تولیدات دامی
سال:1390 | دوره:13 | شماره:1 |تعداد مقالات:7

این تحقیق،‏ برای بررسی اثر روش های شیمیایی برای جدا کردن پشم از پوست بر کیفیت پشم و پوست گوسفند مغانی انجام شد. دو تیمار هیدروکسید سدیم (سه و پنج درصد) و دو تیمار سولفید سدیم (10 و 15 درصد) بر روی 100 جلد پوست مالیده شد و مدت زمان جدا شدن پشم از سطح پوست،‏ قطر و طول الیاف ثبت شد. پوست های دباغی شده توسط سه ارزیاب ماهر از نظر پیاز مو،‏ شکل،‏ کش سانی،‏ لش،‏ نرم بودن،‏ جذب آب،‏ لطافت،‏ صاف بودن،‏ ضخامت و افت اندازه (قبل و بعد از دورگیری) ارزیابی شدند. نتایج نشان داد که پشم پوست های تیمار سولفید سدیم در مدت زمان کمتر جدا می شود (P<0.05). کمترین زمان (80.3±4.1 دقیقه) مربوط به تیمار 15 درصد سولفید سدیم و بیشترین زمان (180.3±5.3 دقیقه) مربوط به تیمار سه درصد هیدروکسید سدیم بود. امتیاز ارزیابی پوست های عمل آوری شده با 10 و 15 درصد سولفید سدیم و سه و پنج درصد هیدروکسید سدیم به ترتیب (30.2 (±0.1، 31.2 (±0.5)، 37 (±0.5) و 35.8 (±1.0) بود. به طور کلی،‏ کیفیت پوست های عمل آوری شده با هیدروکسید سدیم بهتر از پوست های عمل آوری شده با سولفید سدیم بود.

تاثیر پروبیوتیک پروتکسین،‏ آنتی بیوتیک فلاوومایسین و نوع چربی جیره بر عملکرد جوجه های گوشتی با استفاده از تعداد 900 قطعه جوجه سویه تجاری راس در یک آزمایش فاکتوریل (3×3) با سه منبع چربی (بدون چربی،‏ سه درصد اسید چرب و سه درصد روغن سویا) و سه افزودنی (بدون افزودنی،‏ فلاوومایسین و پروتکسین) با چهار تکرار در قالب طرح کاملا تصادفی بررسی شد. اثر چربی و نوع آن بر افزایش وزن روزانه معنی دار و رشد جوجه های مربوط به جیره های حاوی روغن سویا بیشتر بود (P<0.05). با استفاده از فلاومایسین در جیره،‏ افزایش وزن و ضریب تبدیل غذا بهبود یافت (P<0.05). اثر متقابل نوع چربی × نوع افزودنی بر عملکرد معنی‏ دار بود (P<0.05). در تمام دوره های پرورش،‏ مصرف خوراک و افزایش وزن جوجه های تغذیه شده با جیره ‏های حاوی روغن سویا‏ و فلاوومایسین بیشترین و در جوجه هایی مربوط به جیره‏ های حاوی چربی و پروتکسین،‏ کمترین مقدار بود (P<0.01). وزن نسبی کبد جوجه های تیمار چربی (اسید چرب و یا روغن سویا) بیشتر بود. وزن نسبی دستگاه گوارش جوجه های مربوط به جیره حاوی پروتکسین بیشتر بود (P<0.05). نتایج حاصل نشان داد که استفاده از پروتکسین در جیره های حاوی چربی تاثیر منفی بر مصرف خوراک و افزایش وزن جوجه های گوشتی دارد.

برای ارزیابی خصوصیات الیاف بزهای بومی استان سیستان و بلوچستان از تعداد 270 راس بز ماده یک تا سه ساله شهرستان های خاش،‏ سراوان و ایران شهر،‏ نمونه الیاف برداشت شد. نتایج نشان داد تفاوت میانگین هیچ یک از صفات الیاف (به جز وزن بیده) معنی دار نبود. وزن بیده بزهای سه (323.4±7.7 گرم) و دو ساله (315.5±7.8 گرم) بیشتر از بزهای یک ساله (263.4±7.7 گرم) بود (P<0.01). بیشترین درصد کرک در بیده بزهای شهرستان خاش (26.3±1 درصد) و ظریف ترین الیاف کرک در بزهای شهرستان ایران شهر (12.5±0.3 میکرون) بود.

