مجله علمی کشاورزی
سال:1385 | دوره:29 | شماره:1 |تعداد مقالات:12

به منظور بررسی تاثیر رابطه شرایط نگهداری غده بذری و استعمال تنظیم کننده رشد جیبرلیک اسید بر خصوصیات کمی، غالبیت انتهایی و عملکرد محصول سیب زمینی این آزمایش در ایستگاه تحقیقات کشاورزی تجرک وابسته به مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی همدان به اجرا درآمد. در این پژوهش غده های بذری از سه رقم سیب زمینی (مارفونا، آگریا، دراگا) با دو شیوه انبارداری و سه سطح محلول پاشی بر غده ها با غلظت های 0، 5 و 10 میلی گرم در لیتر جیبرلیک اسید تحت تیمار قرار گرفتند. طرح آزمایشی مورد استفاده آزمایش فاکتوریل با طرح پایه بلوکهای کامل تصادفی و در 3 تکرار بود. صفاتی که در این طرح مورد اندازه گیری و ارزیابی قرار گرفتند شامل: تعداد ساقه های تشکیل شده- تعداد و میانگین وزن غده های بزرگ، تعداد و میانگین وزن غده های بذری- تعداد و میانگین وزن غده های کوچک تولید شده خارج از اندازه بذری بود. نتایج آزمایش نشان داد که اثرات رقم- شرایط نگهداری و تیمار تنظیم کننده رشد در تولید میزان غده های بزرگ، میانگین وزن و تعداد غده های بذری و میزان تولید غده های کوچک تر از اندازه بذری در سطح احتمال 1% معنی دار بوده اند. تیمار جیبرلیک اسید با غلظت 5 میلی گرم در لیتر در هر دو شیوه نگهداری و با هر سه رقم بیشترین اثر را در تولید مزان غده بذری داشت. تیمار جیبرلیک اسید با غلظت 5 میلی گرم در لیتر در افزایش تعداد غده بذری زمانی بیشترین اثر را داشت، که غده های بذری از نظر سن فیزیولوژیکی جوان تر بودند. بیشترین میزان تولید ساقه در رقم دراگا مشاهده شد که تفاوت معنی دار با دو رقم دیگر در سطح 1% نشان داد. در تیمارهای جیبرلیک اسید با غلظت های 5 و 10 میلی گرم در لیتر، اثرات شرایط نگهداری در میزان تولید ساقه معنی دار نبود. در مجموع بیشترین عملکرد در اکثر تیمارها با رقم مارفونا با متوسط 3.71 کیلوگرم در هر مترمربع بدست آمد.

با هدف افزایش عملکرد گندم دیم از طریق اعمال مدیریت تک آبیاری در زمان مناسب و برای ارزیابی جنبه های زراعی و اقتصادی آن، تحقیقی بر پایه بلوک های کامل تصادفی و به صورت اسپلیت بلوک، با سه تیمار آبیاری و چهار رقم گندم دیم و در سه تکرار طی دو سال زراعی (1376-78 ) در ایستگاه تحقیقات کشاورزی دیم مراغه، به اجرا درآمد. تیمارهای آبیاری شامل: بدون آبیاری (شرایط دیم)، یک بار آبیاری بلافاصله پس از کاشت به میزان 50 میلی متر، یک بار آبیاری در مرحله گل دهی به میزان 50 میلی لیتر و ارقام گندم نیز شامل: کراس سبلان، کراس Anza ، آذر 2 و سبلان بوده است. میزان بارش در سال اول و دوم به ترتیب 351 و210  میلی لیتر بود. نتایج نشان داد که مدیریت تک آبیاری در افزایش و بهبود عملکرد دانه گندم، کاملا موثر بوده و تک آبیاری در زمان کاشت باعث ایجاد سبز کامل پاییزه و با 500-900 کیلوگرم در هکتار افزایش عملکرد، مطلوب ترین تیمار آبیاری بوده است. عملکرد دانه بجز با وزن هزار دانه با بقیه صفات همبستگی مثبت و معنی دار دارد. تجزیه علیت و تعیین اثرات مستقیم و غیر مستقیم اجزای موثر بر عملکرد دانه نشان می دهد که به ترتیب تعداد دانه در سنبله، تعداد سنبله در مترمربع و وزن هزار دانه مهمترین عامل موثر در عملکرد دانه هستند. بر اساس نتایج به دست آمده و با توجه به تابع درآمد و در شرایط مختلف قیمت آب و آبیاری، تیمار تک آبیاری زمان کاشت، حداکثر کارایی مصرف آب در اضافه تولید نسبت به شرایط دیم (19 کیلوگرم بر میلی لیتر) و حداکثر درآمد خالص را دارا است. مدیریت مناسب در به کارگیری تک آبیاری عملکرد دانه را به طور قابل ملاحظه ای افزایش می دهد. تیمار تک آبیاری زمان کاشت تا زمانی می تواند مورد توصیه قرار گیرد که هزینه آب و آبیاری کمتر از 2095 ریال برای هر متر مکعب آب مصرفی باشد.

