تحقیقات دامپزشکی و فرآورده های بیولوژیک
سال:1389 | دوره:23 | شماره:2 (پیاپی 87) |تعداد مقالات:10

این آزمایش به منظور مطالعه اثر داروهای یونوفور ضدکوکسیدیوز (سالینومایسین، مادورامایسین و نسبت ترکیبی آنها) بر عملکرد، صفات کیفی لاشه و غلظت تعدادی از املاح سرم خون جوجه های گوشتی انجام گرفت. آزمایش شامل 4 تیمار 1) جیره پایه، 2) جیره پایه با 60 میلی گرم سالینومایسین در هر کیلوگرم جیره 3) جیره پایه با 5 میلی گرم مادورامایسین در کیلوگرم جیره و 4) جیره پایه با 30 میلی گرم سالینومایسین و 2.5 میلی گرم مادورامایسین در کیلوگرم جیره بود. برای انجام این آزمایش از 272 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه از سویه تجاری (راس- 308) در 16 تکرار 17 قطعه ای در قالب طرح کاملا تصادفی، استفاده شد. برای تغذیه جوجه ها در طول دوره آزمایش (56-1 روزگی)، از جیره غذایی بر پایه ذرت-کنجاله سویا استفاده شد. نتایج نشان دادند که استفاده از ترکیب دو یونوفور موجب کاهش وزن بدن در سنین 42، 56 روزگی و کل دوره پرورش می گردد (P<0.05)، در صورتی که بین گروه های دریافت کننده سالینومایسین و مادورامایسین اختلاف معنی داری در رابطه با افزایش وزن وجود نداشت. مصرف غذا در گروه های دریافت کننده داروهای ترکیبی در سن 42 روزگی کاهش یافت (P<0.05)، در صورتی که در سنین 21، 56 روزگی و کل دوره، اختلاف معنی داری از لحاظ مصرف غذا بین گروه های آزمایشی وجود نداشت. ضریب تبدیل غذایی در گروه های دریافت کننده سالینومایسین نسبت به سایر گروه ها کاهش یافت (P<0.05). درصد تلفات تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. اثر نوع دارو بر روی درصد چربی حفره شکمی و میزان کلسیم سرم خون معنی دار بود (P<0.05).

این آزمایش به منظور بررسی اثرات افزودنی های غذایی بر عملکرد جوجه های گوشتی، با استفاده از 288 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه سویه تجاری «کاب 500» با وزن متوسط 45±5 گرم در قالب طرح کاملا تصادفی با 6 تیمار، 4 تکرار و 12 قطعه جوجه گوشتی در هر تکرار انجام شد. گروه های آزمایشی شامل شاهد (بدون افزودنی غذایی) و آنتی بیوتیک (Virginiamycin15 PPm) مخلوط تجاری گیاهان داروئی (Digestarom450 PPm)، پروبیوتیک (100 Protexin PPm)، پری بیوتیک (Immunowall) درصد 0.1 و پروبیوتیک (Protxin100 PPm) + پری بیوتیک (Immunowall 0.1 درصد) بودند. مواد افزودنی به جیره پایه افزوده شدند. تلفات بصورت روزانه ثبت گردید و وزن بدن، خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی به صورت هفتگی اندازه گیری شد. به منظور تعیین اثر احتمالی تیمارها در پاسخ آنتی بادی نسبت به تزریق پادگن گلبول قرمز گوسفند در 21 و 35 روزگی تزریق پادتن و در دو نوبت (27 و 41 روزگی) خونگیری صورت گرفت و همچنین کلسترول سرم در دو نوبت (27 و 41 روزگی) اندازه گیری شد. وزن بدن در دوره آغازی و رشد، خوراک مصرفی در هر سه دوره، ضریب تبدیل غذایی در دوره رشد، درصد تلفات، وزن نسبی بورس و طحال و پاسخ ایمنی اولیه تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. ضریب تبدیل غذایی در دوره آغازی در گروه های آزمایشی آنتی بیوتیک و گیاهان داروئی، و در کل دوره در گروه آزمایشی پری بیوتیک و آنتی بیوتیک بهبود معنی داری را در مقایسه با سایر گروه های آزمایشی نشان داد. استفاده از پری بیوتیک در جیره سبب بهبود معنی دار پاسخ ایمنی ثانویه در قیاس با گروه مصرف کننده آنتی بیوتیک شد. افزودن آنتی بیوتیک به جیره سبب افزایش معنی دار کلسترول سرم خون 27 و 41 روزگی شد. نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که افزودن پری بیوتیک به جیره جوجه های گوشتی همانند آنتی بیوتیک تاثیر معنی داری بر ضریب تبدیل غذایی در 42 روزگی دارد و پری بیوتیک ها می توانند جایگزین مناسبی برای آنتی بیوتیک های محرک رشد باشند.

