تولیدات دامی
سال:1395 | دوره:18 | شماره:3 |تعداد مقالات:22

چند شکلی تک نوکلئوتیدی ژن STAT1 با روش PCR-RFLP و ارتباط آن با صفات تولید شیر در گاو های شیری نژاد براون سوئیس بررسی شد. تعداد 98 رأس گاو شیری نژاد براون سوئیس به طور تصادفی از گاوداری های صنعتی مشهد انتخاب و خون گیری ازورید دمی انجام شد. استخراج DNA با استفاده از کیت آماده انجام شد. یک قطعه دارای 314 جفت باز در ناحیه 3'UTR ژن STAT1 با روش PCR تکثیر و سپس قطعه مورد نظر توسط آنزیم برشی Pag1 هضم شد. فراوانی های ژنوتیپی و ژنی با نرم افزار POPGENE (نسخه 31/1) برآورد شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از نرم افزار آماری SAS استفاده شد. میانگین صفات با روش دانکن مقایسه شد. فراوانی ژنوتیپ های TT، TC و CCبه ترتیب 23/0، 25/0 و 52/0 بود. فراوانی آلل های T و C به ترتیب 355/0 و 645/0 برآورد شد. هتروزیگوسیتی مورد انتظار معادل 0/458 برآورد شد. آزمون مربع کای نشان داد که جمعیت مورد مطالعه در تعادل هاردی وینبرگ نمی باشد (05/0P<). تفاوت میانگین الگو های ژنوتیپی در جایگاه ژن STAT1 برای صفات شیر (شامل تولید شیر، درصد و مقدار چربی شیر و مقدار پروتئین شیر) معنی دار نبود، ولی برای صفت درصد پروتئین شیر معنی دار بود (05/0P<). میانگین تولید شیر و مقادیر چربی و پروتئین برای ژنوتیپ CC نسبت به دو ژنوتیپ دیگر بیشتر بود. با توجه به نتایج حاصل، آلل T به عنوان آلل با فراوانی کم شناخته می شود و وجود آلل C در ژنوتیپ گاو اثر مثبت بر صفات تولید شیر، مقدار چربی و پروتئین دارد.

این تحقیق به منظور رتبه بندی واحدهای پرورش جوجه گوشتی استان زنجان براساس ساختمان، تأسیسات و تجهیزات و اثر آن بر عوامل تولید طراحی شد. برای تعیین سهم هر یک از عوامل در رتبه واحد، از روش تصمیم گیری چند شاخصه مدل SAW استفاده گردید. اطلاعات مربوط به ساختمان، تاسیسات و تجهیزات 108 واحد مرغداری در قالب فرم های طراحی شده استخراج و میزان سرمایه گذاری انجام شده بازای هر قطعه برای تک تک عوامل محاسبه شد. برای محاسبه اوزان تعدیل شده از نظرات 20 نفر کارشناس خبره و شاغل در بخش در قالب فرم های طراحی شده استفاده شد. نتایج نشان داد، سیستم تهویه (هواکش ها و ورودی هوا)، عایق سازی سقف و دیوار در سالن های مرغداری حدود 55 درصد ضریب تکنولوژیکی را به خود اختصاص داد. واحدهای پرورشی دارای رتبه یک و دو از ضریب تکنولوژیکی بالاتری برخوردار بودند؛ با بهبود ضریب مکانیزاسیون تراکم جوجه در واحد سطح افزایش یافت؛ این واحدها بیشتر از تهویه تونلی و هواکش هایی با قطر بزرگ استفاده می کردند؛ برای عایق سقف از پشم شیشه، یونولیت و کارتن پلاست استفاده کرده و ضخامت دیوارها 35 سانتی متر می باشد؛ بیشتر از هیترهای خارج سالن بهره می گرفتند؛ سیستم آبخوری و دانخوری تاثیری بر راندمان تولید نداشت. وزن کشتار و درصد ماندگاری تحت تاثیر درجه مکانیزاسیون قرار نگرفت لیکن در رتبه های یک و دو مقدار خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی کاهش و شاخص کارایی تولید افزایش معنی دار نشان داد (01/0>p). به طور کلی در واحدهای مرغداری سیستم تهویه، عایق سازی سقف و دیوار بیشترین تأثیر را در بهبود راندمان انرژی و افزایش کارایی سیستم داشتند.

امکان ساخت و اثرات استفاده از یک ترکیب آهسته رهش نیتروژن دار غیرپروتئینی در تغذیه دام های نشخوارکننده در یک آزمایش دو مرحله ای بررسی شد. در مرحله اول، ساخت ترکیب آهسته رهش با استفاده از متصل نمودن زنجیره کربنی شاخه دار به ملکول اوره و کاهش درجه حل پذیری آن انجام شد و نمونه های ساخته شده از نظر ساختمان شیمیایی، خصوصیات فیزیکی و شیمیایی بررسی شد. در مرحله دوم، اثرات استفاده از ترکیب ساخته شده بر خصوصیات تخمیر شکمبه، قابلیت هضم خوراک، تولید پروتئین میکروبی و تعادل نیتروژن در مقایسه با اوره معمولی و جیره شاهد فاقد نیتروژن غیرپروتئینی در یک آزمایش درون تنی بررسی شد. برای این منظور از چهار راس گوسفند بالغ دارای فیستولای شکمبه ای در قالب طرح آزمایشی مربع لاتین چرخشی استفاده شد. آزمایشات طیف سنجی مادون قرمز و رزونانس مغناطیسی پروتون و بررسی خصوصیات فیزیکی و شیمیایی ترکیب ساخته شده موید تشکیل ترکیب موردنظر بود. استفاده از ترکیب آهسته رهش در جیره باعث کاهش غلظت نیتروژن آمونیاکی و تغییرات pH، مقدار و نسبت اسیدهای چرب فرار تولید شده در شکمبه شد. مصرف خوراک و قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی، دیواره سلولی و دیواره سلولی بدون همی سلولز و همچنین تولید پروتئین میکروبی تحت تاثیر ترکیب آهسته رهش قرار نگرفت، ولی مصرف نیتروژن، قابلیت هضم ظاهری و دفع آن از طریق ادرار کاهش یافت (01/0P<). براساس نتایج این آزمایش، ترکیب مورد نظر قابلیت جایگزینی با اوره را دارد و استفاده از آن در جیره نشخوارکنندگان شرایط ایمن تری را از لحاظ به کارگیری نیتروژن اوره ای فراهم می کند.

