بیهوشی و درد
سال:1395 | دوره:6 | شماره:3 |تعداد مقالات:23

لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

زمینه و هدف: یکی از مهم ترین مسائلی که در آماده سازی اطفال برای جراحی با آن مواجه هستیم اضطراب هنگام ورود به اتاق عمل است. اضطراب می تواند سبب واکنش های تهاجمی و افزایش بی قراری کودک شود و حتی ممکن است کنترل درد پس از عمل را با مشکل مواجه کند. هدف این مطالعه بررسی اثرات آرام بخشی پیش از عمل، تغییر در میزان اضطراب کودکان هنگام ورود به اتاق عمل به دنبال تجویز داخل بینی دگزمدتومدین و میدازولام است.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت آینده نگر، تصادفی و دوسوکور بر روی 60 کودک 8-2 ساله با کلاس فیزیکی 1 و 2 کاندید جراحی انتخابی در بیمارستان های آموزشی، درمانی شهرستان رشت انجام شد. کودکان با استفاده از انتخاب بلوک تصادفی به دو گروه 30 نفره تقسیم شدند. گروه (D) 30 دقیقه قبل از ورود به اتاق عمل 1 میکروگرم بر کیلوگرم دگزمدتومیدین و گروه (M) در همان زمان 0.2 میلی گرم بر کیلوگرم میدازولام از طریق بینی دریافت کردند. سطح آرامش کودک بر اساس نمره رامسی و میزان اضطراب کودک در زمان تجویز دارو و هنگام ورود به اتاق عمل در هر گروه و بین دو گروه و هم چنین طول مدت ریکاوری با استفاده از آزمون های آماری مجذور کای، آزمون تی و مجذور کای دونمونه ای بین دو گروه مقایسه شد.یافته ها: در مجموع 60 کودک شامل 49 پسر و 11 دختر وارد مطالعه شدند. میانگین سنی بیماران این مطالعه 4.45±1.67 سال بود. از نظر جنس، سن، ضربان قلب، فشار خون و میزان اشباع اکسیژن شریانی پایه در دو گروه اختلاف آماری معنی داری مشاهده نشد. میزان آرام بخشی قبل از تجویز دارو و هنگام ورود به اتاق عمل در دو گروه اختلاف آماری معنی داری نداشت (p=0.540). اگرچه این عامل در هر دو گروه هنگام ورود به اتاق عمل کم تر از زمان تجویز دارو بود و این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (برای گروه D p=0.009 و برای گروه D p=0.0001). میزان اضطراب قبل از دریافت دارو نیز در دو گروه مشابه (p=0.911) و هنگام ورود به اتاق عمل کاهش یافته بود (p=0.0001 برای گروه دگزمدتومیدین و p=0.0001 برای گروه میدازولام). کودکانی که میدازولام دریافت کردند هنگام ورود به اتاق عمل اضطراب کمتری نسبت به گروه دگزمدتومیدین داشتند (p=0.034) ولی در طول مدت ریکاوری اختلاف آماری معنی داری با گروه دگزمدتومیدین نداشتند (p=0.947).نتیجه گیری: تجویز داخل بینی میدازولام و دگزمدتومدین قبل از عمل در کاهش اضطراب و آرام بخشی کودکان موثر است. با این حال میدازولام جهت کاهش اضطراب کودکان بر دگزمدتومیدین برتری دارد گرچه عوارض تنفسی دکزمتدتومیدین کم تر است.

