تولیدات دامی
سال:1398 | دوره:21 | شماره:1 |تعداد مقالات:13

در این مطالعه تأثیر پساب تقطیری ملاس خشک شده با سبوس بر عملکرد رشد، فراسنجه های تخمیر شکمبه، جمعیت پروتوزوآ و برخی فراسنجه های بیوشیمیایی خون بره های پرواری با استفاده از 21 رأس بره نر چهار ماهه نژاد مهربان (میانگین وزن 5/0± 35) در قالب طرح کاملأ تصادفی با سه تیمار به مدت 74 روز (14 روز سازگاری و 60 روز آزمایش) بررسی شد. جیره های آزمایشی شامل جیره شاهد (فاقد پساب تقطیر ملاس)؛ جیره حاوی 25درصد بخش کنسانتره پساب تقطیری خشک شده با سبوس و جیره حاوی50 درصد بخش کنسانتره حاوی پساب ملاس خشک شده با سبوس بود. وزن بره ها به طور هفتگی اندازه گیری شد و در پایان روزهای 30 و 60 پرواربندی از آنها خون گیری شد. در پایان روز 60 پرواربندی مایع شکمبه بره ها نمونه تهیه شد. نتایج نشان داد در ماه دوم تحقیق و در کل دوره آزمایش ماده خشک مصرفی بره هایی که در جیره 25 و 50 درصد بخش کنسانتره پساب ملاس دریافت کرده بودند در مقایسه با گروه شاهد کاهش داشت (002/0=P) افزودن پساب ملاس در سطح 25 درصد (تیمار اول)؛ نسبت به گروه شاهد غلظت نیتروژن را 35/10 درصد (054/0=P) واسیدهای چرب فرّار کل را 46 درصد افزایش داد (016/0=P). کل جمعیت پروتوزوآ تحت تأثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت. قیمت هر کیلوگرم جیره تیمارهای 25 و 50درصد پساب تقطیری نسبت به گروه شاهد به ترتیب 74 و 155 تومان کاهش داشت. نتایج کلی این مطالعه نشان داد پساب تقطیری ملاس خشک شده با سبوس ضمن کاهش قیمت تمام شده خوراک می تواند تا سطح50 درصد کنسانتره استفاده شود.

این پژوهش به منظور مطالعه اثر سطوح مولتی آنزیم و سطوح افزودنی باکتریایی بر ترکیب شیمیاییو برخی فراسنجه های تخمیر برون تنی سیلاژ جو انجام شد. مولتی آنزیم روابیو در سه سطح صفر، 500 و1000 میلی گرم به ازای هر کیلو گرم ماده خشک و افزودنی باکتریایی پروسیج (مخلوطی از باکتری های لاکتوباسیلوس پلانتاروم، لاکتوباسیلوس بوچنری، انتروکوکوس فائوسیوم و پروپیونوباکتریوم اسیدوفیلوس) در سه سطح صفر، پنج و 10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم ماده خشک سیلاژ جو استفاده شد. ترکیب شیمیایی، فراسنجه های تولید گاز و جمعیت پروتوزوآ در شرایط برون تنی و بخش های مختلف پروتئین خام سیلاژهای آزمایشی اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که افزودن مولتی آنزیم باعث کاهش الیاف نامحلول در شوینده خنثی (05/0>P) pH، خاکستر، پروتئین قابل حل در شوینده خنثی و پروتئین غیرقابل دسترس (01/0>P) و افزایش نیتروژن غیرپروتئینی و پروتئین غیرقابل حل در شوینده خنثی (01/0>P) نسبت به سیلاژ شاهد شد. سیلاژ جو حاوی 5 میلی گرم افزودنی باکتریایی ماده خشک، pH و پروتئین قابل حل در شوینده خنثی بیش تر (01/0>P) و پروتئین غیرقابل دسترس کمتری (01/0>P) در مقایسه با سیلاژ شاهد و سیلاژ جو حاوی 10 میلی گرم افزودنی باکتریایی داشت. جمعیت پروتوزوآ، غلظت نیتروژن آمونیاکی، انرژی قابل متابولیسم، اسیدهای چرب کوتاه زنجیر و قابلیت هضم ماده آلی با روش برون تنی تحت تأثیر قرار نگرفت (05/0

