مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1399 | دوره:38 | شماره:588 |تعداد مقالات:3

مقدمه سندرم روده ی تحریک پذیر، یکی از شایع ترین اختلالات عملکردی گوارش است که استرس، نقش محوری در آن دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان شفقت محور (Compassion-focused therapy یا CFT) بر استرس ادراک شده ی بیماران مبتلا به سندرم روده ی تحریک پذیر بود. روش ها: این پژوهش، در قالب یک طرح پژوهشی آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه مورد و شاهد انجام شد. جامعه ی آماری شامل کلیه ی بیماران مبتلا به سندرم روده ی تحریک پذیر مراجعه کننده به مطب متخصصان گوارش و درمانگاه اختلالات عملکردی گوارش، مرکز تحقیقات روان تنی اصفهان بود. تعداد 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس از بیماران مبتلا به سندرم روده ی تحریک پذیر انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه مورد و شاهد قرار گرفتند. گروه مورد، 8 جلسه ی 90 دقیقه ای درمان شفقت محور Gilbert را دریافت کردند و گروه شاهد تنها تحت درمان دارویی معمول گوارش بودند. جهت اندازه گیری استرس ادراک شده، از مقیاس استرس ادراک Cohen (Perceived stress scale-14 items یا PSS-14) استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و با روش ANCOVA تک متغیری و چند متغیری تحلیل شدند. یافته ها: درمان شفقت محور همراه با دارو، نسبت به درمان دارویی صرف، دارای اثربخشی بیشتری بر کاهش استرس ادراک شده ی بیماران مبتلا به سندرم روده ی تحریک پذیر می باشد و این تفاوت معنی دار است (010/0 > P، 031/5 = F). نتیجه گیری: از مداخله ی درمانی شفقت محور جهت کاهش استرس ادراک شده در بیماران سندرم روده ی تحریک پذیر در شهر اصفهان، می توان استفاده نمود و این راهکار درمانی، برای جمعیت ایرانی نیز توجیه پذیر است.

مقدمه این مطالعه با هدف بررسی علل غیبت از کار به علت بیماری در پرسنل بهداشتی-درمانی بیمارستان الزهرای (س) اصفهان انجام گرفت. روش ها: مطالعه ی حاضر، از نوع مقطعی است که در سال 1397 در بیمارستان الزهرا (س) در شهر اصفهان انجام شد. جامعه ی آماری، کلیه ی کارکنان بهداشتی-درمانی بیمارستان الزهرا (س) بودند. چک لیستی شامل اطلاعات دموگرافیک، شغلی و علل غیبت از کار طراحی شد و در اختیار پزشک قرار گرفت. حجم نمونه به صورت سرشماری از تمام موارد استعلاجی ارایه شده به پزشک معتمد در بازه ی زمانی یک ساله در نظر گرفته شد. کارمندانی که جهت تایید گواهی مرخصی استعلاجی به پزشک مراجعه می کردند، در صورت رضایت، پس از تکمیل فرم وارد مطالعه شدند. اطلاعات وارد نرم افزار SPSS شد و به کمک آمار توصیفی و آزمون های t و 2χ واکاوی گردید. یافته ها: 192 نفر در این مطالعه شرکت نمودند. مشکلات تنفسی (4/21 درصد)، مشکلات اسکلتی و عضلانی (8/18 درصد)، مشکلات زنان و زایمان (1/16 درصد)، مشکلات گوارشی (1/15 درصد) و حوادث اعم از بریدگی، شکستگی و غیره (9/8 درصد) بیشترین دلایل غیبت به علت استعلاجی در پرسنل بیمارستان بودند. شایع ترین مدت زمان استعلاجی کمتر از 3 روز (4/71 درصد) بود. بین جنسیت و سابقه ی کار با علت درخواست مرخصی استعلاجی، رابطه ی معنی داری وجود داشت (050/0 > P)، اما بین سن، تاهل، تعداد فرزند، تحصیلات، نوع شغل، تعطیلات، نوع شیفت کاری، بخش محل کار و مدت زمان، با علت مرخصی استعلاجی رابطه ی معنی داری وجود نداشت (050/0 < P). نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، شایع ترین علل غیبت از کار در بین کلیه ی پرسنل، مشکلات تنفسی و اسکلتی-عضلانی بود. بیشترین علل غیبت از کار در پرسنل مرد به ترتیب مشکلات اسکلتی-عضلانی و مشکلات گوارشی و در پرسنل زن، مشکلات تنفسی و مشکلات زنان و زایمان بود. کمترین علت غیبت از کار در بین پرسنل، حوادث، بیماری های چشم پزشکی و بیماری های قلبی-عروقی بود.

مقدمه از آن جایی که در مورد تاثیر ویتامین C بر روی اسپرماتوسیت های موش های مبتلا به صرع، گزارشی مشاهده نشد؛ این مطالعه، با هدف ارزیابی نقش محافظتی ویتامین C بر روی تعداد و ساختار اسپرماتوسیت موش های مبتلا به صرع شده با پنتلین تترازول انجام شد. روش ها: در این مطالعه، 40 سر موش نر به صورت تصادفی به 5 گروه 8تایی تقسیم شدند. گروه شم (اول) مبتلا به صرع شده با پنتلین تترازول (40 میلی گرم/کیلوگرم + سرم فیزیولوژی)، گروه های دوم، سوم و چهارم تجربی مبتلا به صرع شده که دزهای 125، 25 و 500 میلی گرم/کیلوگرم ویتامین C دریافت کردند. گروه پنجم، گروه شاهد منفی بود که فقط سرم فیزیولوژی داخل صفاقی دریافت کردند. پس از دوره ی درمان، بیضه ی راست حیوانات، با بیهوشی عمیق خارج و پس از پاساژ بافتی و رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ایوزین، شمارش اسپرماتوسیت انجام گرفت. تغییرات ریخت شناسی نمونه ها با استفاده از روش هیستولوژی و ایمونوهیستوشیمی انجام شد. برای بررسی تغییرات معنی دار بین نمونه های مورد و شاهد، داده ها با آزمون ANOVA واکاوی شد. یافته ها: میانگین تعداد اسپرماتوسیت موش های گروه مبتلا به صرع شده در مقایسه با گروه شاهد کاهش یافت (001/0 > P). افزایش معنی داری در میانگین تعداد سلول های اسپرماتوسیت موش های مبتلا به صرع شده که 250 میلی گرم/کیلوگرم ویتامین C می گرفتند، در مقایسه با گروهی که 125 میلی گرم/کیلوگرم ویتامین C و یا سرم فیزیولوژی دریافت می کردند، دیده شد (010/0 > P). تغییرات ریخت شناسی بر روی اسپرماتوسیت همچون متراکم شدن هسته و اسیدوفیلی در سیتوپلاسم سلول های اسپرماتوسیت در موش های مبتلا به صرع شده، نسبت به گروه شاهد بیشتر مشاهده شد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه ی حاضر نشان داد که افزودن ویتامین C، اثرات سمی پنتلین تترازول را بر روی اسپرماتوسیت های موش های مبتلا به صرع کاهش می دهد.