زمینه و هدف: گلودرد بعد از عمل از شکایات نامطلوب بیماران بعد از لوله گذاری داخل تراشه است. منیزیوم یک آنتاگونیست غیر رقابتی گیرنده ان متیل دی آسپارات می باشد که انتظار می رود در تنظیم میزان درد دخالت داشته باشد. این مطالعه به تاثیر استفاده از منیزیوم داخل وریدی بر روی گلودرد بعد از عمل پرداخته است.مواد و روش ها: این مطالعه بر روی 72 بیمار تحت لامینکتومی کمری انجام شد. بیماران به دو گروه مساوی تقسیم و در گروه کنترل، سالین و در گروه مطالعه، منیزیوم داخل وریدی به میزان 40 میلی گرم بر کیلوگرم بعد از لوله گذاری داخل تراشه در مدت 30 دقیقه تزریق شد. بیماران از نظر گلودرد و سرفه بعد از عمل مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: میزان بروز گلودرد بعد از عمل در گروه کنترل نسبت به گروه منیزیوم بیش تر بود (p=0.04). میزان سرفه بعد از عمل در اتاق ریکاوری در گروه کنترل بیش تر بود (p=0.03). گروه منیزیوم از نظر همودینامیک وضعیت با ثبات تری نسبت به گروه کنترل داشت.نتیجه گیری: استفاده وریدی از سولفات منیزیوم طی 30 دقیقه بعد از لوله گذاری داخل تراشه در کاهش گلودرد و سرفه بعد از عمل در اتاق ریکاوری بعد از عمل موثر می باشد.

زمینه و هدف: یکی از عوارض انتقال خون که کم تر به آن توجه می شود ایجاد افزایش قند خون می باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی تغییرات قند خون پس از تزریق خون در بیماران غیردیابتی کاندید عمل جراحی فیوژن خلفی مهره های کمری می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه تحلیلی 44 نفر از بیماران کاندید عمل انتخابی جراحی فیوژن خلفی ستون فقرات کمری بیمارستان حضرت رسول اکرم بر اساس معیارهای ورود و خروج وارد مطالعه شدند. تعداد کیسه های خون دریافتی بیماران در حین عمل ثبت گردید. پارامترهای همودینامیکی، هموگلوبین و قند خون بیماران پیش از تزریق خون، پس از کیسه اول، پس از کیسه دوم و پس از کیسه سوم اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده و بررسی معنی دار بودن تغییرات در زمان های مختلف از آزمون واریانس تکرار داده ها استفاده گردید.یافته ها: نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان داد که قند خون بیماران در مدت دریافت کیسه های خون به طور معنی داری افزایش پیدا کرد (p=0.0001). تعداد ضربان قلب کاهش معنی دار (p=0.0001) و مقادیر هموگلوبین نیز افزایش معنی داری پیدا کرد (p=0.0001). تغییرات میانگین فشار خون شریانی، فشار اکسیژن شریانی و دی اکسیدکربن انتهای بازدمی معنی دار نبود.نتیجه گیری: گرچه قند خون در بیمارانی که کیسه خون سوم را دریافت کرده بودند به طور قابل توجهی بالاتر از سایر بیماران بود اما این افزایش از نظر بالینی نیازمند اقدام خاصی نبود.

زمینه و هدف: بیش از 50 درصد افراد دچار قطع عضو از درد عضو خیالی رنج می برند. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر روش حساسیت زدایی با حرکات چشم و پردازش مجدد بر درد عضو خیالی بیماران تحت قطع عضو انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه نیمه تجربی در بیماران تحت قطع عضو در شهر یاسوج در سال 1393 تا 1394 انجام شد. در مجموع 40 بیمار مبتلا به قطع عضو به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. در گروه تجربی، روش درمانی حساسی تزدایی با حرکات چشم و پردازش مجدد در 12 جلسه انجام شد. در گروه کنترل هیچ مداخله ای صورت نگرفت. داده های درد عضو خیالی، قبل از درمان و بعد از درمان گردآوری شده و با استفاده از آمار توصیفی، آزمون تی مستقل، آزمون تی زوجی و مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری بین میانگین درد عضو خیالی قبل و بعد از مداخله در گروه تجربی وجود دارد (p<0.001). میانگین درد عضو خیالی در گروه کنترل بعد از مداخله در مقایسه با قبل از مداخله تغییر معنی داری نداشت (p>0.05).نتیجه گیری: روش حساسیت زدایی با حرکات چشم و پردازش مجدد باعث کاهش درد عضو خیالی در بیماران تحت قطع عضو می گردد.توصیه می شود که از این روش به عنوان یک درمان مکمل برای درمان بیماران مبتلا به قطع عضو استفاده شود.

