انسان پژوهی دینی
سال:1391 | دوره:9 | شماره:28 |تعداد مقالات:7

شناخت خداوند و ارتباط با او از مسائل مهم الهیاتی در ادیان ابراهیمی است. مسیحیان معتقدند خدا که نادیدنی است، خود را با تابش در مسیح متجسد ساخت. از نظر آنها، عیسی مسیح مکاشفه خداست. بنابراین تجسد خدا در مسیح از مهم ترین پایه های مسیحیت است. یهودیان با اینکه با تجسد مخالف اند، اما متون مورد قبول آنها تمثل خداوند به صورت انسان- بلکه در برخی موارد تجسد- را تایید می کند. متون اسلامی، با وجود پذیرش تمثل برخی موجودات مانند فرشته یا شیطان، تمثل و تجسد خداوند را نمی پذیرند؛ با این حال معتقد است خداوند می تواند با صفاتش به صورت کامل در انسان تجلی کند.این مقاله درصدد است سه موضوع تجلی، تجسد و تمثل را در سه آیین اسلام، مسیحیت و یهودیت به بحث گذارد.

تحلیل های ارائه شده پیرامون «شاکله» در تفاسیر قرآنی ما را به تعابیر حکما درخصوص «صورت نوعیه انسنی» رهنمون می شود. در این بستر، ادراکات محور اصلی شکل گیری و تحولات شاکله و علت ناقصه در عملکرد آن خواهد بود. در مقاله حاضر به روش پژوهش تطبیقی در تفاسیر و آثار حکما و جمع بندی دیدگاه مفسران و مقابله دیدگاه دو مفسر فیلسوف، علامه طباطبایی و فخر رازی، ابتدا معنایی جامع از شاکله ارائه می شود و سپس هم سنخی صورت نوعیه فلسفی با شاکله قرآنی به اثبات می رسد؛ ضمن اینکه متعلق فعل و انفعالات نفس از صرف اعمال، به همه ادراکات علمی و عملی تعمیم داده می شود.

پژوهش حاضر به منظور استخراج مولفه های درمان وجودی مبتنی بر ادبیات عرفانی، به ویژه آثار جلال الدین محمد مولوی ارائه شده است. طرح تحقیق در چارچوب مطالعات کیفی، در زمره طرح های مفهومی و یا نظری و با استفاده از روش استنتاج تحلیلی به انجام رسید. نتایج علاوه بر استخراج چارچوب معنایی جهت درمان های روان، شامل مولفه های زیر می باشد: 1) اکتشاف انواع غفلت؛ 2) اکتشاف جهان بینی شخصی؛ 3) بررسی ترس آگاهی، اضطراب، نومیدی و وابسته های هستی شناختی آن؛ 4) توجه به سطوح آگاهی، محتوای رویاها و خیال پردازی ها؛ 5) تبیین رنج حیات؛ 6) آزادی انتخاب و مسوولیت فردی؛ 7) بررسی مسائل درمانی در متن زندگی. همچنین بر اساس چارچوب معنایی استخراج شده می توان گفت انگیزه اساسی در انسان، اراده ربط نامتناهی است. چارچوب موردنظر مدعی این اندیشه است که گسست در وجه ربطی خاص می تواند از جمله علل اساسی اختلالات روان باشد؛ لذا پیشرفت در شکل دهی مجدد آن منجر به کاهش اختلالات می گردد. این نتایج می تواند با توجه به اهمیت درمان های وجودی و خلا هستی شناختی موجود در این حوزه، راهگشای مناسبی جهت ورود معانی ملهم از ادبیات دینی به فضای درمان روان باشد.

غزالی لذت را به ادراک ملایم تعریف کرده و برای آن اقسام مختلفی بیان می کند که عبارتند از: لذت حسی و قلبی، لذت حسی و غیر حسی، لذت ظاهری و باطنی، لذت حسی و عقلی، لذت عقلی و بدنی. او چگونگی تکوین و تکامل لذات در انسان را ضمن پنج مرحله تبیین می کند و پنج عامل تفاوت از ناحیه قوه مدرکه، تفاوت از ناحیه ادراکات، تفاوت در معانی مدرکه، تخالف نوعی و تخالف از حیث قوت و ضعف را به عنوان ملاک های تمایز لذات بیان می کند. ابوحامد در تعریف لذت متاثر از فارابی است و عدم توجه او به دو تعریف ارائه شده از سوی ابن سینا مبین نقص کار ایشان است. اقسام مختلف لذت از نگاه غزالی را می توان به یک تقسیم واحد برگرداند. عدم تمایز میان عقل و قلب از سوی او در بیان اقسام مختلف لذت، امری ناصواب است.