در این آزمایش،‏ از تعداد 16 راس بزغاله شیرخوار از نژاد مرغوز (به تعداد مساوی نر و ماده) با میانگین وزن تولد به ترتیب (2.7±0.11) و (2.3±0.16) کیلوگرم استفاده شد. بزغاله های هر جنس بر اساس وزن تولد گروه بندی و به طور تصادفی در یکی از دو گروه غذایی شاهد (شامل شیر مادر و برگ یونجه) و تکمیلی (شیر مادر،‏ برگ یونجه و کنسانتره) منظور شدند. تولید شیر،‏ خوراک مصرفی و افزایش وزن زنده به صورت روزانه داده برداری و از پوست و الیاف به ترتیب هر 15 و 28 روز یک بار نمونه برداری شد. تفاوت میانگین شیر و ماده خشک مصرفی روزانه در گروه های چهارگانه معنی دار نبود. افزایش وزن روزانه بزغاله های گروه تکمیلی بیشتر بود (P<0.05). اثر جنس و جیره تکمیلی بر تراکم فولیکول های ثانویه و نسبت فولیکول های ثانویه به اولیه (S/P)‎ در پوست معنی دار نبود. ولی اثر جیره و جنس بر میانگین شاخص فولیکولی ثانویه و اولیه معنی دار بود (به ترتیب P<0.05 و P<0.01). نتایج حاصل نشان می دهد که استفاده از جیره تکمیلی سبب افزایش سرعت رشد و بهبود شاخص فولیکولی پوست در بزغاله های شیرخوار مرغوز می گردد.

میوستاتین (MSTN)‎ که عامل رشد و تمایز شماره  (GDF8) 8نیز نامیده می شود از گروه عوامل تغییر رشد بتا(TGFb)  می باشد که در کاهش رشد در پستانداران نقش دارد. یک چندشکلی تک نوکلئوتیدی (SNP)‎ در ناحیه ترجمه نشده 3’ (3'UTR) ژن میوستاتین به عنوان عامل هایپرتروفی عضله در کروموزوم شماره  (OAR2) 2نژادهای گوسفند اروپایی تشخیص داده شده است. در این تحقیق،‏ برای شناسایی چندشکلی تک نوکلئوتیدی (SNP)‎ ژن میوستاتین در نژادهای گوسفند شال،‏ زندی و زل به ترتیب از 20،‏ 24 و 17 راس بره خون گیری شد. از نمونه خون بره ها DNA استخراج و برای تکثیر قطعه 1003 جفت بازی ژن مورد نظر PCR انجام و از روش توالی یابی برای تشخیص چندشکلی استفاده شد. با مقایسه توالی قطعه مورد نظر با توالی موجود در بانک ژن در ناحیه ترجمه نشده 3’ (3'UTR) مشخص شد که کلیه گوسفندان دارای آلل G هستند که در ایجاد فنوتیپ عضله مضاعف نقش ندارد.

این تحقیق برای بررسی اثرات سطوح مختلف پنبه دانه کامل بر عملکرد،‏ خصوصیات لاشه و متابولیت های خون،‏ در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار جیره غذایی (حاوی صفر،‏ چهار،‏ هشت و 16 درصد پنبه دانه کامل) بر روی 20 راس بره نر زندی با میانگین وزن (t 1.6) 29.8 کیلوگرم و سن پنج تا شش ماهگی به مدت 90 روز اجرا گردید. جیره ها از نظر انرژی قابل متابولیسم و پروتئین قابل متابولیسم مشابه بودند. تفاوت تیمار صفر درصد پنبه دانه و تیمارهای حاوی پنبه دانه از نظر خوراک مصرفی،‏ ضریب تبدیل غذا،‏ درصد لاشه گرم و چربی احشایی،‏ معنی دار بود (P<0.001). با زیاد شدن پنبه دانه در جیره،‏ میزان گلوکز کاهش و میزان کلسترول و تری گلیسیرید خون به طور خطی افزایش یافت (P<0.01). نتایج آزمایش نشان داد که پنبه دانه را می توان تا هشت درصد در جیره بره های پرواری استفاده نمود.

این مطالعه به منظور بررسی اثر ضدعفونی کننده های مختلف خوراک بر عملکرد،‏ فلور میکروبی روده و کلسترول تخم مرغ با استفاده از 108 قطعه مرغ تخم گذار از سن 24 تا 36 هفتگی انجام شد. این آزمایش در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با پنج تیمار و سه تکرار انجام شد. گروه های آزمایشی عبارت بودند از: جیره پایه (شاهد) و جیره پایه مکمل شده با یکی از افزودنی های نانوسیلور در خوراک (15 ppm)،‏ فورمایسین (200 ppm)،‏ فرمالین(200 ppm)  و نانوسیلور در آب آشامیدنی (7.5 ppm). هیچ تفاوت معنی داری بین گروه های آزمایشی از نظر درصد تولید و وزن تخم مرغ وجود نداشت. مصرف فورمایسین بالاترین وزن توده تخم مرغ را موجب شد (P<0.05). بین دو روش استفاده از نانوسیلور،‏ تفاوت معنی داری از نظر درصد تولید،‏ وزن تخم مرغ و وزن توده تخم مرغ مشاهده نشد. باکتری های اسیدلاکتیک در سکوم تحت تاثیر نانوسیلور و فرمالین در مقایسه با گروه های شاهد و فورمایسین افزایش یافت (P<0.01). همه افزودنی های مورد آزمایش در مقایسه با شاهد،‏ باکتری های گرم منفی ایلئوم را کاهش دادند (P<0.01). افزودن فورمایسین به جیره و نانوسیلور در آب موجب افزایش کلسترول زرده شد (P<0.01). نتایج نشان داد که افزودن فرمالین و نانوسیلور به خوراک مرغ های تخم گذار،‏ موجب کاهش بار میکروبی دستگاه گوارش و بهبود تولید می شود.