زمینه و هدف: خونریزی حین رینوپلاستی عارضه ای است که موجب کاهش دید جراح گردیده و خود موجب عوارضی دیگر خواهد شد. تاکنون روش های مختلفی برای کاهش خونریزی حین جراحی های گوش و حلق و بینی پیشنهاد شده اند. هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثر ترانگزامیک اسید و دکسمدتومیدین بر میزان خونریزی بیماران کاندید رینوپلاستی می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی د وسوکور تصادفی تعداد 76 نفر بیمار کاندید جراحی انتخابی رینوپلاستی وارد مطالعه شدند. بلافاصله پس از القای بیهوشی در گروه اول ترانگزامیک اسید با دوز 10 میلی گرم بر کیلوگرم و در گروه دوم دکس مدتومیدین با دوز یک میکروگرم بر کیلوگرم به صورت داخل وریدی در عرض 15 دقیقه تزریق گردید. میزان خونریزی، پارامترهای همودینامیک و میزان رضایتمندی جراح مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: میزان خونریزی حین عمل در گروه دکس مدتومیدین برابر با 145.2±22.1 میلی لیتر و در گروه ترانگزامیک اسید برابر با 141.8±24.1 میلی لیتر بود (p=0.46). میانگین نمره رضایتمندی جراح نیز در گروه دکس مدتومیدین برابر با 1.65±0.53 و در گروه ترانگزامیک اسید برابر با 1.42±0.64 بود (p=0.089).نتیجه گیری: در مجموع اثربخشی دو داروی دکس مدتومیدین و ترانگزامیک اسید برابر بود. ترانگزامیک اسید خونریزی را در جراحی های بزرگ کاهش می دهد و در جراحی رینوپلاستی که مقادیر خونریزی چندان زیاد نیست شاید استفاده از دکس مدتومیدین گزینه بهتری باشد.

زمینه و هدف: در بی حسی نخاعی باریسیته محلول های مورد استفاده تفاوت های قابل توجهی در توزیع و انتشار داروی بی حسی ایجاد می نماید. هدف از این مطالعه مقایسه اثرات بوپیواکائین هیپرباریک و ایزوباریک جهت بی حسی نخاعی در عمل جراحی سزارین بود.مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور در 60 بیمار حامله 40-18 ساله با کلاس یک و دو انجمن بیهوشی آمریکا انجام شد. بی حسی نخاعی در گروه اول با بوپیواکئین ایزوباریک و در گروه دوم با بوپیواکائین هیپرباریک انجام شد. پارامترهای همودینامیک، درجه اشباع اکسیژن، سطح بلوک حسی و موتور، طول عمل جراحی و مدت بی دردی، میزان مصرف افدرین و عوارض بی حسی نخاعی نیز ثبت شد. برای بررسی آماری از تی تست، کای اسکوئر، آنووای تکراری با نرم افزار SPSS استفاده شده و p<0.05 معنی دار تلقی گردید.یافته ها: بیماران دو گروه از نظر دموگرافیکی و طول عمل جراحی تقریبا یکسان بودند. از میان متغیرهای اندازه گیری شده فقط طول مدت بی دردی و میزان تهوع و استفراغ بطور قابل توجهی در بیماران گروه ایزوباریک بیشتر از گروه هیپرباریک بود (بترتیب p<0.001 و p=0.001). میان دو گروه برای متغیرهای دیگر تفاوت معنی داری یافت نشد.نتیجه گیری: داروی بوپیواکائین ایزوباریک جهت بی حسی نخاعی همانند نوع هیپرباریک اثر بخشی یکسانی دارد و حتی از نظر طول مدت بی دردی موثرتر است اگرچه میزان تهوع و استفراغ در استفاده از آن بالاتر است که بایستی مدنظر قرار گیرد.