در فاصله زمانی چهارده ماهه از اردیبهشت ماه 1384 تا خرداد ماه سال 1385 از تعداد 206 قلاده سگ خانگی شهرستان ارومیه نمونه مدفوع اخذ شد. از این تعداد 169 نمونه مربوط به سگ های خانگی نر و 37 مورد مربوط به سگ های خانگی ماده بود. هم چنین تعداد 60 نمونه سگ شش ماه و زیر شش ماه و 146 نمونه سگ بالای شش ماه بودند. نتایج نشان دهنده وجود آلودگی به حداقل یک انگل در (34.46 درصد) 71 قلاده، آلودگی به ژیاردیا و کریپتوسپوریدیوم در 6 قلاده (2.9 درصد)، آلودگی به کرمهای قلابدار، توکسوکارا، ایزوسپورا و آلودگی توآم به توکسوکارا و کرم های قلابدار به ترتیب در (13.1 درصد) 27، (9.7 درصد) 20، (1.45 درصد) 3 و (2.91 درصد) 6 بود. در این بررسی 0.97 درصد حیوانات آزمایش شده آلوده به سستود (تنیا) بودند. نتایج مربوط به اطلاعات انگل شناسی صاحبان سگ ها که از طریق مصاحبه با آنها در محل درمانگاه صورت می گرفت، نشان داد که 82.2 درصد صاحبان سگ ها دارای اطلاعات ضعیف و 11.2 درصد دارای آگاهی متوسط بوده و فقط 6.6 درصد صاحبان سگ ها واجد آگاهی خوب در ارتباط با بیماری های انگلی قابل انتقال از سگ به انسان بودند.

در این مطالعه که به منظور تعیین مقدار آلودگی خوراک گاوداری ها و شیر تولیدی به سم آفلاتوکسین انجام شد، از علف خشک یونجه و ذرت سیلو شده و شیر تولیدی 9 واحد گاوداری صنعتی و نیمه صنعتی فعال در استان کرمانشاه نمونه برداری صورت گرفت. جهت اندازه گیری فراسنجه های بیوشیمیایی و هماتولوژیکی، از 10 درصد گاوهای شیرده در هر گاوداری خون گیری به عمل آمد. مقدار آفلاتوکسین در نمونه های خوراک و شیر با استفاده از روش الایزا اندازه گیری شد. میانگین آلودگی آفلاتوکسین در نمونه های علف خشک یونجه گاوداری های کوچک، متوسط و بزرگ به ترتیب 12.4، 10.3 و 11.2 میکروگرم در کیلوگرم بود و اثر اندازه گاوداری بر مقدار آفلاتوکسین یونجه معنی دار نبود (P>0.05). اما اثر زمان نمونه برداری بر مقدار آلودگی آفلاتوکسین نمونه های یونجه معنی دار شد (P<0.01). میانگین آلودگی در نمونه های شیر گاوداری ها به ترتیب 37.8، 29.7 و 34.9 نانوگرم در لیتر بود. در این مطالعه آلودگی آفلاتوکسین در 33 درصد از نمونه های شیر گاوداری ها در کرمانشاه بیشتر یا در محدوده حد مجاز و در 67 درصد از نمونه های شیر کمتر از حد مجاز اتحادیه اروپا (50 نانوگرم در لیتر) بود.

