تاریخ نگاری و تاریخ نگری مورخان ایرانی در عصر زندیه به عنوان یکی از حلقه ها و ادوار تاریخ نگاری شایسته مداقه و بررسی است. آذر بیگدلی از نویسندگان پرکار ایرانی سده دوازدهم محسوب می شود. در ادبیات تاریخی از وی به عنوان شاعر و تذکره نویس یاد می شود؛ اما یکی از جنبه های زندگی علمی وی توجه و عنایت او به تاریخ است که حاصل آن نوشته تاریخی کم نظیری است که وی در ضمن اثر ادبی خود گنجانده است؛ بنابراین، هدف اساسی این پژوهش بازکاوی اندیشه تاریخ نگاری آذر بیگدلی است. آذر بیگدلی نه تنها از مورخان سده دوازدهم ایران به شمار می رود، بلکه نقش مؤثری در تداوم و تحول تاریخ نگاری عصر زندیه داشته است؛ به گونه ای که وی از یک جهت از مورخانی همچون استرآبادی و غفاری کاشانی الگوبرداری کرده و از جهت دیگر، وی از پیشروان نهضت بازگشت ادبی و گرایش به نثر ساده در تاریخ نویسی است و تأثیری که سبک نگارش وی بر نثرنویسان بعدی، به ویژه در دورة قاجار داشت، نباید نادیده گرفته شود. کوشش وی در بیان رویداد های تاریخی با نثری ساده و روان بعدها در دورة قاجار سرمشق مورخانی همچون دنبلی و خاوری قرار گرفت. ظهور و گسترش جنبه های اجتماعی و اقتصادی و رویکرد علّی و انتقادی و واقعیت گرایی و رعایت انصاف و بی طرفی در گزارش تاریخ نیز از دستاوردهای تاریخ نگاری وی به شمار می رود.