پژوهش در طب ورزشی و فناوری
سال:1390 | دوره:1 (پیاپی 9) | شماره:1 (پیاپی 17) |تعداد مقالات:7

با توجه به نقش پا در تشکیل سطح اتکای بدن در هنگام ایستادن به عنوان یک مولفه مهم بیومکانیکی در حفظ تعادل بدن، هر گونه تغییر در ساختار آناتومیکی طبیعی پا می تواند بر کنترل تعادل بدن موثر باشد. هدف مطالعه حاضر، مقایسه عملکرد تعادلی ایستا در بین نوجوانان با ساختار متفاوت پا بود. 60 دختر نوجوان در سه گروه با ساختار پای پرونیت، سوپی نیت و طبیعی به عنوان آزمودنی شرکت کردند. برای مشخص کردن نوع ساختار پای آزمودنی ها از روش افتادگی استخوان ناوی استفاده شد. برای سنجش عملکرد تعادل ایستا از سیستم شمارش تعداد خطای بالانس در دو سطح سفت و نرم استفاده شد. از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری برای تحلیل داده های آماری استفاده شد (P<0.05). نتایج نشان داد که بر روی سطح سفت گروه پای پرونیت و گروه پای طبیعی از عملکرد تعادلی نسبتا مشابهی برخوردار هستند. اما در سطح نرم، گروه پای طبیعی، عملکرد بهتری در مقایسه با گروه پای پرونیت داشت. گروه پای سوپی نیت بر روی هر دو سطح سفت و نرم عملکرد تعادلی ضعیف تری در مقایسه با دو گروه دیگر نشان داد. نتایج این مطالعه نشان داد که وجود تغییرات در ساختار آناتومیکی پا می تواند بر عملکرد تعادلی ایستا موثر باشد.

ام اس بیماری مادام العمری است که به شکل های مختلف فرد را درگیر می کند. شناخت ویژگی های تعادلی انواع مختلف این بیماری مزمن و مقایسه آن با افراد سالم متخصصان را در کنترل عوارض انواع مختلف این بیماری یاری می دهد. هدف این تحقیق شناسایی خصوصیات تعادلی ایستا و پویای افراد مبتلا به ام اس و مقایسه آن ها با افراد سالم بود. 54 زن بیمار مبتلا به ام اس در سه گروه (27 عود کننده-فوکش کننده، 16 پیشرونده ثانویه، 11 پیشرونده اولیه) و 20 زن سالم به عنوان گروه کنترل در این پژوهش شرکت کردند. آزمون تعادل ایستا (حالت استاتیک) و پویا (حالت دینامیک با درجه هشت) به صورت کلی، جانبی و عقبی-جلویی توسط دستگاه بایودکس از هر چهار گروه به عمل آمد. از آزمون کلموگروف اسمیرنف جهت بررسی طبیعی بودن توزیع داده ها و آزمون کای-اسکور (مجذور خی دو) برای بررسی ارتباط بین پارامترهای تحقیق با نوع بیماری ام اس استفاده شد. جهت مقایسه پارامترهای پژوهش بین زنان سالم و مبتلا به بیماری ام اس در صورت طبیعی بودن توزیع داده ها از آزمون t نمونه های مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد که بین شاخص تعادل کل و سطح جانبی در حالت ایستا و پویا در زنان مبتلا به انواع مختلف بیماری ام اس تفاوت معنی دار وجود دارد (P<0.05). گروه ام اس پیشرونده اولیه تعادل ایستا و پویای ضعیف تر و گروه ام اس عود کننده-فروکش کننده تعادل ایستا و پویای قوی تری در مقایسه با گروه های دیگر داشتند. بین تعادل ایستا و پویای انواع مختلف بیماران ام اس در سطح قدامی-خلفی اختلاف معنی دار مشاهده نشد (P>0.05). در حالی که اختلاف بین شاخص تعادل ایستا و پویا در همه سطوح بین گروه کنترل و بیماران ام اس معنی دار بود (P<0.05). با توجه به یافته های تحقیق، زنان مبتلا به ام اس عود کننده- فروکش کننده تعادل ایستا و پویای بهتری نسبت به انواع پیشرونده، خصوصا پیشرونده اولیه، داشتند. تعادل ایستا و پویای زنان مبتلا به انواع ام اس ضعیف تر از زنان سالم بود.

