مراقبت های نوین
سال:1391 | دوره:9 | شماره:4 (پیاپی 36) |تعداد مقالات:15

زمینه و هدف: سلامت روان، به عنوان یکی از ملاک های تعیین کننده سلامت عمومی افراد در نظر گرفته می شود. نظر به اهمیت توجه به دانشجویان و شیوع بالای سلامت روان مختل در دانشجویان، تحقیق حاضر با هدف ارزیابی و مقایسه ابعاد سلامت عمومی در دانشجویان ورزشکار و غیرورزشکار شهر بیرجند انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه مورد - شاهدی، تعداد 75 نفر از دانشجویان پسر ورزشکار دانشگاه پیام نور شهر بیرجند، عضو گروه های ورزشی دانشگاه با حداقل دو سال سابقه فعالیت ورزشی مستمر، به صورت سرشماری و به همان تعداد، دانشجوی پسر غیرورزشکار فاقد سابقه فعالیت مستمر ورزشی که از نظر سن با گروه مورد همسان شده بودند، انتخاب شدند. هر دو گروه، فرم مشخصات فردی و پرسشنامه سلامت عمومی GHQ28 را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از نرم افزارSPSS  (ویرایش 11) و آزمون های آماری توصیفی، آزمون غیر پارامتریک من ویتنی و آزمون دقیق فیشر، در سطح معنی داری P<0.05 تجزیه تحلیل شدند.یافته ها: میانگین نمره سلامت روان در دانشجویان غیرورزشکار، به طور معنی داری بیشتر از دانشجویان ورزشکار بود (P=0.007). در خرده مقیاس های پرسشنامه نیز در هر چهار خرده مقیاس، میانگین نمرات در دانشجویان غیرورزشکار بیشتر بود؛ تفاوت ها بین دو گروه، در خرده مقیاس های علائم جسمانی، علائم اضطرابی، اختلال خواب و کارکرد اجتماعی و علائم افسردگی معنی دار بود (P<0.05).نتیجه گیری: نتایج این تحقیق، بیانگر سلامت روان بهتر در دانشجویان ورزشکار نسبت به دانشجویان غیرورزشکار می باشد.

زمینه و هدف: خوددرمانی با دارو، جزء مهمی از رفتار پزشکی افراد است. با توجه به شیوع رو به افزایش مصرف خودسرانه دارو، تحقیق حاضر با هدف تعیین فراوانی خوددرمانی با دارو در بین دانشجویان دانشگاه های بیرجند انجام شد.روش تحقیق: این پژوهش توصیفی - تحلیلی، با بررسی 1048 نفر از دانشجویان دانشگاه های شهر بیرجند (علوم پزشکی، علوم، آزاد و پیام نور) از طریق نمونه گیری مرحله ای تصادفی شده و با استفاده از پرسشنامه پژوهشگر ساخته انجام شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (ویرایش 15) و آمار توصیفی و رگرسیون لجستیک، در سطح معنی داری P<0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: شیوع خوددرمانی با دارو در بین دانشجویان مورد بررسی %86.7 بود. بیشترین علت مصرف دارو بدون تجویز پزشک، مصرف بر اساس تجربه قبلی (%77.2)، شایع ترین شکل دارویی مورد استفاده قرص (%88.7)، بیشترین داروی مورد استفاده، مسکن (%81.7) و شایع ترین بیماری، حساسیت (%36.1) گزارش شد. برآورد نسبت شانس خوددرمانی با دارو و ارتباط آن با متغیرهای جمعیت شناختی در دانشجویان نشان داد که فقط بین دانشگاه محل تحصیل با مصرف خودسرانه دارو ارتباط وجود دارد؛ بدین معنی که دانشجویان دانشگاه پیام نور در مقایسه با دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی بیرجند، به نسبت کمتری خوددرمانی با دارو داشتند (P=0.002)؛ همچنین دانشجویانی که دارای بیمه تامین اجتماعی و ارتش بودند، در مقایسه با افراد فاقد بیمه، به نسبت بیشتری خوددرمانی با دارو داشتند (P<0.05).نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالای خوددرمانی با دارو در بین دانشجویان، لازم است ضمن توجه بیشتر به آموزش مداوم و ارتقای فرهنگ مصرف دارو، افزایش دسترسی آسان به خدمات پزشکی از جمله تقویت جایگاه پزشک خانواده و نیز استقرار پایگاه های مشاوره پزشکی در دانشگاه ها و مراکز آموزشی، رفتار پزشکی مردم بخصوص قشر جوان و آسیب پذیر دانشجو را تصحیح و انگیزه آنان را نسبت به درمان اصولی بیماری ها افزایش داد.

