آینه پژوهش
سال:1401 | دوره:33 | شماره:2 (پیاپی 194) |تعداد مقالات:17

نوشتار پیش رو دربارة یکی از ممدوحان منوچهری دامغانی، ابوحرب بختیار بن محمد، حاکم دامغان در اوایل سدة پنجم است. او در دورة حکومت زیاریان (در طبرستان و گرگان)، دیلیمان (در ری و برخی نقاط دیگر) و غزنویان (در خراسان، ری و دیگر نواحی)، بر قومس حکومت می رانده است. بر اساس اشعاری که منوچهری دربارة این حاکم سروده، می توان به اطلاعاتی دربارة این شخص، میزان و چند و چون وابستگیِ حکومت او به حکومت های قدرتمند تر (از جمله زیاریان، غزنویان و آل بویه) و اوضاع سیاسیِ منطقة تحت حکومت او (قومس) دست یافت.

میرتقی الدین کاشانی (زنده در 1016) یکی از درازدامن ترین تذکره های شاعران روزگار خویش را نوشت. او هر مجلدی را به یک یا دو شهر اختصاص داد و ضمن بیان شرح حال اشخاص، گزارشی از زندگی آنها و بهترین نمونه اشعار آنان از قصیده و غزل و رباعی و. . را آورد. این تذکره، منبع مهمی برای تاریخ اجتماعی ایران در اواخر قرن دهم و اوائل قرن یازدهم هجری است. در این مقاله تلاش شده است از یکی از مجلدات تازه نشر شده این کتاب که اختصاص به استرآباد و ری دارد، گزیده داده هایی که به کار تاریخ اجتماعی و فرهنگی ایران این دوره می آید استخراج و عرضه شود. مشاغل شاعران، مسافرت ها، ارتباط با دستگاه حاکم، علائق صوفیانه، و موضوعای از این درست در این گزارش پیگیری شده است.

چاپ نسخه برگردان نفایس نسخ خطی کتابخانه ها تقریبا از اوایل دوره پهلوی اول در ایران رایج می گردد. در این میان یکی از بزرگترین و قدیمی ترین کتابخانه های ایران یعنی کتابخانه آستان قدس رضوی به صورت ویژه ای در این راه قدم گذاشته و آثار ارزشمندی را به این شیوه چاپ و منتشر می نماید. مقاله حاضر به بررسی این فرایند و همچنین تاریخچه چاپ نسخه برگردان یکی از مهمترین قرآن های خطی این کتابخانه که به قرآن خطی شماره (4) معروف است و البته ناکام می ماند می پردازد.

با تألیف مصباح المتهجد (بین سالهای 441/ 444 تا 447ق) دوره جدیدی در ادبیات دعایی امامیه آغاز می شود. ویژگیهای کتاب مصباح المتهجد یعنی جامعیت، تبویب نوآورانه و اتقان آن، و نیز اعتبار و اهمیت شخصیت شیخ طوسی (460ق) سبب شد از جنبه های مختلف توجه علما و دانشمندان امامیه به این کتاب جلب شود و قبول عام یابد. بدین ترتیب کتاب یا به عبارت دیگر قرائتی معیار از میراث دعایی پراکنده شیعه عرضه شد. مصباح المتهجد مهمترین و معتبرین دعانامه شیعی است و همه کتابهای نوشته شده در ادبیات دعای امامیه پس از آن به صورت مستقیم یا غیرمستقیم وامدار آن هستند. در این مقاله نخست تأثیر تألیف مصباح المتهجد در حوزه ادبیات دعا بررسی شده است. سپس درباره زمینه ها و انگیزه تألیف، نام دقیق کتاب، هویت مهدی الیه، تاریخ تألیف و تحریرهای مصباح المتهجد به تفصیل بحث شده است. آن گاه با بررسی نسخه ها و نگارشهای پیرامونی و ترجمه های کهن، سیر گسترش و تداول این کتاب تا قرن نهم هجری گزارش شده است. شواهدی نیز از تأثیر این کتاب بر مجامیع دعایی سایر مذاهب مانند شافعیان و زیدیه ارائه شده است. همچنین به ضرورت بررسی تاریخ تألیف مصباح المتهجد، بحثی درباره تاریخ تألیف آثار دیگر شیخ طوسی مطرح شده است.