تعداد 24 راس بره نر و ماده سنجابی شیرخوار با میانگین وزن 2/4 کیلوگرم از زمان تولد در یک دوره 90 روزه در قالب طرح بلوک کامل تصادفی جهت بررسی دو آنتی اکسیدان خوراکی مورد استفاده قرارگرفتند. بره ها از هفته دوم علوفه و کنسانتره علاوه بر شیر مادر دریافت نمودند. جیره های آزمایشی شامل جیره شاهد (جیره آغازین و شیر)، جیره شاهد + 10 درصد گیاه بادرنجبویه (Melissa officinalis) و جیره شاهد + یک کپسول حاوی30 میلی گرم کوآنزیم Q10 بودند. جهت اندازه گیری برخی فراسنجه های خون و آنزیمی هر 30 روز یک بار از سیاهرگ گردنی خون گیری شد. تفاوت معنی داری بین تیمارهای آزمایشی از لحاظ مصرف شیر و خوراک روزانه بره ها و فراسنجه های عملکردی مشاهده نشد. هماتوکریت تحت تأثیر بادرنجبویه قرار نگرفت ولی کوآنزیم سبب افزایش آن شد (05/0>P). جیره های حاوی آنتی اکسیدان، سبب افزایش کل گلبول های سفید خون نسبت به گروه شاهد شدند (05/0>P)؛ ولی تغییری در مونوسیت و بازوفیل ایجاد نشد. بادرنجبویه باعث کاهش لنفوسیت و افزایش نوتروفیل شد (05/0>P) ولی کوآنزیم تأثیری بر این دو فراسنجه نداشت. ائوزینوفیل خون بره های دریافت کننده بادرنجبویه یا کوآنزیم بیش تر از گروه شاهد بود (05/0>P). غلظت گلوتاتیون پراکسیداز، ایمونوگلوبولین جی و ظرفیت کل آنتی اکسیدانی تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفتند، ولی مکمل بادرنجبویه سبب کاهش شاخص مالون دی آلدهید شد (05/0>P). نتایج این آزمایش نشان داد، استفاده از گیاه بادرنجبویه در سطح 10 درصد جیره و همچنین 30 میلی گرم در روز کوآنزیم Q10 در جیره بره های شیرخوار باعث بهبود سیستم ایمنی شد هرچند تغییری در عملکرد بره ها مشاهده نشد.

به منظور اندازه گیری برخی از فراسنجه های بیوشیمیایی سرم خون در شرایط طبیعی و تعیین ارتباط آن ها با وزن بدن و اجزای لاشه و همچنین بررسی اثر جنس بر فراسنجه های بیوشیمیایی خون در مرغ بومی اصفهان، آزمایشی با تعداد 200 قطعه جوجه یک روزه بومی انجام شد. جوجه ها به مدت 12 هفته در شرایط کاملاً یکسان، پرورش داده شدند. در پایان هفته دوازدهم بعد از اعمال شش ساعت گرسنگی، کشتار و وزن بدن و اجزای مختلف لاشه هر یک از جوجه ها اندازه گیری شد. غلظت کلسترول، تری گلیسرید، پروتئین کل، آلبومین، اسید اوریک، کلسیم، فسفر، مالون دی آلدئید، لیپوپروتئین با چگالی بالا و گلوکز با استفاده از کیت-های تجاری اندازه گیری شدند. مقدار گلوبولین از اختلاف پروتئین کل و آلبومین به دست آمد. نتایج نشان دادند که بیشترین همبستگی مثبت معنی دار (05/0>P) بین کلسترول با وزن بدن و وزن ران (21/0) و بالاترین همبستگی منفی معنی دار بین غلظت اسید اوریک و وزن کبد و بین کلسیم و وزن سینه (24/0-) مشاهده شد. تجزیه رگرسیون خطی چندگانه نشان داد که می توان از فراسنجه های کلسترول، گلوبولین و فسفر برای پیش بینی وزن بدن و سینه و نیز از سطوح کلسترول و گلوبولین برای پیش بینی وزن لاشه و ران استفاده کرد. به علاوه بین دو جنس نر و ماده تفاوت معنی داری از نظر هیچ یک از فراسنجه های بیوشیمیایی اندازه گیری شده، وجود نداشت. با توجه به نتایج این آزمایش می توان از فراسنجه های خون برای پیش بینی برخی از خصوصیات لاشه در مرغ بومی اصفهان استفاده کرد.