هدف از این پژوهش، بررسی اثر سطوح متفاوت پروتئین قابل متابولیسم در جیره پیرامون زایش بر عملکرد و فراسنجه های خونی میش های افشاری و بره ها بود. 32 رأس میش یک بار زایشطی شش هفته آخر آبستنی و شش هفته اول شیردهی با جیره های غذایی قبل و بعد از زایش محتوی پروتئین قابل متابولیسم پایین و بالا به ترتیب معادل و 20 درصد بالاتر از نیاز میش دو قلوزای توصیه شده توسط انجمن تحقیقات ملی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملاٌ تصادفی تغذیه شدند. ماده خشک مصرفی، وزن بدن، امتیاز وضعیت بدنی میش و تغییرات آنها، وزن بره در یک و سه هفتگی و افزایش وزن روزانه بره ها تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. مقدار و ترکیبات آغوز تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت، اما افزایش تولید شیر در تیمار حاوی پروتئین قابل متابولیسم پایین در قبل و بعد از زایش (007/0P=) نسبت به سایر تیمارها مشاهده شد. غلظت اوره (0001/0 P=) و کلسترول پلاسما (02/0 P=) به طور معنی دار در تیمار پروتئین قابل متابولیسم بالا نسبت به تیمار پروتئین قابل متابولیسم پایین در اواخر آبستنی بیشتر بود. کاهش مقاومت به انسولین (03/0 P=) و افزایش حساسیت به انسولین (01/0 P=) در تیمار حاوی پروتئین قابل متابولیسم پایین در قبل و بعد از زایش مشاهده شد. تفاوت معنی دار بین تیمارها از نظر تعداد گلبول های سفید، قرمز و دیگر سلول های خونی مشاهده نشد. براساس نتایج این آزمایش، درصد پروتئین قابل متابولیسم تعیین شده توسطانجمن تحقیقات ملی، برای میش های افشاری در اواخر دوره آبستنی و اوایل شیردهی توصیه می شود.

برگ خرما در یک آزمایش فاکتوریل (3 × 3) با دما های 40، 80 و 100 درجه سانتی گراد و زمان های 80، 160 و 240 دقیقه در قالب طرح کاملاً تصادفی در رآکتور فرآوری کننده با استفاده از آهک فرآوری شد. فراسنجه های تخمیر با استفاده از روش تولید گاز بررسی شد. فرآوری سبب کاهش میزان لیگنین از 0/13 درصد در برگ خام به 6 درصد در تیمار 100 درجه سانتی گراد برای 240 دقیقه گردید (01/0P<). افزایش دما و زمان فرآوری، سبب کاهش درصد خاکستر شد (01/0P<). میزان درصد کلسیم برگ از 58/0 قبل از فرآوری به 94/0 درصد در برگ فرآوری شده در دمای 40 درجه سانتی گراد برای 80 دقیقه افزایش یافت (01/0P<). اثر متقابل دما و زمان بر دیواره سلولی، اتلاف ماده خشک، قابلیت تولید گاز از بخش قابل تخمیر و تولید گاز معنی دار بود (01/0P<). تولید گاز در پایان 72 ساعت انکوباسیون برگ خام 2/76 میلی لیتر به ازای گرم ماده خشک بود و با فرآوری در 100 درجه سانتی گراد به مدت 240 دقیقه به 8/189 میلی لیتر به ازای گرم ماده خشک افزایش یافت. با افزایش شدت فرآوری قابلیت هضم ماده آلی از 5/26 درصد در تیمار 40 درجه سانتی گراد برای 80 دقیقه به 4/36 درصد در تیمار 100 درجه سانتی گراد برای 240 دقیقه افزایش یافت (01/0P<). آزمایش با میکروسکوپ الکترونی نشان داد که حفرات در برگ فرآوری شده نسبت به برگ خام افزایش یافته است. نتایج نشان داد که با فرآوری مرطوب با آهک همراه با حرارت، میزان لیگنین کاهش یافته و قابلیت هضم آزمایشگاهی برگ خرما افزایش می یابد.

