رویکردهای نوین آموزشی
سال:1396 | دوره:12 | شماره:1 (پیاپی 25) |تعداد مقالات:7

در این مقاله با روش تطبیقی و توصیفی - تحلیلی، اهداف غایی و کلی آموزش محیط زیست و نیز فعالیت های مرتبط با آنها در کشورهای سوئد، استرالیا، کانادا، ترکیه و ایران بررسی شده است. با این هدف، علاوه بر بررسی اسناد و مدارک کشورهای منتخب و ایران در زمینه آموزش محیط زیست، با 12 نفر از متخصصان محیط زیست در دو شهر تهران و اصفهان مصاحبه شده است. برای انتخاب این افراد از روش هدفمند و زنجیره ای استفاده شده است و مصاحبه با آنان تا رسیدن به تکمیل اطلاعات ادامه یافته است. نتایج به دست آمده در بخش اهداف غایی نشان می دهد که روح حاکم بر اهداف کشورهای منتخب، توسعه پایدار بوده است. در بخش اهداف کلی در بین بخش های تقویت دانش، مهارت و نگرش مثبت به طبیعت شباهت هست. در بخش فعالیت های مرتبط با آموزش محیط زیست، فاصله بسیاری بین کشورهای منتخب با ایران هست که ناشی از وجود فاصله زیاد بین اهداف مدنظر با برنامه اجراشده در کشورمان است. در پایان مقاله، فعالیت های بومی سازی شده با توجه به هدف غایی آموزش محیط زیست پیشنهاد شده است.

هدف این پژوهش بررسی تاثیر هوش معنوی و خودکارآمدی معلمان بر سبک های تدریس آنان در شهرستان رودبار است که ویژگی های جمعیت شناختی جنسیت، سابقه تدریس، رشته تحصیلی و وضعیت تاهل نیز در این تاثیر در نظر گرفته شده اند. از جامعه آماری معلمان دوره ابتدایی شهرستان رودبار به روش سرشماری کل تعداد 223 نفر انتخاب شده اند. برای سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامه سبک تدریس گراشا (1996) و خودکارآمدی تدریس تسچانن - موران و وولفولک هوی (2001) و هوش معنوی گینگ (2008) استفاده شده است. بعد از جمع آوری داده ها، روش های آمار توصیفی و استنباطی (رگرسیون چندگانه و واریانس چندراهه (MANOVA)) به کار گرفته شده اند. نتایج نشان می دهد که هوش معنوی و خودکارآمدی معلمان به طور مثبت و معنادار قدرت پیش بینی و تاثیرگذاری بر سبک های تدریس معلمان دارند. هیچ یک از متغیرهای جمعیت شناختی ذکرشده نیز بر خودکارآمدی معلمان تاثیر معنی دار نداشته است. در بین معلمان با رشته تحصیلی مختلف از نظر هوش معنوی تفاوت معنی دار هست. معلمان دارای رشته تحصیلی مرتبط دارای هوش معنوی بیشتری هستند.

هدف پژوهش حاضر تعیین میزان اثربخشی برنامه درسی پژوهی بر مهارت های حرفه ای معلمان آموزش و پرورش استثنایی استان همدان است. روش پژوهش پس رویدادی از نوع علی مقایسه ای است. جامعه آماری شامل معلمان آموزش و پرورش استثنایی استان همدان در سال تحصیلی 92-1391 بوده که با کاربرد روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای، 320 معلم انتخاب شدند. ابزارهای گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه های فراهم آوری فرصت های یادگیری، علاقه مندی به افزایش دانش و مهارت های شغلی، سازماندهی و مدیریت کلاس، فرم های مشاهده به کارگیری نظریه های یادگیری، استفاده از وسایل آموزشی و کمک آموزشی، بهره گیری از شیوه های صحیح ارزشیابی، ترغیب دانش آموزان به کار گروهی در کلاس درس و آزمون آشنایی با نظریه های یادگیری بوده است. نتایج نشان می دهد که گروه های درس پژوه و عادی از نظر فراهم آوری فرصت های یادگیری (p<0.05؛ t=2.33)؛ آگاهی از نظریه های یادگیری (p<0.05؛ t=2.11)؛ استفاده از وسایل آموزشی و کمک آموزشی (p<0.01؛ t=2.67)؛ علاقه مندی به افزایش دانش و مهارت های شغلی (p<0.05؛ t=2.47) و ترغیب دانش آموزان به کار گروهی (p<0.05؛ t=2.50) تفاوت معناداری داشته اند. در سه مولفه بهره گیری از شیوه های صحیح ارزشیابی (p=0.11؛ t=1.58)؛ سازماندهی و مدیریت کلاس درس (p=0.59؛ t=0.54) و کاربرد نظریه های یادگیری (p=0.48؛ t=0.71) تفاوت معناداری مشاهده نشده است.