به منظور بررسی تاثیر تنش رطوبتی ناشی از فواصل آبیاری بر عملکرد دانه ذرت، آزمایشی در سال زراعی 1381 در مرکز تحقیقات کشاورزی صفی آباد دزفول به اجرا گذاشته شد. آزمایش به صورت کرتهای خرد شده در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با چهار تکرار اجرا گردید. فاکتور اصلی شامل سه سطح آبیاری پس از 70 ، 120 و170 میلی متر تبخیر تجمعی از تشتک کلاس A (به ترتیب شرایط رطوبتی مطلوب، تنش ملایم و تنش شدید) در نظر گرفته شد و کرتهای فرعی نیز شامل چهار هیبرید ذرت TWC600 ،SC647 ،‍SC704 وSC720 بود. افزایش فواصل بین آبیاری ها و تنش ناشی از آن موجب کاهش عملکرد دانه گیاه از 11363 کیلوگرم در هکتار (آبیاری پس از 70 میلی متر تبخیر) به 7810 کیلوگرم در هکتار (آبیاری پس از 170 میلی متر تبخیر) شد. عملکرد بیولوژیک نیز از 21388 کیلوگرم در هکتار (آبیاری پس از 70 میلی متر تبخیر) به 14796 کیلوگرم در هکتار (آبیاری پس از 170 میلی متر تبخیر) کاهش یافت. بین تیمارهای تنش رطوبتی و هیبریدها و اثر متقابل آنها از نظر تعداد ردیف دانه در بلال و تعداد دانه در ردیف اختلاف معنی داری در سطح %1  مشاهده گردید. بررسی اثر متقابل تیمارها نشان داد که هیبرید 704 با عملکرد دانه (12646.29 کیلوگرم در هکتار) در شرایط مطلوب و هیبرید 647 با عملکرد دانه (8143.23 کیلوگرم در هکتار) در شرایط تنش شدید کمترین عملکرد دانه را به خود اختصاص دادند. با توجه به اینکه بین دو تیمار آبیاری پس از 70 و120  میلی متر تبخیر تفاوت معنی داری مشاهده نشد، به نظر می رسد هیبریدهای ذرت می توانند تاخیر در آبیاری را تا 120 میلی متر تبخیر تحمل نمایند.