زمینه و هدف: شیوه زندگی کم تحرک و کاهش قدرت عضلانی، معمولا در بیماران دیابتی نوع دو، موجب توسعه سندروم متابولیک و عوارض بیماری های قلبی - عروقی می شود. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تاثیر یک دوره تمرینات ترکیبی مقاومتی - ویبریشن، بر عوامل متابولیک و خطرزای قلبی - عروقی و نیز قدرت عضلانی در بیماران دیابتی نوع دو انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه کاربردی تعداد 23 بیمار دیابتی مرد در محدوده سنی 51±8.9 سال، به دو گروه شاهد و تمرینات مقاومتی - ویبریشن تقسیم شدند. برنامه تمرینی، شامل دوازده هفته تمرینات ترکیبی بود که به صورت چهار جلسه در هفته (دو روز مقاومتی - دو روز ویبریشن)، بر روی هشت گروه از عضلات بزرگ بدن، در گروه تمرینی انجام شد. تمرینات مقاومتی با شدت 60-70% یک تکرار بیشینه و ویبریشن در فرکانس 30-35 هرتز انجام شدند. گروه شاهد، در هیچ یک از تمرینات شرکت نداشتند. میزان فشارخون سیستولیک و دیاستولیک، هموگلوبین گلیکوزیله، گلوکز خون، تری گلیسیرید، کلسترول تام، کلسترولHDL  و LDL و نیز قدرت عضلات ناحیه زانو و بازو، با روش های معتبر، ارزیابی گردید. برای تعیین اثر تمرینات ترکیبی، از آزمون تی وابسته در سطح معنی داری P<0.05 استفاده شد.یافته ها: تمرین ترکیبی مقاومتی - ویبریشن، سبب کاهش معنی داری در گلوکز خون (P=0.01)، درصد هموگلوبین گلیکوزیله (P=0.01)، تری گلیسیرید (P=0.001)، کلسترول LDL (P=0.05)، فشارخون سیستولی (P=0.001) و دیاستولی (P=0.01) و افزایش معنی داری در کلسترول HDL (P=0.05) و قدرت عضلات پایین تنه (P=0.01) و بالاتنه (P=0.05) بیماران دیابتی نوع دو شد؛ در حالی که هیچ تغییر معنی داری در گروه شاهد مشاهده نشد (P>0.05)، همچنین مقایسه تفاوت بین میانگین های پیش و پس از آزمون در دو گروه تمرین - ویبریشن و شاهد، نشان داد که در تمامی متغیرهای فوق، تفاوت میانگین ها در گروه تمرین - ویبریشن معنی دار بود (P<0.05).نتیجه گیری: دوازده هفته تمرینات مقاومتی - ویبریشن می تواند با در نظر گرفتن ملاحظات بالینی، برای بهبود عوامل خطرزای متابولیکی و قدرت عضلانی بیماران دیابتی نوع دو مطلوب باشد.

زمینه و هدف: اضطراب و افسردگی، از عوارض شایع در مبتلایان به سکته قلبی می باشد و می تواند احتمال وقوع حملات بعدی را در این بیماران افزایش دهد. تحقیق حاضر با هدف ارزیابی تاثیر گروه درمانی شناختی - رفتاری، بر اضطراب و افسردگی بیماران مبتلا به انفارکتوس قلبی انجام شد.روش تحقیق: این مطالعه نیمه تجربی به صورت قبل و بعد، بر روی بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد قلبی که در بخش مراقبت های ویژه قلبی بیمارستان ولی عصر (عج) شهر بیرجند در سال 90-1389 بستری شده بودند، یک ماه پس از ترخیص، انجام شد. از بین این بیماران، 15 بیمار که بر اساس مقیاس افسردگی بک، نمره بالاتر از 13 و نیز 15 نفر که بر اساس مقیاس اضطراب بک، نمره بالاتر از 14 گرفته بودند، انتخاب شدند. برای بیماران، کلاس های گروه درمانی شناختی - رفتاری، طی دوازده جلسه 1.5 ساعته (هفته ای دو بار) برگزار شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (ویرایش 13) و روش های آمار توصیفی و آزمون آماری تی زوج در سطح معنی داری P<0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: پس از اعمال روش گروه درمانی شناختی - رفتاری، میانگین نمره افسردگی از 19.08±5.63 به 7.66±3.62 (P<0.001) و میانگین نمره اضطراب از 30±11.33 به 12.16±7.62 کاهش یافت (P<0.001).نتیجه گیری: بر اساس نتایج این تحقیق، مداخلات شناختی رفتاری به صورت گروهی بر اضطراب و افسردگی بیماران مبتلا به سکته قلبی موثر است.