تعبیر «جسمانیت نفس» در آثار صدرالمتالهین بر اساس دو نظریه متفاوت از وی قابل تفسیر است: نظریه اول، حدوث جسمانی نفس است که بر اساس آن، نفس در مراحل ابتدایی وجود خود امری منطبع و حال در ماده است و نظریه دوم، ذاتی بودن «اضافه نفسیت» است که طبق آن، نفس دارای کون تعلقی بوده و در نتیجه از لحاظ وجودی وابسته به ماده است. ملاصدرا گاهی بر مبنای نظریه اول و گاهی بر مبنای نظریه دوم واژه های مادی و جسمانی را بر نفس اطلاق می کند. به نظر می رسد بدون تبیین و تفکیک این دو نظریه نمی توان به مفهوم روشنی از اطلاقات واژه های مادیت و جسمانیت نفس در کلام ملاصدرا رسید. افزون بر این، با تفکیک این دو نظریه می توان به دو تفسیر متفاوت از نظریه حدوث جسمانی و بقای روحانی نفس نیز دست یافت که به نظر می رسد هر دو مورد تاکید ملاصدرا بوده است.

نماز، زیباترین جلوه پرستش است که در قالب فرامینی از سوی حضرت حق و توسط پیام آور او به بشریت ارزانی شده است. در اهمیت آن همین بس که در روایات، عدل اسلام شمرده شده و تارکان آن در زبان قرآن، سالکان دوزخ اند. از نظر مولوی نماز صرف یک عمل نیست؛ بلکه راهی است که آدمی را به حضرت حق و عالم قدس واصل می کند. نماز واقعی مقدماتی دارد که نمازگزار باید در جنبه های ظاهری و باطنی آن را رعایت نماید. نماز حقیقتی ذومراتب است؛ لذا نماز عوام با نماز عشاق متفاوت است. حقیقت نماز، نجوای با حضرت حق است که شروع آن همراه با علم، قیام آن همراه با حیا، ادای آن با تعظیم، خروج از آن با خوف، و نهایت آن اعراض از ماسوی الله و استغراق در بحر شهود معبود است. وقوف نمازگزار مقابل خداوند تمثیلی از حضور انسان نزد حضرت حق در قیامت است و هر یک از آداب و حرکات نمازگزار، نشانه ای از گفتگوی او با خداوند در قیامت کبراست.

فقهای امامیه درباره مفهوم عدالت آرای گوناگونی ارائه داده اند. به طورکلی اختلاف آنها در این باره در سه حوزه اساسی قابل طرح است: 1. فقهایی چون شیخ انصاری و امام خمینی، مفهوم عدالت را از قبیل ملکه دانسته اند؛ در مقابل، فقهایی مانند وحید بهبهانی و مرحوم خویی، ملکه بودن عدالت را نپذیرفته و اشکالات فراوانی بر آن وارد نموده اند؛ 2. مشهور فقها، گناهان صغیره را در صورت عدم اصرار مضر عدالت نمی دانند؛ اما در مقابل، برخی از فقها همانند شیخ عبدالکریم حائری و مرحوم خویی، صغائر را به طور مطلق منافی عدالت دانسته اند؛ 3. مشهور فقهای متاخر مروت را در مفهوم عدالت شرط نموده اند؛ در مقابل، فقهایی مانند صاحب جواهر و امام خمینی مروت را در عدالت شرط نمی دانند.در این نوشتار با بررسی دلایل مساله از آیات، روایات و اصول و بازخوانی کلمات فقها، اثبات شده است که اولا مفهوم عدالت از قبیل ملکه است؛ ثانیا ارتکاب صغائر به عدالت لطمه ای نمی زند؛ ثالثا مروت در عدالت شرط نمی باشد.