برخی اندیشمندان به اعتبار فقه­, سیاسی، و برخی دیگر به بی­, اعتباری آن نظر دارند. حداکثری­, ها در گروه نخست و حداقلی­, ها در گروه اخیر جای می­, گیرند. بر اساس نظریه همروی، فقه ­, سیاسی اعتبار محدود دارد؛ به این معنا که راه مراجعه به آن برای دریافت احکام هنجاری (در دو حوزه احکام وضعیه و تکلیفیه خمسه) باز است، و در مسائلی همچون جهاد، امربه­, معروف و نهی­, ازمنکر، علمیات استشهادی انشاء حکم دارد. از این دیدگاه، استدلال کسانی اعتبار فقه­, سیاسی را زیر سؤال می­, برند، با مشکل روبرو است؛ همان گونه که رویکرد حداکثری به فقه (و دین) نیز خالی از مشکل نیست. بر اساس نظریه همروی، فقه­, سیاسی نمی­, تواند نظام­, سازی کند یا نظریه دولت داشته باشد. یکی از ارکان نه­, گانه نظریه همروی، اعتبار محدود فقه ­, سیاسی است.

تردید در انتساب خسرونامه به عطّار نیم سده است که به طور جدّی در پژوهش های ادبی فارسی مطرح شده است و طرفدارانی دارد. از همان نخست پژوهشگرانی مخالف این تردید بوده اند و این منظومه را از آثار مسلّم عطّار شمرده اند. برخی از پژوهشگران نیز قاطعانه هر گونه ارتباط خسرونامه را با عطّار رد کرده اند. صرف نظر از سندهای کهن که اصالت خسرونامه را نشان می دهد و مخالفان انتساب کمتر بدان توجّه کرده اند، زبان این اثر نیز نشانه ی خوبی است که بر درستی انتساب آن به عطّار گواهی می دهد. اغلب کاربردهای زبانی برجسته ای که زبان عطّار را از زبان دیگر شاعران متمایز می کند در خسرونامه نیز دیده می شود. در بررسی های سبکشاسانه و سنجشگرانه میان دو اثر، ممکن است چند کاربرد مشابه را بتوان به خاستگاه جغرافیایی یکسان یا تقلید و تتبّع ارتباط داد، امّا تجمّع انبوه ویژگی های گوناگون زبانی در دو اثر را به سختی می توان به موارد یادشده نسبت داد. از هم سانی های زبانی میان خسرونامه و مصیبت نامه و الهی نامه و منطق الطیر و اسرارنامه و دیوان عطّار نتیجه ای جز آن نمی توان گرفت که سراینده ی همه ی این آثار یک نفر بوده است: فریدالدین عطّار نیشابوری. در مقاله ی حاضر مهم ترین هم سانی های واژگانی خسرونامه و دیگر آثار عطّار نشان داده شده است و از آن جا که برخی از ویژگی های زبانی مهم در ویراست موجود از خسرونامه (به تصحیح سهیلی خوانساری) بر اثر تحریف های بسیار از میان رفته است، برای یافتن اصل سخن شاعر، در موارد خاص به نسخه ی پاریس (نگاشته ی 696 ق) استناد شده است.

در این مقاله با بررسی شواهدی از اماله ی پایانی (ساده سازی توالی عربی آغازینی *ayV به­,ē,در پایان کلمه) در کلمات عربی دخیل در متون کهن فارسی، و مقایسه ی آن­, ها با برخی گویش­, های تاریخی عربی نشان می­, دهیم که اماله ی پایانی در این شواهد نشان­, دهنده ی ویژگی گویشی عربی، غیر عربی کلاسیک، موسوم به «عربی فتوحات اسلامی» است. ما به پیروی از تحقیقات احمد الجلاد (Al-Jallad 2017,2020) و مارین فان پوتن (Marijn van Putten 2021) که به ترتیب گویش عربی فتوحات شام و مصر را بررسی کرده اند، «عربی فتوحات» واردشده به ایران را «شاخه ی ایرانی عربی فتوحات» نامیده­, ایم و سعی کرده­, ایم که جایگاه آن را از منظر «اماله ی پایانی» در بین گویش­, های تاریخی عربی مشخص کنیم. در نهایت نشان داده­, ایم که گویش عربی فتوحات ایران در زمینه ی اماله ی پایانی شباهت بسیار زیادی با گویش فتوحاتی شام و مصر دارد، هرچند براساس شواهدی از اشعار کهن و نیز گزارش سیبویه از گویش های عربی به نظر میرسد گونه هایی از شاخه ی ایرانی عربی فتوحات، رفتاری کهن گرا داشته­, اند و به جای اماله ی پایانی، توالی عربی آغازینی *ayV را به صورت مصوت مرکبِ «ay» حفظ کرده­, اند.