سیب زمینی (Solanum tuberosum L.) به عنوان یک گیاه استراتژیک در بخش کشاورزی به علت پتانسیل تولید فراوان و ارزش غذایی زیاد، نقش مهمی را در تامین نیاز غذایی جامعه ایفا می نماید. تامین بذر سالم و به مقدار کافی، موضوع مهمی است که در امر تولید این محصول بایستی مورد توجه قرار گیرد. در این زمینه روش تکثیر سریع از اهمیت ویژه ای برخوردار است. به منظور ارزیابی واکنش ارقام سیب زمینی به نوع روش تولید بذر، آزمایشی گلخانه ای در سال 1381 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی همدان صورت گرفت. در این مطالعه 18 رقم سیب زمینی و دو روش تکثیر سریع شامل قلمه ساقه و قلمه جوانه- برگی با استفاده از طرح فاکتوریل بر پایه طرح کامل تصادفی در سه تکرار مورد مقایسه قرار گرفتند. با توجه به نتایج تجزیه واریانس صفات اندازه گیری شده، اختلاف معنی داری بین دو روش تهیه قلمه بر روی صفات طول ریز غده و وزن آنها، درصد جوانه زنی بعد از برداشت و تعداد چشم در آنها مشاهده نگردید. اما در بین ارقام تفاوت خیلی معنی داری (در سطح %1) در مورد کلیه صفات اندازه گیری شده مشاهده گردید. اثرات متقابل ارقام و روش تهیه قلمه نیز بر کلیه صفات مورد بررسی شامل وزن، طول و تعداد ریز غده داری اثر معنی دار بود. نتایج نشان داد که در مجموع ارقام نسبت به نوع قلمه عکس العمل متفاوتی نشان می دهند. بر این اساس برای تولید هسته های اولیه بذر سیب زمینی ارقام فرسکو و مارفونا با استفاده از روش قلمه جوانه- برگی و رقم پیکاسو با استفاده از روش قلمه ساقه توصیه می شود.

ماده آلی یکی از اجزای اصلی خاک است و بالاتر رفتن آن در بهبود خاک زراعی نقش اساسی دارد. به منظور مطالعه تاثیر نحوه رفتار با بقایای گندم بر عملکرد دانه و اجزای آن، آزمایشی به صورت کرت های دو بار خرد شده در مزرعه تحقیقاتی گروه زراعت و اصلاح نباتات دانشکده کشاورزی دانشگاه شهید چمران اهواز در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی در چهار تکرار اجرا گردید (آزمایش در سال زراعی قبل نیز با همین تیمارها و با تغییراتی اجرا شده بود). تیمارهای این آزمایش عبارت بودند از: الف، فاکتور اول در کرت های اصلی، کشت گندم به روش معمول پس از مخلوط نمودن بقایای گیاهی با خاک، شامل: 1) a1 کاه گندم + کلزا،2 ) a2 بقایای گندم + جو،3 ) a3 کاه گندم، 4) a4 بقایای گندم، 5) a5 کاه گندم + جو،6 ) a6 سوزاندن بقایای گندم،7 ) a7 بقایای گندم + کلزا و 8) a8 بدون بقایای گندم: ب، فاکتور دوم کود شیمیایی بر حسب کیلوگرم در هکتار در کرت های فرعی: به صورت1 ) b1 کود برای پتانسیل بالای تولید دانه گندم به مقدار 120P2O5 ،125 K2O ،137N ،2) b2 متوسط برای تولید متوسط دانه گندم 72 P2O5 ،100 K2O ،107 N و3 ) درb3  حداقل کود بر اساس تولید میانگین فعلی دانه گندم 40 P2O5 ،70 K2O ،28 N بطور میانگین برای هر تیمار از فاکتور اول استفاده شد. فاکتور سوم ارقام در کرت های فرعی فرعی، رقم های مورد استفاده گندم: 1) c1 رقم چمران و2 )c2 رقم اترک انتخاب گردیدند. هدف از کاشت گیاه جو و کلزا در ترکیب تیمار، استفاده از علوفه آنها بعنوان کود سبز بود. در هر تیمار منظور از کاه تولیدی گندم مخلوط نمودن تمام کاه تولیدی ناشی از گندم زراعت قبل بوده و بقایا بیانگر مخلوط نمودن یک سوم کاه تولیدی گندم ناشی از زراعت با خاک و حذف دو سوم آن است. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که بیشترین عملکرد دانه در تیمارهای a7 b1 ،a7b2 ،a6 b1 ،a6 b2 وa4 b2  بدست آمد. بیشترین مقدار ماده آلی خاک 0.824 درصد در تیمار a1 (کاه گندم + کلزا) و کمترین آن 0.681 درصد در تیمار a6 (سوزاندن بقایای گندم) تحت شرایط این آزمایش بود. برگردان بقایای گیاهی به خاک قبل از کشت گندم در اغلب تیمارها به همراه مصرف کود به میزان بالا و متوسط سبب کاهش معنی دار در عملکرد دانه نگردید و در بهبود میزان ماده آلی موثر بود. تیمار بقایای گندم a4 (حذف دو سوم کاه و مخلوط نمودن یک سوم باقی مانده با خاک) به عنوان روشی مناسب از مدیریت کاه گندم همراه با سطح کودی b2 برای عملکرد بالا و روند مثبت در ماده آلی خاک و نیز اقتصادی بودن آن توصیه می گردد.

