مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1399 | دوره:38 | شماره:575 |تعداد مقالات:3

مقدمه: ارتقای رفتارهای خود مدیریتی، یکی از اقدامات حمایتی مهم در مبتلایان به دیابت است. پژوهش حاضر، با هدف تعیین تاثیر برنامه ی بازدید منزل بر رفتارهای خود مدیریتی و شاخص های کنترل قند خون مبتلایان به دیابت نوع 2 تحت درمان با انسولین انجام شد. روش ها: این مطالعه ی کارآزمایی بالینی بر روی 64 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 (شامل 32 نفر در هر یک از گروه های مورد و شاهد) مرکز شهید اصغر شعبانی اصفهان در سال 1397 انجام گرفت. برای دو گروه مورد و شاهد، پرسش نامه های مشخصات دموگرافیک و خود مدیریتی قبل، بلافاصله و سه ماه بعد از مداخله تکمیل شد. سپس، 6-4 جلسه بازدید منزل برای گروه مورد انجام شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های توصیفی، 2χ ، Independent t و Paired t تحلیل شد. یافته ها: قبل از اجرای مداخله، میانگین نمره ی رفتارهای خود مدیریتی و شاخص های کنترل قند خون، تفاوت معنی داری بین دو گروه نداشت، اما میانگین نمره ی رفتارهای خود مدیریتی بلافاصله و سه ماه بعد و میانگین شاخص های کنترل قند خون سه ماه بعد از اجرای برنامه در گروه مورد، بهبود یافت که نسبت به گروه شاهد، تفاوت معنی داری داشت (001/0 > P). نتیجه گیری: ویزیت در منزل بیماران مبتلا به دیابت، باعث بهبود نمره ی خود مدیریتی، سطح قند خون ناشتا و میانگین Glycated hemoglobin (HbA1C) گردید.

مقدمه: شایع ترین علل مرگ و میر بیماران مبتلا به دیابت، اختلالات قلبی-عروقی است که یکی از دلایل آن، عوامل التهابی می باشد. با توجه به این که فعالیت بدنی قادر به کاهش التهاب است، مطالعه ی حاضر، با هدف بررسی تاثیر دو نوع تمرین مقاومتی فزاینده و تمرین تناوبی شدید (High-intensity interval training یا HIIT) بر بیان ژن Nuclear factor kappa-light-chain-enhancer of activated B cells (NF-κ B) عضله ی قلبی و Tumor necrosis factor-alpha (TNF-α ) سرمی موش های صحرایی مبتلا به دیابت نر انجام شد. روش ها: در این تحقیق تجربی، 72 سر Rat نر نژاد Wistar 6 هفته ای به 6 گروه 12تایی شامل موش های صحرایی مبتلا به دیابت (12 = n)، شاهد (12 = n)، تمرین تناوبی شدید (High-intensity interval training یا HIIT) (12 = n)، مبتلا به دیابت با تمرین تناوبی شدید (Diabetic + intensity interval training یا DIIT) (12 = n)، مبتلا به دیابت با تمرین مقاومتی شدید (Diabetic + resistance training یا DRT) (12 = n) و تمرین مقاومتی (Resistance training یا RT) (12 = n) تقسیم شدند. تمرین RT در 6 هفته ی 3 جلسه ای بالا رفتن از نردبان عمودی، همراه با وزنه های 50، 75، 90 و 100 درصد وزن بدن حیوان، انجام شد. سپس، 30 گرم به وزنه ها اضافه می شد، تا جایی که Ratها نتوانند نردبان را طی کنند. HIIT نیز در 6 هفته ی 3 جلسه ای، با شدت 110-50 درصد بیشینه ی اکسیژن مصرفی صورت گرفت. 24 ساعت بعد از اتمام تمرین آزمون عملکردی، قدرت مچ دست و زمان رسیدن به درماندگی سنجش شد و 48 ساعت بعد از آزمون، حیوانات تشریح شدند. در نهایت، بیان ژن NF-κ B با استفاده از روش Real-time polymerase chain reaction (Real-time PCR)، مقدار سطوح TNF-α سرمی با استفاده از روش Enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA) و آزمون ANOVA مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: میزان بیان ژن NF-κ B در گروه HIIT نسبت به گروه RT افزایش بیشتری داشت (0007/0 = P) و میزان سرمی TNF-α پس از هر دو نوع تمرین کاهش معنی داری داشت که در گروه HIIT (13/6) بارزتر بود. نتیجه گیری: هفته تمرین HIIT و RT، می تواند نقش مهمی در کاهش معنی دار التهاب و سازگاری های مربوط به قدرت و استقامت داشته باشد.

مقدمه: پرگابالین، به عنوان یک داروی کمکی در صرع پارشیال، فیبرومیالژی، دردهای نوروپاتیک و اختلال اضطراب عمومی کاربرد دارد. این مطالعه، با هدف تعیین اثرات پرگابالین بر روی حافظه ی Rat با استفاده از روش Object Recognition Task (ORT) طراحی شد. روش ها: این مطالعه، یک مطالعه ی حیوانی تجربی است. Ratهای نر نژاد Wistar در 4 گروه 7تایی تقسیم شدند و به مدت 28 روز 10، 30 و یا 100 میلی گرم/کیلوگرم پرگابالین و یا همان حجم نرمال سالین به آن ها تزریق شد. سپس، حیوانات برای ارزیابی حافظه ی فضایی در عرصه ی ORT و طی دو دوره ی 3 دقیقه ای با فاصله ی 1 ساعت در مواجهه با اشیای مشابه و یا متفاوت قرار گرفتند. شاخص های Discrimination (2d)، Recognition (R) و فرکانس لمس شیء جدید (f)، در دوره ی دوم مواجهه با اشیا (2T)، با هم مقایسه شدند. 050/0 > P به عنوان معیار معنی دار بودن اختلاف در نظر گرفته شد. یافته ها: تجویز دزهای 10، 30 و 100 میلی گرم/کیلوگرم به مدت 28 روز، به طور قابل توجهی شاخص 2d (به ترتیب 050/0 > P، 010/0 > P و 001/0 > P)، R (به ترتیب 010/0 > P، 001/0 > P و 001/0 > P) و فرکانس اکتشاف (به ترتیب 050/0 < P، 050/0 > P و 001/0 > P) را در دوره ی 2T نسبت به گروه شاهد کاهش داد. 100 میلی گرم/کیلوگرم پرگابالین باعث کاهش بیشتری در عوامل بالا نسبت به 10 میلی گرم/کیلوگرم دارو شد (به ترتیب 050/0 > P، 001/0 > P و 050/0 > P). نتیجه گیری: یافته های این تحقیق نشان می دهد تجویز طولانی مدت دزهای مختلف پرگابالین، حافظه ی شناختی Rat را در تشخیص شیء جدید مختل می کند. این کاهش حافظه، از الگوی وابسته به دز پیروی می کند.