مقدمه: ناگویی خلقی با بسیاری از مشکلات سلامتی فیزیکی ارتباط دارد. از آنجایی که بیماران تحت درمان با همودیالیز، استرس های مزمن جسمی و روانشناختی را تجربه می کنند، این پژوهش با هدف تعیین تاثیر بحث گروهی مبتنی بر مداخلات شناختی رفتاری بر ناگویی های خلقی در بیماران تحت همودیالیز انجام شد. روش کار: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی بود. 60 نفر از بیماران تحت همودیالیز بیمارستان گلدیس شاهین شهر در نیمه دوم سال 1398 به روش نمونه گیری در دسترس و بر اساس معیارهای ورود انتخاب شدند و با استفاده از جدول اعداد تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه ناگویی خلقی تورنتو (یلور، راین و باگبی، 1985) استفاده شد. برای گروه مداخله، 8 جلسه 60 دقیقه ای بحث گروهی مبتنی بر مداخلات شناختی رفتاری انجام شد. داده ها با نرم افزار آماری SPSS19 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین میزان ناگویی های خلقی قبل از مداخله درگروه مداخله (46/5 ±,51/62) و در گروه کنترل (53/3 ±,44/62) بود که بعد از مداخله در گروه مداخله به (09/4 ±,62/43) و در گروه کنترل به (57/3 ±,32/62) رسید و این اختلاف در گروه مداخله معنی دار بود (001/0