طب توانبخشی
سال:1401 | دوره:11 | شماره:1 |تعداد مقالات:12

مقدمه و هدف: توجه مداوم و حافظه کاری جزء عملکردهای اجرایی مغز هستند و مطالعات نشان داده که این دو عملکردهای شناختی با یکدیگر همبستگی دارند، اما با این حال عملکردهای شناختی دور محسوب می شوند. از طرف دیگر، مطالعات نشان می دهند اثر تقویت حافظه کاری به عملکردهای شناختی دور انتقال نمی یابد. هدف این پژوهش با توجه به اهمیت توجه مداوم در عملکردهای زندگی روزانه مانند عملکرد تحصیلی و شغلی و همچنین برای پاسخگویی به تناقض موجود در پیشینه پژوهشی، بررسی اثربخشی حافظه کاری بر بهبود توجه مداوم بوده است. مواد و روش ها: 32 دانش آموز پسر پایه هشتم با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (16 نفر) و گروه کنترل (16 نفر) گماشته شده اند. برای تقویت و آموزش حافظه کاری، از نرم افزار رایانه ای آموزش dual n-back به مدت 12 جلسه 40 دقیقه ای در 4 هفته استفاده شد. جهت سنجش میزان حافظه کاری از آزمون های فراخنای ارقام و همچنین برای ارزیابی توجه مدام از آزمون رایانه ای عملکرد مداوم استفاده و سنجش پیش آزمون یک هفته قبل و پس آزمون یک هفته پس از دوره آموزش انجام شد. یافته ها: نتایج با استفاده از تحلیل کوواریانس یک راهه نشان داد که پس از دوره آموزش حافظه کاری، توجه مداوم (0/043=P) و حافظه کاری کلامی (0/033=P)، شرکت کنندگان گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بهبود معنادار یافته اند، اما تغییری در حافظه کوتاه مدت کلامی (0/236=P) به وجود نیامده است. نتیجه گیری: بهبود توجه مداوم پس از آموزش حافظه کاری نشانگر انتقال دوره اثر آموزش حافظه کاری به توجه مداوم بوده و موید دخیل بودن توجه مداوم در بخش مجری مرکزی حافظه کاری بوده است. همچنین بهبود توجه مداوم و عدم تغییر ظرفیت حافظه کوتاه مدت کلامی بیانگر این بوده که سازوکار اثر آموزش حافظه کاری از طریق تقویت مجری مرکزی عمل کرده و از طریق افزایش ظرفیت حلقه آوایی حافظه کاری نیست.

مقدمه و هدف: یکی از روش های درمان اختلالات دوران سالمندی، تقویت وروردی های حسی است. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر استفاده از بریس زانو بر دامنه فعالیت الکتریکی عضلات منتخب اندام تحتانی سالمندان هنگام راه رفتن است. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و آزمایشگاهی است. نمونه آماری شامل 30 سالمند بود. 15زن (سن 3/84±, 62/66 سال، قد 02/0±, 93/159 سانتی متر، وزن 11/56±, 73/86 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 4/17±, 28/82 کیلوگرم بر متر مربع) و 15 مرد (سن 5/88±, 68/93 سال، 0/03±, 175/07 سانتی متر، وزن11/07±, 81/20 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 3/19±, 26/44 کیلوگرم بر متر مربع). آزمایش استفاده شده در این پژوهش، نوعی بریس با ایجاد محدودیت در حرکات خم شدن و باز شدن یا حمایت کردن زانو بود. داده های الکترومایوگرافی با استفاده از برنامه بایومتریک دیتالایت و مطلب تحلیل شد. از آزمون آنالیز واریانس دوسویه با اندازه های تکراری جهت تحلیل آماری در سطح معنا داری0/05 استفاده شد. یافته ها: اثر عامل بریس بر دامنه فعالیت الکتریکی عضلات درشت نی قدامی، نیم وتری و راست کننده ستون فقرات طی راه رفتن در فاز پاسخ بارگیری، میانه اتکا، هل دادن و نوسان اختلاف معناداری را نشان داد. اثر عامل گروه بر عضلات درشت نی قدامی، دو سر رانی طی فاز پاسخ بارگیری و بر عضلات دوقلوی داخلی و دو سر رانی طی فاز هل دادن و نوسان تفاوت معناداری قابل مشاهده بود. اثر تعاملی بریس و گروه بر عضله دو سر رانی طی فاز میانه اتکا، عضلات دوقلوی داخلی و پهن داخلی طی فاز هل دادن و عضلات پهن خارجی و نیم وتری طی فاز نوسان معنادار بود. نتیجه گیری: استفاده از بریس در بهبود فعالیت عضلانی در سالمندان موثر است. باوجود این، اثبات هرچه بهتر این موضوع نیاز به انجام پژوهش های بیشتر دارد.