این آزمایش با هدف بررسی اثر علوفه اسپرس و نسبت های علوفه به کنسانتره بر مصرف خوراک، توازن نیتروژن، ترکیب اسیدهای چرب، بیوهیدروژناسیون شکمبه ای و ترکیب اسیدهای چرب شیر با استفاده از هشترأس میش نژاد لری در قالب طرح مربع لاتین 4×4 تکرار شونده انجام شد. تیمارهای یک تا چهار به ترتیب با نسبت های علوفه به کنسانتره 65: 35(با و بدون اسپرس) و 35: 65 (با و بدون اسپرس) تنظیم شد. مقدار ماده خشک مصرفی بین جیره های آزمایشی اختلاف معنی داری نداشت. ا بقای نیتروژن در میش هایی که جیره بانسبت علوفه به کنسانتره 65: 35(با اسپرس) و 35: 65(با و بدون اسپرس) را دریافت کردند، بیشتر بود (05/0P<). جیره حاوی کنسانتره بالاشامل اسپرس (تیمار یک) بیشترین غلظت اسید واسنیک همراه با غلظت کم تر اسید استئاریک را در مایع شکمبه داشت(05/0P<). میزان بیوهیدروژناسیون ظاهری جیره حاوی کنسانتره بالا شامل اسپرس(تیمار یک) نسبت به سایر تیمارها برای اسید اولئیک، لینولئیک و لینولنیک به ترتیب 2/10، 3/12 و 1/7 درصد کاهش داشت (05/0P<). ا ثر تیمارهای آزمایشی برغلظت-اسیدهای چرب و اسنیک، لینولئیک کانژوگه، لینولئیک و لینولنیک چربی شیر معنی دار و جیره حاوی کنسانتره بالا شامل اسپرس (تیمار یک) درمقایسه با سایر تیمارها بیشتر بود (05/0P<). بر اساس نتایج حاصل، تغذیه میش های شیرده با جیره های حاوی کنسانتره بالا و علوفه اسپرس موجب افزایش غلظت اسید واسنیک و اسید لینولئیک کانژوگه در چربی شیر شد.

به منظور مقایسه تاثیر روش های مختلف از شیرگیری بر مصرف خوراک، افزایش وزن، شاخص های رشد اسکلتی، فراسنجه های خونی و بازده اقتصادی، از 24 رأس گوساله ماده هلشتاین در قالب طرح کاملا تصادفی استفاده شد. گوساله ها پس از تولد به طور تصادفی به یکی از سه روش از شیرگیری: 1) بر اساس مقدار ماده خشک مصرفی، 2) بر اساس وزن و 3) بر اساس سن اختصاص داده شدند. اندازه گیری ماده خشک مصرفی و ثبت نمره مدفوع به صورت روزانه و وزن کشی گوساله به صورت هفتگی و نمونه-گیری خون در سنین 21، 42، 60 و90 روز گی، سه ساعت پس از تغذیه صبح، انجام شد. نتایج نشان داد که بین روش های از شیرگیری از نظر میانگین سن از شیرگیری و مصرف شیر اختلاف معنی داری وجود داشت (05/0P). از نظر هزینه شیر مصرفی و هزینه کل (شیر+ خوراک) و هزینه خوراک به ازاء هر کیلوگرم افزایش وزن روزانه بین گروه ها اختلاف معنی داری وجود داشت (05/0>P)، به طوری که از شیرگیری بر اساس مصرف خوراک در مقایسه با از شیرگیری بر اساس وزن و سن سبب صرفه جویی به ترتیب30000 و 60000 ریالی در هزینه خوراک به ازاء افزایش هر کیلوگرم وزن شد. به طور کلی، رشد و عملکرد مشابه به همراه کاهش در هزینه های پرورش گوساله ها نشان می دهد که از شیر گیری بر اساس مصرف ماده خشک می تواند سودمند باشد.

هدف از این مطالعه، ارزیابی تاثیر سطوح مختلف گیاه و اسانس پونه بر فرایند تخمیر شکمبه و جمعیت پروتوزوآیی در بز بود. گیاه پونه به ترتیب در سطوح صفر، 25، 35، 55، 75 و 100 میلی گرم در 30 میلی لیتر و اسانس پونه در سطوح صفر، 1700، 3000، 6700، 8300، 10000 میلی گرم در لیتر و موننسین (شاهد مثبت و50 میلی گرم محلول در اتانول) به مایع شکمبه اضافه شد. آزمون تولید گاز در قالب یک طرح کاملاً تصادفی و با پنج تکرار در هر تیمار انجام شد. گاز تولیدی در سطوح 75 و 100 میلی گرم گیاه پونه کاهش یافت (001/0˂ p). تجزیه پذیری ماده آلی هنگام استفاده از دو سطح 75 و 100 میلی گرم گیاه پونه و موننسین در مقایسه با شاهد کاهش(001/0˂ p) یافت. در مقایسه با تیمارهای شاهد و موننسین، همه ی سطوح گیاه پونه غلظت ازت آمونیاکی را کاهش(001/0 ˂ p) داد، اما ضریب تفکیک پذیری تنها در سطح 100 میلی گرم پونه و تیمار موننسین افزایش(001/0˂ p) یافت. بازده تولید پروتئین میکروبی نیز در سطح100 میلی گرم پونه افزایش (001/0˂ p) داشت. همزمان با کاهش مقادیر اسیدهای چرب فرار، انرژی قابل سوخت وساز و انرژی خالص شیردهی در دو سطح 75 و 100 میلی گرم پونه نسبت به شاهد کاهش(001/0 ˂ p) یافت. جمعیت کل پروتوزوآی و زیر خانواده ی انتودینینه در تمام سطوح گیاه پونه کاهش (001/0˂ p) یافت. اسانس پونه، گاز متان، ازت آمونیاکی و جمعیت پروتوزوآیی را کاهش و بازده تولید پروتئین میکروبی را بهبود بخشید (001/0 ˂ p ). بر اساس نتایج حاصل، استفاده از گیاه و اسانس پونه، گاز متان، نیتروژن آمونیاکی و جمعیت پروتوزوآیی را کاهش و ضریب تفکیک پذیری و بازده تولید میکروبی را بهبود می بخشد.

