی اثرات محافظت کبدی چای سیاه ایرانی در مسمومیت کبدی ناشی از کادمیوم می باشد. برای این منظور 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار بطور تصادفی به شش گروه 1- کنترل منفی،2- کنترل تیمار (دریافت کننده دمنوش 10% چای سیاه )،3- کنترل مثبت (دریافت کننده روزانه کادمیوم 5 mg/kg بصورت خوراکی)، 4 تا 6- گروه های تیمار (دریافت کننده دمنوش های چای سیاه به ترتیب با غلظت های 2، 5 و 10% بعنوان آب آشامیدنی علاوه بر کادمیوم) تقسیم شدند. پس از چهار هفته موش ها آسان کشی شده و نمونه خون آنها جهت سنجش بیومارکرهای عملکرد کبد جمع آوری گردید. نمونه های بافتی کبد جهت مطالعه آسیب شناسی در فرمالین بافر 10% تثبیت و سپس به روش رایج بلوک های پارافینی تهیه و با هماتوکسیلین - ائوزین رنگ آمیزی و مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج نشان دهنده افزایش معنی دار فعالیت آنزیم های ALT,AST و ALP در گروه کنترل مثبت و القاء موفق آسیب کبدی بواسطه کادمیوم بود. در بررسی آسیب شناسی بافت کبد تغییرات دژنراتیو گرانولر، متراکم شدن کروماتین ها و هسته و همینطور نکروز هپاتوسیت ها در این گروه مشاهده شد. در مقابل تجویز خوراکی چای در غلظت های 5 و 10% بطور معنی دار از افزایش فعالیت آنزیم های سرمی مذکور جلوگیری کرد و نتایج آسیب شناسی نیز موید آنها بود. ولی چای 2% تاثیر محافظتی معنی دار ی ایجاد نکرد. نهایتا نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که نوشیدن روزانه چای سیاه می تواند در پیشگیری از بروز ضایعات کبدی القاء شده بوسیله کادمیوم در موش صحرایی موثر باشد.

زایلازین داروی پیش بیهوشی می باشد که دارای اثرات استفراغی است. این مطالعه به منظور ارزیابی اثر دگزامتازون، متوکلوپرامید و ترکیب دگزامتازون- متوکلوپرامید در جلوگیری از تهوع متعاقب تزریق زایلازین انجام شد.15 قلاده سگ نر نژاد مخلوط با متوسط وزن 18.9±5 کیلوگرم درسه گروه پنج تایی شامل گروه دگزامتازون وریدی (1 mg/kg) گروه متوکلوپرامید وریدی (0.5 mg/kg) و ترکیب دگزامتازون- متوکلوپرامید (0.5-1 mg/kg) متعاقب بیهوشی سگ ها، به صورت تصادفی انتخاب شدند. در تمام گروه ها ابتدا توسط دیازپام (0.2 mg/kg) وریدی به عنوان آرام بخش، سپس زایلازین (2 mg/kg) وریدی و بالاخره مورفین (2 mg/kg) وریدی استفاده شد. بلافاصله داروهای دگزامتازون، متوکلوپرامید درگرو ه های مذکور تزریق و تحت عمل لاپاراتومی قرارگرفتند. زمان بیهوشی، زمان بازیابی و علائم مربوط به تهوع در زمان های 30 دقیقه، 2، 4، 8 و 24 ساعت پس از بیهوشی ارزیابی و نتایج با استفاده ازآزمون آماری ANOVA بررسی و (p<0.50) معنی دار در نظر گرفته شد.در گروه دگزامتازون طول دوره بیهوشی 48.2±2.8 دقیقه، درگروه متوکلوپرامید 51.7±2.3 دقیقه و درگروه دگزامتازون- متوکلوپرامید 45.7±5 دقیقه بود. اختلاف آماری معنی داری بین سه گروه از لحاظ طول دوره بیهوشی مشاهده نشد (p>0.05). در هیچ یک از سه گروه تهوع و استفراغ مشاهده نشد. تجویز داروهای دگزامتازون و متوکلوپرامید به صورت تنها یا ترکیب با یکدیگر به طور کامل رخداد استفراغ را در طول بیهوشی و زمان بازیابی کنترل می کند.