به منظور بررسی اثرهای سطوح مختلف آنزیم بتا ماناناز بر عملکرد، پارامترهای خونی و صفات لاشه 240 قطعه جوجه گوشتی سویه آربور ایکرز با میانگین وزن 44.6 گرم (مخلوط نر و ماده)، آزمایشی در قالب یک طرح کاملا تصادفی در 4 تیمار و 5 تکرار و 12 مشاهده در هر تکرار انجام شد. آنزیم بتا ماناناز در سطوح صفر (T1 شاهد)، 0.035 (T2)،  0.05( (T3و 0.075 (T4) درصد به 4 جیره غذایی بر پایه ذرت و کنجاله سویا برای دوره های آغازین (7-21 روزگی)، رشد (21-42 روزگی) و کل دوره افزوده شد. مصرف خوراک روزانه (گرم/جوجه/روز)، افزایش وزن روزانه (گرم/جوجه/روز)، ضریب تبدیل خوراک، پارامترهای خونی شامل کلوگز، کلسیم و فسفر (میلی گرم/دسی لیتر) در دوره های پرورش، یکنواختی وزن بدن (درصد)، و صفات لاشه (درصد) در پایان دوره اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که افزودن آنزیم بتا ماناناز به جیره های غذایی گروه های آزمایشی باعث افزایش معنی دار وزن زنده روزانه و بهبود ضریب تبدیل خوراک در تیمارهای حاوی آنزیم نسبت به تیمار شاهد در دوره رشد و در کل دوره پرورش شد (P<0.05). مصرف خوراک روزانه، شاخص های خون (گلوکز، کلسیم و فسفر)، یکنواختی وزن بدن و صفات لاشه (درصد بازده لاشه، درصد سینه، درصد ران، درصد کبد، درصد سنگدان و درصد کلی دستگاه گوارش) جوجه های گوشتی تحت تاثیر سطوح مختلف آنزیم ها قرار نگرفت (P>0.05). بنابراین مصرف حداقل میزان 0.035 درصد از آنزیم بتا ماناناز موجب افزایش وزن زنده روزانه و بهبود ضریب تبدیل خوراک جوجه های گوشتی در دوره های رشد و کل دوره شده است.

صنعت طیور از آغاز فعالیت خود با معضلی به نام کوکسیدیوز مواجه بوده است و بدون تردید کوکسیدیوز یکی از شایع ترین بیماری های طیور صنعتی به ویژه گله های مرغان گوشتی، مادر و اجداد می باشد ، بنابراین در سال های اخیر توجهات برای کنترل کوکسیدیوز ماکیان به روش های دیگری به جز کنترل شمیائی معطوف گشته و لزوم تحقیقات در مورد یافتن داروهای جدید با منشا گیاهی که اثرات سوء کمتری داشته و ارزان تر از ترکیبات شمیائی هستند دارای اهمیت می باشد. در این مطالعه برای اولین بار در ایران اثرات ضدکوکسیدیائی پودر گیاه اکیناسه بر روی کوکسیدیوز تجربی به دست آمده از Eimeria tenella مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور در ابتدا 120 جوجه یک روزه نژاد Ross به شش گروه بیست تایی تقسیم شدند. 5 گروه با ااسیست های عفونت زای E. tenella آلوده شدند و یک گروه به عنوان کنترل منفی در نظر گرفته شد. در گروه یک و سه، پودر اکیناسه یک دهم درصد و در گروه دو و چهار پودر اکیناسه نیم درصد به جیره غذائی اضافه شد. گروه پنج شامل کنترل مثبت بود که داروئی دریافت نکرد ولی با ااسیست های Eimeria tenella آلوده گردید و گروه شش شامل کنترل منفی بود که دارو و ااسیست ها را دریافت نکرد. مدت اضافه کردن پودر اکیناسه به جیره در گروه های یک و دو، سه هفته و در گروه های سه و چهار، شش هفته بود. در روز 14، پنج گروه اول با مقدار 200 میکرولیتر از ااسیست های عفونت زای آیمریا تنلا از طریق دهانی آلوده شدند. شش روز بعد از آلودگی با جمع آوری روزانه مدفوع هر گروه به مدت 6 روز متوالی میزان دفع ااسیست بررسی گردید. همچنین میزان وزن حاصله و ضریب تبدیل غذائی در روزهای 7، 14، 21 و 42 مورد سنجش قرار گرفت. نتایج حاصله نشان دهنده تاثیر مثبت پودر گیاه اکیناسه بر کاهش دفع ااسیست و بهبود بازده جوجه های گوشتی بود.