زمینه و هدف: نارسایی مزمن کلیه و همودیالیز، به دلیل ماهیت مزمن و ناتوان کننده، اثرات مخربی بر توانایی عملکردی بیماران دارد و باعث نقایص متعددی در رفتارهای خودمراقبتی آنان می گردد. ارتقای رفتارهای مراقبت از خود، می تواند فرد را به سمت حفظ سلامتی و رفاه سوق دهد. مطالعه حاضر، با هدف تعیین تاثیر برنامه آموزشی به شیوه Teach Back بر نقایص خودمراقبتی بیماران همودیالیزی انجام شده است.روش تحقیق: در این پژوهش نیمه تجربی، 36 بیمار همودیالیزی مراجعه کننده به بیمارستان ولی عصر (عج) شهر بیرجند در سال 1391، به روش نمونه گیری در دسترس، انتخاب شدند و مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه بررسی نقایص خودمراقبتی بود که پس از تایید روایی، به روش مصاحبه حضوری تکمیل گردید و بر اساس نقایص به دست آمده، برنامه آموزشی به شیوه Teach Back اجرا شد. پس از یک ماه، پرسشنامه مجددا تکمیل گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (ویرایش 17) و آزمون ویلکاکسون در سطح معنی داریP<0.05  تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بررسی هفت حیطه خودمراقبتی قبل از مداخله نشان داد که میانگین و انحراف معیار نقایص خودمراقبتی در حیطه تغذیه 4.05±1.85، مراقبت از پوست 2.19±1.89، فعالیت و استراحت 3±2.17، دفع 1.11±1.23، مایعات و الکترولیت ها 2.97±1.34، مصرف دارو 4.69±2.16 و سلامت روحی 6.02±2.66 بود و پس از مداخله، در حیطه تغذیه به 1.97±1.69 (P<0.001)، مراقبت از پوست 0.97±1.59 (P<0.001)، فعالیت و استراحت 1.58±1.71 (P<0.001)، دفع 0.30±0.66 (P<0.001)، مایعات 0.91±1.50 (P<0.001)، مصرف دارو 2.52±2.41 (P<0.001) و در حیطه سلامت روحی به 2.80±2.68 (P<0.001) رسید که نشان دهنده تاثیر مداخله اجراشده بود.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این پژوهش، آموزش خودمراقبتی به شیوه Teach Back، باعث کاهش نقایص خودمراقبتی در ابعاد جسمی و روحی بیماران همودیالیزی می شود و پرستاران با به کار بردن این شیوه آموزشی می توانند در جهت ارتقای سلامت این بیماران قدم بردارند.

زمینه و هدف: نوجوانی یکی از مهمترین دوره های سنی است و نوجوانان از آسیب پذیرترین گروه های اجتماعی هستند. ایجاد هیجان های شدید به دنبال تغییرات جسمانی، روانی و شناختی در نوجوانان، ممکن است منجر به پرخاشگری آنان شود. تحقیق حاضر با هدف ارزیابی پرخاشگری و برخی عوامل مرتبط با آن در مدارس راهنمایی شهر بیرجند انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی - مقطعی، 750 دانش آموز، به روش طبقه ای تصادفی انتخاب و بررسی شدند. برای انجام تحقیق از پرسشنامه جمعیت شناختی و آزمون پرخاشگری Buss و Perry استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و روش های آماری توصیفی و استنباطی شامل آزمون های تی مستقل و تحلیل واریانس در سطح معنی داری a<0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: %54.1 از دانش آموزان پسر و %52.8 از دانش آموزان دختر، پرخاشگر بودند. تفاوت معنی داری بین میانگین نمره پرخاشگری و جنس وجود داشت (P=0.007) ولی بین پرخاشگری دانش آموزان و شاخص های شغل پدر و مادر، تحصیلات پدر و مادر، معدل نیم سال گذشته و رتبه تولد، تفاوت معنی داری وجود نداشت. بین مدت زمان استفاده از تلویزیون و رایانه با پرخاشگری دانش آموزان (P<0.001) و نیز بین پرخاشگری و عادت ماهیانه در دختران رابطه معنی داری وجود داشت (P<0.001).نتیجه گیری: بر اساس نتایج این تحقیق، میزان پرخاشگری در دانش آموزانی که وقت بیشتری صرف تماشای تلویزیون می کنند، بیشتر است و توجه به آن می تواند در برنامه ریزی های بهداشت و روان این گروه موثر باشد.