اثر استفاده از روغن هسته انار در جیره بر عملکرد رشد، قابلیت هضم جیره و فراسنجه های تخمیر شکمبه با استفاده از 21 رأس بره نر پرواری نژاد سنجابی سه ماهه با میانگین وزن اولیه 6/2± 5/27 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و هفت تکرار مطالعه شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره فاقد روغن هسته انار (شاهد) و جیره های حاوی دو و چهار درصد روغن هسته انار بودند. مصرف خوراک و افزایش وزن روزانه، قابلیت هضم جیره و فراسنجه های تخمیر شکمبه بررسی شدند. خوراک مصرفی در گوسفندان تغذیه شده با جیره های حاوی روغن هسته انار بیشتر از گروه شاهد بود (05/0P<). تفاوت معنی داری در میانگین افزایش وزن روزانه گروه ها مشاهده نشد. قابلیت هضم ماده خشک و ماده آلی در گوسفندان تغذیه شده با جیره حاوی چهار درصد روغن هسته انار بیشتر از دیگر گروه ها بود (05/0P<). تفاوت معنی داری در غلظت اسیدهای چرب فرار به جز اسید والریکمشاهده نشد، اما غلظت اسید والریک در گروه هایدریافت کننده روغن به طور معنی داری کاهش یافت (05/0P<). استفاده از سطح چهار درصد روغن هسته انار نسبت مولی اسید پروپیونیک را افزایش و نسبت استات به پروپیونات را کاهش داد (05/0P<). غلظت نیتروژن آمونیاکی نیز تحت تأثیر افزودن روغن به جیره قرار نگرفت. بر اساس نتایج این آزمایش، روغن هسته انار پتانسیل بهبود قابلیت هضم و راندمان تخمیر شکمبه ای جیره را در بره های پرواری دارد.

به منظور تعیین تأثیر سطوح مختلف اسانس رازک به عنوان جایگزین آنتی بیوتیک و آنتی اکسیدان بر عملکرد تولیدی، پایداری لیپیدها در گوشت و جمعیت میکروبی ایلئوم در جوجه های گوشتی، آزمایشی با استفاده از 625 قطعه جوجه یک روزه سویه آرین در قالب طرح کاملاً تصادفی با پنج تیمار (200 و 400 میلی گرم در کیلوگرم اسانس رازک، 100 میلی گرم در کیلوگرم آنتی بیوتیک آویلامایسین و 150 میلی گرم در کیلوگرم پروبیوتیک پروتکسینو شاهد) و پنج تکرار و هر تکرار 25 قطعه جوجه از سن 1 تا 42روزگی انجام شد. در کل دوره، پرندگانی که از جیره حاوی400 میلی گرم در کیلوگرم اسانس رازک و یا آنتی بیوتیک مصرف کردند، در مقایسه با پرندگان دریافت کننده 200 میلی گرم در کیلوگرم اسانس رازک، مصرف خوراک بیشتری داشتند (05/0P<). بهترین شاخص تولید مربوط به مرغ های تغذیه شده با 200 میلی گرم در کیلوگرم اسانس رازک و پروبیوتیک در مقایسه با مرغ های تغذیه شده با 400 میلی گرم در کیلوگرم اسانس رازک بودند (05/0P<). افزودن اسانس رازک به جیره در سطوح 200 و 400 میلی گرم در کیلوگرم باعث کاهش معنی دار غلظت مالون دی آلدئید در گوشت ران در مقایسه با تیمارهای شاهد، آنتی بیوتیک و پروبیوتیک شد (01/0P<). مرغ-های تغذیه شده با جیره حاوی اسانس رازک (400 میلی گرم در کیلوگرم) جمعیت لاکتوباسیلبیشتری در مقایسه با سایر تیمارها داشتند (05/0P<). بنابراین، افزودن اسانس رازک به میزان 200 میلی گرم در کیلوگرم جیره موجب بهبود شاخص تولیدی و سطح 400 میلی گرم در کیلوگرم جیره اسانس رازک باعث بهبود جمعیت میکروبی ایلئوم و کیفیت گوشت جوجه های گوشتی می شود.

در پژوهش حاضر، انرژی قابل متابولیسم پوسته انار و تفاله دانه انار جمع آوری شده از سه کارخانه با استفاده از خروس های بالغ در دو آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی حاوی 4 تیمار با 4 تکرار (یک قطعه در هر تکرار) تعیین گردید. در این آزمایش تعداد 3 نمونه پوسته و تفاله دانه انار از سه کارخانه به روش خوراک دادن اختیاری مورد تغذیه خروس ها قرار گرفت. در این آزمایش از تعداد 16 خروس بالغ لگهورن 35 هفته استفاده شد. نتایج نشان داد که ماده خشک پوسته انار (41/93-18/91 درصد)، پروتئین خام (28/4-04/4 درصد)، چربی خام (72/1-38/1 درصد)، و فیبرخام (21/19-48/15درصد)، خاکستر 62/4 درصد بود. انرژی قابل متابولیسم ظاهری و ظاهری تصحیح شده برای ازت سته انار مورد استفاده برابر 21/2443-84/2219 و 13/2424-09/2201 و انرژی قابل متابولیسم حقیقی و حقیقی تصحیح شده برای ازت برابر 69/2482-13/2250و 56/2481-56/2249 کیلوکالری بر کیلوگرم بدست آمد. تفاله دانه انار مورد استفاده نیز دارای 63/92-07/91 درصد ماده خشک، 80/11-21/10 درصد پروتئین، 83/10-72/9 درصد چربی خام و 94/35-51/31 درصد فیبرخام است. انرژی قابل متابولیسم ظاهری و ظاهری تصحیح شده برای ازت تفاله دانه انار مورد استفاده برابر 2581-71/2357 و 2/2579-83/2355 و انرژی قابل متابولیسم حقیقی و حقیقی تصحیح شده برای ازت برابر 93/2642-62/2452 و 52/2641-11/2451 کیلوکالری بر کیلوگرم بود. انرژی قابل متابولیسم ظاهری تصحیح شده برای ازت براساس بهترین برازش فرمول های پیشنهادی تفاله دانه انار در دامنه 8/2540-19/2419 و پوسته انار در دامنه 02/2166-67/2533 قرار داشت. بهترین معادله برازش ارزش انرژی زایی این مواد خوراکی، معادله پیشنهادی ناسکیمنتو AMEn = 2707. 71 + 5. 863EE− 1. 606aNDFom می باشد. بنابراین به لحاظ انرژی می توانند در جیره طیور مورد استفاده قرار گیرند هر چند باید در هنگام افزودن به جیره طیور به ترکیبات ضدمغذی آن ها بویژه تانن ها توجه نمود.

