رفتار حرکتی (پژوهش در علوم ورزشی)
سال:1392 | دوره:5 | شماره:14 |تعداد مقالات:12

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر سن بر سازگاری های جسمانی ناشی از تمرینات آمادگی جسمانی از کودکی تا جوانی بود. آمادگی فیزیولوژیک و عملکرد حرکتی بین افراد در دامنه های سنی مختلف متفاوت است، اما اینکه آیا تفاوت های کمی در سازگاری به تمرینات آمادگی جسمانی بین کودکان، نوجوانان و جوانان وجود دارد یا خیر، مشخص نشده است. لذا تحقیق حاضر قصد دارد تا ضمن بررسی این سازگاری ها تاثیر سن را به عنوان یک عامل رشدی بر آنها ارزیابی کند. به این منظور، 96 آزمودنی پسر () در سه دامنه سنی 8 تا 10 سال، 12 تا 14 سال و 17 تا 19 سال انتخاب و در هر گروه به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم بندی شدند. میانگین و انحراف استاندارد سن، قد و وزن در گروه کودکان 8.83±0.5 سال، 1.3±0.1 متر، 34.1±2.8 کیلوگرم و نوجوانان 12.5±0.5 سال، 1.5±1.1 متر، 40.5±6.3 کیلوگرم و جوانان 16.3±0.6 سال، 1.7±1 متر، 59.6±4.8 کیلوگرم بود. برنامه تمرین شامل تمرینات استقامتی، قدرتی و انعطاف پذیری به صورت 3 جلسه تمرین در هفته اجرا شد. چابکی، سرعت حرکت، توان انفجاری، هماهنگی، استقامت عضلانی، تعادل، استقامت قلبی- تنفسی و انعطاف پذیری قبل و بعد از 12 هفته برنامه تمرینی در آزمودنی ها اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل میانگین تغییرات داده ها با استفاده از تحلیل واریانس یک سویه با آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری (p£0.05) انجام شد. یافته اصلی این تحقیق عدم تاثیر سن بر پاسخ کاهش وزن و درصد چربی به فعالیت ورزشی است؛ اما در هر سه گروه، کاهش معنی دار پیش تا پس آزمون مقادیر درصد چربی بدن مشاهده شد. تغییرات چابکی، هماهنگی، پرش سارجنت، پرتاب توپ طبی، شنای تعدیل شده، استقامت قلبی – تنفسی در گروه های تجربی معنادار است، اما در بین گروه ها اختلاف معنی داری وجود ندارد (p>0.05). از سوی دیگر، بین تغییرات ناشی از تمرین در قدرت انفجاری اندام تحتانی (آزمون پرش جفت)، دوی سرعت، بالا کشیدن شانه ها و استقامت عضلات شکم در بین گروه ها تفاوت معنی داری مشاهده شد (p<0.05). نتایج تحقیق نشان داد که افزایش این متغیر ها در کودکان بیش از نوجوانان و جوانان است.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف از اجرای این تحقیق بررسی تاثیر بسته آموزشی-تمرینی کاشی در بهبود سرعت پردازش اطلاعات و کاهش عوارض روانی و عصبی ناشی از بیماری سندرم داون بود. 27 بیمار سندرم داون مرد با میانگین سن 26.135±3.936 سال از مرکز توانبخشی معلولین نمونه تهران به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (14 نفر) و تجربی (13 نفر) تقسیم شدند. افراد گروه تجربی به مدت 12 هفته و هر هفته سه جلسه برنامه آموزشی- تمرینی کاشی را دنبال کردند. قبل و بعد از دوره تمرینی سرعت عکس العمل توسط خرده مقیاس آزمون لینکلن اوزرتسکی سنجیده شد و از مراقبت کنندگان اعضای گروه نمونه درخواست شد تا