زمینه و هدف: مراقبت از عضو بیمار خانواده، پیامدهای زیانباری بر سلامت و بهزیستی مراقبین خانوادگی بر جای می گذارد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی رابطه بین ابعاد مقابله مذهبی با افسردگی و فرسودگی مراقبتی در مراقبین خانوادگی انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی - مقطعی، با مراجعه به مراکز خدمات بهداشتی، درمانی شهر اصفهان، 283 نفر از زنان مراقبت کننده از عضو بیمار خانواده، به روش نمونه گیری هدفمند، انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس مقابله مذهبی ایرانی، پرسشنامه فرسودگی Maslach و پرسشنامه افسردگی بک (Beck-II) بود. داده ها با استفاده از تحلیل همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون گام به گام و آزمون تی گروه های مستقل، در سطح معنی داری P<0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بین ابعاد مقابله مذهبی با افسردگی و فرسودگی مراقبتی در مراقبین خانوادگی، رابطه معنی داری وجود داشت (P£0.01)؛ همچنین مراقبین سازگار در مقایسه با مراقبین ناسازگار، سطوح بالاتری از مقابله مذهبی مثبت و سطوح پایین تری از مقابله مذهبی منفی را گزارش نمودند. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که راهبرد مقابله ای فعال، راهبرد مقابله مذهبی منفعل و احساسات منفی نسبت به خداوند، پیش بینی کننده های قوی و معنی داری برای افسردگی مراقبین خانوادگی می باشند (P<0.0005).نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر، ضمن تایید نقش مقابله مذهبی در سلامت روان مراقبین خانوادگی، بیانگر آن است که توجه به نوع مقابله مذهبی به کاررفته توسط مراقبین نیز حائز اهمیت است.

زمینه و هدف: تنش مزمن، علاوه بر این که باعث تحریک پذیری و بی ثباتی خلق می شود، از عوامل مهم در افزایش اضطراب و افسردگی به شمار می آید. با توجه به اهمیت کاهش تنش، اضطراب و افسردگی به روش های غیر دارویی، مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تاثیر آموزش آرام سازی بر تنش، اضطراب و افسردگی مادران دارای دختر عقب مانده ذهنی آموزش پذیر انجام شد.روش تحقیق: این مطالعه کارآزمایی میدانی شاهد دار تصادفی شده، بر روی 36 مادر دارای کودک عقب مانده ذهنی انجام شد. ابتدا پرسشنامه DASS 21 (The Depression Anxiety Stress Scales) برای همه مادران تکمیل گردید؛ سپس مادران به صورت تصادفی، به دو گروه شاهد و مورد تقسیم شدند. روش آرام سازی به گروه مورد مداخله در مدت پنج جلسه به صورت تئوری آموزش و همزمان تمرین عملی انجام شد. گروه شاهد هیچ آموزشی دریافت نکردند. یک ماه پس از برگزاری جلسات آموزشی، پرسشنامهDASS 21 مجددا برای افراد هر دو گروه تکمیل گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (ویرایش 13) و آزمون های آماری تی زوج و تی مستقل در سطح معنی داری a=0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میانگین نمره تنش، اضطراب و افسردگی قبل از مداخله، در دو گروه تفاوت معنی داری را نشان نداد ولی در هفته چهارم پس از آموزش آرام سازی، نمره کل تنش از 19.1±10.4 به 14.1±7.6 (P<0.001)، نمره افسردگی از 15.7±9.9 به 11.3±6.9 (P=0.003) و نمره اضطراب از 14.4±10.6 به 9.7±6.5 (P=0.003) کاهش یافت که از نظر آماری معنی دار بود.نتیجه گیری: آموزش آرام سازی بر کاهش تنش، اضطراب و افسردگی مادران دارای کودک عقب مانده ذهنی موثر است؛ بنابراین برای پیشگیری از ایجاد اختلالات روانی و آسیب دیدن فرد و خانواده ها، باید این آموزش ها بیشتر مورد توجه مشاوران، کارکنان مدارس استثنایی و بهزیستی قرار گیرند.