دو آزمایش به منظور تعیین انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری پودر سیر و همچنین بررسی تأثیر آن، ویتامین E و آنتی اکسیدان تجاری لوکسیدان در جیره بر عملکرد، ترکیب لاشه و پایداری اکسیداتیو گوشت جوجه گوشتی انجام شد. در آزمایش اول، AME پودر سیر با استفاده از خروس های بالغ لگهورن در جیره های حاوی سطوح پنج، 10، 15 و 20 درصد پودر سیر برآورد شد. میزان انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری برای سطوح پنج، 10، 15 و 20 درصد پودر سیر به ترتیب 2370، 2300، 2090 و 2065 کیلوکالری بر کیلوگرم بود. در آزمایش دوم، تعداد 384 قطعه جوجه گوشتی در یک آزمایش فاکتوریل 2×2×2 با دو سطح پودر سیر (صفر و دو درصد)، دو سطح ویتامین E (صفر و 200 میلی گرم در کیلوگرم) و دو سطح آنتی اکسیدان (صفر و 200 میلی گرم در کیلوگرم) در قالب طرح کاملاً تصادفی با هشت تیمار، چهار تکرار و 12 قطعه پرنده در هر تکرار استفاده شد. استفاده از پودر سیر، ویتامین E و آنتی اکسیدان به طور مجزا بر عملکرد رشد جوجه های گوشتی، نسبت لاشه میان خالی، سینه، ران و چربی شکم معنی دار نبود، ولی استفاده توأم از پودر سیر و آنتی اکسیدان سبب بهبود افزایش وزن روزانه گردید (05/0P<). تغذیه جیره های حاوی ویتامین E و آنتی-اکسیدان، پایداری اکسیداتیو گوشت را افزایش داد (05/0P<). براساس نتایج حاصل، استفاده از پودر سیر، ویتامین E و آنتی اکسیدان به طور مجزا تأثیری بر عملکرد رشد جوجه گوشتی ندارد، ولی حضور ویتامین E و آنتی اکسیدان در جیره می تواند پایداری اکسیداتیو گوشت مرغ را افزایش دهد.

اثرات منابع متفاوت لیپید وسطوح مختلف روی بر عملکرد، فعالیت باکتریایی تخممرغ وریختشناسی تخمدان مرغهای تخمگذار با استفاده از 288 قطعه مرغ تخمگذار در سن 60 هفتگی در یک آزمایش فاکتوریل 4×3 در قالب طرح کاملا تصادفی با 12 تیمار، چهار تکرار و شش قطعه مرغ در هر تکرار و به مدت 10 هفته بررسی شد. جیره های آزمایشی دارای چهار درصد چربی از سه منبع متفاوت لیپید (روغن سویا، روغن ماهی و پیه) و چهار سطح روی ( 40، 100، 200 و300 میلیگرم در کیلوگرم جیره) بودند. با افزایش سطح روی در جیره های حاوی منابع مختلف لیپید، مصرف خوراک کاهش یافت (05/0>P). با افزودن مکمل روی به جیرههای حاوی منابع مختلف لیپید، واحد هاو افزایش یافت (05/0>P). بیشترین واحد هاو در سطح 100 میلیگرم در کیلوگرم روی با روغن سویا و روغن ماهی مشاهده شد. افزایش سطح روی در جیره سبب افزایش مقاومت پوسته، ضخامت پوسته و درصد پوسته شد (05/0>P). در جیره حاوی پیه، با افزایش سطح روی تعداد فولیکول سفید بزرگ به طور خطی افزایش یافت (05/0>P). با افزودن مکمل روی به جیرههای حاوی منابع مختلف لیپید، بار میکروبی زرده به طور معنیداری کاهش یافت (05/0>P). بر اساس نتایج این مطالعه، افزودن روی از منبع آلی به جیره های حاوی منابع مختلف لیپید، بجز کاهش بار میکروبی زرده نتوانسته شاخص های دیگر مورد ارزیابی را تحت تاثیر قرار دهد.

اثر الگو های مختلف تغذیه پروتئین، برعملکرد رشد، اجزای لاشه و محتوای نیتروژن بستر جوجه های گوشتی سویه ی تجاری کاب 500 با استفاده از 800 جوجه در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار، پنج تکرار و 40 پرنده در هر تکرار بررسی شد. تیمار های آزمایشی شامل چهار الگوی تغذیه پروتئین (بر اساس راهنمای پرورش سویه کاب، احتیاجات توصیه شده توسط NRC، 90 درصد مقدار پروتئین توصیه شده NRC و الگوی تغذیه مرحله ای) بود. اثر تیمار های مختلف بر افزایش وزن، مصرف خوراک، انرژی مصرفی، نسبت راندمان پروتئین و اجزای لاشه معنی دار نبود. پرندگانی که بر اساس الگوی توصیه شده راهنمای کاب تغذیه شدند ضریب تبدیل غذایی بهتری داشتند (05/0P<). نسبت راندمان انرژی در جوجه های گوشتی تغذیه شده با الگوی پروتئینی راهنمای سویه کاب از سایر تیمار ها بیشتر بود (05/0P<). مقدار نیتروژن بستر با تغذیه جوجه های گوشتی براساس راهنمای سویه کاب، 90 درصد مقدار پروتئین توصیه شده NRC و خوراک دهی مرحله ای نسبت به الگوی پروتئینی توصیه شده NRC کمتر بود (05/0P<). بر اساس نتایج این آزمایش، استفاده از الگوی تغذیه پروتئین بر اساس راهنمای سویه کاب برای تغذیه جوجه های گوشتی سویه کاب مناسب تر از سایر الگو های مورد مطالعه می باشد.