مقدمه و هدف: ژنو واروم زانو یکی از ناهنجاری های اندام تحتانی بوده که با تغییر بیومکانیک اندام تحتانی همراه است. هدف از پژوهش حاضر، تعیین این موضوع بود که آیا طول عمر کفش ورزشی بر مقادیر مولفه های نیروی عکس العمل زمین در افراد سالم و افراد دچار ژنو واروم طی دویدن تاثیر دارد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی است. 15 دانشجوی دختر مبتلا به ژنو واروم زانو و 15 دانشجوی دختر سالم جهت شرکت در این پژوهش داوطلب شدند. به هر یک از آزمودنی ها یک جفت کفش ورزشی نو داده شد تا پس از تست گیری اولیه آن ها را به مدت 6 ماه، روزانه حداقل یک ساعت در فعالیت های روزمره استفاده کنند. از آزمودنی ها خواسته شد که سه تریال صحیح با کفش نو (طی پیش آزمون) و سه تریال صحیح با کفش کارکرده (طی پس آزمون) روی مسیری که در میانه آن صفحه نیرو تعبیه شده بود با سرعت دلخواه بدوند. از آزمون آماری آنالیز واریانس دو سویه با اندازه گیری مکرر جهت تحلیل داده ها استفاده شد. همه تحلیل ها در سطح معناداری 0/05 و با نرم افزار SPSS نسخه 23 انجام شد. یافته ها: یافته ها نشان دادند که عامل گروه اثر معناداری بر نیروی عکس العمل عمودی در راستای قدامی خلفی در لحظه تماس پاشنه و ضربه قدامی خلفی دارد (d>0/8, P<0/018). به صورتی که میزان این دو متغیر در گروه مبتلا به ژنو واروم بیشتر از گروه سالم است. به علاوه، یافته ها حاکی از آن بودند که عامل کفش بر زمان رسیدن به اوج نیروی عمودی عکس العمل زمین در لحظه تماس پاشنه و نرخ بارگذاری اثر معناداری دارد (d>0/9, P<0/02)؛ زمان رسیدن به اوج نیروی عمودی عکس العمل زمین در لحظه تماس پاشنه هنگام دویدن با کفش کارکرده کوتاه تر از کفش نو بود (P=0/015, d=0/9). همچنین مقادیر نرخ بارگذاری نیروی عمودی تولید شده هنگام دویدن با کفش کارکرده بیشتر از کفش نو بود (p=0/019, d=0/9). نتیجه گیری: با توجه به کاهش معنادار زمان رسیدن به اوج نیروی عمودی عکس العمل زمین، افزایش یافتن نرخ بارگذاری قابل توجیه است. بر این اساس، می توان نتیجه گرفت که دویدن با کفش با طول عمر بیش از 6 ماه می تواند یک عامل خطرزا برای افراد محسوب شود.

زمینه و هدف: تعادل کاری به عنوان تجربه ذهنی فرد از داشتن ترکیب مناسبی از حرفه ها در الگوهای کاری تعریف می شود. کیفیت زندگی، خرسندی یا رضایت شخصی فرد از زندگی در حوزه ای است که او آن را مهم تلقی می کند و با رضایت زندگی یا بهزیستی و رفاه شناخته می شود. هدف مطالعه حاضر، بررسی ارتباط تعادل کاری با کیفیت زندگی بین دانشجویان خوابگاهی و غیرخوابگاهی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی است. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی بین 230 نفر از دانشجویان (خوابگاهی و غیرخوابگاهی) دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی که به شکل نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند، انجام شد. افراد مورد مطالعه، در صورت داشتن معیارهای ورود به مطالعه، پرسش نامه تعادل زندگی و پرسش نامه کیفیت زندگی را تکمیل کردند. داده های گردآوری شده با نرم افزار SPSS نسخه 18 تحلیل شد. یافته ها: عدم تعادل کاری در خوابگاهی ها (342 درصد) بیشتر از غیرخوابگاهی ها (20/4 درصد) بود. میانگین نمره سلامت جسمی و روانی در غیرخوابگاهی ها بیشتر و بهتر از خوابگاهی ها بود. همبستگی معناداری بین تعدادی از زیرمقیاس های تعادل زندگی و کیفیت زندگی وجود داشت (0/05>P). نتیجه گیری: تعادل و سلامت جسمی و روانی در غیرخوابگاهی ها بهتر از خوابگاهی ها بود. از ارتباط بین تعادل کاری و کیفیت زندگی می توان جهت برنامه ریزی های آموزشی و رفاهی در دانشگاه ها استفاده و به ارتقای کیفیت زندگی دانشجویان کمک کرد.