هدف این پژوهش، بررسی نقش کیفیت زندگی در مدرسه و خودپنداره تحصیلی در اشتیاق تحصیلی دانش آموزان پایه پنجم و ششم شهرستان ثلاث باباجانی است. روش پژوهش همبستگی (تحلیل مسیر) بوده است. جامعه آماری پژوهش شامل تمام دانش آموزان پایه پنجم و ششم دبستان شهرستان ثلاث باباجانی (420) نفر است که باتوجه به جدول مورگان و با روش تصادفی طبقه ای 210 نفر برای نمونه (100 پسر و 110 دختر) انتخاب شده اند. برای جمع آوری داده های پژوهش از پرسشنامه کیفیت زندگی در مدرسه، خودپنداره تحصیلی و اشتیاق تحصیلی استفاده شده است. نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان می دهد که کیفیت زندگی هم به طور مستقیم (b=0.519) و هم به طور غیرمستقیم (b=0.281) از طریق خودپنداره تحصیلی بر اشتیاق تحصیلی تاثیر می گذارد. همچنین خودپنداره تحصیلی به طور مستقیم بر اشتیاق تحصیلی (b=0.347) تاثیر می گذارد. بهترین مسیر برای پیش بینی اشتیاق تحصیلی، مسیر کیفیت زندگی در مدرسه به اشتیاق تحصیلی بوده است. بنابراین، می توان نتیجه گرفت که کیفیت زندگی در مدرسه و خودپنداره تحصیلی از متغیرهای مهم و مرتبط با تحصیل دانش آموزان هستند.

هدف از اجرای پژوهش بررسی تاثیر مداخلات چند بعدی انگیزشی - رفتاری بر عملکرد و انگیزه تحصیلی بود. از یک طرح شبه آزمایشی پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش کلیه دانش آموزان دختر پایه هفتم مقطع متوسطه اول دبیرستان های دولتی شهر سمنان در سال تحصیلی 92-93 بودند. شرکت کنندگان 72 دانش آموز (38 نفر کنترل و 34 نفر آزمایش) دختر پایه اول متوسطه اول شهر سمنان بودند که به شیوه نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند. مولفه های رفتاری در 12 جلسه آموزش داده شد. همه آنها پرسشنامه های انگیزش پیشرفت هرمنس (1970) و پرسشنامه چند عاملی انگیزش تحصیلی سمنان (پورآقا و طالع پسند، 1393) را تکمیل کردند. داده ها با مدل تحلیل کوواریانس تحلیل شدند. یافته ها نشان داد مداخله انگیزشی - رفتاری بر مولفه های برنامه ریزی، مدیریت تکلیف و پافشاری اثر بخش بود. افزون برآن، مداخلات چند بعدی انگیزشی بر نمره کل عملکرد، سخت کوشی و اعتماد اثر معنادار داشت. مداخله انگیزشی - رفتاری برای افزایش انگیزش و عملکرد در مدارس کارامد بوده و استفاده از آن توصیه می شود.

هدف این پژوهش، بررسی تاثیر یادگیری خودتنظیمی بر سبک های حل تعارض دانش آموزان است. بدین منظور، 240 نفر با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند و به پرسشنامه های خودتنظیمی بوفارد و نسخه دوم شیوه مقابله با تعارض رحیم (ROCI-II) پاسخ دادند. داده های به دست آمده با رگرسیون چندمتغیری تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان می دهد که راهبردهای شناختی و فراشناختی خودتنظیمی بر سبک های حل تعارض تاثیر معناداری دارند (P>100.0)؛ ولی راهبرد انگیزشی خودتنظیمی برسبک های حل تعارض تاثیر معناداری ندارد. راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر سبک همراهانه حل تعارض تاثیر معناداری دارند؛ اما راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر دیگر سبک های حل تعارض (اجتنابی، مهربانانه، مصالحه گرانه و سلطه گرانه) تاثیر معناداری ندارند. بنابراین می توان نتیجه گرفت که یادگیری خودتنظیمی، بهترین پیش بینی کننده سبک حل تعارض سازنده است؛ بنابراین، نهادهای آموزشی باید برای آموزش و اعتلای یادگیری خودتنظیمی کوشش اساسی و جدی کنند.

خودناتوان سازی پیامدهای زیادی دارد و اثرات نامطلوبی بر نظام آموزشی هر کشوری وارد می کند. هدف این پژوهش، بررسی اثر واسطه ای باورهای هوشی در رابطه الگوهای ارتباطی خانواده (متغیر پیش بین) و خودناتوان سازی تحصیلی (متغیر ملاک) دانش آموزان دختر و پسر دبیرستان های شهر شیراز است. با این هدف، 400 دانش آموز با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای تصادفی انتخاب شده اند و پرسشنامه الگوهای ارتباطی خانواده (فیتزپاتریک و ریچی، 1994)، مقیاس خودناتوان سازی (رادوالت و جونز، 1982) و مقیاس باورهای هوشی (دوپیرات و مارینه، 2005) را تکمیل کرده اند. داده ها با استفاده از رگرسیون چندگانه به شیوه همزمان و بر اساس روش بارون و کنی (1986) تجزیه و تحلیل شده اند. یافته ها نشان می دهد که جهت گیری گفت و شنود به صورت منفی (b=-0.15، P<006) جهت گیری همنوایی به صورت مثبت (b=0.18، P<0.001) بر خودناتوان سازی اثر مستقیم دارند. همچنین جهت گیری گفت و شنود از طریق واسطه گری باورهای هوشی افزایشی و جهت گیری همنوایی از طریق واسطه گری باورهای هوشی ذاتی بر خودناتوان سازی اثر غیرمستقیم دارند. باورهای هوشی ذاتی به صورت منفی و باورهای هوشی افزایشی به صورت مثبت خودناتوان سازی را پیش بینی می کنند. باورهای هوشی نقش واسطه ای در این میان ایفا می کند؛ اما علاوه بر الگوهای ارتباطی خانواده، احتمالا عوامل دیگری مانند عوامل مربوط به مدرسه و معلمان نیز بر باورهای هوشی تاثیر دارند.