مقدمه: بی وفایی به عنوان یکی از دلایل اساسی طلاق اثرات زیانباری بر کانون خانواده، سلامت روان و عواطف افراد قربانی دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر، تبیین تجارب و واکنش های عاطفی زنان قربانی بی وفایی همسر بود. روش: این مطالعه با روش پدیدارشناسی تفسیری انجام گرفت و نمونه های آن را زنان قربانی بی وفایی همسر ساکن تهران (شمیرانات) در سال 1395 تشکیل دادند. بدین منظور، 18 زن در بازه سنی 64-22 سال به صورت هدفمند انتخاب شدند و با استفاده از مصاحبه نیمه ساختار یافته مورد مطالعه قرار گرفتند. برای تحلیل داده ها از شیوه تحلیل مضمون استفاده گردید. یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها منجر به تولید 2 مضمون اصلی، 12 مضمون فرعی و 61 مفهوم اولیه گردید. مضمون اصلی نخست «واکنش های عاطفی ناسازگارانه» بود که مضمون های فرعی احساس گسستگی از زندگی (احساس اندوه، احساس یاس و میل به مرگ)، احساس گسستگی از خود (احساس بی کفایتی و احساس رهاشدگی)، احساس خشم، احساس تنفر، احساس سنگ دلی و قساوت قلب، احساس آسیب پذیری، آشفتگی هیجانی، احساس ترس و اضطراب و احساس کرختی و سردی را در برمی گرفت. مضمون اصلی دوم، «واکنش های عاطفی سازگارانه» بود که از مضامین فرعی احساس ارزشمندی (احساس خودارزشمندی و احساس ارزشمندی همسر)، احساس ترحم (احساس ترحم به همسر و احساس ترحم به رقیب) و دلبستگی به همسر (میل و علاقه به همسر، احساس مالکیت بر همسر و عفو همسر) تشکیل شد. نتیجهگیری: بی وفایی پدیده ای است که به طور یکسان توسط همه زنان قربانی تجربه نمی شود. بر اساس دیدگاه سازه گرایان اجتماعی، این امر بیانگر ادراک متفاوت زنان قربانی است که موجب ایجاد الگوهای متفاوتی از واکنش دهی به بی وفایی در زنان می شود. از آن جا که این نتایج از یک تحقیق بومی به دست آمده است، می تواند در ساخت بسته های مداخله ای توسط درمانگران راهگشا باشد.