مطالعات زیادی اثر تمرینات ورزشی را در دختران افسرده بررسی کرده اند، با وجود این، تاثیر تمرینات منظم در محیط های مفرح به ویژه بر شاخص های مرتبط با متابولیسم نور اپی نفرین در دختران افسرده کاملا مشخص نیست. برای بررسی تاثیر شش هفته راه رفتن تناوبی در آب بر تغییرات MHPG سولفات ادراری و شاخص امتیاز هامیلتون و همچنین ارتباط آن ها در دختران افسرده، 24 دانش آموز دختر 18-15 ساله با درجه افسردگی متوسط به صورت تصادفی به دو گروه تمرینی و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرینی، پروتکل تمرینی پیاده روی تناوبی پیشرونده در آب را به مدت 6 هفته و هفته ای 3 جلسه با شدت 60 تا 70 درصد حداکثر ضربان قلب اجرا کردند. شاخص های هامیلتون و نمونه های ادراری به مدت 24 ساعت قبل و پس از 6 هفته تمرین جمع آوری شد. برای اندازه گیری MHPG سولفات ادراری از روش HPLC-flurometric detection استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون های t و ضریب همبستگی پیرسون در سطح P £0.05 تحلیل شد. نتایج حاکی از افزایش معنی دار MHPG سولفات ادراری و حداکثر اکسیژن مصرفی و کاهش معنی دار نمرات مقیاس هامیلتون در گروه تمرینی به دنبال 6 هفته تمرین در مقایسه با گروه کنترل بود. به علاوه، همبستگی مثبت معنی داری (r=0.65) بین MHPG و حداکثر اکسیژن مصرفی مشاهده شد. همچنین، همبستگی معکوس معنی داری (r=- 0.52) بین MHPG و نمرات مقیاس هامیلتون در پیشگویی افسردگی به دست آمد. این یافته ها از نقش فعالیت منظم بدنی به ویژه در محیط های مفرح در بهبود وضعیت افسردگی حمایت می کند. به علاوه، به جای سنجش MHPG سولفات ادراری می توان از آزمون هامیلتون نیز استفاده کرد.

هدف از انجام این تحقیق تعیین اثر یک دوره کوتاه مدت تمرین و ویبریشن بر برخی از عوامل آمادگی جسمانی زنان سالمند بود. آزمودنی های داوطلب (سن 61.09±6.24 سال، وزن 65.84±11.98 کیلوگرم، قد 156.99±5.06 سانتی متر و BMI، 26.64±4.23 کیلوگرم بر متر مربع) به صورت تصادفی به سه گروه ویبریشن (n=16)، گروه بدون ویبریشن (n=14) و کنترل (n=10) تقسیم شدند. گروه ویبریشن تمرینات را که شامل 8 وضعیت بدنی بود به مدت 10 روز با فرکانس 40-35 هرتز و دامنه 12 میلی متر انجام دادند. گروه بدون ویبریشن نیز تمرینات مشابه گروه ویبریشن را بر روی دستگاه خاموش انجام دادند و از گروه کنترل نیز خواسته شد که فعالیت ورزشی عادی خود را انجام دهند. برای سنجش قدرت دست و پا از دینامومتر، برای سنجش انعطاف پذیری از آزمون خم شدن تنه به جلو، برای سنجش تعادل از زمان ایستادن روی یک پا و برای ارزیابی ترکیب بدن از اندازه گیری چربی زیر پوستی سه نقطه ای (فوق خاصره، ران و سه سر بازو) به وسیله دستگاه کالیپر استفاده گردید. پس از جمع آوری اطلاعات، داده ها با استفاده از نرم افزار آماری Spss 15 و Excel 2007 با روش آماری t وابسته و تجزیه و تحلیل واریانس مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته های درون گروهی نشان داد که در گروه ویبریشن قدرت دست راست (p=0.02)، قدرت دست چپ (P=0.01)، قدرت پا (p=0.008)، انعطاف پذیری (P=0.005) و تعادل پای چپ (P=0.006) افزایش و درصد چربی بدن (P=0.002) چربی زیر پوستی ناحیه ران (P=0.01) کاهش معنی داری داشته است. در حالی که در گروه بدون ویبریشن فقط افزایش قدرت دست راست (p=0.01) و کاهش چربی زیر پوستی ناحیه ران (P=0.01) معنی دار بود. به هر حال، در گروه کنترل هیچ کدام از متغیرها اختلاف معنی داری را بین پیش آزمون و پس آزمون نشان ندادند. یافته های بین گروهی نشان داد که تمرین ویبریشن افزایش معنی داری در قدرت دست راست و چپ (P=0.003 و p=0.006)، قدرت پا (P=0.004) تعادل پای چپ (P=0.01) آزمودنی های گروه ویبریشن نسبت به دو گروه دیگر ایجاد کرد، ولی تاثیر معنی داری بر روی تعادل پای راست، انعطاف پذیری و درصد چربی هیچ کدام از گروه ها نداشت. بر اساس نتایج تحقیق، با انجام دوره های کوتاه مدت تمرین ویبریشن می توان به تقویت قدرت دست، پا و تعادل سالمندانی که امکان شرکت در دوره های طولانی مدت تمرینات را ندارند پرداخت.