حدود 20 هزار هکتار از اراضی آبی استان آذربایجان غربی به کشت انگور اختصاص دارد که ده درصد از موکاری کشور را شامل می شود. در طی سال 1380 دوازده باغ انگور در مناطق مختلف شهرستان ارومیه مورد بازدید و بررسی قرار گرفت، فراوانی و تراکم نسبی علف های هرز موجود با کادر اندازی تعیین شد. به منظور مقایسه اثر چند علف کش در کنترل و کاهش تراکم علفهای هرز باغات انگور خوابیده و بررسی عملکرد متاثر از کاربرد آنها، طرح تحقیقاتی در ایستگاه کهریز ارومیه به اجرا درآمد. طرح آماری به کار رفته بلوک کامل تصادفی با سه تکرار شامل علف کش های گزاپریم (WP80% ) به میزان 3 کیلوگرم در هکتار، کلرتال دی متیل (WP75%) به میزان 15 کیلوگرم در هکتار و دیورون (WP80%) به میزان دو کیلوگرم در هکتار به صورت پیش رویشی و علف کش پاراکوات (SL20% ) به میزان سه لیتر در هکتار به صورت پس رویشی (بعد از سبز شدن علفهای هرز و قبل از جوانه زنی مو) و تیمار بیل کاری اجرا و با هم مقایسه گردیدند. پس از آخرین مرحله شمارش علفهای هرز، وزن تر علفهای هرز هر کرت بلافاصله توزین شد. بر اساس نتایج بدست آمده از مصرف سموم هیچگونه گیاه سوزی روی برگها و ساقه مو مشاهده نگردید. بیل کاری باغ انگور باعث افزایش محصول به میزان 54-59 درصد گردید. علف کش های گزاپریم و کلرتال دی متیل در کنترل علفهای هرز غالب یکساله سلمه تره (Chenopodium album)، خاکشیر (Descurainia Sophia) و گاو چاق کن (Lactuca serriolae) برتر از سایر علف کش ها بودند. در مقایسه با تیمار شاهد کاربرد تیمارهای علف کش فوق الذکر در سال 1380 به ترتیب به میزان 47 و46  درصد و در سال 1381 به میزان 29-42 درصد باعث افزایش عملکرد محصول شده اند. طبق نتایج سه ساله آزمایش، علف کشی که ضمن کنترل علفهای هرز یکساله موجب افزایش عملکرد محصول شده است کلرتال دی متیل به میزان 15 کیلوگرم در هکتار از فرم تجارتی قبل از سبز شدن علفهای هرز می باشد.

وراثت عطر و طعم برنج در والدین، نسل های F1 ،F2 وF3 حاصل از تلاقی بین ارقام باسماتی 370 و دلا مورد بررسی قرار گرفت. در این تحقیق علاوه بر ارزیابی ژنوتیپی بر اساس مارکرهای RAPD (OPAG-08) پیوسته با ژن کنترل کننده عطر و طعم و AN-01 غیر پیوسته با ژن کنترل کننده عطر و طعم در نسل F2 ، ارزیابی فنوتیپی بر اساس تست آللی در نسل F3 حاصل از هر تک بوته F2 نیز انجام شد. ارزیابی ژنوتیپی با مارکر OPAG-08 نشان داد که ارقام والدینی به همراه F1 و جمعیت در حال تفرق F2 همگی باند 800 bp عطر و طعم را داشتند، که دلالت بر آللیک بودن این ژن در والدین می باشد. همچنین ارزیابی ژنوتیپی با مارکر AN-01 نشان داد که ارقام والدینی به همراه F1 و همگی افراد F2  باند غیر معطر بودن را نداشتند. ارزیابی فنوتیپی نشان داد که ارقام باسماتی 370 ، دلا و F1 دارای عطر و طعم قوی بوده و از 1100 تک دانه مورد بررسی در نسل F2 ، 78 دانه فاقد عطر و طعم، 309 دانه عطر و طعم ضعیف، 420 دانه عطر و طعم متوسط و 293 دانه عطر و طعم قوی داشتند. که با توجه به شدت عطر و طعم متفاوت در تک دانه ها و نتیجه ارزیابی ژنوتیپی دقیقا در مورد تک ژن یا بیش از تک ژن بودن این صفت و چند آللی بودن این ژن نمی توان نظر داد.