پرسش نامه غربالگری مشکلات عصبی و روانی برای افراد کم توان ذهنی DSQIID را برای هر فرد تکمیل کنند. این پرسش نامه بخش هایی همچون از دست رفتن حافظه، گیجی، از دست رفتن مهارت ها، کناره گیری اجتماعی، تغییرات رفتاری، نشانه ها و علائم روانی، تغییرات جسمانی، اختلالات خواب و اختلالات گفتاری را می سنجد. تحلیل نتایج با استفاده از تحلیل واریانس بین گروهی با اندازه های تکراری (در سطح p<0.05) نشان داد که اجرای این بسته آموزشی-تمرینی باعث کاهش معنی داری در نمره پرسش نامه DSQIID در افراد گروه تجربی شد (p=0.004). تحلیل خرده مقایس های پرسش نامه نشان داد که متعاقب اجرای این برنامه، اختلالات حافظه و گیجی (p=0.028) و مهارت های فرد، کناره گیری اجتماعی، خصوصیات بدنی و کلامی (P=0.047) در افراد گروه تجربی بهبود معنی داری داشت. علاوه بر این سرعت عکس العمل نیز به صورت معنی داری کاهش پیدا کرد (p=0.000). نتایج این تحقیق نشان داد که برنامه آموزشی-تمرینی ارائه شده در این تحقیق توانست باعث کاهش علائم اولیه اختلالات روانی و عصبی و افزایش سرعت پردازش اطلاعات در سیستم عصبی افراد سندرم داون شود.

در این مطالعه تاثیر نحوه ارائه محرک های متوالی بر یادگیری صریح و ضمنی توالی حرکتی مورد آزمایش قرار گرفت. برای دسترسی به اهداف تحقیق، ابتدا نرم افزار تخصصی ارائه محرکهای متوالی، ثبت زمان و خطای پاسخ در محیط برنامه نویسی C++ طراحی و نوشته شد. در این پژوهش 60 نفر آزمودنی راست دست، بدون تجربه قبلی با تکلیف به صورت تصادفی به پنج گروه آزمایشی (هر گروه 12 نفر) شامل مسدود – صریح، مسدود- ضمنی، تصادفی – صریح، تصادفی- ضمنی و گروه کنترل تقسیم شدند. ابتدا همه گروه ها در پیش آزمون شرکت کردند و سپس آزمودنی ها به استثنای گروه کنترل طی 5 جلسه تمرینی و در هر جلسه 3 بلوک 10 کوششی را به صورت مسدود و تصادفی انجام دادند. پس از مرحله اکتساب، آزمون یادداری و انتقال انجام شد. برای تحلیل یافته ها از آزمون t استیودنت، آنالیز واریانس سه عاملی با اندازه گیری مکرر و تحلیل واریانس دو عاملی استفاده شد. نتایج نشان داد آزمودنی ها طی مرحله اکتساب پیشرفت معنی داری در زمان و دقت پاسخ داشته اند اما بین گروه های تمرینی تفاوت معنی دار وجود نداشت. بعلاوه گروه های یادگیری ضمنی در دو مولفه زمان پاسخ و دقت پاسخ پیشرفتی مشابه یادگیری صریح داشتند که بیانگر اثر بخشی این یادگیری است. همچنین آزمون یادداری نشان داد تمرین تصادفی در دقت حرکتی برتر از تمرین مسدود است اما نوع روش تمرینی تاثیری بر یادداری زمان عکس العمل متوالی نداشت. در آزمون انتقال نیز همه گروه ها انتقال به تکلیف جدید را فقط برای دقت پاسخ نشان دادند. علاوه بر این یافته ها نشان داد تمرین مسدود به افزایش یکپارچگی حسی حرکتی و زمانبندی حرکت منجر شد در حالی که تمرین تصادفی به ارتباط بهتر محرک-پاسخ منجر شد. به طور کلی نتایج این تحقیق از این ایده که یادگیری ای که در زمینه ای از تداخل اتفاق می افتد، می تواند یادداری و انتقال به تکلیف دیگر را نشان دهد، حمایت می کند.

هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین تاثیر کانون توجه و دست کاری حس پیکری بر کنترل قامت سالمندان بود. به این منظور، 34 مرد سالمند سالم با میانگین سنی 70.7 سال انتخاب شده و به طور تصادفی در دو گروه کانون توجه بیرونی و درونی قرار گرفتند. تکلیف شامل حفظ تعادل بر روی دستگاه بایودکس در سه حالت ایستادن معمولی، ایستادن روی فوم و ایستادن روی بالشتک بود. از آزمودنی های گروه توجه بیرونی خواسته شد توجه خود را به یک تصویر که در فاصله 6 متری از آن ها قرار داشت معطوف نمایند. برای کانونی نمودن توجه درونی از گروه دیگر خواسته شد که توجه خود را بر عضلات مچ پای خود متمرکز نمایند. برای سنجش تعادل آزمودنی ها از دستگاه تعادل سنج بایودکس استفاده شد. سه شاخص کنترل قامت کلی، میانی جانبی و قدامی خلفی برای تمامی آزمودنی ها ثبت شد. یافته ها نشان داد کانون توجه درونی در هر 3 حالت ایستادن، تاثیر معناداری بر شاخص های کنترل قامت نداشت (p>0.05) اما اتخاذ کانون توجه بیرونی در دو حالت ایستادن روی فوم و بالشتک بر بهبود شاخص های کنترل قامت سالمندان موثر بود (p<0.01). همچنین تاثیر کانون توجه بیرونی در شرایط چالش بر انگیز تر موثرتر بود (p<0.01). به طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد کانون توجه بیرونی می تواند نوسانات قامت را کم نموده و تعادل را بهبود بخشد. این یافته ها فرضیه عمل محدود شده را مورد تایید قرار می دهد. بر طبق این فرضیه کانون توجه بیرونی منجر به حرکات خودکارتر شده و به فرایندهای نا هشیارانه سریع و رفلکسی اجازه می دهد تا حرکات را کنترل کرده تا در نتیجه اجرا و یادگیری، بهبود یابد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر اضطراب رقابتی و پیچیدگی تکلیف بر زمان واکنش کاوش، تلاش ذهنی و عملکرد بازیکنان تنیس روی میز بود. 16 نفر از بازیکنان تنیس روی میز با استفاده از تکالیف تنیس روی میز بود. در دو سطح اضطراب و پیچیدگی بالا و پایین مورد بررسی قرار گرفتند. اضطراب رقابتی افراد از طریق روش های متداول نظیر رتبه بندی و جایزه مورد دست کاری قرار گرفت. میزان اثربخشی از طریق دقت ضربات در برخورد به اهداف از قبل تعیین شده مورد بررسی قرار گرفت و دو متغیر میزان تلاش ذهنی و زمان واکنش کاوش به منظور اندازه گیری کارایی پردازش مورد استفاده قرار گرفتند. داده ها از طریق تحلیل واریانس با اندازه های مکرر با دو عامل درون گروهی اضطراب و پیچیدگی تکلیف برای هر کدام از متغیرها به صورت جداگانه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاکی از عدم وجود تفاوت معنی دار در اثربخشی عملکرد افراد در شرایط اضطراب بالا و پایین در هر دو تکلیف با پیچیدگی بالا و پایین بود (p>0.05). تفاوت معنی داری بین زمان واکنش افراد در شرایط اضطراب بالا و پایین در هر دو تکلیف یافت شد که بر اساس آن با افزایش اضطراب زمان واکنش کاوش افراد افزایش می یافت (p<0.05). در صورتی که افزایش معنی دار تلاش ذهنی در شرایط اضطراب بالا، تنها در تکلیف با پیچیدگی پایین مشاهده شد. بطور کلی نتایج از فرضیه کارایی پردازش در این تحقیق حمایت کردند.