به منظور مقایسه اثر یک وعده از نوشیدنی های OR و مگابیسیک با دارونما، 24 مرد ورزشکار داوطلب، (سن 24.2±2.03 سال، قد 173.56±7.02 سانتی متر و وزن 75.43±3.07 کیلوگرم) در قالب 3 گروه تصادفی، در دو آزمون رست متوالی (با و بدون مصرف نوشیدنی ها) با فاصله 40 دقیقه، شرکت کردند. جهت محاسبه سطوح لاکتات و PH خون (روش گاز آنالایزر)، از هر کدام از گروه ها، شش بار خون گیری (شامل قبل از هر دو آزمون و 2 و 4 دقیقه پس از پایان آنها) به عمل آمد و همچنین اوج، میانگین و حداقل توان بی هوازی محاسبه شدند. داده های خونی مربوط به هر گروه با استفاده از آزمون اندازه گیری مکرر (آزمون تعقیبی بونفرونی)، مقایسه بین گروهی تغییرات داده ها در بین دو آزمون متوالی با استفاده از آزمون ANOVA و داده های مربوط به توان بی هوازی با استفاده از آزمون تی هم بسته با اطمینان 0.05 مقایسه شدند. نتایج: سطوح لاکتات خون هر سه گروه در فاصله قبل از شروع تا 2 دقیقه پس از پایان هر دو آزمون و در فاصله بین 2 تا 4 دقیقه پس از پایان آنها، تفاوت معنی داری داشت (P<0.05). همچنین سطوح لاکتات خون گروه دارونما، مگابیسیک OR، به ترتیب در زمان های قبل از شروع، 2 و 4 دقیقه پس از پایان آزمون رست دوم، تفاوت معنی داری نسبت به مقادیر مشاهده شده در آزمون رست اول داشتند (P<0.05). به علاوه، با وجود عدم معنی داری تفاوت PH خون و گروه OR در فاصله قبل از آغاز هر دو آزمون تا دو دقیقه پس از پایان آنها و همچنین تفاوت PH خون گروه مگابیسیک در بین 2 تا 4 دقیقه پس از پایان آزمون دوم، در بقیه موارد سطوح PH خون هر سه گروه، تفاوت معنی داری نسبت به مقادیر مرحله قبلی، داشت (P<0.05) با مصرف نوشیدنی، توان اوج و حداقل فقط در گروه OR، نسبت به آزمون اول، افزایش یافت و همچنین توان میانگین نیز در هر دو گروه OR و مگابیسیک، کاهش داشت (P<0.05). نتیجه گیری: مصرف نوشیدنی OR می تواند در فعالیت های متناوب، بر توان بی هوازی اثرگذار باشد.