زمینه و هدف: شیوع ویروس کرونا، شرکت در فعالیت های بدنی سالمندان را تحت تاثیر قرار داده، زیرا این محدودیت ها آن ها را نیز مجبور به ماندن در خانه کرده است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات ایروبیک از طریق اینترنت بر تعادل ایستا و پویای زنان سالمند بود. مواد و روش ها: جامعه آماری در این پژوهش، همه زنان سالمند شهر کرمانشاه بود. 30 زن سالمند غیر فعال به صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. قبل از شروع پروتکل آزمایشی، آزمون لک لک و آزمون برخاستن و حرکت زمان دار برای سنجش تعادل ایستا و پویای شرکت کنندگان اجرا شد. گروه آزمایش، برنامه آزمایشی خود را که شامل تمرینات ایروبیک بود و به وسیله اینترنت و گوشی هوشمند در اختیار آن ها قرار گرفت، طی 8 هفته 3 جلسه ای انجام دادند. بعد از انجام پروتکل آزمایشی، از همه شرکت کننده ها آزمون مجدد جهت ارزیابی تعادل ایستا و پویا انجام شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های تی مستقل و تحلیل کوواریاس یک راهه در نرم افزار SPSS نسخه 23 استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد تغییرات امتیازات تعادل ایستا (با چشم بسته و باز) و تعادل پویا از پیش آزمون تا پس آزمون در گروه آزمایش معنادار است، ولی در گروه کنترل معنادار نیست. همچنین امتیازات تعادل ایستا و پویا در گروه آزمایش تمرینی ایروبیک از طریق اینترنت نسبت به گروه کنترل، به طور معنادار افزایش داشت (0/001=P). نتیجه گیری: یافته های تحقیق حاضر، بیانگر آن است که انجام تمرینات ایروبیک ارسال شده به وسیله اینترنت و گوشی هوشمند می تواند باعث بهبود تعادل ایستا و پویای زنان سالمند شود؛ بنابراین با توجه به محدودیت های حرکتی ناشی از پاندمی کرونا و اهمیت فعال بودن بدنی سالمندان در دوران قرنطینه خانگی، پیشنهاد می شود مربیان تمرین، جهت بهبود مهارت های تعادلی سالمندان زن از آزمایشات تمرینی ایروبیک مبتنی بر وب استفاده کنند.