عصمت بخارایی از شاعران نامدار ماوراء النهر در اواخر قرن هشتم و اوایل قرن نهم بود. اشعار او در زمان حیاتش رواج و روایی فراوانی داشت. وی به روایتی در سال 829 و به روایت دیگر در 840 ق درگذشت. بساطی سمرقندی و خیالی بخارایی از شاگردان او بودند و سلطان خلیل نوه ی تیمور، برای او احترام زیادی قائل بود. دیوانی که از عصمت بخارایی موجود است، دربردارنده ی 7500 بیت شعر اعم از قصاید، غزلیات، قطعات، رباعیات، ترجیعات و مفردات است. این کتاب با اینکه یک نوبت در سال 1366 به چاپ رسیده، فاقد ویژگی های یک تصحیح علمی است. در بررسی نسخه ی چاپی و چند دستنویس کهن دیوان عصمت بخارایی، مشخّص شد که در سده ی نهم هجری یکی از گردآورندگان دیوان عصمت، رباعیات کمال اصفهانی، انوری، اوحدی مراغه ای و دیگران را به دیوان او الحاق کرده است. همچنین، برخی از رباعیات مسلّم شاعر، از چشم مصحّح دیوان او پوشیده مانده است. هدفِ این مقاله، بررسی این دو موضوع است.

نظامی گنجوی در برخی آثار خویش از اصفهان یاد کرده و به توصیف آن پرداخته است. در این مقاله، ابیات متضمن ذکر اصفهان در آن آثار را از نظر گذرانده و توصیفات نظامی را با منابع دیگر سنجیده ایم. نیز این پرسش را درانداخته ایم که آیا نظامی با شیوه ای که به اصفهان پرداخته، مقصودی خاص داشته؛ و اگر چنین است، آن مقصود چه می توانسته باشد.

سلسله مقالاتی که زیر عنوان «اِشارات و تَنبیهات» منتشر می شود مجالی است برای طرح و تحریر جستارهای گونه گونِ انتقادی و کتابگزارانه و تُراث پژوهانه که هر یک از آن جستارها نوشتاری است کوتاه و مستقل در باب موضوعی مشخّص و ممتاز. بخش پنجم از این مقالات مشتمل است بر سه نوشته در باب اهمّیّت و ضرورت و کارکردهای مختلف «نقد علمی». در مقاله ی «محقّقان و محقّق نمایان» به تفاوت روش و حاصل کار دو دسته ی متمایز از پژوهشگران اشاره شده است و بر ضرورت تمایز نهادن میان محقّقان واقعی و کسانی که تنها نام «محقّق» را بر خویش دارند تأکید گردیده است. نوشتار «شرافت ادبی و سرقت بی ادبانه» در خصوص مسأله ی لزوم حفظ حقوق معنوی محقّقان و مبارزه با انتحال نِکاتی را بازمی نماید. در نوشته ی «اقتراح برای انتقاد» نیز نمونه ای از انتقادپذیری و توجّه جدّی به نقد علمی معرّفی شده است.

به تازگی، کتابی با نامِ الفاظ کفر فارسی در فقه حنفی (کفریات زبانی در میان عامه) به کوششِ دکتر رسولِ جعفریان چاپ شده است. این کتاب حاصلِ گردآوریِ پاره ها و جمله هایِ فارسی از نوشته هایِ فقهِ حنفی است. این پاره هایِ فارسی از نگرِ زبانی و زبان شناختی ارزشمند است و ویژگی هایِ کهن و صورت هایِ نامعمول را می بازمی نماید. علیٰ,رغمِ این ارزشمندی، بخشی برایِ جنبهٔ,زبانیِ این جملاتِ فارسی اختصاص داده نشده است. از سویِ دیگر، این کتاب هیچ نمایه ای ندارد، و حتّیٰ,فهرستی از واژه ها و عباراتِ مهمِ فارسی نیز گردآوری و به دست داده نشده است. در این نوشته کوشیده شده است تا به شماری از ویژگی هایِ زبانیِ این نوشته اشاره و بخشی از نادرستی هایِ تصحیحیِ این نوشته و شکلِ درستِ آن ها پیشِ رو نهاده شود. افزون بر این، فهرستی برایِ واژه ها و عباراتِ مهمِ فارسی از نگرِ زبانی نیز فراهم آورده شده است.