این پژوهش به منظور بررسی تأثیر افزودن پودر زغال اخته، پودر سیر و اسانس ترکیبی پوسته بادام هندی و دانه کرچک بر عملکرد، کیفیت تخم مرغ و برخی فراسنجه های خون در مرغ های تخم گذار تجاری انجام شد. تعداد 128 قطعه مرغ تخم گذار سویه لوهمن لایت در سن 58 هفتگی در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار، چهار تکرار و هشت پرنده در هر تکرار استفاده شدند. جیره های آزمایشی شامل 1-جیره پایه (شاهد)، 2-شاهد + یک درصد پودر سیر، 3-شاهد + یک درصد پودر زغال اخته و 4-شاهد + 15/0 درصد اسانس ترکیبی دانه کرچک و پوسته بادام هندی بودند. جیره های آزمایشی از هفته 59 الی63 تغذیه شد. عملکرد مرغ ها در سنین 61 و 63 هفتگی و میزان فراسنجه های خون و زرده تخم مرغ در پایان دوره آزمایش، اندازه گیری شدند. عملکرد مرغ های تخم گذار در بین تیمار های آزمایشی اختلاف معنی داری نداشت. زغال اخته باعث افزایش ارتفاع و واحد هاو سفیده تخم مرغ در مقایسه با شاهد شد (05/0P<). غلظت کلسترول، HDL، تری گلیسرید و آنزیم های آسپارتات آمینوترانسفراز و آلانین آمینوترانسفراز خون در بین تیمارهای آزمایشی، تفاوت معنی داری نداشت. مکمل کردن جیره غذایی با پودر سیر و زغال اخته سبب کاهش معنی دار غلظت کلسترول زرده تخم مرغ شد (05/0P<) اما غلظت کلسترول زرده تخم مرغ تحت تأثیر معنی دار اسانس گیاهی قرار نگرفت. براساس نتایج این آزمایش، می توان نتیجه گرفت افزودن پودر زغال اخته و یا سیر به جیره مرغ تخم گذار کیفیت داخلی تخم مرغ را بهبود داده و کلسترول زرده را نیز کاهش می دهد.

تأثیر تراکم گله و نوع ماده استفاده شده به عنوان بستر، بر عملکرد تولید و فراسنجه های اقتصادی جوجه-های گوشتی، با استفاده از تعداد 2016 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه راس 308، در یک آزمایش فاکتوریل 2×3 با سه سطح تراکم جوجه ریزی ]10 (شاهد)، 14 و 18 قطعه پرنده در مترمربع[ و دو نوع ماده بستری ]تراشه های چوب (شاهد) و مقوای بستر[ در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با شش تیمار و چهار تکرار بررسی شد. نتایج نشان داد که مصرف خوراک و افزایش وزن پرندگان در جوجه ریزی با تراکم 10 قطعه پرنده در مترمربع بیشتر از تراکم های 18 و 14 قطعه پرنده بود (05/0>P). ضریب تبدیل غذایی پرندگانی که روی بستر تراشه چوب پرورش یافتند، کمتر از پرندگان پرورش یافته روی بستر مقوا بود (05/0>P). بالاترین میزان شاخص های اقتصادی (نسبت درآمد به هزینه و حاشیه سود) در تراکم های 14 و سپس 18 قطعه پرنده در واحد سطح مشاهده شدند که هر دو با تراکم 10 قطعه جوجه تفاوت معنی داری داشتند (01/0>P). براساس نتایج این پژوهش، جوجه ریزی در تراکم 14 قطعه پرنده در مترمربع نسبت به دیگر سطوح تراکم گله، با کاستن از هزینه های ثابت تولید و همچنین بهبود عددی ضریب تبدیل خوراک می-تواند سود بیشتر را برای واحدهای پرورش دهنده جوجه های گوشتی به دنبال داشته باشد و مقوای بستر به دلیل اثر منفی بر بازده استفاده از خوراک نمی تواند جایگزینی مناسب برای تراشه های چوب باشد.