زمینه و هدف: کمربند شانه ای یکی از بخش های بسیار آسیب پذیر بدن در ورزشکاران با الگوی بالای سر، از جمله والیبال است. تکرار زیاد حرکات پرتابی و ضربات تکراری با سرعت و قدرت بالا می تواند باعث تغییر در موقعیت قرارگیری کتف و اختلال در عملکرد کمربند شانه ای شود. هدف از مطالعه حاضر، تاثیر اختلالات حرکتی کتف بر ثبات عملکردی کمربند شانه ای و ریتم اسکاپولوهومرال در والیبالیست های نخبه مرد بود. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی مقایسه ای، 40 مرد والیبالیست (سن= 2/8±, 22سال، قد=3/2±, 193 سانتی متر، وزن= 1/3±, 82/50 کیلوگرم) با اختلال حرکتی چرخش تحتانی کتف و 40 مرد والیبالیست (سن=2/1±, 24سال، قد=2/9±, 192 سانتی متر، وزن=1/3±, 81/40 کیلوگرم) با اختلال حرکتی ابداکشن کتف به صورت هدفمند انتخاب و با هم مقایسه شدند. شرکت کنندگان در این مطالعه بر اساس مشاهده اختلال حرکتی کتف هنگام آزمون دیسکنزی کتف با وزنه، در دو حالت فلکشن و ابداکشن و آزمون لغزش جانبی کتف کیبلر طبقه بندی شدند. برای ارزیابی ریتم کتفی بازویی از اینکلاینومتر در 4 موقعیت (90، 45، 0 و 135 درجه) استفاده شد. همچنین برای اندازه گیری ثبات عملکردی اندام فوقانی از سه آزمون تخته تعادل Y، پرتاب توپ مدیسن بال و ثبات زنجیره حرکتی بسته اندام فوقانی و برای توزیع طبیعی داده ها از آزمون شایپرو ویلک استفاده شد. همچنین جهت بررسی تفاوت میان گروه ها از آزمون تی مستقل استفاده شد. یافته ها: نتایح این مطالعه نشان داد که تفاوت معناداری در ریتم اسکاپولوهومرال در 45 درجه (0/001=P)، 90 درجه (0/001=P) و 135 درجه (0/001=P) در افراد با چرخش تحتانی کتف و ابداکشن کتف وجود داشت و گروه چرخش تحتانی (با اختلاف میانگین 18/27، 21/27 و 27/87) دارای چرخش بالایی کمتری بودند. همچنین نتایج آزمون ثبات عملکردی اندام فوقانی (آزمون Y) نشان داد در جهات فوقانی جانبی (001/0=P) و ترکیبی (001/0=P) بین عملکرد دست برتر ورزشکاران دارای چرخش تحتانی کتف با عملکرد دست برتر ورزشکاران دارای ابداکشن کتف تفاوت معناداری وجود دارد. گروه چرخش تحتانی کتف (با اختلاف میانگین 9/37 و 10/41) نمرات پایین تری نسبت به گروه ابداکشن داشت، اما در جهات جانبی (0/223=P) و تحتانی جانبی (0/111=P) تفاوت معناداری بین دو گروه دیده نشد. همچنین در آزمون زنجیره حرکتی بسته (0/875=P) و پرتاب توپ مدیسن بال (0/124=P) تفاوتی بین دو گروه دیده نشد. نتیجه گیری: با توجه به مطالعه حاضر بروز اختلالات حرکتی در نمره آزمون ثبات عملکردی اندام فوقانی تاثیر گذار بوده و ریتم کتفی بازویی را دچار اختلال می کند. مسیله مهم این است که هر چند فعالیت متوقف شود، راستای ایده آل و بهینه ایجاد نخواهد شد، مگر اینکه تلاش برای بهبود الگوی حرکتی صورت گیرد.

زمینه و هدف: اختلالات صدای گفتاری نوعی اختلال ارتباطی است که باعث اختلال در فراگیری طبیعی صداهای گفتاری می شود. کودکان دچار این اختلال، در بیان صداهای گفتاری خود خطاهایی دارند که موجب می شود فهم گفتارشان برای مخاطب دشوار شود. بررسی عوامل و متغیرهایی که با این اختلال در ارتباط هستند، هدف برخی از مطالعات است. این پژوهش ارتباط متغیرهایی شامل مهارت های نوروسایکولوژی (مهارت های زبان و توجه)، سبک های فرزند پروری (مستبدانه، مقتدرانه و آسان گیرانه) و افسردگی مادر با اختلال صدای گفتاری در یک مدل واحد بررسی شده است. مواد و روش ها: در این پژوهش توصیفی تحلیلی از روش همبستگی از انواع معادلات ساختاری استفاده شده است. بدین ترتیب، 117 کودک 4 تا 6 سال دچار اختلالات صدای گفتاری به صورت هدفمند از مراجعین کلینیک های گفتاردرمانی و همچنین غربال گری مهدکودک ها با استفاده از آزمون احمدی و همکاران انتخاب شدند. درباره هر آزمودنی مقیاس نوروسایکولوژی کانرز، مقیاس سبک های فرزند پروری بامریند و مقیاس افسردگی بک اجرا شد. این مقیاس ها توسط مادر تکمیل شد. در پایان، داده های حاصل با روش همبستگی، رگرسیون، تحلیل مسیر و معادلات ساختاری تجزیه وتحلیل شد. یافته ها: نتایج تجزیه وتحلیل آماری