هدف این پژوهش مقایسه ویژگی های آنتروپومتریک دانش آموزان پسر 11-14 ساله در سه وضعیت اقتصادی اجتماعی بالا، متوسط و پایین بود. نمونه آماری پژوهش 610 نفر از دانش آموزان مدارس دولتی نواحی پنج گانه آموزشی شهر اصفهان بودند که به شیوه طبقه ای – تصادفی انتخاب شدند و با استفاده از معیارهای سطح درآمد، منطقه محل سکونت، منزلت شغلی و تحصیلات پدر و مادر در سه گروه با موقعیت اقتصادی – اجتماعی بالا، متوسط . پایین طبقه بندی شدند. سپس قد، وزن، ضخامت چین پوستی ناحیه سه سر، ساق پا و مجموع چین پوستی دو ناحیه و BMI آزمودنی ها اندازه گیری شد. از تحلیل واریانس و آزمون توکی برای مقایسه میانگین های متغیرهای تحقیق استفاده شد (a=0.05). نتایج نشان داد که وزن دانش آموزان با موقعیت اقتصادی – اجتماعی بالا بیشتر از دانش آموزان طبقه متوسط و پایین بود (a=0.05). همچنین ضخامت چین پوستی ناحیه سه سر، ساق پا، و مجموع دو ناحیه و همچنین درصد چربی دانش آموزان با موقعیت اقتصادی – اجتماعی بالا بیشتر از دانش آموزان طبقه پایین بود (a=0.05). به نظر می رسد کودکان خانواده هایی که از وضعیت اقتصادی – اجتماعی بالاتر و بهتری برخوردارند، به طور متوسط نسبت به کودکانی که از وضعیت اقتصادی – اجتماعی ضعیف تری برخوردارند سنگین وزن تر و چاق تر هستند.

هدف این تحقیق، بررسی اثر روش های مختلف شناوری در آب در مقایسه با خشکی بر تغییرات لاکتات خون و عملکرد بعدی شناگران زن تمرین کرده بود. 10 نفر از شناگران با میانگین سن 17.8±.2 سال، قد 164.5±5.8 سانتیمتر، وزن 59.2±9.9 کیلوگرم، درصد چربی 22.4±1.7 و BMI، 21.8±5.4 کیلوگرم بر متر مربع، در سه روز جداگانه و به فاصله های 48 ساعت، در محل اجرای آزمون حضور یافتند، در هر روز شنای 100 متر کرال سینه اجرا و پس از آن آزمودنی ها در یکی از روش های بازیافت 15 دقیقه ای شامل: 1.خشکی 2.شناوری متناوب در آب گرم (2.40oC دقیقه) / آب سرد (1.23oC دقیقه) و 3.شناوری در آب سرد (23oC) شرکت کردند. لاکتات خون، ضربان قلب و دمای پوستی شناگران، قبل و پس از اجرای آزمون (صد متر کرال سینه) و در طی مدت بازیافت هر 3 دقیقه یکبار اندازه گیری شد. میزان درک فشار و احساس شناگران پس از هر یک از روش های بازیافت، از طریق پرسشنامه (TQR) و (RPE) ثبت شد. در پایان برای سنجش تاثیر روش های تحت بررسی روی عملکرد، اجرای شنای صد متر تکرار گردید. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی LSD، استفاده شد. نتایج حاصل نشان داد که کاهش ضربان قلب پس از شناوری در آب سرد، نسبت به خشکی معنی دار است. همچنین، کاهش معنی داری در سطوح لاکتات پس از شناوری در آب گرم/سرد، در مقایسه با خشکی مشاهده شد. دمای پوستی و خستگی، پس از روش های شناوری در آب در مقایسه با گروه خشکی، به طور معنی داری کاهش و عملکرد بعدی بهبود یافت. به نظر می رسد، روش های شناوری در آب گرم/سرد و آب سرد سبب تسریع و بهبود روند بازیافت نسبت به خشکی شود.