در این آزمایش از 200 قطعه جوجه گوشتی از سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفى با پنج تیمار و چهار تکرار استفاده شد. انرژی متابولیسمی حقیقی پوسته جو با استفاده از خروسهای بالغ سسکتومی شده اندازه گیری شد. میزان ماده خشک، انرژی متابولیسمی حقیقی، خاکستر، عصاره اتری، پروتئین خام، فیبر خام، NDF، ADF، کلسیم و کل فسفر در پوسته جو به ترتیب برابر با 92 درصد، 978 کیلوکالری در کیلوگرم، 53/3 درصد، 26/4 درصد، 26/12 درصد، 6/12 درصد، 1/52 درصد، 5/23 درصد، 9/0 درصد و 6/0 درصد بود. جیره های آزمایشی عبارت بودند از: 1-جیره شاهد (فاقد پوسته جو)، 2-جیره حاوی 75/0 درصد پوسته جو با اندازه ذرات کمتر از یک میلی متر، 3-جیره حاوی 75/0 درصد پوسته جو با اندازه ذرات بین یک تا دو میلی متر، 4-جیره حاوی 5/1 درصد پوسته جو با اندازه ذرات کمتر از یک میلی متر، 5-جیره حاوی 5/1 درصد پوسته جو با اندازه ذرات بین یک تا دو میلی متر. پرنده-هایی که با جیره حاوی پوسته جو تغذیه شدند افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی بهتری داشتند و به ویژه جیره حاوی سطح 5/1 درصد پوسته جو با اندازه بین یک تا دو میلیمتر در این زمینه موثرتر بود (05/0 >P). چنین بهبودی در وزن سنگدان نیز مشاهده شد (05/0 >P). پوسته جو باعث بهبود قابلیت هضم ماده خشک، پروتئین خام و خاکستر گردید (05/0 >P). تغذیه جوجه های گوشتی با جیره های حاوی پوسته جو، هزینه خوراک به ازای هر کیلوگرم افزایش وزن را کاهش داد. بر اساس نتایج حاصل از این تحقیق، استفاده از 5/1 درصد پوسته جو با اندازه ذرات بین یک تا دو میلیمتر در جیره ضمن بهبود عملکرد، هزینه خوراک در جوجه های گوشتی را کاهش می دهد.

هدف از مطالعه حاضر مقایسه کارآیی پنج روش همزمان کردن فحلی با در نظر گرفتن هزینه های اقتصادی در شرایط تنش گرمایی در گاو هلشتاین است. این پژوهش در تابستان سال 1394 و در شاخص دما و رطوبت 81-73 انجام شد. تعداد 500 رأس گاو هلشتاین (با تولید شیر بیشتر از 25 کیلوگرم در روز و نوبت زایش 4-2) انتخاب و به طور تصادفی در پنج گروه آزمایشی تقسیم بندی شدند. روش-های همزمان کردن فحلی شامل 1- آوسینک، 2- پری سینک/ آوسینک، 3- دابل آوسینک، 4- G7G آوسینک و 5- PG7G آوسینک بود. نتایج نشان داد پیش همزمانی قبل از شروع آوسینک در مقایسه با آوسینک تنها درصد آبستنی در روز 32 و 60 پس از تلقیح را افزایش داد. با در نظر گرفتن درصد گیرایی در روز 32 و 60 پس از تلقیح و از دست رفتن آبستنی روش های همزمانی G7G و PG7G بهتر از سایر روش ها بود. هزینه اسپرم مصرفی به ازای هر آبستنی در روز 32 و 60 پس از تلقیح در روش آوسینک بیشینه و در روش های همزمانی G7G و PG7G کمینه بود. مجموع هزینه اسپرم و برنامه همزمانی به ازای هر آبستنی در روز 60 پس از تلقیح در روش G7G آوسینک در مقایسه با روش های دیگر کمترین و برابر 1890000 ریال بود. به طور کلی در بین پنج روش آزمایشی بررسی شده با توجه به هزینه اجرای روش، اسپرم مصرفی و تعداد گاو آبستن شده، روش G7G از نظر کارایی (تولیدمثلی و اقتصادی) بهترین روش می باشد.

کاهش باروری خروس یکی از اولین عوامل محدودکننده دستیابی به بیشترین میزان جوجه درآوری است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی سطح باروری خروس های بومی ارومیه و لاین آرین با استفاده از رقیق کننده منی (بلتسویل و شیر) بود. برای اجرای این تحقیق، تحرک منی 133 قطعه خروس با استفاده از نرم افزار CASA بررسی شد و خرو س ها بر اساس میانگین حرکت اسپرم آنها نسبت به میانگین جمعیت، به گروه های با باروری زیاد و کم دسته بندی شدند. اسپرم خروس های هر سویه، هر هفته به شش مرغ تلقیح و نطفه داری و جوجه درآوری تخم ها بررسی شدند. تفاوت معنی داری در حجم منی هر سویه وجود داشت (05/0>P). تفاوت معنی داری در غلظت اسپرم خروس های دو سویه و سطوح مختلف باروری مشاهده نشد. خروس های بومی با سطح باروری زیاد بیشترین درصد اسپرم های زنده را داشتند (05/0>P). نطفه داری و جوجه درآوری خروس های آرین در مقایسه با بومی بالاتر بود (05/0>P). همچنین نطفه داری و جوجه درآوری با استفاده از رقیق کنندة بلتسویل بالاتر از شیر بود (05/0>P). با توجه به نتایج حاصل، اگرچه انتخاب در لاین آرین بسیاری از صفات تولیدی را افزایش داده ولی تأثیر منفی بر باروری نداشته است. از طرفی تلقیح مرغ ها با استفاده از اسپرم های رقیق شده با بلتسویل بازدة مناسب تری در درصد باروری پرندگان نشان می دهد که می تواند در مزارع پرورش طیور بکار رود.