به روش همبستگی و بهره گیری از روش معادلات ساختاری با کمک نرم افزار آموس نشان داد رابطه و اثر زبان بر اختلالات صدای گفتاری به صورت مستقیم معنادار است (0/019<0/05=P) و رابطه زبان با اختلالات صدای گفتاری با میانجی گری سبک های فرزند پروری (مستبدانه 0/665=P، مقتدرانه0/306=P، آسان گیرانه0/164=P) و همچنین با میانجی گری افسردگی مادر (0/05<0/546=P) معنادار نیست. از طرف دیگر، رابطه و اثر مهارت توجه بر اختلالات صدای گفتاری به صورت مستقیم (0/05<0/361=P) معنادار نیست و رابطه مهارت توجه با اختلالات صدای گفتاری با میانجی گری سبک های فرزند پروری (مستبدانه 0/686=P، مقتدرانه 0315=P، آسان گیرانه 0/849=P) و همچنین با میانجی گری افسردگی مادر 0/05<0/393=P) نیز معنادار نیست. ولی در مدل توجه، سبک فرزندپروری آسان گیرانه به صورت مستقیم رابطه و اثر معناداری بر اختلالات صدای گفتاری دارد (0/05> 0/026=P). نتیجه گیری: نتایج نشان داد مهارت زبان اثر و رابطه مستقیمی با اختلالات صدای گفتاری دارد. بدین صورت که هر چه مشکلات زبان بیشتر باشد، تعداد صدا (واج) خطا در اختلالات صدای گفتاری بیشتر است. رابطه مستقیم توجه به اختلالات صدای گفتاری و همچنین رابطه زبان و توجه با اختلالات صدای گفتاری با میانجی گری سبک های فرزند پروری و افسردگی مادر قابل توجه نیست. از طرف دیگر، در مدل توجه، سبک فرزند پروری آسان گیرانه رابطه معکوسی با اختلالات صدای گفتاری دارد و هرچه این سبک بیشتر استفاده شود، تعداد صدا (واج) خطا در اختلالات صدای گفتاری کمتر است.

زمینه و اهداف: آسیب های مچ پا یکی از شایع ترین آسیب های اسکلتی عضلانی در فعالیت ورزشی است. فرود مناسب به دنبال پرش به آمادگی برای اجرای مهارت بعدی و نیز پیشگیری از بروز آسیب های گوناگون منجر خواهد شد. هدف از انجام مطالعه حاضر، مقایسه فعالیت الکتریکی عضلات منتخب مچ پا در ورزشکاران هنگام فرود از ارتفاع های مختلف است. مواد و روش ها: روش پژوهش از نوع بنیادی کاربردی و طرح آن مقایسه ای است. نمونه آماری پژوهش را 15 ورزشکار (سن2/3±, 18/23سال، قد6/3±, 183/190سانتی متر و وزن 14/12±, 64/72 کیلوگرم ) با سابقه ورزشی 3 تا 5 سال، تشکیل دادند. مهارت بررسی شده از ارتفاع های مختلف به صورت درصدهایی از ارتفاع بیشینه پرش (100 درصد، 75 درصد و 50 درصد) در نظر گرفته شد. ثبت فعالیت الکتریکی عضلات منتخب مفصل مچ پا ( دوقلو و نعلی ) با دستگاه الکترومایوگرافی بایومد هشت کاناله با اعتبار 96/34 درصد و پایایی 91/29 درصد انجام شد. از میانگین و انحراف معیار برای توصیف داده ها، آزمون شاپیرو ویلک برای بررسی نرمال بودن توزیع داده ها و برای مقایسه داده های جمع آوری شده بین گروهی از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری در سطح معناداری0/05 و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد هم انقباضی عضلات دوقلوی داخلی، خارجی و نعلی ناشی از پرش 3 ارتفاع مختلف معنادار نبود. پیک دامنه انقباضی عضلات دوقلوی خارجی میان ارتفاع های 75 و 50 درصد (006/P=0) و 100 و 50 درصد (002/P=0) معنادار بود. پیک دامنه انقباضی عضلات دوقلوی داخلی میان ارتفاع های 75 و 50 درصد (002/P=0) و 100 و 50 درصد (007/P=0) معنادار بود. پیک دامنه انقباضی عضلات نعلی میان ارتفاع های 100 و 75 درصد (013/P=0) و 100 و 50 درصد (17/P=0) معنادار بود. نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان دهنده افزایش دامنه فعالیت انقباضی عضلات منتخب مچ پا در محور قدامی خلفی ناشی از افزایش ارتفاع پرش و به دنبال آن فرود بود که دلیل آن استفاده بهینه از استراتژی مناسب برای کنترل انقباض اسنتریک عضلات و نیز گشتاور اکستنسوری مفصل مچ پا با افزایش فعالیت الکتریکی عضلانی هنگام برخورد با زمین است که نتیجه آن پیشگیری از بروز آسیب در مفصل مچ پا در نظر گرفته می شود. مربیان و ورزشکاران می توانند از این نتایج برای اتخاذ روش های تمرینی برای تقویت عضلات منتخب مچ پا با در نظر گرفتن اجرای بهینه مهارت فرود با رویکرد پیشگیری از آسیب استفاده کنند.

