زمینه و هدف: کیفیت زندگی، یکی از مهمترین شاخص های سلامت جسمی و روانی در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 می باشد. هدف پژوهش حاضر تعیین الگوی ساختاری کیفیت زندگی بر اساس سواد سلامت و خودکارآمدی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 با در نظرگرفتن نقش واسطه ای رفتارهای مراقبت از خود بود. روش کار: مطالعه حاضر یک پژوهش همبستگی بود که روی 300. نفر از بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به مراکز دولتی و خصوصی شهرهای تهران و مشهد انجام گرفت. نمونه ها با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و پرسشنامه های کیفیت زندگی (SF-36)، سواد سلامت (HLS)، خودکارآمدی مرتبط با دیابت (DMSES) و فعالیت های خودمراقبتی بیماران مبتلا به دیابت (SDSCA) را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از آمار توصیفی (شاخص های مرکزی و پراکندگی) و استنباطی همبستگی پیرسون) و با کمک نرم افزارهای SPSS-25 و LISREL 8. 80 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که سواد سلامت، خودکارآمدی مرتبط با دیابت و فعالیت های خودمراقبتی با کیفیت زندگی وابسته به سلامت رابطه معنی دار دارند (0/05≤ p). بر اساس نتایج تحلیل مسیر، متغیرهای سواد سلامت و خودکارآمدی مرتبط با دیابت تاثیر مستقیمی بر کیفیت زندگی وابسته به سلامت نداشتند، ولی تاثیر معنی دار خود را روی کیفیت زندگی وابسته به سلامت بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 به شکل غیرمستقیم و از طریق فعالیت های خودمراقبتی، اعمال می کردند. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، براساس سواد سلامت و خودکارآمدی قابل پیش بینی است و همچنین مراقبت از خود نیز از طریق نقش میانجی اثر خود را اعمال می کند. سواد سلامت و خودکارآمدی می تواند نقش موثری در بهبود و همچنین پیش بینی کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 داشته باشد، همچنین فعالیت های مراقبت از خود، از عوامل مهم در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بشمار می رود. علاوه بر این، پرداختن به فعالیت های مراقبت از خود می تواند زمینه را برای کاهش نشانگان روان شناختی ناشی از دیابت در بیماران مبتلا به دیابت فراهم کند که در نهایت می تواند منجر به بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت شود. پزشکان و روان درمانگران برای افزایش سطح کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت، می توانند سواد سلامت و خودکارآمدی این بیماران را بهبود ببخشند.