زمینه و هدف: آموزش پرستاری، زمانی می تواند پویایی خود را حفظ کند که به سمت نوآوری ها و استفاده از روش های نوین تدریس و یادگیری پیش رود. دستیابی به چنین هدفی مستلزم این است که مدرسان، در طراحی تدریس، از شیوه های نوین آموزشی استفاده کنند؛ مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر جزوه آموزشی، بر میزان یادگیری و رضایت دانشجویان پرستاری انجام شد.روش تحقیق: این مطالعه نیمه تجربی، بر روی 28 دانشجوی ترم شش پرستاری دانشکده پرستاری و مامایی مشهد که مشغول کارآموزی در بخش کودکان بیمارستان امام رضا (ع) بودند، انجام شد. دانشجویان، به دو گروه آزمون و شاهد تقسیم شدند. محتوای آموزشی، در گروه آزمون به صورت استفاده از جزوه آموزشی و در گروه شاهد به روش معمول سخنرانی ارائه شد. به منظور جمع آوری داده ها، از پرسشنامه ای شامل سه بخش مشخصات فردی، آزمون سنجش یادگیری و پرسشنامه بررسی میزان رضایت دانشجویان و یک سوال باز، بعد از تایید روایی و پایایی (آلفاکرونباخ0.82 ) استفاده شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی و نرم افزار SPSS (ویرایش11.5 ) در سطح معنی داری P<0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمره پس آزمون، در گروه جزوه 17.16±1.18 و در گروه سخنرانی 15.66±1.45 بود که نسبت به قبل از آموزش، افزایش معنی داری داشت (P=0.001). میزان یادگیری در روش جزوه بیشتر از روش سخنرانی بود (P=0.015)؛ همچنین میزان رضایت دانشجویان از شیوه آموزش به روش جزوه (45.57±5.66) به طور معنی داری از روش سخنرانی (31.50±7.73) بیشتر بود (P<0.001).نتیجه گیری: از آنجا که بیشتر واحدهای تخصصی پرستاری به شکل کارآموزی و در بالین اجرا می شود، استفاده از جزوه آموزشی در بالین بیمار، به عنوان یک روش آموزشی دانشجومحور توصیه می شود.

زمینه و هدف: یادگیری خودتنظیمی شامل راهبردهایی است که دانشجویان به کار می برند تا شناخت هایشان را بر اساس آن تنظیم کنند و بر پیشرفت تحصیلی خود بیفزایند. اضطراب، یکی از علل عمده بیماری و اختلالات روانی است که بر پیشرفت تحصیلی تاثیرگذار است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی و آموزش راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر پیشرفت تحصیلی و اضطراب دانشجویان انجام شد.روش تحقیق: در این پژوهش نیمه تجربی، از 173 دانشجوی روان شناسی مقطع کارشناسی، به صورت داوطلبانه آزمون اضطراب بک (BAI) گرفته شد. تعداد 46 نفر از دانشجویانی که دارای نمره اضطراب بالاتر از 8 بودند، انتخاب شدند و به روش نمونه گیری تصادفی ساده، در دو گروه 23 نفری مورد و شاهد قرار گرفتند. گروه مورد، هفته ای دو جلسه و طی هشت جلسه 100 دقیقه ای، با رویکرد یادگیری خودتنظیمی، به صورت گروهی تحت آموزش قرار گرفتند و به گروه شاهد هیچ گونه آموزشی داده نشد. ابزار مورد استفاده برای ارزیابی اضطراب و پیشرفت تحصیلی، آزمون اضطراب بک و معدل کل بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (ویرایش 17) و آزمون های آماری تی مستقل و وابسته، کای دو و کوواریانس در سطح معنی داری P<0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: پس از ارائه آموزش در مورد راهبردهای یادگیری خودتنظیمی، میزان اضطراب گروه مورد از 18.26 به 7.83 کاهش معنی داری نشان داد (P<0.001)؛ در حالی که میانگین میزان اضطراب گروه شاهد ثابت بود و میانگین نمره پیشرفت تحصیلی پس از مداخله، از نظر آماری در گروه مورد معنی دار نبود.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این تحقیق، پیشرفت تحصیلی دانشجویان، با اضطراب ارتباط مستقیمی دارد؛ بنابراین آموزش راهبردهای یادگیری خودتنظیمی جهت بهبود پیشرفت تحصیلی پیشنهاد می گردد.