زمینه و هدف: کاهش تعادل افراد سالمند با افزایش میزان زمین خوردن این افراد همراه است، به طوری که سالانه یک سقوط برای سالمندان بالای 65 سال ثبت می شود. هدف از مطالعه حاضر، اثر ترکیب تمرینات کاوتورن کوکسی و فرانکل بر تعادل عملکردی و احتمال سقوط سالمندان با سابقه سقوط بود. مواد و روش ها: آزمودنی ها شامل سالمندان ساکن در مراکز سالمندان شبانه روزی شهر رشت بودند. از بین آن ها 28 نفر سالمند مرد و زن دارای سابقه سقوط بر اساس معیارهای ورود و خروج داوطلبانه شرکت کردند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (14 نفر) و گروه کنترل (14 نفر) تقسیم شدند. گروه آزمایش، تمرینات ترکیبی کاوتورن کوکسی و فرانکل را به مدت شش هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 60 دقیقه انجام دادند. برای ارزیابی تعادل عملکردی از آزمون برگ و برای احتمال سقوط از آزمون زمان برخاستن و رفتن استفاده شد. از آزمون تی زوجی برای مقایسه درون گروهی و از آزمون تحلیل کوواریانس برای مقایسه بین گروهی استفاده شد. تحلیل آماری داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 26 در سطح معناداری 0/05=α,انجام شد. یافته ها: نتایج آزمون تی زوجی نشان داد که نمرات تعادل عملکردی (007/0=P) و احتمال سقوط (0/001=P) گروه آزمایش بعد از انجام برنامه تمرینی بهبود یافته بود، در حالی که این نمرات در گروه کنترل بهبود را نشان نداد. همچنین نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد دو گروه آزمایش و کنترل بعد از پایان آزمایشات در شاخص های تعادل عملکردی و احتمال سقوط تفاوت معناداری داشتند. نتیجه گیری: با توجه به یافته های این تحقیق، ترکیب تمرینات کاوتورن کوکسی و فرانکل می تواند بر تعادل عملکردی و احتمال سقوط در سالمندان با سابقه زمین خوردن اثر مثبت داشته باشد. این تمرینات بر سیستم وستیبولار و بینایی اثر گذار است. به همین دلیل، این آزمایشات می تواند برای بهبود وضعیت تعادلی در سالمندان با نقص در سیستم دهلیزی و بینایی نیز به کار گرفته شود.