اثر فشار اسمزی (250، 300 و 350 میلی اسمول) و گلیسرول (پنج و هفت درصد) در رقیق کننده بر پایه لسیتین سویا بر کیفیت اسپرم گاو، پس از فرایند انجماد-یخ گشایی، در یک آزمایش فاکتوریل 3×2 در قالب طرح کاملا تصادفی با شش تکرار با استفاده از شش راس گاو نر هولشتاین بررسی شد. در مجموع، از کلیه گاوها، 36 بار اسپرم گیری (از هر گاو شش بار) شد. نمونه های منی بعد از ارزیابی اولیه، با هم مخلوط شده و به هر کدام از شش تیمار اختصاص یافتند. بعد از فرآیند انجماد و یخ گشایی، فراسنجه های جنبایی اسپرم با کمک سیستم CASA، زنده مانی، درصد اسپرم با غشای فعال و ریخت شناسی اسپرم، ارزیابی شد. نتایج نشان داد که جنبایی پیش رونده (89/48 درصد)، جنبایی کل (50/69 درصد)، سرعت در مسیر منحنی (µ m/s 80/168)، جنبایی عرضی سر (µ m/s 69/3) و مستقیم بودن مسیر طی شده (89/61 درصد) در تیمار با هفت درصد گلیسرول و فشار اسمزی 300 میلی اسمول، از سایر تیمارها بیشتر بود (05/0P<). در تیمارهای با هفت یا پنج درصد گلیسرول و فشار اسمزی 350 میلی اسمول، درصد اسپرم با غشای فعال (به ترتیب 14/23 و 63/25 درصد) و درصد زنده مانی اسپرم (به ترتیب 70/58 و 60/64 درصد) نسبت به سایر تیمارها، کمتر بود (05/0P<). ولی درصد اسپرم طبیعی در این دو تیمار (به ترتیب 34/92 و 57/92 درصد) نسبت به سایر تیمارها، بیشتر بود. نتایج این آزمایش نشان داد که رقیق کننده حاوی هفت درصد گلیسرول با فشار اسمزی 300 و یا 250 میلی اسمول، در محافظت از اسپرم گاو هلشتاین طی فرایند انجماد-ذوب، کارآمدتر است.

تأثیر غلظت های مختلف اسیدهای چرب ژله رویال بر بلوغ برون تنی تخمک بز در قالب طرح کاملا تصادفی با شش تیمار در غلظت های بدون اسیدچرب ژله رویال، 125میکروگرم، 250میکروگرم، 500میکروگرم و 1000میکروگرم بر میلی لیتر، اسیدچرب ژله رویال و 50 میکرولیتر دی ام اس او، انجام شد. تخمدان های بز از کشتارگاه جمع آوری شده و به آزمایشگاه منتقل شدند و مجموعه تخمک کومولوس در محیط Medium 199 در غلظت های مختلف اسیدهای چرب ژله رویال کشت داده شدند. نتایج نشان داد که افزایش غلظت اسیدهای چرب ژله رویال تا 250 میکروگرم بر میلی لیتر، نرخ بلوغ برون تنی تخمک ها را افزایش داد. اما افزایش غلظت اسید های چرب در محیط بلوغ تا 1000میکروگرم بر میلی لیتر، کاهش معنی داری (05/0>P) را درنرخ بلوغ برون تنی نسبت به تیمار شاهد نشان داد. افزایش غلظت اسیدهای چرب ژله رویال تا 250 میکروگرم، به طور معنی داری (05/0>P) بیان نسبی ژن های α PPAR، کارنیتین پالمیتوییل ترانسفراز 1، کارنیتین پالمیتوییل ترانسفراز 2 و اسیل کوا دهیدروژناز را افزایش داد. از طرفی بیان نسبی ژن ها در غلظت 1000 میکروگرم به طور معنی داری کاهش یافت (05/0>P). می توان نتیجه گیری کرد که افزودن اسیدهای چرب ژله رویال به محیط بلوغ برون تنی تخمک وابسته به غلظت است و غلظت-های زیاد اسید های چرب تاثیر بدی بر نرخ بلوغ و بیان ژن های درگیر در سوخت و ساز چربی تخمک بز داشت.

هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر سطوح مختلف اسانس رزماری (صفر، 10، 5/12، 6/16، 25 و50 میلی گرم در لیتر) در رقیق کننده منی، بر کمیت و کیفیت اسپرم خروس، بعد از فرایند انجماد-یخ گشایی بود. از 10 قطعه خروس سویه تجاری راس در این مطالعه استفاده شد. نمونه های منی هفته ای دو بار جمع آوری و پس از افزودن مایع رقیق کننده بر پایه لستین به آنها در دمای پنج درجه سانتی گراد نگهداری شدند. رقیق کننده حاوی غلظت های 10 و 5/12 میلی گرم در لیتر اسانس رزماری، جنبایی کل و رقیق کننده حاوی غلظت های 10، 5/12 و 6/16 میلی گرم در لیتر اسانس رزماری، حرکت پیشرونده اسپرم و نیز زنده مانی آنها قبل از انجماد را بهبود بخشید(05/0 p≤ ). کمترین و بیشترین تحرک اسپرم ها به ترتیب در رقیق کننده بدون رزماری و رقیق کننده حاوی 10 میلی گرم در لیتر از اسانس رزماری مشاهده شد(05/0 p≤ ). یکپارچگی غشاء سلولی اسپرم ها در رقیق کننده حاوی 10 میلی گرم در لیتر اسانس رزماری نسبت به سایر غلظت ها ( به جز غلظت 5/12 میلی گرم در لیتر) افزایش یافت (05/0 p≤ ). آپوپتوز اسپرم ها در رقیق کننده حاوی 10، 5/12 و 6/16 میلی گرم در لیتر اسانس رزماری، کاهش یافت (05/0 p≤ ). بر اساس نتایج این تحقیق، اسانس رزماری در سطوح 10 و 5/12میلی گرم در لیتر در مایع رقیق کننده، کیفیت اسپرم خروس را پس از یخ گشایی بهبود می بخشد.

هدف از این مطالعه ارزیابی ویژگی های فیزیکوشیمیائی پوست در سه بخش ناحیه اصلی، گردن و پا در گروه های سنی مختلف بود. برای بررسی ویژگی های چرم شترمرغ برحسب سن و قسمت های بدن، تعداد هجده قطعه پوست با توجه به سه گروه سنی شش ماهه، شش ماه تا یک سال و یک تا 5/1 سال برای تعیین مساحت چرم تهیه شد. مساحت چرم برای شترمرغ های شش ماهه، شش ماه تا یک ساله و یک تا 5/1 ساله به ترتیب 4/1± 4/7، 4/1± 5/13 و 1/1± 2/18 فوت مربع بود. قسمت اصلی، گردن و پا بطور متوسط 5/81، 1/10 و 4/8 درصد اندازه پوست را شامل می شد. متوسط افزایش سطح پوست در حد 9/0 فوت مربع در هر ماه بود. میانگین و دامنه ضخامت چرم 1/0± 5/1 (6/0 تا 0/3) میلی متر، نیروی بارپارگی 3/3± 2/22 (9/4 تا 2/49) کیلوگرم نیرو، مقاومت در برابر گسیختگی 1/17± 3/146 (5/70 تا 7/269) کیلوگرم نیرو/سانتی مترمربع، کشش پذیری 9/4± 7/58 (5/21 تا 3/93) درصد و وزن مخصوص ظاهری 05/0± 6/0 (4/0 تا 9/0) گرم/سانتی متر مربع بود. افزایش ضخامت پوست متناسب با افزایش سن حیوان بود. اثرات مشابهی در میزان مقاومت چرم مشاهده شد (01/0P<). مقاومت چرم قسمت های اصلی، گردن و پا به ترتیب 3/26± 0/129، 2/33± 4/123 و 7/41± 7/131 کیلوگرم نیرو/سانتی مترمربع بود و در این مورد با یکدیگر تفاوت داشتند (05/0P<). درصد چربی، مواد محلول در آب، مواد آلی محلول در آب، خاکسترسولفاته نامحلول در آب، مواد معدنی، ازت، پروتئین و مقدار pH به ترتیب 4/1± 1/16، 5/0± 5/1، 2/0± 8/0، 3/0± 8/0، 1/0± 5/0، 3/0± 6/9، 9/1± 8/59 و 1/0± 6/3 درصد بود. مواد محلول، مواد آلی محلول، خاکسترسولفاته نامحلول در آب و مواد معدنی چرم ناحیه پا، بیش از سایر قسمت ها بود (05/0P<). چربی موجود در چرم شترمرغ های شش ماهه و ناحیه اصلی بالاتر از سایر سنین و قسمت های دیگر بود (05/0P<). همین طور میزان ازت و پروتئین چرم شترمرغ های بالاتر از یک سال بیش از شترمرغ های جوان تر (05/0P<) به دست آمد.

در این تحقیق، خصوصیات کمی و کیفی الیاف نتاج حاصل از آمیزش بز نر کرکی جنوب خراسان با بزهای موئی ماده بومی قم بررسی شد. از 75 راس بز بومی و آمیخته در محدوده سنی یک تا سه سال برای بررسی صفات درصد کرک و مو، طول دسته الیاف مو و طول دسته الیاف کرک، طول تک تار مو، طول تک تار کرک و قطر کرک استفاده شد. با در نظر گرفتن اثر گروه ژنتیکی، جنس و سن بر صفات مورد بررسی، داده ها با نرم افزار SAS آنالیز شدند. میانگین وزن بیده بزهای مورد بررسی 4/19± 2/300 گرم با حداقل 99 و حداکثر 713 گرم بود. طول تک تار مو در بیده بزهای نر (7/0± 8/12 سانتی متر) بیش از بزهای ماده (5/0± 2/10 سانتی متر) بود و در بزهای بومی، آمیخته نسل اول و دوم به ترتیب 6/0± 0/12، 4/0± 3/10 و 1/1± 2/12 سانتی متر بود. وزن بیده در بزهای آمیخته بومی با کرکی جنوب خراسان در مقایسه با بزهای بومی قم، 21 گرم افزایش داشت که این تفاوت معنی دار نبود در حالی که درصد کرک در بزهای آمیخته تقریبا دو برابر بزهای بومی قم بود (01/0p<). بر اساس نتایج تحقیق، دورگ گیری بین بزهای ماده موئی قم با بزهای نر کرکی جنوب خراسان موجب بهبود کمی و کیفی الیاف تولید شده می شود.