آدمی در طول تاریخ، روزگارانی دیگرسان و متفاوت در نگرش را از سر گذرانده است. یکی از این مراحل، روزگار اسطوره ای است که شناخت و نگرش انسان، شناختی است ژرف، فراگیر و درون گرایانه و در همان هنگام، زنده پندارانه و جاندارانگارانه. از همین رهگذر است که در نگاه و اندیشه مردمان باستان، همه چیز برخوردار از روان و نیروی زندگی است؛ حتی گیاهان و کانی ها. نگارنده در این جستار کوشیده است تا این نگرش را در اسطوره های ایرانی پی بگیرد و بررسی کند.