زمینه و هدف: اختلالات حرکتی کتف بین ورزشکاران با الگوی حرکتی از بالای سر شایع است و می تواند بازیکنان را مستعد آسیب های شانه کند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر 8 هفته تمرینات اصلاحی با رویکرد سهرمن بر ریتم کتفی بازویی، قدرت ایزومتریک و ثبات عملکردی عضلات کمربند شانه ای در بازیکنان والیبال با اختلال چرخش تحتانی کتف بود. مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون در گروه های آزمایش و کنترل بود. ابتدا 34 بازیکن دارای اختلال حرکتی چرخش تحتانی انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه مساوی آزمایش و کنترل با تعداد 17نفر تقسیم شدند. شرکت کنندگان براساس مشاهده اختلال حرکتی کتف حین آزمون دیسکنزیای کتف در دو حالت فلکشن و ابداکشن، آزمون لغزش جانبی کتف و ریتم کتفی بازویی به عنوان افراد دارای اختلال چرخش تحتانی کتف انتخاب شدند. قبل از 8 هفته اجرای تمرینات، دامنه حرکتی، قدرت ایزومتریک، ریتم کتفی بازویی و ثبات عملکردی در گروه های آزمایش و کنترل ارزیابی شد. سپس گروه آزمایش تمرینات اصلاحی را بهمدت 8 هفته اجرا کرد، درحالی که افراد گروه کنترل هیچ گونه تمرینی انجام ندادند و به فعالیت های روزانه خود پرداختند. پس از پایان تمرینات از گروه ها، پسآزمون به عمل آمد. برای اندازه گیری قدرت و دامنه حرکتی از قدرت سنج دستی و گونیامتر استفاده شد. برای ارزیابی ریتم کتفی بازویی از اینکلینومتر در 4 موقعیت صفر، 45، 90 و 135 درجه استفاده شد. همچنین برای بررسی ثبات عملکردی از آزمون تخته تعادل Y استفاده شد. برای مقایسه درون گروهی از آزمون تی زوجی و برای مقایسه اختلاف میانگین های بین گروهی از آزمون تی مستقل در سطح معناداری 0/05 استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد پس از 8 هفته برنامه تمرینی در گروه آزمایش، مقدار قدرت چرخش خارجی شانه (0/003=P)، عضلات تراپزیوس فوقانی (0/001=P)، میانی (0/027=P) و تحتانی (0/001=P)، سراتوس انتریور (0/002=P)، ریتم کتفی بازویی صفر تا 45 درجه (0/012=P)، 45 تا 90 درجه (0/025=P) و 90 تا 135 درجه (0/037=P)، دامنه های حرکتی فلکشن (0/002=P)، ابداکشن (001/0=P)، چرخش داخلی (0/001=P) و خارجی (0/004=P) شانه و طول عضله سینه ای کوچک (0/001=P) به طور معناداری در مقایسه با قبل از اجرای برنامه تمرینی افزایش یافت. همچنین نمره آزمون ثبات عملکردی اندام فوقانی پس از برنامه تمرینی در گروه آزمایش به صورت معناداری افزایش پیدا کرد (0/001=P)، اما در قدرت چرخش داخلی شانه (0/165=P)، عضلات رومبویید (0/283=P) و سوپرااسپیناتوس (0/214=P) تاثیر معناداری مشاهده نشد. در مقایسه بین گروهی در پس آزمون، تفاوت معناداری در ریتم کتفی بازویی، ثبات عملکردی، دامنه حرکتی، طول عضله سینه ای و قدرت عضلات تراپزیوس، سراتوس آنتریور و چرخش دهنده های خارجی وجود داشت (05/P<0)، اما در قدرت عضلات سوپرااسپیناتوس، رومبویید و چرخش دهنده های داخلی شانه تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/P>0). نتیجه گیری: در مطالعه حاضر، تمرکز پروتکل اصلاحی بر اصلاح راستا و ریتم حرکتی کتف و تاثیر آن بر بهبود ثبات عملکردی و قدرت عضلات کتف بازیکنان بوده است. پس از اجرای پروتکل اصلاحی مشاهده شد ثبات عملکردی، ریتم کتفی بازویی و قدرت حرکات کمربند شانه ای بهبود یافته است. بنابراین می توان این پروتکل اصلاحی را به عنوان روشی موثر جهت بهبود راستا و افزایش عملکرد در افراد دارای اختلال چرخش تحتانی کتف به متخصصان توصیه کرد.