به منظور مقایسه تأثیر منابع مختلف فیبر و پری بیوتیک بر عملکرد و برخی صفات فیزیولوژیکی جوجه های گوشتی، آزمایشی با استفاده از 320 قطعه جوجه ی گوشتی در قالب طرح کاملاً تصادفی با هشت تیمار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره شاهد (ذرت-کنجاله سویا)، جیره شاهد به همراه پری بیوتیک (بیولکس MB40) و منابع مختلف فیبر (سبوس گندم، پوسته سویا و پودر هسته خرما) بودند. منابع مختلف فیبر در سطوح 5/1 و سه درصد و پری بیوتیک به مقدار دو گرم در کیلوگرم به جیره های آزمایشی اضافه شدند. تیمار دارای 5/1 درصد پودر هسته خرما، بهترین ضریب تبدیل خوراک را در مقایسه با سایر تیمارها به جز تیمار دارای سه درصد پودر هسته خرما و شاهد داشت (05/0>P). چربی حفره بطنی در پرندگان دریافت کننده منابع مختلف فیبر در مقایسه با تیمار شاهد کاهش یافت (05/0>P). قابلیت هضم ایلئومی ظاهری ماده آلی و پروتئین خام در جیره حاوی سه درصد پودر هسته خرما افزایش یافت (05/0>P). قابلیت هضم ایلئومی ظاهری چربی خام، در پرندگان مصرف کننده پودر هسته خرما به طور معنی داری نسبت به تیمار شاهد کاهش یافت (05/0>P). استفاده از منابع مختلف فیبر سبب کاهش معنی دار تری گلیسرید و کلسترول سرم خون در مقایسه با تیمار شاهد شد (05/0>P). نتایج نشان داد که افزودن پودر هسته خرما به جیره غذایی جوجه های گوشتی سبب بهبود عملکرد، کاهش چربی محوطه شکمی و جمعیت های میکروبی ایکولای و کلی فرم و افزایش قابلیت هضم پروتئین خام و جمعیت میکروبی لاکتوباسیل ها در سکوم جوجه های گوشتی گردید.

به منظور تعیین اثرات افزودن سطوح مختلف اسانس مرزه خوزستانی در دو شکل رایج و میکروکپسوله شده در جیره بر عملکرد، پاسخ ایمنی، فراسنجه های بیوشیمیایی خون و ریخت شناسی روده باریک جوجه های گوشتی، آزمایشی با استفاده از تعداد400 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه راس 308 (مخلوط دو جنس)، در پنج تیمار، چهار تکرار و 20 قطعه جوجه در هر تکرار، در قالب طرح کاملاً تصادفی انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل: جیره شاهد (بدون افزودنی)، جیره های حاوی سطوح 400 و 500 میلی گرم در کیلوگرم اسانس مرزه و جیره های حاوی سطوح 5/0 و یک درصد اسانس کپسوله شده مرزه بودند. افزودن سطوح مختلف اسانس مرزه خوزستانی در دو شکل رایج و میکروکپسوله شده به جیره جوجه های گوشتی، تأثیری بر مقدار مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی، پاسخ ایمنی و تعداد گلبول های سفید و قرمز نداشت. اما تیمارهای آزمایشی حاوی اسانس مرزه رایج و میکروکپسوله شده نسبت به تیمار شاهد سبب کاهش معنی دار وزن زنده بدن پرندگان گردید. میزان هورمون های تیروئیدی (T3 و T4) و فراسنجه های بیوشیمیایی خون (کلسترول، تری گلیسرید، HDL و LDL) تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. با این که صفات بافت شناسی روده باریک مانند عرض پرز، عمق کریپت و نسبت طول پرز به عمق کریپت تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت، ولی سطح 5/0 درصد اسانس کپسوله شده مرزه سبب کاهش نسبت طول به عرض پرز به صورت معنی داری گردید (05/0P<). با توجه به نتایج آزمایش حاضر، استفاده از دو شکل رایج و میکروکپسوله شده اسانس مرزه، اثری بر عملکرد، فراسنجه های بیوشیمیایی خون و پاسخ ایمنی جوجه های گوشتی ندارد.

به منظور مطالعه اثر پودر میوه عناب ضایعاتی با و بدون آنزیم روابیو بر عملکرد رشد، صفات لاشه و ریخت شناسی ایلئوم روده جوجه های گوشتی، تعداد320 قطعه جوجه یک روزه نر راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با آزمایش فاکتوریل 4×2 با هشت تیمار، چهار تکرار و 10 قطعه پرنده در هر تکرار توزیع شد. تیمارها شامل چهار سطح ضایعات عناب (صفر، چهار، هفت و10 درصد) و دو سطح مولتی آنزیم (صفر و 1/0 درصد) بودند. نتایج نشان داد، پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی 10درصد عناب و آنزیم در مقایسه با شاهد (تیمار بدون عناب و آنزیم)، میانگین مصرف خوراک بالاتری در دوره رشد، پایانی و کل دوره داشتند (05/0>P). اثرات اصلی و متقابل آنزیم و عناب بر میانگین افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک تأثیر نداشت به جز در دوره آغازین که تیمار 10درصد عناب و آنزیم افزایش وزن بالاتری در مقایسه با شاهد نشان داد (05/0>P). استفاده از سطح چهار درصد ضایعات عناب و آنزیم موجب افزایش درصد سینه و سطح هفت درصد عناب و آنزیم باعث کاهش درصد چربی محوطه شکمی در مقایسه با شاهد گردید (05/0>P). بیشترین ارتفاع پرز و کم ترین عرض پرز مربوط به تیمار 10 درصد عناب به همراه آنزیم بود (05/0>P). در مقایسه با شاهد، تیمار حاوی آنزیم (بدون عناب) نسبت ارتفاع پرز به عمق کریپت بالاتری داشت (05/0>P). بنابراین، افزودن 10درصد پودر میوه عناب ضایعاتی به جیره جوجه های گوشتی و مکمل کردن آن با آنزیم باعث بهبود عملکرد رشد و کیفیت گوشت می گردد.