در این تحقیق مجموعا تعداد 121 عدد غده لنفاوی پیش کتفی، پیش رانی و پس زانوئی از سمت راست و چپ به طور تصادفی از شترهای یک کوهانه نر بالغ و سالم کشتار شده در کشتارگاه صنعتی مشهد جمع آوری شد.سپس مورفومتری هر کدام از غدد شامل طول، عرض، قطر، وزن، حجم و دانسیته اندازه گیری و میانگین و انحراف معیار داده ها مشخص گردید. نتایج نشان داد که موقعیت این غدد در شتر مشابه با گاو می باشد، از لحاظ شکلی غدد لنفاوی پیش کتفی و پیش رانی بیضی شکل و کشیده و غده لنفاوی پس زانوئی گرد می باشد. میانگین طول، عرض و قطر غده لنفاوی پیش کتفی راست 9.18، 3.57، 2.09 سانتی متر، غده لنفاوی پیش کتفی چپ 9.27، 3.72، 2.32 سانتی متر، غده لنفاوی پیش رانی راست 9.51، 3.9، 2.71 سانتی متر، غده لنفاوی پیش رانی چپ 8.13، 3.36، 3.3 سانتی متر، غده لنفاوی پس زانوئی راست 4.31، 3.27، 2.27 سانتی متر و غده لنفاوی پس زانوئی چپ 4.62، 3.33، 2.35 سانتی متر اندازه گیری شد .از بین غدد لنفاوی ذکر شده غده لنفاوی پیش رانی راست طویل ترین، عریض ترین و قطورترین (9.51، 3.9، 2.71 سانتی متر) غده است که دارای وزن و حجم (48.8 گرم، 52.62 سانتی مترمکعب) بیشتری نیزمی باشد و کمترین طول، عرض و قطر بترتیب مربوط به غدد پس زانوی راست، پس زانوئی چپ و پیش کتفی راست می باشد. کمترین حجم و وزن به ترتیب در غدد لنفاوی پس زانوئی راست و پیش رانی راست مشاهده شد. اطلاعات بدست آمده می تواند در علوم آناتومی، بهداشت و بازرسی گوشت و طب داخلی دامپزشکی مورد استفاده قرار گیرد.

به منظور بررسی آلودگی انگلی اسبان ترکمن در این منطقه، نمونه های مدفوع و خون از 46 راس اسب ترکمن (حدود 10 درصد جمعیت: 30 نریان و 16 مادیان) که بصورت تصادفی انتخاب شده بودند گرفته شد. شمارش تعداد تخم انگل )به روش کلین - تون لین)، کشت مدفوع و بررسی نمونه های خون از نظر حضور میکروفیلرهای انگلی خون به روش اصلاح شده نات انجام گردید. در نمونه های خون میکروفیلر انگل مشاهده نشد. تخم نماتودها (سیاستومینه) در 26 نمونه مدفوع (650-0 تخم در هر گرم با میانگین و انحراف معیار 62.1±21.43) شناسایی گردید. شدت آلودگی بین اسبهای با سابقه درمان ضدانگلی و اسب های بدون سابقه درمان اختلاف معنی داری نداشت. از نظر شدت آلودگی بین دو جنس نر و ماده اختلاف معنی داری وجود داشت.