زمینه و اهداف: اعتبار سنجی مقیاس درجه بندی رفتاری کارکردهای اجرایی می تواند به شناسایی کارکردهای اجرایی در دانش آموزان دچار اختلال یادگیری کمک کند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی ساختار عاملی و اعتباریابی فرم الکترونیکی پرسش نامه درجه بندی رفتاری کارکردهای اجرایی در دانش آموزان پسر دچار اختلال یادگیری بود. مواد و روش ها: این پژوهش از نوع روان سنجی بود که با روش مدل یابی معادلات ساختاری انجام شد. جامعه آماری شامل همه دانش آموزان پسر دچار اختلال یادگیری شهرکرمان بود. تعداد نمونه ها بر اساس معیارهای روان سنجی به تعداد 100 نفر برای بخش روایی پیش بین و 430 نفر برای بخش روایی همگرایی تعیین شد. نمونه ها به وسیله نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. اطلاعات پژوهش به وسیله دو پرسش نامه درجه بندی رفتاری کارکردهای اجرایی بریف (2000) و کارکردهای اجرایی نجاتی (1392) به صورت الکترونیکی با ارسال لینک پرسش نامه به تلفن همراه شرکت کنندگان جمع آوری شد. برای بررسی روایی مقیاس از روش های روایی محتوا، همگرا و تحلیل عوامل استفاده شد. پایایی مقیاس به وسیله روش های همسانی درونی و پایایی تصنیفی (دو نیمه کردن) بررسی شد. یافته ها: نتایج تحلیل عاملی اکتشافی نشان داد پرسش نامه درجه بندی رفتاری کارکردهای اجرایی از هشت عامل تشکیل شده است و از ضریب پایایی به روش دو نیمه کردن 0/84 به دست آمد. تحلیل عاملی تاییدی مرتبه دوم نیز مدل هشت عاملی را تایید کرد. این پرسش نامه به همراه پرسش نامه کارکردهای اجرایی نجاتی اجرا شد که با 86 گویه از پایایی و روایی مناسبی برخوردار بود.

مقدمه و هدف: امروزه افراد مسن مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی در معرض خطر از دست دادن کنترل حرکتی، زمان واکنش کندتر و افزایش نوسانات وضعیتی هستند. شواهد زیادی وجود دارد که آزمایشات مبتنی بر ورزش بر سلامت افراد مسن مبتلا به دیابت تاثیر مثبتی دارد. مطالعات اخیر این فرضیه را پشتیبانی می کند که راهکار جایگزینی برای از دست دادن تعادل می تواند شامل تقویت سیستم های حسی باقی مانده باشد. هدف پژوهش: حاضر این است که با ترکیب روش های تمرینی حسی مختلف یک رویکرد جامع و کامل برای بهبود تعادل در سالمندان مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی ارایه دهد. مواد و روش ها: این پژوهش از نوع تحقیقات نیمه تجربی و ازنظر هدف، تحقیقی کاربردی است و طرح تحقیق نیز از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. تعداد 30 زن سالمند مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی به طور تصادفی به دو گروه آزمایشات چندحسی و کنترل تقسیم شدند. در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون تعادل ایستا با دستگاه صفحه نیرو و تعادل پویا از طریق آزمون نشستن و برخاستن ارزیابی شد. شرکت کنندگان در گروه آزمایشات چندحسی در 40 دقیقه تمرین دو بار در هفته به مدت 12 هفته شرکت کردند. در این مدت شرکت کنندگان در گروه کنترل به فعالیت روزمره خود پرداختند. یافته ها: یافته ها نشان داد بین میانگین درصد تغییرات تعادل پویای گروه آزمایشات منتخب چندحسی و کنترل، تفاوت معناداری وجود دارد (n2=0/61, P=0/000, t28=-6/74). نتایج تحلیل واریانس 3 عاملی (تمرین×سطح×چشم) 2×2× 2 برای محور x تعادل ایستا نشان داد آزمایشات منتخب چندحسی به بهبود تعادل ایستا در محور x سالمندان مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی منجر شد (14/16=n2=0/33, P=0/001, F (1, 28)=). نتایج تحلیل واریانس 3 عاملی (تمرین×سطح×چشم) 2×2×2 برای محور Y نشان داد آزمایشات منتخب چندحسی باعث بهبود تعادل ایستا در محور Y سالمندان مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی شد (n2=0/16, P=0/028, F(1, 28)=5/38). نتیجه گیری: به نظر می رسد آزمایشات چندحسی باعث تقویت تعادل ایستا و پویا در افراد مسن با نوروپاتی محیطی دیابتی است. یافته های این بررسی از آن جهت مهم است که زنان مسن با نوروپاتی دیابتی در معرض خطر افزایش سقوط قرار دارند. این مطالعه برنامه ای جامع برای تقویت تعادل و کنترل قامت افراد مسن با نوروپاتی دیابتی ارایه می دهد.