انسان در پیرامون خود با اسامی اشخاص، مکان ها، حیوانات، نباتات، اشیا و غیره سر و کار دارد، که علت نامگذاری (وجه تسمیه) بسیاری از این اسم ها بر او پوشیده است.یکی از مسایلی که ذهن کنجکاو بشر را به خود مشغول کرده است، یافتن ارتباط حقیقی بین اسم و مسمی است.به طور کلی وجه تسمیه ها با توجه به منشا پیدایش آن به انواع گوناگون تقسیم می شود که کلی ترین آن، تقسیم وجه تسمیه به دو بخش علمی و غیرعلمی است که بخش اخیر در ادب فارسی بازتاب گسترده دارد. در واقع افسانه های عامیانه، متون دینی، تاریخی، حماسی و عرفانی از جمله سرچشمه های اساسی و بنیادین وجه تسمیه های علمی و غیرعلمی (عامیانه) است. از نظر بسامد کاربرد وجه تسمیه در متون منظوم، دیوان خاقانی، و در متون منثور، سفرنامه ناصرخسرو و تذکره الاولیای عطار در درجه نخست اهمیت قرار دارند.