رساله حاضر، در پاسخ پرسشی از سوی شاه سلیمان صفوی است که از طبیب خاص خود، میرزا اشرف پرسیده است. سوال در باره تفاوت عرق گلاب با عرق گوشت یا ماءاللحم است. شاه پرسیده است چرا آب گوشت که به روش عرق گیری بدست می آید، چرب نیست، اما عرق گلاب، سرشار از مواد است. میرزا اشرف بر اساس روش طب سنتی، و مبتنی بر فیزیک یونانی، و با استفاده از مطالب ابن سینا، تلاش می کند توضیح دهد که اشیاء ترکیبی، در وقت عرق گیری، شرایط مختلف دارند. در برخی به راحتی مواد آنها جدا شده و در برخی چنین نمی شود. این رساله، به روش ساده رابطه فیزیک یونانی، و طب سنتی را با روش های درمانی رایج در استفاده از عرقیات نشان می دهد، مسائلی که از نظر علم شیمی و نیز دانش پزشکی امروز اعتباری ندارد، اما به هر حال بخشی از تاریخ علم در کشور ماست.

تفسیر گرانقدر«المیزان» تألیف علامه گرانقدر آیت الله سید محمد حسین طباطبایی را از غایت شهرت نیازی به تعریف و توصیف نیست. این تفسیر در عین فراگیری موضوعات متنوع، دارای یک رویکرد ویژه ای است و آن عبارت است از تمرکز بر تربیت و تکامل روحی و رشد معنوی فرد و جامعه، بطوری که می توان گفت «المیزان» یک تفسیر تربیتی و اجتماعی است. این تفسیر گرانقدربا ترجمه مرحوم آیت الله موسوی همدانی در قالب بیست جلد قطور و یا چهل جلد معمولی بارها چاپ و منتشر شده است. حجم زیاد و تعداد مجلدات آن یکی از موانعی است که علاقه مندان و اهل مطالعه را از بهره برداری و مطالعه آن باز می دارد. و از سوی دیگر کثرت گرفتاری های روزمره و اشتغالات مردم در این روزگار، مجال مطالعه کتاب های مفصل را نمی دهد، و می توان با تلخیص حساب شده و اصولی، به نحوی که به اصل مباحث لطمه وارد نشود، کار را آسان کرد و جمع بیشتری را با این کتاب نورانی آشنا ساخت. پیش از این عزیزانی به تلخیص آن همت گماشته اند که سعی شان مشکور و اجرشان نزد خداوند محفوظ باد. ولی هر کدام دارای نواقصی است که نمی توان از آنها چشم پوشید. یکی از آنها ترجمه کتابی است که یکی از نویسندگان عرب زبان از اصل متن عربی المیزان طبق برداشت خود تلخیص کرده است و سپس همان به فارسی ترجمه شده است. و یکی دیگر گزینش و خلاصه ای از تفسیر برخی آیات است نه همه آیات. به هر حال جای کتابی که خلاصه کامل المیزان به زبان فارسی باشد خالی بود. بحمدالله پس از شش سال کارمداوم، تلخیص آن همراه با ویرایش علمی و ادبی به اتمام رسید. در حین بررسی این تفسیر به اشکالات لفظی و محتوایی زیادی برخوردم که شرح آن خود کتاب مستقلی می طلبد. در این مقاله از باب مشت نمونه خروار به بخشی از اشکالها اشاره می شود. گفتنی است در ترجمه آیات قرآن که به انشاء و قلم مرحوم آیت الله سید محمد باقر موسوی همدانی است علاوه بر اشکال های ادبی و نگارشی در پاره ای از موارد تعارض های جدی با نظرات تفسیری علامه داشت که سعی کردم ترجمه آیات تا حد امکان با نظر علامه منطبق باشد و اشکال های آن مرتفع شود. در واقع بازبینی کامل در ترجمه آیات با حفظ شیوه و ادبیات خاص مترجم محترم صورت پذیرفته است.