زمینه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس، از شایع ترین بیماری های سیستم عصبی مرکزی است که به دلایلی از جمله بروز در سنین جوانی و نداشتن درمان قطعی، باعث افسردگی می شود و با ناتوانی و عود بیماری همراه است؛ مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تاثیر آموزش گروه همتا بر افسردگی بیماران مولتیپل اسکلروزیس، در سال 1390 انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی، پس از نمونه گیری به روش غیرتصادفی، نمونه ها به صورت تصادفی در دو گروه شاهد و آزمون قرار گرفتند. ابتدا برای افراد گروه همتا پنج جلسه آموزشی برگزار شد. پس از آماده کردن این گروه، در مرحله بعد، شش جلسه آموزشی توسط افراد گروه همتا برای گروه آزمون، در طول دو ماه برگزار گردید. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه اطلاعات فردی، پرسشنامه DASS 21 و فرم های بازنگری خودگزارش دهی بود. داده ها با استفاده از آزمون های آماری کای دو، تی زوجی و تی مستقل در سطح معنی داری P<0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: آزمون تی مستقل، اختلاف آماری معنی داری در نمره افسردگی بیماران گروه آزمون و شاهد قبل از مداخله نشان نداد؛ در حالی که همین آزمون، در دو گروه، پس از اجرای مداخله اختلاف آماری معنی داری را نشان داد (P=0.002)، آزمون تی زوجی نیز اختلاف آماری معنی داری در زمینه کاهش افسردگی بیماران گروه آزمون، پس از مداخله نشان داد (P=0.001)؛ در حالی که در نمره افسردگی بیماران گروه شاهد، اختلاف آماری معنی داری را نشان نداد.نتیجه گیری: برنامه آموزش گروه همتا، باعث کاهش افسردگی بیماران مولتیپل اسکلروزیس شد؛ بنابراین بکارگیری این برنامه آموزشی، به عنوان یک روش موثر و مقرون به صرفه توصیه می گردد.

زمینه و هدف: ثبت دقیق و کامل گزارشات پرستاری، از پیش شرط های انجام مراقبت های مبتنی بر شواهد است و یکی از مهمترین وظایف پرستاران محسوب می گردد؛ همچنین نقش بسزایی در ارائه کیفی مراقبت های پرستاری دارد و ارتباط با سایر اعضای گروه سلامت را ممکن می سازد. تحقیق حاضر با هدف ارزیابی محتوا و ساختار ثبت گزارشات و علل عدم گزارش نویسی صحیح، در بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال 1390 انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه مقطعی، در مجموع 140 گزارش پرستاری بررسی شد. پرونده ها به صورت تصادفی، از بخش های ویژه، داخلی و جراحی انتخاب شدند. به منظور ارزیابی کیفیت ثبت گزارشات پرستاری، از یک فرم بازنگری که بر اساس اصول یازده گانه عمومی گزارش نویسی پرستاری، طراحی شده و حاوی 38 گویه بود، استفاده گردید. در این فرم ها، 30 گویه مربوط به حیطه محتوا و 8 گویه، در حیطه ساختار طراحی بود. برای بررسی موانع موجود در ثبت گزارشات پرستاری، از پرسشنامه ای خود ساخته که با استفاده از نتایج تحقیق قبلی در این زمینه طراحی شده بود، استفاده گردید. داده ها با استفاده از نرم افزارSPSS  (ویرایش11.5 ) و روش های آماری توصیفی و کای دو، در سطح معنی داری P<0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: کیفیت %21.4 از گزارشات مطلوب، %53.6 متوسط و 25% ضعیف بود. در مجموع، کیفیت گزارشات پرستاری، در بعد محتوا از کیفیت پایین و در بعد ساختار، از کیفیت مطلوبی برخوردار بود. در بررسی علل عدم گزارش نویسی صحیح از نظر پرستاران، عدم تناسب تعداد پرستار به بیمار، خستگی، حجم بالای کاری، عدم تاثیر گزارش نویسی در ترفیع کاری، اولویت دادن به مراقبت تا ثبت گزارش آن، مشکلات شغلی و عدم آگاهی از اصول نگارش صحیح گزارش و پیامدهای قانونی آن، بیشترین فراوانی را به خود اختصاص دادند.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این تحقیق، گزارشات پرستاری، در بعد محتوا از کیفیت مناسبی بهره مند نبودند و برای ارتقای کیفیت نیازمند برنامه ریزی است.