تنش خشکی بعنوان مهمترین تنش غیر زیستی نقش مهمی در کاهش تولید محصول گیاهان زراعی در نواحی خشک و نیمه خشک جهان دارد. از این رو توجه به صفاتی که با میزان تحمل به خشکی در ارتباط هستند از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد. بر همین اساس تحقیقی در سال 1378 در دانشکده کشاورزی دانشگاه رازی بر روی 19 ژنوتیپ هگزاپلوئید گندم نان دریافتی از ایکاردا (ICARDA) به منظور گزینش ژنوتیپ های متحمل به خشکی در دو شرایط مزرعه و آزمایشگاه انجام شد. ژنوتیپ های مورد بررسی از لحاظ عملکرد در دو شرایط تنش (در شرایط تنش تنها به نزولات جوی اکتفا شد) و بدون تنش (در شرایط بدون تنش علاوه بر شرایط جوی در سه مرحله ساقه رفتن، گلدهی و دانه بستن آبیاری به روش نشتی انجام گرفت)، میزان فلورسنس کلروفیل، درصد میزان آب برگ، شاخص سرعت جوانه زنی و شاخص تنش جوانه زنی و سایر صفات مرتبط با شرایط دیم بررسی شدند. ژنوتیپهای مورد بررسی در دو محیط تنش و بدون تنش اختلاف معنی داری نشان دادند که اختلاف موجود بیانگر تنوع ژنتیکی و امکان انتخاب برای تحمل به خشکی در بین ژنوتیپ های مورد مطالعه می باشد. از نظر صفات فیزیولوژیکی درصد میزان آب برگ (LWC) و فلورسنس کلروفیل (CHF) که به عنوان شاخص های فیزیولوژیکی تحمل خشکی جهت گزینش لاینها و ارقام در شرایط تنش مورد استفاده قرار می گیرند، ژنوتیپ های BW/5 ،BW/48 ،BW/104 ،BW/34 وBW/73  نسبت به سایر ژنوتیپ ها برتر بودند. شاخص تحمل خشکی (STI) که اهمیت زیادی در گزینش ژنوتیپها برای شرایط تنش دارد میزان آن برای ژنوتیپ های BW/5 ،BW/67 وBW/104  بیشتر بود. در شرایط آزمایشگاه نیز بر اساس شاخص تنش جوانه زنی (GSI) ژنوتیپهای BW/5 ،BW/67 ،BW/48 ،BW/73 وBW/104  گزینش شدند. ارزیابی ژنوتیپ های مورد بررسی بر اساس شاخص انتخاب چند گانه (MSI) نیز نشان داد که ژنوتیپ های BW/5 ،BW/64 وBW/104  بیشترین میزان تحمل خشکی را دارند. بنابراین بر اساس نتایج حاصل از مطالعه صفات فیزیولوژیکی و زراعی در شرایط مزرعه و آزمایشگاه مشخص شد که ژنوتیپ های BW/5 ،BW/64 وBW/104  نسبت به سایر ژنوتیپ ها از میزان تحمل خشکی بیشتری برخوردار می باشند.