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی 8 هفته تمرینات بینایی و ورزشی بر مهارتهای بینایی منتخب، درایو فورهند تنیس روی میز و سه گام بسکتبال افراد مبتدی بود. تعداد 60 دانشجوی پسر 19 تا 26 ساله شرکت کننده در تحقیق به صورت تصادفی به 6 گروه (1. انجام تمرینات بینایی و تمرینات سه گام بسکتبال، 2. تمرینات بینایی و تمرینات درایو فورهند تنیس روی میز، 3. تمرینات سه گام بسکتبال، 4. تمرینات درایو فورهند تنیس روی میز، 5. تمرینات بینایی، و 6. کنترل) تقسیم شدند. گروه های 6 گانه تحقیق با توجه به نوع تمریناتشان، تمرینات بینایی ریون و گیبور، تمرینات محقق ساخته درایو فورهند تنیس روی میز و سه گام بسکتبال را به مدت 8 هفته انجام دادند. قبل و بعد از پروتکل تمرینی، آزمون های بینایی (حرکات ساکادی، حافظه بینایی، ورژنس، سهولت تطابقی، سرعت تشخیص و بینایی پیرامونی) و ورزشی (آزمون محقق ساخته درایو فورهند تنیس روی میز و سه گام بسکتبال) از آزمودنی ها به عمل آمد. تحلیل داده ها توسط آزمونهای t زوجی، آنووا ترکیبی نشان داد که گروه های تجربی تحقیق در برخی از مهارت های بینایی و ورزشی، پیشرفت معنی داری داشته اند (p<0.05). همچنین بررسی تاثیر تعاملی زمان و نوع تمرینات نشان داد که گروه ترکیبی بینایی و فورهند تنیس روی میز نسبت به سایر گروه ها پیشرفت بیشتری داشته اند. نتایج این تحقیق، اثر ترکیبی تمرینات بینایی و ورزشی را بیشتر از تمرینات جداگانه بینایی و ورزشی نشان می دهد. همچنین ماهیت مهارت ورزشی و نیازهای بینایی هر مهارت ورزشی نیز مورد بحث قرار گرفت.

هدف تحقیق حاضر، بررسی روند تغییر حالت های هیجانی و عاطفی در یک و دو جلسه فعالیت شبیه سازی شده فوتبال بود. به این منظور، 10 آزمودنی مرد داوطلب که به طور منظم در فعالیت های ورزشی شرکت می کردند، پروتکل تمرینی دراست و همکاران را اجرا کردند. مقیاس خودارزیابی آدمک که سه خرده مقیاس لذت، انگیختگی و تسلط را اندازه گیری می کرد، قبل، بعد و در هر 15 دقیقه دوره فعالیت 90 دقیقه ای اندازه گیری شد. نتایج تحقیق نشان داد که با افزایش زمان تمرین، میزان لذت (F=18.46 و p=0.0001) و انگیختگی (F=25.58 و p=0.0001) بیشتر و میزان تسلط (F=21.37 و P=0.0001) کاهش می یابد. همچنین تمرین دوم در یک روز با افزایش لذت (F=21.06 و P=0.0001) و انگیختگی (F=10.11 و P=0.001) و کاهش تسلط (F=27.33 و p=0.0001) نسبت به دوره های دیگر همراه بود. نتایج با استناد به رویدادهای درونی بازی فوتبال و ریتم شبانه روزی بدن بحث شد.