به منظور تعیین اثر منابع مختلف عناصر منگنز، روی و مس (سولفات، آلی خارجی و آلی داخلی) و سطوح (100 و 50 درصد نیاز) بر عملکرد و پاسخ ایمنی، آزمایشی با استفاده از 480 قطعه جوجه گوشتی سویه کاب 500، در قالب طرح کاملاً تصادفی به روش فاکتوریل 2×3 انجام شد. وزن زنده و خوراک مصرفی به صورت هفتگی اندازه گیری و ضریب تبدیل محاسبه شد. در پایان دوره، خون گیری از جوجه ها انجام و عیار تولید پادتن علیه گلبول قرمز گوسفندی، پاسخ به ویروس بیماری نیوکاسل و شمارش تفریقی گلبول های سفید اندازه گیری شد. نتایج نشان داد نوع منبع مواد معدنی تأثیری بر عملکرد رشد جوجه گوشتی نداشت. اثر نوع مکمل معدنیمنگنز، روی و مس بر درصد ماندگاری معنی دار بود (05/0 P<) و تیمارهای نوع آلی داخلی و خارجی بیشترین ماندگاری را داشتند. نوع آلی داخلی منگنز، روی و مس سبب پاسخ بیشتری به تیتر آنتی بادی علیه گلبول قرمز گوسفند شد (05/0 P<). علاوه بر این سطح 100 درصد نیاز این عناصر سبب افزایش وزن زنده (05/0 P<)، شاخص کارایی (05/0 P<) و بهبود ضریب تبدیل (05/0 P<) شد. پرندگان تغذیه شده به مقدار 50 درصد نیاز مکمل معدنی واکنش بیشتری به عیار پادتن علیه گلبول قرمز گوسفند نشان دادند (05/0 P<). براساس نتایج این تحقیق، شکل آلی سه عنصر منگنز، روی و مس تولیدشده در ایران، می تواند به صورت همزمان احتیاجات جوجه های گوشتی به این عناصر را تأمین نموده و جایگزین شکل سولفات و آلی خارجی شود. علاوه بر این، سطح 100 درصد نیاز عناصر منگنز، روی و مس، بدون در نظر گرفتن منبع، برای عملکرد رشد و سطح 50 درصد نیاز برای عملکرد بهتر سیستم ایمنی توصیه می شوند.

به منظور بررسی اثرات افزودن سطوح مختلف منابع نمک معدنی، کیلات و نانو آهن به جیره بر عملکرد، ذخیره آهن در بافت ها و کیفیت گوشت بلدرچین ژاپنی، آزمایشی با تعداد 400 قطعه بلدرچین ژاپنی نر در قالب طرح کاملاً تصادفی با 10 تیمار آزمایشی و چهار تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل یک جیره پایه فاقد مکمل آهن (شاهد) و جیره های پایه مکمل شده با سطوح 60، 90 و120 میلی گرم در کیلوگرم سولفات، کیلات و نانو آهن بودند. پرندگانی که با مقدار 120 میلی گرم در کیلوگرم کیلات آهن تغذیه شدند، افزایش وزن بیشتری نسبت به گروه های شاهد، 60 و 120 میلی گرم سولفات داشتند )05/0>(P. تغذیه 90 و 120 میلی گرم نانو آهن باعث بهبود ضریب تبدیل خوراک در مقایسه با گروه های شاهد، سولفات و 60 میلی گرم کیلات آهن شد )05/0>(P. پرندگانی که با 90 و 120 میلی گرم در کیلوگرم کیلات و 120 میلی گرم نانو آهن تغذیه شدند، دارای آهن بیشتری در گوشت سینه نسبت به گروه های سولفات و شاهد بودند )05/0>(P. گروه 120 میلی گرم در کیلوگرم کیلات آهن ظرفیت نگهداری آب بیشتری را نسبت به تیمارهای شاهد، 60 و 90 میلی گرم سولفات، 60 میلی گرم کیلات و 90 میلی گرم نانو آهن و مقدار مالون دی آلدهید کمتر از گروه شاهد و 60 میلی گرم سولفات آهن داشت )05/0>(P. گروه 120 میلی گرم نانو آهن، میزان آهن کبد و سرم خون بیشتر و افت ناشی از پخت کمتر در مقایسه با تیمار شاهد داشت )05/0>(P. در پژوهش حاضر، اشکال و سطوح مختلف آهن، بر پارامترهای مورد بررسی، اثر متغیری داشتند.