تنش خشکی پایان دوره رشد به دلیل پراکنش نامتناسب بارندگی ها، محدودیت منابع آب و توزیع نامناسب آب در بین کشاورزان، در اراضی زیر کشت گندم جنوب کشور به وفور دیده می شود. در این مناطق، کشاورزانی که دسترسی بیشتری به آب دارند، تمایل به مصرف بیشتر آب و نیز مصرف زیادتر نیتروژن دارند و کشاورزانی که دسترسی کمتری به آب دارند، اعتقاد بر توقف و یا کاهش مصرف نیتروژن دارند. در همین راستا، آزمایشی به منظور ارزیابی اثر مقادیر مختلف نیتروژن بر عملکرد دانه گندم، در سال زراعی 1382/1383 در مزرعه تحقیقاتی مجتمع آموزش عالی و منابع طبیعی کشاورزی رامین اجرا گردید. آزمایش به صورت کرت های دو بار خرد شده در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی اجرا گردید. عامل آبیاری در سه سطح (50 درصد آبیاری کامل، 75 درصد آبیاری کامل و 100 درصد آبیاری کامل): عامل رقم در دو سطح شامل ارقام یاواروس و چمران و همچنین عامل کودی نیتروژن در چهار سطح (0 ،80 ،120 و160  کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار) از منبع اوره اعمال گردید. نتایج نشان داد که با افزایش نیتروژن، عملکرد دانه به طور معنی داری افزایش می یابد. عملکرد دانه تیمار 50 درصد آبیاری کامل، با کاهش عملکرد دانه حدود 40 گرم در مترمربع، در مقایسه با تیمار 75 درصد و 100 درصد آبیاری کامل تفاوت معنی داری داشت. عملکرد دانه رقم یاواروس نسبت به رقم چمران به صورت معنی دار بیشتر بود. اثر متقابل آبیاری و نیتروژن بر عملکرد دانه معنی دار شد. با افزایش مصرف نیتروژن، در هر سطح آبیاری، عملکرد دانه افزایش یافت، ولی تاثیر مثبت نیترون بر عملکرد دانه در تیمارهای 75 درصد و 100 درصد آبیاری کامل، بیشتر از تیمار 50 درصد آبیاری کامل بود. از سوی دیگر، در هر کدام از سطوح نیتروژن بجز نیتروژن صفر، افزایش آبیاری از 50 درصد به 75 درصد و 100 درصد آبیاری کامل، باعث افزایش عملکرد دانه گردید. نتایج نشان داد که می توان بدون ریسک کاهش شدید عملکرد، میزان آب مصرفی را کم نمود و میزان آب مورد نیاز کمتر از مقداری است که در تیمار آبیاری کامل اعمال شده است. بعلاوه، مصرف میزان بالای نیتروژن به دلیل تضمین تولید بیوماس بیشتر گیاه در دوره عدم محدودیت رطوبت و در تنتیجه افزایش سهم انتقال مجدد مواد فتوسنتزی به دانه، می تواند از افت شدید عملکرد دانه در شرایط تنش خشکی پایان دوره جلوگیری نماید.