هدف این تحقیق بررسی ارتباط مهارت های حرکتی پایه (مهارت های جابجایی و کنترل شی ء) و فعالیت های جسمانی (فعالیت های سازمان یافته و فعالیت های ایستا) بود. همچنین نقش شاخص توده بدنی (BMI) به عنوان متغیر تعدیل کننده بررسی شد. جامعه آماری شامل دانش آموزان 6 تا 12 ساله شهر قزوین بود که 116 نفر از آنها به طور تصادفی به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. مهارت های حرکتی پایه با استفاده از آزمون رشد حرکتی درشت (TGMD-2) مورد ارزیابی قرار گرفتند و فعالیت های روزانه نیز به وسیله پرسش نامه فعالیت های یک سال گذشته (آرون و همکاران، 1995) که بوسیله محقق تعدیل شده بود، بررسی شدند. برای محاسبه شاخص توده بدنی، قد و وزن آزمودنی ها اندازه گیری شد. با استفاده از ضریب همبستگی اسپیرمن، ارتباط بین مهارت های حرکتی پایه و فعالیت های روزانه ارزیابی شد. بر اساس نتایج این تحقیق و در سطح آلفای p£0.05، مجموع مهارت های پایه ارتباط معنی داری با فعالیت های سازمان یافته داشتند (R=0.56)، اما با فعالیت های ایستا ارتباط معنی داری دیده نشد (R=-0.38). نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که کودکانی که سطح بالاتری از فعالیت های سازمان یافته را دارند در مهارت های حرکتی پایه عملکرد بهتری خواهند داشت اما سطح بالای فعالیت های ایستا تاثیر معنی داری بر این مهارت ها ندارد. همچنین بر اساس این یافته ها، اضافه وزن و سطوح بالاتر از طبیعی شاخص توده بدنی در کودکان، مشارکت در فعالیت های بدنی را محدود می کند. از آنجا که شرکت در کلاس ها و برنامه های تربیت بدنی در رشد مهارت های پایه کودکان نقش اساسی دارد، تنظیم فعالیت های سازمان یافته مناسب بوسیله والدین و معلمان تربیت بدنی اهمیت ویژه ای می یابد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

این مطالعه نظریه بازگشتی را به کار برد تا به آزمون طرح مثلثی اسوباک (ویژگی های انگیزشی، ویژگی های بیولوژیکی و اولویت-های تمرینی/ ورزشی) در شدت های متفاوت تمرینی بپردازد. در این راستا از مقیاس تسلط هدف محور برای تعیین تسلط فراانگیزشی و از آزمون آستراند برای تعیین اکسیژن مصرفی بیشینه 156 دانشجوی پسر استفاده شد. در نهایت، از بین افرادی که اکسیژن مصرفی بیشینه آنها بین 40-45 بود، 30 نفر (16 نفر فعالیت محور و 14 نفر هدف محور) بامیانگین سنی 21.62±1.19 انتخاب شدند. مطالعه حاضر شامل دویدن روی تردمیل با دو شدت 40-45 و 80-85 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه بود. در هر یک از شرایط، شرکت کنندگان در پیش آزمون و پس آزمون به تکمیل پرسش نامه استرس تنشی و کوششی پرداختند. ضربان قلب آزمودنی ها نیز در پیش آزمون، پس آزمون و میانگین اجرای پروتکل ثبت گردید. بعد از بررسی نرمال بودن داده ها و برابری واریانس ها، داده ها به کمک روش آماری تحلیل واریانس یک راهه، با اندازه گیری تکراری روی عامل شدت و آزمون t مستقل تحلیل شد. نتایج حاکی از تفاوت معنی دار بین شرکت کنندگان هدف محور و فعالیت محور در شدت 80-85 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه برای هیجان مثبت (p=0.03)، هیجان منفی (p=0.001)، استرس تنشی (p=0.001) استرس کوششی (p=0.001) و ضربان قلب (p=0.01) و در شدت 40-45 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه برای هیجان مثبت (p=0.045)، استرس تنشی (p=0.004) و استرس کوششی (P=0.01) بود. شرکت کنندگان فعالیت محور نسبت به شرکت کنندگان هدف محور در در شدت 80-85 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه هیجان مثبت بالاتر و هیجان منفی، استرس تنشی-کوششی و ضربان قلب پایین تری را تجربه کردند؛ در حالی که در شدت 40-45 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه، این برتری با شرکت کنندگان هدف محور بود. به طور، کلی نتایج این تحقیق از طرح مثلثی اسوباک حمایت می کند.