مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1399 | دوره:38 | شماره:596 |تعداد مقالات:3

مقدمه: بین دز تابشی و کیفیت تصویر رابطه ی نزدیکی وجود دارد؛ به گونه ای که افزایش میزان دز تابشی منجر به افزایش کیفیت تصویر می شود. روش ها: در این مطالعه، با استفاده از دستگاه سی تی اسکن مولتی دتکتور-128 و فانتوم Body mass measurement device-7 (BMMD-7) تصاویر با ضخامت مقطع و فیلتر مختلف دریافت گردید و متغیرهای دز تابشی، نویز، قدرت تفکیک فضایی و کنتراست توسط ناظران و مدل آماری ساختاری بررسی گردید. یافته ها: با افزایش ضخامت مقطع میزان قدرت تفکیک فضایی در دزهای تابشی مختلف نسبت به مقدار این عامل در تصویر ایجاد شده با شرایط تابشی استاندارد، اختلاف معنی داری وجود نداشت. علاوه بر این، با تغییر فیلتر بازسازی رفتار مشابهی برای قدرت تفکیک فضایی مشاهده شد (050/0 > P). نتیجه گیری: اپراتورهای سی تی اسکن وظیفه ی انتخاب مناسب ضخامت مقطع و فیلتر بازسازی برای هر یک از کاربردهای پزشکی را دارند؛ به گونه ای که مطابق با کیفیت تصویر مورد نیاز برای تشخیص، می توان دز اشعه را به میزان بالاتری کاهش داد

مقدمه: این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه ی خصوصیات درد شکمی بعد از اعمال جراحی چاقی با دو تکنیک Laparoscopic one-anastomosis gastric bypass (LOAGB) و Laparoscopic roux-en-Y gastric bypass (LRYGB) در بیماران مبتلا به چاقی مفرط، انجام شد. روش ها: این مطالعه ی توصیفی-تحلیلی آینده نگر، بر روی 114 بیمار مبتلا به چاقی مفرط کاندیدای جراحی باریاتریک انجام شد. بیماران با روش نمونه گیری در دسترس و تداومی در یکی از دو گروه LOAGB و LRYGB قرار گرفتند. خصوصیات درد شکمی بیماران دو گروه در بازه های زمانی معین (1، 2، 10، 20، 30 و 90 روز بعد از عمل جراحی) با استفاده از پرسش نامه ی McGill pain questionnaire، بررسی و مقایسه شد. یافته ها: فراوانی درد شدید شکمی در گروه LOAGB در زمان 48 ساعت بعد از عمل جراحی به طور معنی داری (050/0 > P) بیشتر از گروه LRYGB بود. بیشترین محل توزیع درد در 5 بازه ی زمانی اول در دو گروه در ربع تحتانی چپ شکم بود. فراوانی توصیف درد مبهم در 2 و 10 روز پس از عمل جراحی در گروه LOAGB به طور معنی داری بیشتر از LRYGB بود. فراوانی الگوی درد دوره ای نیز در 2، 10 و 20 روز پس از عمل جراحی در گروه LOAGB به طور معنی داری بیشتر از LRYGB بود. نتیجه گیری: هیچ تفاوت معنی داری در فراوانی بروز درد شکمی و توزیع آن در بین دو گروه LOAGB و LRYGB وجود ندارد. با این وجود، تصمیم گیری قطعی در خصوص انتخاب تکنیک جراحی باریاتریک به منظور مواجهه با درد شکمی کمتر، به مطالعه ی بیشتری نیاز دارد

مقدمه: استئوپروز (Osteoporosis) شایع ترین بیماری متابولیک استخوان در سراسر جهان است که بر اساس توده ی پایین استخوانی شناخته می شود و با پیشرفت این روند، منجر به افزایش خطر شکستگی های پاتولوژیک می گردد. استئوپنی، در مراحل اولیه ی روند کاهش توده ی استخوانی رخ می دهد. یافته های مطالعات در راستای شروع درمان در زمان بروز استئوپنی و دز درمانی با یکدیگر متناقض است. این مطالعه، با هدف ارزیابی استفاده از دز کم و بالای آلندرونات در مرحله ی استئوپنی در خانم های یائسه انجام شد. روش ها: مطالعه ی کارآزمایی بالینی تصادفی حاضر، بر روی 152 خانم یائسه ی مبتلا به استئوپنی مراجعه کننده به درمانگاه روماتولوژی در سال های 97-1396 انجام گرفت. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تحت درمان با آلندرونات هفتگی دز 35 و 70 میلی گرم تقسیم و برای دو سال پی گیری شدند. تمامی بیماران تحت ارزیابی Bone mineral densitometry (BMD) پیش و پس از درمان قرار گرفتند و یافته ها مقایسه شد. یافته ها: دو گروه مورد بررسی از نظر سن، جنس، قد، وزن، شاخص توده ی بدنی و مدت یائسگی تفاوت معنی داری نداشتند (050/0 < P). یافته های BMD هر دو گروه شامل Fracture risk assessment system (FRAX) هیپ و مهره/مچ، T-score هیپ و مهره و نیز Z-score هیپ و مهره پس از دو سال به صورت معنی داری بهبود یافت (001/0 > P)، اما مقایسه ی دو دز درمانی تفاوت معنی داری از نظر بهبود یافته های BMD نشان نداد (050/0 < P). نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نتایج مطلوبی را در راستای درمان پیش گیرانه با آلندرونات در خانم های استئوپنیک گزارش نمود. همچنین، با توجه به نتایج مطالعه و آزار گوارشی که شکایت اصلی استفاده از آلندرونات می باشد دز هفتگی 35 میلی گرم را می توان توصیه نمود