در بررسیهایی که به منظور شناسایی فون بالتوریهای خانواده Chrysopidae در استان خوزستان انجام گرفت جمعا 4 گونه از 3 جنس و یک قبیله (Chrysopini) از این خانواده در مناطق مختلف استان به شرح زیر جمع آوری و شناسایی گردید که گونه های مشخص شده با یک و دو ستاره به ترتیب برای اولین بار از خوزستان و ایران گزارش می شود. Chrysoperla carnea  Stephens, C.mutate* Melachlan, Suarius nana MCL, Anisochrysa venosa** Rbr. گونه C. carnea گونه غالب در تمام مناطق استان است. به منظور بررسی اثر دما و میزبان بر میزان تغذیه گونه غالب در دوره لاروی آزمایشاتی در شرایط آزمایشگاهی در چهار دمای  20±1،25±1  ،30±1 و35±1  درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی 65±5 درصد و دوره نوری 16:8 (روشنایی: تاریکی) در غالب طرح کاملا تصادفی انجام گرفت. نتایج حاصل از آزمایشات نشان داد که با افزایش دما از 20 تا 30 درجه سانتیگراد بر میزان فعالیت لارو و در نتیجه میزان تغذیه آن افزوده می شود. با افزایش دما از 30 تا35 درجه سانتی گراد اختلاف معنی داری بین میزان تغذیه لارو مشاهده نشد و در دمای 35 درجه دوره لاروی کامل نگردید و 70-60 درصد جمعیت لاروهای بالتوری تلف شدند. متوسط تغذیه لارو بالتوری از شته گرامینه Rhoplosiphum maidis Fitch در دماهای فوق به ترتیب 135.1 ،173.6 ،205.2 و211.5  عدد پوره سن 3 و4  شته بود. از شته برگ برنج R. padi (L.) در سه دمای اول به ترتیب 115.7 ،121.1 و155.6  عدد پوره سن 3 و4 ، از شته کلم Brevicoryne brassicae (L.) در این دماها به ترتیب 226.8 ،135.9 ،130 عدد پوره، از شته سیاه باقلا Aphis fabael (Scop) در دماهای فوق به ترتیب 159.9 ،127.7 و163.1  عدد پوره و از شته خرزهره (A. nerii (Boy.de.Fons به ترتیب 258.3 ،214.8 و334.9  عدد پوره سن 3 و4  شته بود. میزبان نیز تاثیر معنی داری بر میزان تغذیه لارو بالتوری داشت بطوری که بیشترین و کمترین میزان تغذیه لارو سن سوم بالتوری که 80-70 درصد کل تغذیه دوره لاروی را انجام می دهد به ترتیب از شته های A.nerii وR.padi  بود.

برنج یکی از مهمترین گیاهان زراعی بوده و دارای نقش تعیین کننده ای در اقتصاد کشور می باشد. عطر و طعم نیز از صفات مهمی است که نقش اساسی در بازارپسندی و قیمت برنج دارد. در تحقیق حاضر نحوه توارث صفت عطر و طعم از طریق ارزیابی فنوتیپی مورد بررسی قرار گرفته است. برای تحقیق این موضوع، در سال اول رقم معطر رشتی در رقم غیر معطر IR28 تلاقی داده شد. سپس نسل F1 را در سال زراعی بعد (سال دوم) کشت کرده و بذر توده F2 از آن بدست آمد. در سال سوم بذر F2 کشت گردید. نتایج بدست آمده از تجزیه و تحلیل فنوتیپی عطر و طعم برنج در نسل F2 نشان داد که این صفت در مقایسه با نسبت های مختلف موجود، تنها با نسبت 15:1 (ارقام معطر: غیر معطر) با احتمال 95 درصد کنترل می شود. این مطلب بیانگر کنترل این صفت توسط دو ژن مغلوب در نسل مورد بررسی است.

در این تحقیق داده های مربوط به وزن های 9 ،6 و12  ماهگی بره های گوسفند نژاد سنجابی موجود در ایستگاه پرورش و اصلاح نژاد مهرگان (واقع در کرمانشاه) استفاده شد. برای برآورد اثرات ثابت محیطی و پارامترهای ژنتیکی و فنوتیپی، از روش حداقل مربعات و مدل دام استفاده شد. میانگین وزن های 9 ،6 و12  ماهگی به ترتیب 32.5±5.2 ،39.3±5.6 و48.4±5.8 کیلوگرم بود. اثر سال تولد، جنس و تیپ تولد بر روی کلیه صفات معنی دار بود (P<0.01) ولی سن مادر بر تغییرات هیچ یک از صفات معنی دار نبود (P>0.05). ضریب وراثت پذیری وزن های 6 ،9 ،12 ماهگی به ترتیب 0.31±0.02 ,0.27±0.01 ,0.17±0.01 بود. ضرایب همبستگی ژنتیکی، فنوتیپی و محیطی بین وزن های شش و نه ماهگی، شش و دوازده ماهگی، نه و دوازده ماهگی به ترتیب (0.89, 0.89, 0.93)، (0.73, 0.75, 0.81) و (0.84, 0.87, 0.97) برآورد شد.