چکیده فارسی:مفسران فریقین، درباره معنای امامت، در آیه امامت حضرت ابراهیم (بقره/124) اختلاف نظر جدی دارند. این اختلاف ها با مباحث کلامی آمیخته شده و دامنه موضوع را فراختر کرده و به همین دلیل، اصطلاح شناسی امام در قرآن را دشوار ساخته است.در این مقاله، در ناحیه سلب، تنها به ذکر نظریه هایی که درباره معنای امامت در آیه مذکور مطرح هستند، بسنده کرده و به منابعی که آنها را مورد مناقشه قرار داده و ابطال کرده اند، اشاره شده است. سپس، در ناحیه ایجاب، معنای «پیشوایی با وجوب پیروی و اطاعت مستقل» برای معنای اصطلاحی «امام» پیشنهاد و بر سه پایه تحلیل مفهومی امام، استناد به آیات و تمسک به روایات، مدلل گشته است.
چکیده عربی:هناک إختلاف شدید و بون شاسع بین آراء مفسری الفریقین (السنة والشیعة) حول معنی کلمة «الإمام» فی آیة الإمامة للنبی إبراهیم (البقرة، 124) و أصبحت الإختلافات مشبعة بالمباحث الکلامیة فصار حیز الموضوع واسعا. ثم جعل کل ذلک العلم بالمصطلح فی موضوع الإمام صعبا عویصا.فی المقالة هذه، و من الناحیة السلبیة، إنما إکتفینا بتبیین وجهات نظر مطروحة حول معنی الإمامة فی تلک الآیة و أشرنا إلی مصادر ناقشت و أبطلت تلک الوجهات. ثم و من الناحیة الإیجابیة، إقترحنا معنی «القیادة مع وجوب الإمتثال والإطاعة المستقلة» لمعنی الإمام و استدللنا فی ذلک علی ثلاثة مبادی هی: التعلیل المفهومی لمعنی الإمام، والإستناد علی الآیات، والتمسک بالروایات.