در اصفهان عصر صفوی فلسفه رشد و نمو خوبی داشته است. در آن زمان با سه مدرسه فلسفی متفاوت روبه رو هستیم. مدرسه میرداماد، مدرسه ملاصدرا و مدرسه ملارجبعلی تبریزی. مدرسه تبریزی در بیشتر مسائل همچون اشتراک معنوی و لفظی وجود، حرکت جوهری، وجود ذهنی، تجدد امثال و. . . با دو مدرسه دیگر تفاوت های بنیادین دارد. یکی از این تفاوت ها «الهیات سلبی» است که در مدرسه تبریزی مورد قبول و در دو مدرسه دیگر مردود است. موضوع اصلی این نوشتار بررسی مقاله «تحلیل و نقد بُعد هستی شناسی و معناشناسی الهیاتِ تنزیهیِ حکیم تبریزی بر مبنای حکمت صدرایی» است. نتیجه اجمالی که این مقاله گرفته است این است که پژوهش چه در انتخاب موضوع و چه در نقل و نقد اقوال ناکام است.

به عقیدهٔ,بسیاری از صاحب نظران، در بین فرهنگ هایی که مجلدات آن به طور کامل منتشر شده، فرهنگ بزرگ سخن، به سرپرستی دکتر حسن انوری، بهترین است. اما ازآنجاکه هیچ کار بزرگی بی اشتباه نیست، اشتباهات و کاستی هایی نیز در چاپ اول آن در سال 1381 وجود داشت که باعث شد مؤلفان، در سال 1390 ذیل فرهنگ بزرگ سخن را برای تکمیل نواقص و رفع عیوب منتشر کنند. اما کار تصحیح فرهنگ به اینجا ختم نشد و آن طور که اعلام شده، ذیل دوم فرهنگ بزرگ سخن نیز با هدف رفع کاستی ها و جبران اشتباهات و افزودن واژه های جدید در دست تهیه است و ازاین رو درخواست شده است که پژوهشگران، آرای اصلاحی خود را برای سرپرست فرهنگ بفرستند. در این مقاله، تعدادی از کاستی ها و اشتباهات فرهنگ مذکور بیان شده است.

هدف این پژوهش معرفی کتاب های نفیس چاپ قاهره موجود در کتابخانه استاد شیخ محمد واعظ زاده خراسانی و پاسخ به این پرسش هاست که آیا از نسخه های چاپ قاهره موجود در کتابخانه استاد واعظ زاده، اثری در کتابخانه های ایران و کشورهای خارج وجود دارد یا نه؟؛ و در صورتی که نسخه یا نُسخَی از آن یافت می شود، در کدام یک از کتابخانه های داخله و یا خارجه می توان آن ها را بازیافت؟ شیوه این پژوهش، کتابخانه ایی-پیمایشی و توصیفی-تحلیلی است. در این مقاله اطلاع رسانی، کتاب شناسی توصیفی شانزده عنوان کتاب نفیس چاپ قاهره کتابخانه استاد واعظ زاده به شیوه بیان مشخصات ظاهری کتاب، معرفی اثر براساس تاریخ نشر و تعداد نسخه های موجود در کتابخانه های ایران و جهان، و سرانجام نقد و نظر بعضی از آثار آورده می شود. در مرحله اول از کتاب های شانزده قفسه کتابخانه استاد واعظ زاده بازدید شد و سپس نسخه هایی که احتمال نفیس بودن آن ها می رفت، در پایگاه کتابخانه های مختلف کشور ایران و جهان از جمله پایگاه اطلاع رسانی کتابخانه های ایران، سازمان کتابخانه و اسناد ملی جمهوری اسلامی ایران، کتابخانه آستان قدس رضوی، کتابخانه دانشگاه تهران، کتابخانه تخصصی اسلام و ایران، و. . . و همچنین پایگاه های اطلاع رسانی کتابخانه های کشورهای مصر و عربستان جستجو گردید. پس از یقین نسبی به نَفاست یا تک نسخه بودن اثر، نسبت به کتاب شناسی توصیفی آن ها براساس تاریخ چاپ اقدام شد. یافته های پژوهش بیانگر آن است که تعدادی از کتاب های موجود در این کتابخانه شخصی، تک نسخه بوده و تنها در کتابخانه استاد واعظ زاده وجود دارند. بسیاری دیگر از کتاب های نفیس این کتابخانه در سطح کشور ایران و حتی جهان کمیاب است و پیدا کردن آن ها مشکل می باشد.