زمینه و هدف: پیشگیری از زخم بستر یک اولویت در بخش های مراقبتی حاد و طولانی مدت به شمار می آید. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر روغن زیتون بر پیشگیری از زخم بستر بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان آموزشی درمانی شهید بهشتی یاسوج انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور در سال 1392 الی 139 بر روی 70 بیمار که در محدوده سنی 18 تا 74 سال قرار داشتند، انجام شد. بیماران به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. طی مدت دو هفته در گروه کنترل، نمونه ها مراقبت معمول پوست شامل تغییر پوزیشن در هر دو ساعت و تشک مواج را دریافت کردند و در گروه مداخله علاوه بر مراقبت معمول، روزانه یک بار و هر بار 15 میلی لیتر روغن زیتون بر نواحی از بدن به آرامی و بدون انجام ماساژ مالیده شد. داده های مربوط به زخم بستر با استفاده از پرسشنامه، گردآوری شده و با نرم افزار SPSS20 آزمون های آماری مجذو رکای، تست دقیق فیشر و آزمون تی تحلیل شدند.یافته ها: در گروه مداخله 11.4 درصد دارای زخم بستر درجه یک و 2.8 درصد دارای زخم بستر درجه دو و 85.7 درصد فاقد زخم بستر بودند. در گروه کنترل 8.5 درصد دارای زخم بستر درجه یک و 25.7 درصد دارای زخم بستر درجه دو و 65.7 درصد فاقد زخم بستر بودند. نتایج این مطالعه نشان داد که میزان بروز زخم بستر در گروه مداخله کم تر از گروه کنترل بود (p<0.03).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که اختلاف معنی داری بین توزیع فراوانی زخم بستر در گروه مداخله و کنترل وجود داشت. می توان نتیجه گرفت که استفاده از روغن زیتون موضعی بر پیشگیری از زخم بستر بیماران موثر می باشد.

مقدمه: درد مزمن وضعیتی تحلیل برنده و ناتوان کننده می باشد که با متغیرهای روان شناختی متعددی همراه است. بدین خاطر، پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه دو متغیر روان شناختی فاجعه آمیز کردن و ترس از حرکت بر اساس سبک دلبستگی در بیماران مبتلا به دردهای مزمن عضلانی- اسکلتی، انجام گرفت.مواد و روش ها: در این پژوهش 150 آزمودنی شرکت داشتند که به صورت در دسترس و هدفمند از بین مراجعه کنندگان به بیمارستان های شهدا، امام حسین و سینا در شهر تهران، انتخاب شدند و پس از تشخیص ابتلا به درد مزمن در فرایند غربال گری، به پرسش نامه های سبک های دلبستگی هازن و شاور (ASQ)، فاجعه آمیز کردن (PCQ) و ترس از حرکت (TSK) پاسخ دادند. داده های پژوهش حاضر با استفاده از روش تحلیل واریانس چند متغیره (MANOVA)، تحلیل شدند.یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد از میان سه سبک دلبستگی ایمن، اجتنابی و دوسوگرا، تنها سبک دوسوگرا با فاجعه آمیز کردن و ترس از حرکت رابطه دارد.نتیجه گیری: افراد با سبک دلبستگی دوسوگرا به هنگام مواجه شدن با انواع تهدیدها مانند درد، از راهبردهای تنظیم هیجان با کنش وری بالا (مثل فاجعه آمیز کردن) استفاده می کنند. تلویحات عملی و نظری یافته ها به تفضیل در بخش پایانی مقاله، مورد بحث قرار گرفته است.

زمینه و هدف: بلوک عصبی زیر استخوان ترقوه روشی برای ایجاد بی حسی و بی دردی در اندام فوقانی می باشد که می تواند تحت راهنمایی تحریک عصب و یا سونوگرافی انجام گیرد. یکی از عوارضی که برای این روش وجود دارد، مسمومیت به دلیل تزریق داخل عروقی داروی بی حسی می باشد که ریسک آن با تزریق تحت راهنمایی سونوگرافی کاهش می یابد.معرفی بیمار: بیمار 52 ساله که به دلیل وجود عروق غیرطبیعی ناحیه زیر ترقوه که در سونوگرافی دیده نشد، دچار تشنج به دنبال بلوک با داروی بی حسی موضعی لیدوکائین گردید که تحت درمان با باربیتورات قرار گرفت و پس از یک روز مرخص شد.