اسهال از مهمترین بیماری های اقتصادی رایج و شایع در گوساله های تازه متولد بوده که با علائم کم آبی بدن، دفع الکترولیت های عمده، ضعف و زمین گیری و مرگ همراه می باشد. در اسهال های با علل گوناگون دفع آب و الکترولیت ها از علائم اصلی محسوب شده که مسلتزم استخراج کمیت (مقدار) و کیفیت (نوع الکترولیت) عناصر فوق است. در همین راستا از تعداد 34 راس گوساله اسهالی و 10 راس گوساله سالم (شاهد) نمونه های مدفوع، خون و شیر مصرفی به منظور 1) تعیین PH، پروتیین، وزن مخصوص و ماده خشک مدفوع، 2) تعیین غلظت ماکروالمانها و مقایسه آنها در نمونه های مذکور، 3) تعیین ارتباط بین ماکروالمان ها در نمونه ها و بین آنها و سرانجام 4) تعیین اهمیت و توع الکترولیتهای دفع شده از اسهال تهیه و بررسی گردید. میانگین هماتوکریت در گوساله های اسهالی بیشتر (P<0.01) و ماده خشک (P<0.01)، پروتئین (P<0.01) و PH مدفوع کمتر از سالم ها بود. وزن مخصوص مدفوع اسهالی 1.015 و رقت آن 2.46 برابر کمتر از مدفوع سالم تعیین گردید. میانگین غلظت ماکروالمان ها به جز سدیم در خون و مدفوع گوساله های اسهالی کمتر از سالم بود (P<0.05). الکترولیتهای عمده سرم شیرمصرفی در گوساله ها تفاوتی نداشت. درصد سدیم دفع شده از مدفوع در گوساله های اسهالی بیشتر و کلسیم کمتر از سالم بود. مقایسه میانگین غلظت ماکروالمان های مدفوع و شیر در گوساله های اسهالی و سالم کاملا معنی دار بود (P<0.05). نتایج همبستگی بین الکترولیت های مدفوع و خون در گوساله های اسهالی کمتر از سالم بود. بین الکترولیت های مدفوع و شیر در گوساله های اسهالی و سالم ارتباطی مشاهده نشد. در خصوص ارتباط متقابل بین الکترولیت های خون، مدفوع و شیر بیشترین ارتباط مربوط به سدیم خون و مدفوع با دیگر پارامترها بود. لذا می توان گفت که دفع الکترولیت ها از مدفوع در اسهال گوساله ها اساسی بوده، سدیم مهمترین آنها و کلسیم کم اهمیت ترین می باشد. ثانیا با توجه به تخلیه الکترولیت ها از مدفوع، جبران آنها از طریق تزریقی (خون) نسبت به خوراکی (شیر) اولویت دارد.

بیماری هیداتیدوز ناشی از رشد متاسستود Echinococcus granulosus در اندام های مختلف بدن میزبان های واسط است که انتشار جهانی دارد. ایران در گروه مناطق هیپراندمیک هیداتیدوزیس می با شد. بر این اساس ارزیابی واکنش آنتی ژنی در مجاورت با آنتی سرم تهیه شده از گاو (256 راس) و گاومیش (132 راس) در مقایسه با یافته های کشتارگاهی و مولکولی انجام شد. آنتی ژن محلول از تغلیظ مایع کیست هیداتید و سونیکه کردن پروتواسکولکس ها تهیه شد. سرم ضدمایع کیست و پروتواسکولکس از ایمن سازی خرگوش تهیه گردید. استخراج DNA از پرتواسکولکس انجام شد و قطعه bp688 از ژن nda1 تکثیر گردید. در مشاهدات کشتارگاهی، 18.4 درصد گاوها و 8.3 درصد گاومیش ها آلوده به کیست هیداتید در کبد و ریه بودند. در صورتی که موارد مثبت آلودگی در روش مولکولی برای گاو 26.1 درصد و برای گاومیش 14.3 درصد بود. در روش دات الیزا موارد مثبت آلودگی برای گاو 22.7 درصد و گاومیش 11.8 درصد بود. در مقایسه با یافته های کشتارگاهی، حساسیت و ویژگی آزمون دات الیزا برای نمونه سرم های گاوی، به ترتیب، 81.01 درصد و 95 درصد بود. در حالی که حساسیت و ویژگی آزمون برای نمونه سرم های گاومیش 77.12 درصد و 96.32 درصد تعیین گردید. در گاومیش، ارزش تشخیصی روش مولکولی با حساسیت 91.2 درصد و ویژگی 99 درصد بود. در حالیکه حساسیت و ویژگی تشخیص مولکولی کیست هیداتید گاو به ترتیب 97.4 درصد و 99.4 درصد بود. مقایسه یافته های آزمون سرمی به روش دات الیزا با روش تشخیص مولکولی نشان داد که حساسیت و ویژگی آزمون دات الیزا کمتر می باشد ولی اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت (P<0.05). با توجه به نتایج بدست آمده در این مطالعه، تکنیک دات الیزا می تواند به عنوان یک روش غربالگری کیست هیداتید برای نمونه های سرمی گاو و گاومیش توصیه گردد.