به منظور مطالعه اثر سطوح مختلف تعادل الکترولیتی و کلسیم جیره بر عملکرد، ترکیب استخوان و ویژگی های لاشه بلدرچین ژاپنی، تعداد 720 قطعه جوجه بلدرچین در قالب طرح کاملاً تصادفی با آرایش فاکتوریل 3×3 شامل سه سطح تعادل الکترولیتی (150، 250 و 350 میلی اکی والان در کیلوگرم) و سه سطح کلسیم (4/0، 8/0 و 6/1 درصد) در نه تیمار، پنج تکرار و 16 قطعه پرنده در هر تکرار از سن 14 تا 35 روزگی، مورد استفاده قرار گرفتند. نتایج نشان داد که پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی 4/0 درصد کلسیم و تعادل الکترولیتی 250 میلی اکی والان در کیلوگرم، بیشترین مقدار مصرف خوراک را داشتند (05/0P<). تیمارهای آزمایشی بر ضریب تبدیل خوراک اثری نداشتند. در دو سطح 4/0 و 8/0 درصد کلسیم جیره، بیشترین مقدار کلسیم استخوان در تعادل الکترولیتی 150 میلی اکی والان در کیلوگرم مشاهده شد (05/0P<). کمترین وزن کلیه در تیمار حاوی 6/1 درصد کلسیم و تعادل الکترولیتی 150 میلی اکی والان در کیلوگرم و بیشترین وزن نسبی ران و سینه در تیمار حاوی 8/0 درصد کلسیم و تعادل الکترولیتی 150 میلی اکی والان در کیلوگرم، مشاهده شد (05/0P<). براساس نتایج پژوهش حاضر، اثر متقابل کلسیم و تعادل الکترولیتی جیره می تواند به عنوان یک محدودیت مهم در جیره نویسی برای بلدرچین ژاپنی در حال رشد، در نظر گرفته شود.

تأثیر اسانس درمنه خزری و باکتری لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس بر عملکرد، میکروبیولوژی، مورفولوژی و قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی در بلدرچین های تخم گذار ژاپنی با استفاده از تعداد 180 قطعه بلدرچین تخم گذار 46 روزه در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار و پنج تکرار (نه قطعه جوجه در هر تکرار) بررسی شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره پایه به عنوان گروه شاهد (فاقد افزودنی)، جیره پایه+ اُکسی تتراسایکلین (200 میلی گرم در کیلوگرم)، جیره پایه+ اسانس درمنه خزری (250 میلی گرم در کیلوگرم) و جیره پایه+ لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس (cfu 1011×02/4 در کیلوگرم جیره) بودند. نتایج نشان داد که استفاده ازلاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس در مقایسه با تیمارهای شاهد و اسانس درمنه خزری سبب افزایش توده تخم بر اساس مرغ خانه شد (05/0P<). همچنین استفاده از تیمارهای لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس و اسانس درمنه خزری در مقایسه با تیمار شاهد سبب افزایش لاکتوباسیل های موجود در محتویات ایلئوم پرندگان شد (05/0P<). افزون بر این، پرندگان تغذیه شده با جیره های حاوی لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس و اُکسی تتراسایکلین از نظر صفات ارتفاع پرز و نسبت ارتفاع پرز به عمق کریپت در مقایسه با گروه شاهد افزایش معنی داری را نشان دادند (05/0P<). نتیجه گیری می شود که استفاده از لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوسبه عنوان یک جایگزین برای آنتی بیوتیک مناسب تر از اسانس درمنه خزری است.